ลานซักล้าง

การนอนเป็นเรื่องใหญ่ เรานอนเป็นประจำ(เกือบ)ทุกคืน แต่เพราะว่าเราทำกันจนเป็นประจำ จนกลายเป็นกระบวนการอัตโนเมติค ไม่ต้องคิด ไม่ต้องรู้ ไม่ต้องฝึก

American Academy of Sleep Medicine (AASM) ซึ่งตั้งขึ้นมาในปี 2528 โดย สมาคมของศูนย์ศึกษาการนอนไม่หลับ ได้แนะนำ 16 “สุขลักษณะ” ในการนอนดังนี้ครับ: กรุณาพยายามอย่าคิดในทางอกุศล

อ่านต่อ »

ธรรมดาผมไม่ค่อยเขียนเรื่องเฉพาะกาลหรอกนะครับ แต่คิดว่าบ้านเมืองเราออกอาการเข้าขั้นตรีฑูต มิใยว่ารัฐบาลจะออกมาตะโกนปาวๆ ว่ากำลังดีขึ้น (ซึ่งแปลว่ายังไม่ดี แต่แย่น้อยลง) แล้วฝ่ายนอมินีก็บอกว่าฝีมือเด็กๆ ทำบ้านเมืองย่อยยับ ทั้งที่ตัวเองก็รู้ว่าตัวมีส่วนสร้างความปั่นป่วนเป็นอย่างมาก บวกกับผลกระทบหนักหนาสาหัสจากต่างประเทศ

บ้านเมืองเรามีปัญหามากมาย เพราะอุปสงค์และอุปทาน ไม่สมดุลย์กัน แห่ผลิตไปตามๆ กันเพราะเห็นว่าราคาดีในปีที่แล้ว พอผลผลิตออกมามาก ราคาก็ตก ก็มาปิดถนนประท้วงต้องการให้ประกันราคา — แต่ที่หนักกว่านั้นคือมีเสือนอนกิน ทำธุรกิจซื้อมาขายไป เป็นคนกลาง มีสินค้าผ่านมือโดยไม่ได้เพิ่มมูลค่า แต่ชักกำไรไปฟรีๆ เฉยเลย เงาะ ข้าว กุ้ง ลิ้นจี่ ลำไย ทุเรียน ฯลฯ อาการเดียวกันทั้งนั้นครับ

อัตราเงินเฟ้อติดลบ ดูเผินๆ เหมือนจะดีเพราะสินค้ามีราคาถูกลง พอเศรษฐกิจไม่โต แต่เงินเฟ้อติดลบ ทำให้เศรษฐกิจไม่โต ก็ไม่มีการลงทุน+จ้างงาน ธุรกิจที่ขาดสภาพคล่องต้องปิดตัวลง ทำให้คนตกงาน ที่จริงปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงแก้ปัญหาได้ แต่เพราะคนส่วนใหญ่ประมาท ไม่ได้ปรับตัวมาก่อน จึงเตรียมตัวไม่ทัน พอตกงาน แถมสูญเสียความรู้เกี่ยวกับการดำรงชีวิต ทุกอย่างเคยซื้อเอาได้หมด พอเงินขาดมือ เลยงงเต็ก ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป

อ่านต่อ »

บางทีก็เป็นเรื่องธรรมชาติ แต่บางทีลอกออกมาแล้ว แค่ตัวใหญ่ขึ้น ที่เหลือดันเหมือนเดิม ไม่พัฒนา ไม่เรียนรู้ อิอิ

Eric Hoffer (2445-2526) เป็นนักเขียนเรื่องเชิงสังคม และนักปรัชญา ชาวอเมริกัน ที่ได้รับการยกย่องมาก

เมื่ออายุห้าขวบ แม่ของ Hoffer ตกบันไดในขณะที่อุ้มเขาอยู่ ทำให้แม่อาการไม่ดีมาตลอด และตายจากไปในอีกสองปีต่อมา ส่วน Hoffer ก็ตาบอดตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ แต่สายตาของเขา อยู่ดีๆ ก็กลับคืนมาเมื่ออายุสิบห้า เพราะกลัวว่าจะสูญเสียการมองเห็นไปอีกครั้ง เขาเริ่มอ่านทุกสิ่งทุกอย่าง และกลายเป็นนักอ่านตัวยงมาตั้งแต่นั้น (อาการตาบอด ไม่เคยกลับมาอีก)

ชีวิตไม่ได้สุขสมบูรณ์ เมื่ออายุ 29 เขาเคยพยายามฆ่าตัวตายมาแล้ว แต่ก็ผ่านมาได้ เขาทำงานเป็นกรรมกรที่ท่าเรือซานฟรานซิสโกตั้งแต่อายุ 39 จนเกษียณที่อายุ 65

Hoffer ไม่ได้เรียนสูงส่ง ใช้เวลาว่างจากงานเขียนหนังสือ ซึ่งเขาเคยเขียนบรรยายไว้ในจดหมายว่า

My writing is done in railroad yards while waiting for a freight, in the fields while waiting for a truck, and at noon after lunch. Towns are too distracting.

เขามีมุมมองที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่กับนักวิชาการ มุมมองของเขาได้รับการวิจารณ์(จากนักวิชาการ)ว่าเป็นแนวคิดสุดขั้วของพวกซ้ายใหม่ บางทีก็ในลักษณะของปัญญาชนเสรีนิยม เขาใช้การวิเคราะห์อย่างเป็นระบบ พยายามทำความเข้าใจกับการรวมตัวทางสังคมเพื่อผลักดันประเด็นต่างๆ (mass movements)  “my writing grows out of my life just as a branch from a tree.“

ผมสนใจ Hoffer เพราะคิดว่า quote ของเขามีที่โดนๆ เยอะเลยครับ

อ่านต่อ »

สารคดี HOME เปิดโลกทัศน์เกี่ยวกับหายนะอันเกิดจากบริโภคนิยมของมนุษย์ อาจจะไม่มีข้อมูลใหม่สำหรับผู้ที่ศึกษาผลกระทบของโลกร้อนมาบ้าง แต่ให้ภาพที่ชัดเจนมากพร้อมทั้งอธิบายอย่างชัดเจนว่าทำไม เป็นสาคดีเกี่ยวกับการที่มนุษยชาติไม่เพียงแต่ทำลายตัวเอง แต่กำลังจะทำลายสมดุลย์ของธรรมชาติ ซึ่งจะทำให้โลกแบบที่เรารู้จัก อาจดับสูญไปภายในสิบปี

ผมดูสารคดีนี้ ตั้งแต่ hit counter ขึ้นมาเจ็ดหมื่น แต่มีสองพันแปดร้อยความคิดเห็น แล้วก็เขียนบันทึกนี้ไว้ล่วงหน้าครับ  — สารคดียาว 94 นาที แต่เชื่อว่าจะเป็น 94 นาทีที่คุ้มค่า+น่าสนใจมาก

ในเชิงการผลิตสารคดี ใช้ภาพจากมุมสูงทั้งหมด จึงเป็นมุมมองที่แปลก รับรองว่าจะเห็นโลกที่เราคิดว่าคุ้นเคยนี้ แปลกตาออกไปเป็นอย่างมาก ถ้าดูและวิจารณ์แบบนักวิจารณ์หนัง ก็จะมีข้อตำหนิเยอะแยะเลย เช่นเสียงบรรยายน่าเบื่อ เพลงประกอบสุดประหลาด ภาพกระตุก ฯลฯ แต่มันก็ไม่ได้เปลี่ยนข้อเท็จจริงที่ว่า โลกนี้กำลังอยู่ในภาวะเสี่ยงมหาศาล

ถึงเราจะระดมคนทั้งโลก ช่วยกันเปลี่ยนแปลงสันดานมักง่ายในวันนี้ ก็ไม่แน่ว่าจะบรรเทาผลกระทบได้มากแค่ไหน แต่ที่แน่ๆ คือถ้ายังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มนุษย์จะดับสูญแน่นอน แล้วสิ่งที่คิดว่าดี สูงส่ง สะสมเอาไว้ ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยครับ

ฟังดูอาจเหมือนกับไม่มีหวัง — ที่จริงแล้ว ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นนะครับ อะไรจะเกิดก็เกิด อะไรไม่เกิดก็ไม่เกิด สิ่งที่ไม่อยากให้เกิดอย่างในสารคดีอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้; แต่ถ้าขืนเรายังทำอย่างที่ทำกันอยู่ คือตามสบายอย่างที่เคยเป็นมา สิ่งที่ไม่น่าเกิดอาจเกิดขึ้นได้ และอาจเกิดขึ้นเร็วด้วย

สำหรับผู้ที่ภาษาอังกฤษไม่แข็งแรง แค่ดูภาพ ก็คงเห็นอะไรบางอย่าง แต่ถ้าหากอ่านได้เร็ว สารคดีนี้มีซับไตเติ้ล ซึ่งเปิดได้โดยการคลิกที่ปุ่ม CC ใต้ Subscribe เพื่อเปิด “closed caption”

http://www.youtube.com/watch?v=jqxENMKaeCU

อ่านต่อ »

สืบเนื่องจากบันทึกของท่านอัยการว่า

…ลุงเอกโทร.มาเมื่อวานให้ผมเข้าร่วมประชุมเสวนา “จำลองสถานการณ์ประเทศไทย” วันที่ ๘-๙ มิถุนายน ๒๕๕๒ นี้ที่นนนทีรีสอร์ท งานนี้กำหนดเพียงจำนวน ๓๐ คน ถ้าคู่ขัดแย้งสองฝ่ายใช้กำลังกันจะแก้ปัญหาอย่างไร/ถ้าปล่อยให้สถานการณ์ เป็นไปดังเช่นปัจจุบันมันจะเป็นอย่างไร/ประเทศไทยใน ๑๐-๒๐ ปีข้างหน้าจะเป็นอย่างไร…

ถ้าแก้ง่ายๆ ทุกอย่างคงจะเรียบร้อยไปแล้วครับ

การที่ไม่ใช่นักวิชาการนี่ ก็ดีไปอย่างคือ นึกจะเขียนอะไรก็เขียนได้ ไม่ต้องติดเงื่อนไขอะไร

เพราะความไม่แน่ใจ ผมก็ค้นเว็บแบบที่เคยทำ เลยไปเจอเว็บดี ชื่อ BeyondIntractability.org หรือ BI ซึ่งมีสโลแกนว่า Beyond Intractability: A Free Knowledge Base on More Constructive Approaches to Destructive Conflict ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากมูลนิธิวิลเลียมและฟลอรา ฮิวเล็ตท์

ดูท่าจะเหมาะกับโจทย์นี้ในลักษณะมองจากมุมสูง/ไม่เจาะจง ยิ่งอ่านก็ยิ่งมันครับ

• What Are Intractable Conflicts?
• Causes of Disputes and Conflicts
• Core Concepts

อ่านต่อ »

“เหตุผล” ทั้งสิบ ไม่ได้เรียงตามลำดับใดๆ ทั้งสิ้น และข้อเท็จจริงก็คือว่ามันเป็นเพียงความเห็นของคนคนหนึ่งเท่านั้น เพียงแต่ว่าผมอ่านแล้ว รู้สึกสะใจดีครับ

เป็นแนวปฏิบัติที่เลว ไม่ว่าจะทำงานไอที จะเป็นโปรแกรมเมอร์หรือไม่ หรือว่าทำงานอะไรก็ตาม เจอเข้าอย่างนี้ ก็เซ็งครับ

ไม่แปลละเอียดนะครับ อ่านภาษาอังกฤษมันกว่า

1. Code & Run Shop — ลุยถั่วอย่างเดียว เขียนเสร็จแล้วเอาไปใช้เลย ไม่ต้องทดสอบ ไ่ม่ต้องอิงกระบวนการคิด/ไตร่ตรองใดๆ
2. Absolutely NO structure — มั่ว สั่งงานมั่ว ทุกอย่างด่วนหมด ไม่มีการเตรียมการล่วงหน้า
3. Lack of regular communication — ไม่คุย อ่านใจกันเอาเอง
4. Micro Managers — ควบคุมละเอียดทุกอย่าง ถ้ารู้ดีนัก ทำไมไม่ทำเอง
5. No recognition of the work you’ve done and effort you’ve put in — ทำให้ตาย ก็ไม่มีผล
6. Reviews that are mostly all negative most of the time — ติไปเสียทุกอย่าง
7. Politics — การเมือง
8. Bad co-workers who do not get stomped out (let go) and hurt the culture — เพื่อนร่วมงานไม่ดี
   • The arrogant bastard — พวกชอบเหยียบคนอื่น
   • The Kiss Ass — พวกชอบประจบผู้มีอำนาจ เลียจนเปียก
   • The Nosey Prick — พวกยุ่งไปทุกเรื่อง
   • The Lazy Snail — พวกขี้เกียจ/ทำงานช้า
   • The Idiot manager — พวกผู้จัดการ/หัวหน้าปัญญาอ่อน
   • The Know-it-All — พวกรู้ไปหมด/ทำมาหมดแล้ว/ขี้โอ่
9. No work-life balance — ชีวิตไม่สมดุลย์
10. No concept of “Team” — ไม่รู้จักทีม

เอ… หรือว่าความห่วยนี่ เป็นเหมือนกันหมดทั่วโลกครับ

วารสาร Technology Review ของ MIT รายงานว่าห้องปฏิบัติการแห่งชาติแปซิฟิคนอร์ธเวสต์ของสหรัฐ (PNL) ประสบความสำเร็จในการแปลงน้ำตาลฟรุคโตสหรือกลูโคส (ในพืช) ไปเป็นสารเคมีชนิดหนึ่ง ซึ่งสามารถนำไปแปลงอีกต่อหนึ่งเป็นโพลีเอสเตอร์ พลาสติก หรือแม้แต่น้ำมันไบโอดีเซล (ที่ไม่ใช่ดีเซลจากปิโตรเลียมผสมน้ำมันพืชใช้แล้ว) ด้วยการบวนการที่ง่าย และมีราคาถูก

สารเคมีดังกล่าวเรียกว่า hydroxymethylfurfural หรือ HMF ในสมการเคมีทางขวา

1 คือ fructopyranose
2 คือ fructofuranose
3,4 คือ สารประกอบในการบวนการ dehydration (ดึงเอาโมเลกุลของน้ำออก)
และ 5 คือ HMF

HMF สามารถแปลงเป็น 2,5-Dimethylfuran หรือ DMF ซึ่งเป็นเชื้อเพลิงในสภาพของเหลว และในหลายๆ กรณี มีคุณสมบัติดีกว่าเอธานอล

กระบวนการ dehydration ของ PNL ใช้คาตาลิสต์ (ซึ่ง Wikipedia ว่าเป็นโครเมียมคลอไรด์ แต่ Science Direct บอกว่าเป็น SO₄²⁻/ZrO₂ และ SO₄²⁻/ZrO₂–Al₂O₃) และเป็นกระบวนการแบบขั้นตอนเดียวซึ่งง่าย และมีราคาถูก — ZrO₂ คือ เซอร์โคเนียมออกไซด์

ห้องปฏิบัติการแห่งชาติ PNL มีความชำนาญในกระบวนการเคมีโดยใช้วัตถุดิบจากธรรมชาติ เช่น Chemicals from Biomass

มีคำยื่นขอจดทะเบียนสิทธิบัตรสำหรับ กระบวนการนี้ ซึ่งคำอธิบายกระบวนการผลิต เริ่มต้นที่หน้า 82 — ผมไม่ได้ยุให้ลอกหรอกนะครับ การนำสารประกอบอินทรีย์มาเพิ่มมูลค่า น่าสนใจกว่ากระบวนการอุตสาหกรรมปิโตรเคมี โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่กระบวนการอันนี้ ใช้คาตาลิสต์กับความดัน ซึ่งมีความสิ้นเปลืองและมีของเสียในกระบวนการผลิตต่ำ น่าจะเป็นประเด็นที่นักวิจัยไทยควรจะให้ความสนใจ มากกว่าที่จะไปมุ่งเป็นเลิศในอะไรสักอย่าง แต่ไม่เกิดประโยชน์กับสังคมไทย

เมื่อเกือบสามปีก่อน BusinessWeek ตีพิมพ์เกี่ยวกับ Marissa Mayer ผู้ซึ่งเป็น Vice-president เกี่ยวกับ “search product” ซึ่งเป็นเรือธงของกูเกิล

โดยธรรมชาติ เธอเป็นคนที่งานยุ่งมากครับ แต่ก็มีประชุม 70 ครั้งต่อสัปดาห์ แถมยังเป็นด่าน(กลั่นกรอง)สุดท้าย ก่อนที่จะเสนอความคิดของโครงการกับผู้ก่อตั้งบริษัททั้งสอง Sergey Brin และ Larry Page

ในบริษัทอย่ากูเกิลนั้น “งาน” เยอะมาก เกิดขึ้นในการประชุม และทุกทีมที่ร่วมประชุม จะต้องเข้าใจอย่างชัดเจนถึงขอบเขต ทิศทางทางยุทธศาสตร์ และข้อมูลที่สามารถนำไปปฏิบัติต่อได้ ในขณะเดียวกันก็ต้องพยายามให้ทีมรู้สึกได้รับความยอมรับและกำลังใจ เขาใช้หลัก 6 ประการ

อ่านต่อ »

บล็อกใหม่ “Viewpoints for Thailand” เป็นบล็อกส่วนตัวของ ดร.ทวีศักดิ์ กออนันตกูล ซึ่งผมรู้จักมาเกือบยี่สิบปีแล้ว ตั้งแต่อาจารย์ยังถูกยืมตัวจากมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ มาช่วยราชการที่ธรรมศาสตร์ เราทำงานเรื่องพฤติกรรม/อักขระวิธีภาษาไทยในคอมพิวเตอร์ให้เป็นมาตรฐานด้วยกัน เมื่ออาจารย์มาอยู่ที่เนคเทค เราช่วยกันผลักดันอินเทอร์เน็ตในเมืองไทย ช่วยกันทำเครือข่ายไทยสารในยุคบุกเบิกประมาณสิบห้าปีมาแล้ว ในเวลาที่ไม่มีใครคิดว่าจะเป็นไปได้ อย่าว่าแต่หาผู้เชี่ยวชาญเลยครับ แค่หาผู้ใช้ยังยากเย็นเลย เราสร้างคน สร้างฐานของเครือข่าย กระจายอินเทอร์เน็ตออกสู่ภูมิภาคซึ่งเหนื่อยยาก แทนที่จะยอมให้กระจุกตัวอยู่ในกรุงเทพแล้วทำงานสบายๆ

อาจารย์ทวีศักดิ์ เป็นอดีตผู้อำนวยการ ศูนย์เทคโนโลยีอิเล็กทรอนิกส์และคอมพิวเตอร์แห่งชาติ (เนคเทค) สองสมัย เป็นกรรมการต่างๆ มากมาย จนผมสงสัยว่าถ้าทำงานตลอดเวลาอย่างนี้มาเป็นสิบปี จะหาเวลาส่วนตัวได้อย่างไร ปัจจุบันอาจารย์ดำรงตำแหน่งรองผู้อำนวยการ สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ (สวทช.)

ผมคิดว่าไม่บ่อยนักที่เราจะพบผู้บริหารระดับสูงที่ถึงลูกถึงคน และติดดินแบบนี้

เมื่อมีโอกาสได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นแล้ว ผมขอให้ใช้โอกาสนี้อย่างคุ้มค่า

Viewpoints for Thailand: http://thaiview.wordpress.com/
ความเห็น… เพื่อพัฒนาประเทศไทย: Blog สำหรับบันทึกข้อคิด ประเด็นที่น่าจะเป็นประโยชน์ต่อประเทศไทย

ในตอนนี้บล็อกเพิ่งเริ่มต้น อาจจะมีเรื่องทางไอทีเยอะหน่อย เพราะเป็นความเชี่ยวชาญพิเศษของท่านเจ้าของบล็อก แต่ขอบเขตของบล็อก กว้างกว่าเรื่องไอทีมาก ไอทีอาจจะแทรกเป็นยาดำอยู่ทั่วไปเพราะมันเป็นเครื่องมือ แต่ไอทีไม่ใช่ทั้งหมดของการพัฒนาประเทศ

จะชอบ จะไม่ชอบ จะเห็นด้วย จะคิดแตกต่าง จะเสนอเรื่องใด ขอให้เป็นไปตามขอบเขตของบล็อกนะครับ อย่าเอาเรื่องการเมืองมาปน — นักการเมืองเดี๋ยวเดียวก็ไป แต่เมืองไทยจะต้องอยู่ต่อไปอีกนาน — เมืองไทยเป็นบ้านของเรา ถ้าแม้แต่เรายังไม่ทำให้ดี แล้วจะไปหวังให้ใครมาทำ