ลานซักล้าง

เมื่อใครรู้ว่าไปภูเก็ต ก็จะอนุมาณไว้ก่อนว่า “ไปเที่ยว” — เรื่องเที่ยวนั้น เที่ยวจริงครับ แต่ทำอย่างอื่นด้วย ซึ่งได้เล่าให้ฟังแล้วในหลายบันทึกที่ผ่านมา ซึ่งรวมรวมไว้ใน Tag เฮมงคลภูเก็ต (คลิกได้แต่มันเรียงจากหลังไปหน้านะครับ) ส่วน Playlist ข้างล่าง ก็รวมวิดีโอทั้ง 14 segment ไว้ด้วยกันเผื่อคนที่ไม่ค่อยได้มาอ่านบล็อกนี้ เป็นข้อมูลเชิงประจักษ์ แต่ไม่มีเกร็ดเรื่องราวอื่นๆ ประกอบ

นอกจากเรื่องที่เขียนไว้ในบันทึกก่อนๆ แล้ว ผมยังเก็บตกประเด็นบางอย่าง ทั้งที่มีคำตอบและไม่มีคำตอบมาด้วยครับ

อ่านต่อ »

ครอบครัวดนตรีแต่งงานลูกหลาน จะไม่มีดนตรีได้ยังไงล่ะครับ “โกไข่” จุมพล ทองตัน เป็นน้องคนสุดท้องของท่านอัยการบัณฑูร ดังนั้นด้านดนตรีจึงเชื่อขนมกินได้ พี่ฑูรเองก็ใช่ย่อยนะครับ จะบอกให้

พี่ฑูรแต่งเนื้อเพลง “กอด” แล้วโกไข่ทำดนตรี อัดเสียง และร้องเพลงนี้ให้ชาวเฮฮาศาสตร์ เมื่อตอน “เฮฯ​ ๔ ภูเก็ต ปลายเมษายน 2551″ ถ้ายังไม่เคยฟัง เชิญตรงนี้ครับ

เริ่มต้นด้วยเพื่อนฝูงของโกไข่มาช่วยกันเล่น นับถือทั้งน้ำใจและฝีมือครับ (ผมเป็นนักดนตรีเก่า) จากนั้นเป็นวงประสานเสียงจากโรงเรียนสตรีภูเก็ต มาร้องสองเพลง คือภูเก็ตเมืองงาม และสงขลา ซึ่งเป็นตัวแทนเมืองของทั้งสองฝ่าย

เผอิญได้คุยกับโกไข่ก่อนที่พิธีการจะเริ่ม โกไข่เล่าถึงคณะนักร้องประสานเสียงให้ฟังก่อนแล้ว และบอกด้วยว่าได้เตรียมไลน์คอรัสมาจากกรุงเทพ ในเวลาแสดง น้องๆ ก็ร้องจริงนะครับ เพียงแต่การเตรียมเรื่องไมโครโฟนจะโกลาหลมาก ไม่อย่างนั้นคนข้างหลังก็ไม่ได้ยิน (ห้องใหญ่มาก และแขกเยอะมาก) ดังนั้นไลน์คอรัสที่เตรียมมา ก็เพื่อความบันเทิงของแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมแสดงความยินดี ผมเจอเพลงภูเก็ตเมืองงาม ของ CU Chorus แต่ไม่เจอเพลงสงขลา (เข้าใจว่าเป็น CU Chorus เหมือนกัน ฟังจากเสียงและการเรียบเรียงเพลง เข้าใจผิดอีกแล้ว ท่านอัยการชี้แจงในความคิดเห็นที่ 1 ข้างล่าง) เพลงสงขลานี้ เป็นเพลงประกอบภาพยนตร์เรื่องดรรชนีนาง ปี 2504​ ครับ (แว๊ก! เกิดแล้ว… แก่จัง!!!)

จากนั้น โกไข่ก็แสดงเองหลายเพลง (โก แปลว่าพี่) และแน่นอนว่ามีนายสน (สนธยา ชิตมณี - ซึ่งทำเพลงร่วมกันมาสองชุด) มาแสดงด้วย ทั้งคู่เป็นศิลปินจากค่ายแกรมมี่โกลด์

อ่านต่อ »

ป้าจุ๋มเล่าว่าเมื่อตอนป้าจุ๋มแต่งงาน คุณแม่ของป้าจุ๋มขอคุณพ่อของอาจารย์วรากรว่า “ขออย่ารักป้าจุ๋มเหมือนลูกสะใภ้ แต่ให้รักเหมือนลูกสาว” หมายความว่าหากมีอะไรทำให้ขุ่นข้องหมองใจ ก็ขอให้อภัยให้เหมือนลูกในไส้ครับ อืม…

หลังจากพิธีการหมั้นที่ “บ้านเจ้าสาว” แล้ว เจ้าบ่าวก็ไปรับเจ้าสาวมาที่ “บ้านเจ้าบ่าว” ท่านอัยการเล่าว่า “คราวนี้จะกลับเข้าไปใหม่ แต่พ่อแม่เจ้าบ่าวไม่ไปแล้วรอรับลูกสะใภ้อยู่ที่บ้าน เจ้าบ่าวไปกับญาติผู้ใหญ่ คราวนี้แหละครับสารพัดหาเรื่องแกล้งเจ้าบ่าว เจ้าเนติ์ถูกกั้นถึง ๑๑ ประตู อิอิ“

ครอบครัวอุปถัมภ์​ (คุณพ่อเอ็ด+คุณแม่มากาเร็ต) ซึ่งเป็นโฮสเมื่อตอนน้องเนตื์ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนก็มาร่วมงานด้วย ที่นี่มีพิธีการสงฆ์ ใครๆ เขากินอาหารเช้ากันนิดหน่อย แต่ผมจริงใจ กินตั้งแต่เริ่มจนจบ ยกเว้นตอนถ่ายวิดีโอ

อ่านต่อ »

เรามาภูเก็ต ก็เพื่องานในวันนี้ วันที่ 27 ธ.ค. เป็นวันแต่งครับ พิธีการหมั้นเริ่มตั้งแต่ตอนเช้า เราออกจากโรงแรมตั้งแต่หกโมงเช้า แต่ไก่ไม่โห่ แถวนั้นไม่ได้เลี้ยงไก่ครับ ไปถึงอุทยานอาหารไทนานซึ่งเป็นภัตาคารขนาดใหญ่มาก ท่านอัยการบอกว่าจองหมดเลย (ผมเห็นมี annex ด้่นหลังเหลือให้ลูกค้าอื่นบ้างอีกนิดหน่อย)

มีบ้านเจ้าสาว และบ้านเจ้าบ่าว เมื่อได้เวลาอันเป็นอุดมมงคลฤกษ์ ขบวนผู้ใหญ่ก็ยกจาก “บ้านเจ้าบ่าว” ไป “บ้านเจ้าสาว” ครับ ท่านอัยการเล่ารายละเอียดได้ดีกว่าผมแน่ แฮ่

วิดีโอใน Segment 10 นี้ เป็นพิธีการหมั้น ไม่อยากบอกเลยว่าทุกคนหน้าบานครับ ฮาๆๆๆ

โปรแกรมที่ใช้ทำวิดีโอชุดนี้ ผมเพิ่งเอามาลองใช้ครับ ยังเล่นไม่ค่อยเป็น คลิปนี้ลองใส่เพลงดู เลือกเพลงเก่าสำหรับพิธีนี้ให้น้องเนติ์นะครับ เพลง When you wish upon a star

ป.ล. แก้ชื่อบันทึกและเนื้อเรื่องตามที่ท่านอัยการชี้แจง เป็นพิธีการหมั้นนะครับ เออ..คนไม่มีประสบการณ์​เขียนผิดได้ ไม่น่าเกลียด ฮา

อ่านต่อ »

หลังจากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันสามชั่วโมงแล้ว ทางโรงเรียนก็ให้รถตู้มาหนึ่งคัน คนขับรถพาไปเที่ยวยังสถานที่ที่เขาคิดว่าเราน่าจะเที่ยว ที่จริงเราก็ไปมาหมดแล้วล่ะครับ มีงานเดียวที่อยากไปคือรานีจะไปเยี่ยมพี่ชายที่หาดกะตะ หลังจากตะลอนไปยังสถานที่ต่างๆ อย่างงงงงแล้ว ในที่สุดเราก็ได้ไปหาดกะตะ ครูสุได้เอาเท้าจุ่มน้ำทะเล ลุงแหวงได้ดูพระที่ชายหาด และผมได้กินไอติมอีก

อ่านต่อ »

เช้าวันที่สอง ท่านอัยการชวนชาวคณะไปแลกเปลี่ยนประสบการณ์เรื่องการจัดการความรู้ (แบบไม่มีแบบ)

ได้เจอพี่แอ๊ดภริยาของท่านอัยการ ท่าทางเหนื่อยมาก วันนี้ (26 ธ.ค.) เป็นวันสุดท้ายของการเตรียมงานแต่งงานลูกชายคนโต มีข้อจำกัดมากมาย สถานที่จัดงานเป็นอทยานอาหารใหญ่ที่สุดของภูเก็ต ดังนั้นจึงไม่ว่างที่จะให้เข้าไปเตรียมงานได้ก่อน ท่านอัยการและภริยาเป็นคนที่มีคนรักทั้งเกาะ ในเมื่อมีคนต้องการช่วยงานมากมาย จึงมีเรื่องที่จะต้องประสานงานมากเช่นกัน อิอิ นี่ล่ะหนา ความรักของพ่อแม่ เพื่อลูก ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนก็ยอม

ท่านอัยการเป็นประธานคณะกรรมการโรงเรียนประจำจังหวัดด้วย ในเมื่อชวนแล้ว เราก็ยินดีไปครับ แล้วก็ไปตามวิถีคือใช้วิธีโยนไมค์เช่นเดิม ท่านอัยการกล่าวเปิดงาน แล้วขอตัวไปเตรียมงานแต่งงานต่อ เมื่อคืนก็อยู่ดึกอีกแล้ว

ครูบากล่าวนำถึงกระบวนการ KM ธรรมชาติ “ไร้รูปแบบ แต่ไม่ไร้สาระ” เป็นกระบวนการที่นิ่มนวล เข้าใจถึงความแตกต่างของปัจเจกบุคคล ไม่บังคับให้ใครทำอะไรเหมือนกันหมด เพราะคนแตกต่างกัน มีพื้นฐาน มีข้อจำกัด และมีบริบทของชีวิตที่แตกต่างกัน

แล้วโยนไมค์ให้อาจารย์แสวง คณะเกษตร มหาวิทยาลัยขอนแก่น ซึ่งยกตัวอย่างการเรียนรู้ด้วยวิธีของท่าน คือทำนาโดย “ไม่ไถ ไม่ดำ ไม่หว่าน” (แต่เกี่ยวข้าวนะครับ ไม่อย่างนั้นไม่ได้กิน) ทำนาแบบนี้ เหมือนไม่ต้องลงทุน ได้อะไรมา ก็เป็นกำไรทั้งหมด อาจารย์ยังกรุณาแบกข้าวจากนามาด้วย แต่ว่าส่วนหนึ่งทิ้งไว้ที่กรุงเทพเพราะใส่รถมาไม่หมด แล้วที่นำมาด้วย ก็อยู่ในรถที่จอดอยู่ที่โรงแรม ฮี่ฮี่ฮี่

หลังจากหนึ่งชั่วโมง อาจารย์แสวงโยนไมค์ต่อให้อาจารย์พินิจซึ่งกล่าวถึงกระบวนการ KM ซึ่งเริ่มที่ใจ ต่างกับความเชื่อโดยทั่วไปว่าเดินตามแบบแผน เต็มไปด้วยสูตรสำเร็จและคำว่า “ต้อง”; หัวใจของ KM คือการเรียนรู้ผ่านการปฏิบัติ ถ้ารู้แต่ไม่ปฏิบัติ รู้กับไม่รู้ก็ไ่มต่างกันเลย ปฏิบัติแล้วรู้ว่าสิ่งที่คิดว่ารู้นั้น รู้จริงหรือไม่ ประมาณครึ่งชั่วโมง อ.พินิจโยนไมค์ต่อให้ผม

ผมจำไม่ค่อยได้ว่าพูดอะไรไปบ้าง แต่หลักใหญ่ๆ บอกว่าวันนี้พูดให้คิด ไม่ได้พูดให้เชื่อ; หัวใจของการเรียนรู้ ยังเป็นหัวใจนักปราชญ์​ (สุ จิ ปุ ลิ) เริ่มต้นที่การสังเกต พิจารณา กลั่นกรองก่อนเชื่อ นำไปปฏิบัติ เรียนรู้อีก ปรับปรุง ต่อยอด ถ่ายทอด; พูดเรื่องหน้าที่ความรับผิดชอบของครู ว่าสร้างคนรุ่นหลังที่จะฝากประเทศชาติเอาไว้; เด็กๆ แตกต่างกัน ห้องเรียนเดียวกัน มีคนได้ A และได้ F ครูควรหมั่นสังเกตเด็ก; ยก quote ของครูบาที่ผมชอบ “เรียนในห้อง ได้ความรู้…เรียนนอกห้อง ได้ความจริง…เอาความรู้บวกความจริง ได้ความรู้จริง” -> ความรู้จริงเป็นเป้าหมายของ KM; สติ=เอ๊ะ สัมปชัญญะ=อ๋อ ไม่เอ๊ะ ก็ไม่อ๋อ ถ้าไม่เอ๊ะ+ไม่อ๋อ อย่าหวังหาคำตอบหรือทำ KM อะไรเลย แล้วก่อนจะเอ๊ะได้ ให้สังเกตก่อน ละอคติ/ความจำด้วย ทุกอย่างต้องพิจารณาเอา เรื่องเดียวกันที่มีบริบทแตกต่างกัน อาจมีทางออกคนละทาง

อ่านต่อ »

พิพิธภัณฑ์เหมืองแร่ภูเก็ต

ความเป็นมา วัตถุประสงค์ เกร็ด; นำชมโดย ผ.ศ.สมหมาย ปิ่นพุทธศิลป์ และอาจารย์ฤดี ภูมิภูถาวร

ประวัติเมืองภูเก็ต

“ภูเก็ต” ได้มีการค้นพบหลักฐานทางโบราณคดีที่บ้านกมลา อำเภอกะทู้ จังหวัดภูเก็ต ซึ่งได้ขุดพบเครื่องมือหินและขวานหินเป็นการแสดงให้ทราบว่ามี มนุษย์อาศัยในดินแดนแถบนี้ไม่ต่ำกว่า 3,000 ปี มาแล้วและได้มีหลักฐานการ กล่าวถึงดินแดนในแถบนี้อีกครั้ง เมื่อปี พ .ศ.700 หรือ คริสต์ศตวรรษที่ 2 ในบันทึกของนักเดินเรือ ชื่อ คลอดิอุส ปโตเลมี กล่าวถึงผืนดินหรือแผ่นดินในส่วนนี้ว่า “แหลมตะโกลา” เป็นผืนดินที่ถูกดันออกมาทางใต้กลายเป็นแหลมยาว ๆ อยู่ส่วนปลายสุดของจังหวัดพังงา อันเนื่องมาจากการเคลื่อนไหวของรอยเลื่อนของเปลือกโลกขนาดใหญ่ ที่เรียกว่า รอยเลื่อนคลองมารุย (Klong Marui Fault) ซึ่งวางตัวเป็นแนวยาวจากจังหวัดสุราษฎร์ธานีและพังงา ลงมาทางทิศตะวันออกของภูเก็ต ต่อมาได้ถูกคลื่นลมในทะเลกัดเซาะ และตัดพื้นที่ดังกล่าวนี้ออกจากผืนแผ่นดินใหญ่ จนกลายเป็นเกาะโดยเกิดร่องน้ำระหว่างจังหวัดภูเก็ตและพังงาขึ้น ที่เรียกว่า ช่องแคบปากพระ (เป็นร่องน้ำแคบ ๆ โดยส่วนที่ลึกที่สุดลึกเพียง 8-9 เมตร ) ในปัจจุบัน

สำหรับการเรียกขานภูเก็ตของชาวต่างประเทศ ในอดีตนอกจากจะมีปรากฎในบันทึก เมื่อปี พ .ศ.700 ของนักเดินเรือ คลอดิอุส ปโตเลมี ที่เรียกผืนดินในบริเวณนี้ว่า ” แหลมตะโกลา ” แล้ว ได้มีปรากฎหลักฐานการกล่าวถึงผืนดินในบริเวณนี้อีกครั้ง จากบันทึก และแผนที่การเดินเรือมาเอเชียตะวันออกของชาติยุโรป ระหว่างพ .ศ.2054-2397 เรียกผืนดินนี้ว่า “จังซีลอน” นอกจากนี้ ได้มีหลักฐานเกี่ยวกับการเรียกขานผืนดินนี้ของชาวทมิฬ์ในปี พ.ศ. 1568 ว่า “มณิคราม” หมายถึง เมืองแก้ว ซึ่งมีความหมายตรงกับชื่อ “ภูเก็จ” ที่ปรากฎในจดหมายเหตุเมืองถลาง ฉบับที่ 1 ในปีพ . ศ .2328 และได้มีการเรียกขานเรื่อย ๆ จนกลายเป็น “ภูเก็ต” ซึ่งได้ปรากฎในราชกิจจานุเบกษามาตั้งแต่ พ . ศ .2450 เป็นต้นมา

ดังนั้น จึงสรุปได้ว่า ชื่อของจังหวัดภูเก็ตที่ได้มีการกล่าวขานตั้งแต่ในอดีตจนกระทั่งปัจจุบันนั้น ประกอบด้วย แหลมตะโกลา มณิคราม จังซีลอน ภูเก็จ และภูเก็ต ซึ่งในบางครั้งได้มีการเรียกขานว่า สิลัน ถลาง และทุ่งคาร่วมด้วย

อ่านต่อ »

ท่านอัยการ แจ้งข่าวงานมงคลของน้องเนติ์ ลูกชายคนโตไว้เมื่อเดือนกรกฎาคม เดิมทีกำหนดไว้เป็นวันที่ ๒๖ ธันวาคม ซึ่งตรงกับงานรำลึกสึนามิครบรอบ 5 ปีซึ่งเป็นงานใหญ่ของจังหวัดเช่นกัน เพื่อความสะดวกของผู้ร่วมงาน จึงเลื่อนเป็นวันที่ ๒๗ ธันวาคมเมื่อเดือนสิงหาคม พร้อมทั้งชักชวนชาวเฮ ไปร่วมพูดคุยที่โรงเรียนสตรีภูเก็ตก่อนวันงาน (เรามารู้ทีหลังว่าท่านเป็นประธานบอร์ดของโรงเรียน) ส่วนบรรดาเสือปืนไวที่ตั้งใจจะไปจริง ก็มอบหมายป้าจุ๋มจองตั๋วเครื่องบินไปร่วมงานล่วงหน้าหลายเดือนครับ

เดินทางถึงภูเก็ต

ครูบา ป้าจุ๋ม ครูสุ น้องรานี กับผม เดินทางไปภูเก็ต ท่านอัยการไปรับโดยเราไม่ได้คาดหมาย แล้วพาเที่ยวทันที ระหว่างเดินทาง นั่งเม้าธ์กันสนุก

ทุกเรื่องที่ประสบความสำเร็จ มีเกร็ดรายละเอียดอยู่เบื้องหลังเสมอ ไม่มีงานใหญ่ใดๆ ที่จะผ่านไปง่ายๆ จะเอาผลงานโดยไม่ใส่ใจในรายละเอียด แล้วงานจะออกมาดีได้หรือ