ลานซักล้าง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เคยถามลูกน้องว่าอยากให้บริษัทเป็นอย่างไร มีคำตอบหนึ่งตอบว่าอยากให้พนักงานทุกคนมีวิสัยทัศน์ เอื๊อก! (บริษัทมีคนสองร้อยคน ถ้ามีสองร้อยวิสัยทัศน์ คงเถิดเทิงกันน่าดู (: แต่ผมเข้าใจเค้านะครับ เค้าหมายถึงอยากให้ทุกคนมองเป้าหมายร่วม และรวมพลังเดินไปในทางเดียวกัน)

เรื่องของมุมมอง บางทีก็เป็นกับดัก -> ยิ่งเก่ง บางทีกลับยิ่งห่วย

จะอ่านหนังสือ มองใกล้เกินไปกลับอ่านอะไรไม่ออก มองสิ่งที่เกิดขึ้นข้างเคียงไม่เห็น คนเก่งมักมีความมั่นใจสูง ยิ่งรู้สึกว่าเป็นเรื่องของตน ก็ยิ่งไปกันใหญ่

คนที่พูดอะไรแล้วไม่มีคน”ได้ยิน” กลับชอบพูดมาก โหยหาความสำเร็จ ไม่ค่อยสนใจว่าใครจะฟังหรือไม่ แต่ว่าคนพูดไม่ค่อยฟังคนอื่นหรอก ดึงดันจะยัดเยียดความคิดตนให้คนอื่น ใช้คำว่า”ต้อง”พร่ำเพรื่อ

คนที่เคยโดนกดขี่ พอมีช่อง ก็ระเบิดออกทางช่องนั้น (คนมีปมอ่ะ)

สรุปว่า… ไม่สรุป อืม… หรือสรุปไปแล้ว?

อ่านต่อ »

ไม่ได้ปั้นดินเหนียวมาสักสี่สิบปีแล้วมั๊งครับ เพราะไม่ได้ฝึกฝนจนชำนาญ พอนำมาปั้นพระเข้าก็มีปัญหา

ที่คิดว่านวดดินจนเป็นเนื้อเดียวกันแล้ว (คนขายบอกไม่ต้องนวดเลย เค้านวดมาแล้วด้วยเครื่องจักร แต่ผมก็นวดต่อ) ยังไม่ใช่เรื่องทั้งหมด คนที่ขาดทักษะ มักมองข้ามเนื่องจากไม่มีประสบการณ์ ไม่รู้จริง แต่คิดเอาเองว่าใช่

ดินเหนียวไม่ใช่ดินน้ำมัน ดินเหนียวมีการหดตัว

ผมขึ้นรูปพระโดยแบ่งดินเหนียวออกมาเป็นส่วนๆ ทำเป็นฐาน ขาขวา ขาซ้าย ลำตัว แขนขวา แขกซ้าย ลำคอ หัว แต่ละส่วนบางทีก็มีเดือยสำหรับรับแรง บางทีก็ไม่มี ใช้ดินน้ำมันพอกเอาไว้ให้ดูเป็นเนื้อเดียวกัน ตอนปั้นเสร็จ ดูเรียบร้อยทั้งองค์ครับ

ทีนี้ก็ทิ้งไว้ให้แห้ง ปรากฏว่าแต่ละชิ้น แห้งด้วยอัตราเร็วไม่เท่ากัน ส่วนไหนแห้งก่อน ส่วนนั้นหดตัว อย่างมือของพระ ตอนนี้ ลอยขึ้นจากตัก เพราะแขนแห้งก่อน จึงหดตัวเร็วกว่าส่วนลำตัว ทำให้มือลอยขึ้นจากตัก

คิดดูแล้ว นึกถึงกระบวนการวางแผน ซึ่งมีอยู่ 2 แนว

อ่านต่อ »

อ่านต่อ »

คำว่า Blame Storming เกิดจากการเล่นคำ(เกือบ)พ้องเสียงกับ Brain Storming หรือการระดมสมอง

Urban Dictionary ให้ความหมายไว้สามอย่าง

Blamestorming (คำนาม) การประชุมอันหนึ่ง ซึ่งมีเป้าหมายจะค้นหา ว่าทำไมเป้าหมาย/เส้นตายจึงพลาดไป หรือทำไมงานจึงล้มเหลว และใครเป็นผู้รับผิดชอบ

Blamestorming (กริยา) การรวมหัวกัน หรือกระทำคนเดียว เพื่อหาว่าจะกล่าวโทษใครหรืออะไรดี สำหรับปัญหาที่เกิดขึ้น, ตรงข้ามกับการระดมสมองเพื่อหาทางออกให้แก่ปัญหา

Blame Storming การที่องค์กรมารวมกันเพื่อเลือกสรรข้อแก้ตัว หรือแพะรับบาป

• ตัวอย่างจาก Gartner

อ่านต่อ »

หลังจากทำหนังสือ เจ้าเป็นไผ ๑ เสร็จประมาณช่วงกลางปีที่ผ่านมา ทาง Harvard Business Review ตีพิมพ์บทความเรื่อง Leadership in a (Permanent) Crisis ซึ่งวัตถุประสงค์ชี้ไปที่ประเด็นการนำองค์กรธุรกิจของสหรัฐ ออกจากวิกฤติการณ์ทางเศรษฐกิจการเงินดังที่ทราบกันโดยทั่วไป แต่ผมคิดว่าแง่คิดในบทความนี้ สามารถประยุกต์ใช้ได้ในวิกฤติการณ์แบบอื่นๆ ได้เช่นกัน

ประเด็นสำคัญคือวิกฤติการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น เป็นโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลง มีคำถามกวนใจว่า Hunk Down — or Press “Reset”

อืม… เข้าประเด็นเดิมเลยนะเนี่ย ประสบปัญหาอยู่ จะประคองสถานการณ์ไปทำไม ในเมื่อไม่ได้แก้ปัญหาอะไรเลย ถึงผ่านไปได้ สาเหตุยังอยู่เหมือนเดิม แล้วมันก็จะเกิดขึ้นอีก — คิดเหมือนเดิม ทำเหมือนเดิม ผลเหมือนเดิม

อีกอันหนึ่ง “An executive team on its own can’t find the best solution. But leadership can generate more leadership deep down in the organization.” ด้วยความเคารพต่อผู้บริหารทั้งหลาย ถ้าท่านไม่มีอะไรเลย ท่านก็ไม่เป็นอย่างที่เป็นอยู่หรอก แต่อันนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนข้อท็จจริงที่ว่า ท่านเห็นภาพใหญ่แต่อยู่ไกลจากเหตุการณ์จริงเหลือเกิน ทำไมจึงสั่งการอย่างละเอียดประหนึ่งว่าตนรู้ดีที่สุด ทั้งที่ท่านใช้ข้อมูลทุติยภูมิ/ตติยภูมิเป็นส่วนใหญ่ (แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ให้สั่ง) จะดีกว่าหรือไม่หากท่านจะไว้ใจเพื่อนร่วมงานมากขึ้น และให้โอกาสเขาได้ตัดสินใจเอง*บ้าง*

บทความนี้ อาจหาอ่านได้ตามห้องสมุดคณะบริหารธุรกิจ หรือค้นจากเน็ตครับ

“เบื่อ…เบื่อ…เบื่อ…เบื๊อ…เบื่อ…งี่เง่าจัง…ทำไมอย่างนี้ฟะ” คงได้ยินอะไรทำนองนี้กันบ่อยๆ นะครับ เป็นคำบ่นยอดฮิตของคนทำงาน มักจะเกิดจากการที่จะต้องปฏิบัติอะไรที่ไม่ตรงกับความคาดหวัง ไม่เห็นด้วย ไม่สามารถ ไม่รู้เรื่อง หรือไม่มีประโยชน์

แต่รากเง่าของ “ปัญหา” นี้ มาจากการไม่พูดกัน ทำให้ผู้ตัดสินใจออกคำสั่งที่ผู้ปฏิบัติขัดเคืองคับข้องใจ แต่เพราะผู้ปฏิบัติไม่กล้าพูด จึงหาทางระบายออกด้วยการบ่น นินทาว่าร้ายอย่างสนุกสนาน เป็นการระบายแรงกดดันในใจ ซึ่งไม่ได้แก้ปัญหาอะไรเลย

แล้วถ้าถามว่าแรงกดดันเกิดขึ้นได้อย่างไร ก็คงตอบว่าเกิดจากความคาดหวัง ไม่ตรงกับความเป็นจริง — จะให้ผู้ออกคำสั่งเข้าใจสถานการณ์ได้อย่างไรในเมื่อตัวเองไม่พูด แล้วเมื่อคำสั่งงี่เง่าออกมาแล้ว จะไม่ปฏิบัติตามได้อย่างไรในเมื่อเป็นลูกน้องเขา กรรรรรรรรรมมมมม ก็ใช่ว่านายทุกคนจะฟังเป็นหรือรับความจริงได้หรอกนะ ขืนพูดไปจะเข้าตัว อันนี้เป็นกรรมสองเด้ง คือดันไปอยู่ในองค์กรที่ไม่น่าอยู่ ซึ่งอย่าไปโทษใครเลย ก็เลือกเองนี่ครับ

ในสภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ รัฐบาลก็ว่ามันดีขึ้น แต่ทำไมตัวเราไม่ดีขึ้น ไม่รู้ว่าเขาวัดว่าดีตรงไหน งานหนักขึ้นทุกที เงินเดือนก็ไม่เห็นขึ้นทันค่าครองชีพเลย สติจะแตกอยู่แล้ว — แต่คุณมีทางเลือกเสมอครับ อยู่ที่ว่าจะกล้าเลือกหรือเปล่า

ถ้ามาทำงานตรงเวลา แล้วในเวลางาน ทำเต็มที่ เลิกงานแล้วก็คือเลิกงาน ไม่ควรจะต้องอยู่ดึก (เพราะนายก็ไม่ได้อยู่ด้วย) ถึงนายจะอยู่เดินไปเดินมาให้กำลังใจ แต่จะมากะเกณฑ์ลูกน้องให้อยู่ดึกเพื่อทำงานเกินที่กฏหมายกำหนด คงไม่เป็นธรรมเหมือนกัน แค่บอกว่าจ่ายค่าล่วงเวลาแล้วจะสั่งให้ทำงานดึกนั้น ไม่พอหรอกนะครับ หัวหน้าควรจะวางแผนงานล่วงหน้า สอบถามความสมัครใจเสียก่อนว่าลูกน้องคนใดอยู่ได้หรือไม่ พนักงานทุกคนเป็นคนเหมือนกัน มีครอบครัว มีคนต้องดูแล มีข้อจำกัดไม่เหมือนกัน

ทุกๆคน ต้องชั่งน้ำหนักเอาเอง ระหว่างหน้าที่การงาน+ผลตอบแทน กับชีวิตส่วนตัว+การพักผ่อนอย่างเพียงพอ อาจมีจุดสมดุลย์ที่ดีระหว่างสี่เรื่องนี้ เพียงแต่จุดสมดุลย์นั้นคงจะไม่เหมือนกัน เพราะแต่ละคนนั้นแตกต่างกัน ดังนั้นก็อย่าคาดหวังอะไรที่ไม่เป็นจริงเลยครับ

ถ้าตัวคุณบ้างาน ก็อย่าไปตำหนิคนที่ไม่ได้บ้าอย่างคุณ แต่จงลงโทษคนที่ไม่ได้ทำงานอย่างเต็มที่สมกับผลตอบแทนที่องค์กรมอบให้; หัวหน้าที่ไม่รู้จักลูกน้อง ย่อมโดนหลอกอย่างน่าสงสารครับ นั่นแหละ คนประจบสอพลอจึงได้ดี และเกิดความไม่เป็นธรรมขึ้น

อยากให้องค์กรเป็นอย่างไร ก็ทำให้มันเป็นอย่างนั้น แต่อย่าลืมตั้งเป้า ตั้งความหวังตามความเป็นจริงด้วยล่ะครับ

ขอให้มีความสุข สนุกสนานกับการเลือกทางเดินของตนเอง

มีบทความอันหนึ่งบน palawat.org ซึ่งเขียนเมื่อต้นปี 2550 ผมเคย reblog ไว้นานแล้ว แต่ได้ย้อนกลับไปอ่านอีกครั้งหนึ่งด้วยความรู้สึกที่แตกต่างออกไป

เมื่อก่อนอ่านแล้วมีความรู้สึก “สะใจ” นำโด่งออกมาเลยครับ ขนาดที่ตอนนั้นเป็นผู้บริหารระดับสูงปรี๊ดนะเนี่ย ตอนนี้กลับรู้สึกว่า ความสะใจไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย ไม่ได้แก้ไขอะไรทั้งนั้น เพียงแต่ได้ระบายความอึดอัดออกมาบ้าง แต่เหตุของความอึดอัดยังอยู่เหมือนเดิม แล้วมันก็จะเป็นอีก

บทความนี้ อ่านแล้วต้องคิดเยอะๆ ครับ แค่บอกว่า ใช่เลย…โดนจริงๆ…สุดยอด แต่ก็ยังทำเหมือนเดิม แบบนี้ได้อ่านหรือไม่ได้อ่าน ก็มีค่าเท่ากันนะครับ (reblog โดยได้รับอนุญาตจากคุณ blackcode เจ้าของบทความ ขอบคุณครับ ผมแก้ตัวสะกดไปสามแห่ง)

อ่านต่อ »

เมื่อวันที่ 24 สิงหาคม 2545 ผมถามคำถามกับเพื่อนพนักงานว่า

มีคนเอาโจทย์มาถามผม เลยอยากเอามาถามต่อ

->  ->  ->  <-  ->  ->  ->
 1   2   3   4   5   6   7

1 4 กับ 7 คนไหนเป็นหัวหน้า และเพราะอะไร

สนใจจะตอบไหมครับ บอกให้ก็ได้ ไม่มีคำตอบที่ถูกต้อง เรื่องนี้มันสำคัญอยู่ที่เหตุผลต่างหาก

เมื่อวานออกเดินทางมาสวนป่าอีกวาระหนึ่ง คราวนี้มาช่วยครูปูพูดคุยกับนักศึกษาและอาจารย์จาก VBAC คิดว่าเด็กกลุ่มนี้โชคดีครับ

ครูมิมเดินทางมาจากพิษณุโลก มาถึงบ้านป้าจุ๋มตั้งแต่เช้า แต่ผมไปรับสายเอง กว่าจะมาทันกลุ่มของครูปูแถวเขาใหญ่ ก็ช้าไปเกือบชั่วโมง เมื่อกินข้าวกลางวันเสร็จ ก็นัดพบกันอีกครั้งที่ตลาดสตึกเพื่อเข้าไปสวนป่าด้วยกัน ผมแยกไปบ้าน อ.แพนด้า+อ.หลินฮุ่ย

พอเย็น ออกจากสวนป่าอีกครั้งมารับป้าหวานซึ่งเป็นแขกพิเศษ กินข้าวเย็น แล้วตั้งวง dialogue (แบบแปลกๆ) แต่ผมก็ดีใจกับเด็กชุดนี้ที่ได้มีประสบการณ์ที่หาได้ยาก

ช่วงดึกหลังจากเลิกวง dialogue ครูน้อยชวนคุยเรื่องกระบวนการเรียนรู้ของครูบา ตรงนี้ผมกลับคิดว่าผมโชคดี ที่ได้มีโอกาสคิดใคร่ครวญกับคำถามของครูน้อย ทำให้ชัดเจนกับกระบวนการเรียนรู้แบบเฮฮาศาสตร์มากขึ้น จำไม่ได้หรอกครับว่าตอบอะไรไป แต่ตอบต่อหน้าหลายคน ตอบไปอย่างที่คิด และรู้สึกดีที่ได้ตอบไป รายละเอียดรอไปอ่านใน dissertation ของครูน้อยก็แล้วกัน