ลานซักล้าง

ก็ในเมื่อเป็นเรื่องของคนจัดการจราจร ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องของผมหรอกนะครับ แต่มีข้อสังเกตตัวเอง

เรื่องนี้ผมเคยรำคาญมาก แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานๆ ความรู้สึกกลับไม่เหมือนเดิม

เมื่อก่อนนี้ ผมรำคาญพวกจัดการจราจรตามที่จอดรถของศูนย์การค้ามาก เป่านกหวีด ปรี๊ดดดดด ๆ ๆ ๆ ๆ ดังลั่น ไม่รู้ว่าจะเป่าหาอะไร ยืนห่างไปเมตรเดียว เป่าเบาๆ ก็ได้ยิน ขนาดเป่าเร่งคันที่อยู่ข้างหน้าห้าหกคัน ผมยังได้ยินเลย รถก็ขับตามกันมาติดแหงกกันถ้วนหน้า เร่งให้ไปก็ไปไม่ได้ ทั้งเป่าทั้งโบกมันได้ทุกคัน

ไม่รู้เค้านึกว่าที่ผมนั่งอยู่ในรถเปิดแอร์เย็นฉ่ำและมีคนขับรถให้อยู่นั้น เราอยากจะติดอยู่ในที่จอดรถหรืออย่างไร ปรี๊ดดด ๆ ๆ ๆ ๆ เป่าอยู่ได้ ที่อาการหนักระดับได้โล่ห์ คือที่อิมแพ็คเมืองทองธานีครับ

ด้วยสมองซีกซ้าย รีบฟันธงหาเหตุผล อ๋อ พวกนี้เป็นคนที่ไม่มีอำนาจ พอมีนกหวีดเป็นเครื่องมือแสดงอำนาจ ก็ลนลานเป่าเสียงดัง เพิ่มความสำคัญของตนเองเพื่อลบปมด้อยทันที ฯลฯ

มองย้อนกลับไป ความรู้สึกรำคาญจะเป็นจะตาย ตอนนี้ก็ยังไม่ตาย ถ้าถามว่านึกถึงหน้าคนเป่านกหวีดได้ไหม นึกยังไงก็นึกไม่ออกครับ แล้วสิ่งที่เขาทำไม่สำคัญต่อผมเลย พอรถหลุดจากที่จอดรถตรงนั้น ก็กลับบ้านมาเสวยสุขตามเดิม จะทุกข์อะไรกันนักหนา

คิดดูก็เห็นว่าตัวเคยโง่มาก่อน ตอนนี้คงโง่น้อยลงนิดหน่อย หลงเพลิดเพลินอยู่กับความไม่จีรัง [นันทิ] เกิดความคับข้องอยากไปให้พ้น ทั้งที่เป็นเรื่องที่ไม่สามารถบังคับให้เป็นไปตามใจปรารถนาได้ เมื่อจะหาย มันหายไปเอง เช่นเดียวกับเมื่อตอนเกิดขึ้น มันก็มาเอง จะไปอินอะไรกันนักหนา ดูละครจบไปแล้ว ยังติดอารมณ์อยู่ ไม่ถึงขนาดฟูมฟายหรอกครับ แต่ก็ยังติดอยู่ หรือดูบอลจบ ยังมีอารมณ์ค้างอะไรกัน ถ้าเป็นเรื่องจริงจัง ก็ลงไปเล่นเองซิ

อ่านต่อ »

ไม่ได้เขียนบันทึกเสียสองวัน เพราะเดินทางไปเป็นวิทยากรที่ภูเก็ตครับ

ศูนย์เตือนภัยพิบัติแห่งชาติ (ศภช.) จัดสัมนาตามโครงการสัมนาการแจ้งเตือนภัยในสถานประกอบการ ครั้งแรกก็จัดให้กับผู้ประกอบการโรงแรมในภูเก็ต เมื่อวันที่ 18 มีนาคม 2554 ได้รับความสนใจพอควรทีเดียวครับ

แรกทีเดียว ยังไม่แน่ใจว่าอธิบดีกรมอุตุนิยมวิทยา และผู้อำนวยการศูนย์เตือนภัยพิบัติแห่งชาติ จะไปร่วมได้หรือเปล่า เนื่องจากมีการอภิปรายไม่ไว้วางใจรัฐบาล เจ้าหน้าที่ชั้นผู้ใหญ่ในกระทรวงต่างๆ ก็ต้องคอยเฝ้าว่าจะมีเรื่องที่ต้องชี้แจงหรือไม่ (เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์แล้ว) พอดีคิวของกระทรวงไอซีทีผ่านไปแล้ว ก็เลยสามารถเดินทางไปร่วมบรรยายได้

นอกจากท่านอธิบดีแล้ว ก็ยังมีที่ปรึกษาพิเศษของ ศภช. แล้วก็มีผมด้วย ร่วมบรรยายเพื่อให้รายละเอียด โดย ผอ.ศภช. เป็นผู้ดำเนินรายการเอง

อ่านต่อ »

ผมชอบกินชาเย็นครับ แต่ไม่ได้เขียนเรื่องนั้น

ตั้งแต่ต้นเดือนกุมภาพันธ์ มีข่าวการสู้รบชายแดนอีสานใต้ ข่าวที่ได้รับมาหลายสายทำให้เป็นห่วงกังวลและประสาทไปพักหนึ่ง แล้วคืนนั้นก็น็อคไป ตื่นขึ้นมาด้วยท่าพิสดาร รู้สึกชาครึ่งตัว ซึ่งด้วยโรคเก่าที่เป็นเมื่อสิบปีก่อน ผมก็เหวอตามปกติ ตอนแรกนึกว่าเอาอีกแล้ว!

รีบลุกขึ้นนั่ง ไม่รู้สึกโคลงเคลง ขยับแขนขาไปยังตำแหน่งต่างๆ แขนขาก็เคลื่อนไหวได้ดังใจ ให้หยุดนิ่งก็ได้ กำลังของกล้ามเนื้อก็ยังมี ไม่น่าจะเป็นสโตรค ก็เบาใจไปส่วนหนึ่ง แต่มันยังรู้สึกชาตามผิวหนัง รอสักอาทิตย์ก็ไม่หาย แม่ให้ไปสแกนสมอง ก็ไปทำ ไม่พบร่องรอยสโตรคใหม่ แถมปริมาณเลือดไปเลี้ยงสมองยังดีเสียอีก นี่แปลว่าตลอดสิบปีมานี้ ดูแลตัวเองพอใช้ได้

ป้าจุ๋มเป็นห่วง บอกจะใช้บริการป้าจุ๋มก็ขอให้บอก จะนัดหมอประสาทวิทยามือดีให้ จะขับรถพาไป แต่ป้าจุ๋มเองก็ยุ่งมาก เกรงใจครับ ประกอบกับผมคิดว่าอาจจะเป็นเส้นพลิก เส้นอักเสบ นอนท่าพิสดาร หรือใช้แขนพิมพ์คอมพิวเตอร์นานเกินไปเสียมากกว่า คุยไปคุยมาเรื่อยเปื่อย ครูปูโทรนัดหมอภาคภูมิให้เมื่ออาทิตย์ก่อน ข้อมูลอยู่ในบล็อกพี่เหลียง คุณหมองานยุ่งมาก แต่ก็นัดได้พรุ่งนี้

ดังนั้นคืนนี้ก็จะรีบนอนเพื่อไปพบหมอพรุ่งนี้นะครับ หวังว่าจะวินิจฉัยอาการชาหวานเย็น (ชาแบบยาวนาน) ได้ เพื่อที่จะได้รักษาให้ถูกทางต่อไป

คืนนี้จะรีบนอนครับ

จากความเคลื่อนไหวต่างๆ ที่ใช้ “สื่อสังคม” ในการเรียกระดมพลัง อันเป็นปฏิกริยาตอบสนองต่อการปิดกั้นข่าวสาร ทั้งเหตุการณ์ที่เคยผ่านมาในประเทศ และที่กำลังเกิดขึ้นในต่างประเทศ ดูแล้วก็ไม่ได้ประหลาดใจอะไรหรอกนะครับ

เรื่องราวยังไม่จบง่ายๆ สิ่งต่างๆ มีเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดา เปลี่ยนแล้วเราก็ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนไปสู่สิ่งที่ดีกว่าเดิมหรือแย่กว่าเก่า แต่คนที่ต้องการการเปลี่ยนแปลง กลับรู้สึกทนอยู่ในสภาพเก่าไม่ได้ (ทุกข์) เป็นเพราะใจของเราสัมผัสกับเรื่องราวต่างๆ ทั้งที่ควรและไม่ควร (สมุทัย) แล้วเราก็คิดว่าทนไม่ได้ — ซึ่งว่ากันจริงๆ ทนได้ครับ แต่ไม่อยากทนมากกว่า ความรู้สึกรุนแรงเหลือเกิน

ในเมืองไทย มีการใช้ข้อมูลข่าวสารบนอินเทอร์เน็ตมาตั้งแต่เหตุการณ์พฤษภาทมิฬ ปี 2535 — นั่นก่อนที่เมืองไทยจะมีอินเทอร์เน็ตแบบเชื่อมต่อตลอดเวลาที่เรารู้จักคุ้นเคยกันในปัจจุบัน ก่อนจุฬาฯ ก่อนเนคเทคจะใช้สายเช่า ก่อนประเทศไทยจะมีเว็บตัวแรก ก่อนเมืองไทยจะมีผู้รู้เรื่องเน็ตมากมายอย่างนี้ มือถือไม่มีเน็ต; การเซ็นเซอร์ข่าวสาร สามัคคีปรองดองแบบไม่มีใครผิดเลย หรืออะไรที่เจอๆ กัน ก็ไม่ใช่เรื่องใหม่หรอกครับ ที่น่าเศร้าก็คือ มันเคยเกิดขึ้นแล้ว มีชีวิตคนสังเวยไปแล้ว และมันก็เกิดขึ้นอีก เราไม่เรียนรู้…

เรื่องราวต่างๆ ผ่านพ้นไปนานแล้ว บุคคลที่ปรากฏชื่ออยู่ในลิงก์จากบันทึกนี้ ไม่ได้ทำหน้าที่เดิมอีกต่อไปนะครับ แทบทั้งหมดเปลี่ยนที่อยู่ไปนานแล้ว ผมนำข้อความเก่าในคลังข้อมูลของ soc.culture.thai มาอ้างอิง เพื่อการค้นคว้าให้เกิดความเข้าใจที่ถูกต้องตรงกันเท่านั้น

อ่านต่อ »

ปีที่แล้ว แม้จะเลิกทำงานประจำไป แต่ก็ยังพอมีเงินได้จากการไปเป็นกรรมการ เป็นที่ปรึกษาอะไรต่อมิอะไร พอสนุกไป แต่ในเมื่อมีเงินได้ ก็จะต้องยื่นแบบแสดงรายการเสียภาษีครับ

ผมเคยโดนสรรพากรเรียกไปปรับเพิ่ม (คือลดเงินคืนภาษี) เพราะว่าองค์การมหาชนแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางเมือง เชิญผมไปเป็นกรรมการ จ่ายค่าตอบแทนให้ แต่ให้เอกสารทางภาษีล่าช้าเกินกำหนดที่ผมจะต้องยื่นภาษีของผม เลยกลายเป็นเราไม่ได้ยื่นรายได้ส่วนหนึ่งไป ซะงั้น… ไม่เป็นไร เรื่องผ่านไปแล้ว จะไปแก้ไขอะไรก็ไม่ได้

ปีนี้ยังรวบรวมเอกสารทางภาษีไม่เสร็จเลย แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งเป็นเรื่องใหญ่ คือเงินสะสมในกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ ซึ่งเล่าไว้นิดหนึ่งท้าย [เที่ยวนานๆ ปีละครั้ง]

เมื่อเลิกทำงานประจำ ผมยังไม่มีความจำเป็นจะต้องใช้เงินสะสมในกองทุนสำรองเลี้ยงชีพครับ ก็ทำเรื่องต่ออายุไปปีหนึ่งซึ่งจะครบกำหนดในเดือนเมษายนนี้ กองทุนมีระเบียบใหม่ออกมาช่วงปลายปีที่แล้ว บอกว่าสามารถต่ออายุสมาชิกกองทุนไปเรื่อยๆ ปีต่อปีไปจน “เกษียณ”

เมื่อถึงอายุเกษียณแล้ว การออกจากกองทุน ก็จะได้รับเงินสะสมและผลประโยชน์ทั้งหมดออกมา แถมในเชิงภาษีก็ไม่คิดเป็นเงินได้ ทั้งนี้เป็นไปตามประมวลรัษฎากร — รายละเอียดติดต่อกองทุนสำรองเลี้ยงชีพครับ กองทุนผมใช้ TSD เป็นนายทะเบียน ดังนั้นเรื่องเอกสารทั้งหมด ก็ทำที่ TSD ชั้นสองอาคาร A สถาบันวิทยาการตลาดทุน นอร์ธพาร์ค บางเขน

อ่านต่อ »

ไม่ได้เขียนบันทึกเสียหลายวันเนื่องจากร่างกายไม่พร้อมที่จะนั่งเขียนนานๆ นะครับ

แต่วันนี้ เริ่มออกไปแรดได้ โดยไปร่วมประชุมเครือข่ายรับมือสถานการณ์ฉุกเฉิน ภาคประชาชน อาการตอนเช้ายังไม่ค่อยดี เลยนอนต่อ ตื่นมาอีกที ตายล่ะหว่า เลยเวลานัดแล้ว ก็ต้องรีบแจ้นออกไปประชุมโดยไม่กินข้าวปลา

ไปถึงที่ประชุม กำลังแจก pizza กันอยู่ มี agenda วางอยู่บนโต๊ะ แต่ยังไม่ได้คุยกันอย่างจริงจัง(มั๊ง) พอนั่งได้สักครู่ก็เริ่มเปิดประชุมครับ เสร็จแล้วโยนไมค์มาที่ผม…เอิ๊ก ซึ่งก็ได้ใช้เวลาพูดถึงการวางแผนด้วยสถานการณ์ (scenario planning: คอมพิวเตอร์แปลเป็นไทย หรือ ไม่แปล) กระบวนการแบบนี้ จะช่วยจัดการความยุ่งยากซับซ้อนลงได้มากจนพอเห็นภาพใหญ่ ว่ามีอะไรจะเกิดขึ้นได้บ้าง และในแต่ละกรณีควรจะเตรียมตัวอย่างไร

อันนี้ตรงกับงานของมูลนิธิที่ทำอยู่ คือการจัดการภัยพิบัติ ซึ่งไม่ได้เน้นหนักที่การบรรเทาทุกข์ แต่เป็นการจัดการกับความเสี่ยงต่างๆ ล่วงหน้า ลดผลกระทบอันอาจจะเกิดขึ้นให้ได้มากที่สุด เมื่อเกิดภัยแล้ว ถึงยังไงก็เสียหายไม่ว่าจะบรรเทาทุกข์ได้เร็วเพียงใด งานป้องกันจึงมีความสำคัญมาก (และถูกมองข้ามมากเช่นกัน)

ผมไม่ได้หวังให้ผู้ร่วมประชุมเชื่อหรือทำตามหรอกครับ แค่ฉุกคิด ปรับปรุง หรือทำในสิ่งที่ดีกว่า ก็ดีใจแล้ว… เอ่อ…จะเขียนเล่าทั้งหมดก็ไม่ไหว นั่งแล้วยังโงนเงนอยู่บ้าง ขอจบดื้อๆ แค่นี้ครับ

อย่างไรก็ตาม ผมได้อัญเชิญพระบรมราโชวาทที่พระราชทานมาในปีที่ผมเรียนจบ มาฝากไว้ในห้องประชุมให้เป็นแง่คิด (ข้อความนำมาจากบันทึกเก่าซึ่งเขียนไว้หลายปีแล้ว)

อ่านต่อ »

เมื่อวันที่ 13 ม.ค. 2554 มีงาน Ignite Thailand++ ครั้งที่ 3 ที่โรงภาพยนตร์สกาล่า

Igniter ท่านแรกคือพระไพศาล วิสาโล ท่านพูดเรื่อง “สมานใจด้วยดี ปลูกไมตรีในผองชน” ซึ่งมีร่างอยู่บนเว็บไซต์ visalo.org

อ่านต่อ »

ที่ไหนๆ ในโลก ก็ใช้น้ำผิวดิน เนื่องจากสะดวกในการนำมาใช้

แต่ว่าน้ำผิวดินทั้งโลกนั้น คิดเป็นเพียง 0.9% ของปริมาณน้ำจืดที่มีอยู่ — 30.1% ปริมาณน้ำจืดเป็นน้ำใต้ดิน ส่วนที่เหลือยังอยู่ในรูปน้ำแข็งและธารน้ำแข็งซึ่งบ้านเราไม่มี

เขตเมืองนั้น มีอาคารสิ่งปลูกสร้าง+ถนนหนทางปกคลุมดินอยู่เป็นพื้นที่กว้าง การพัฒนาแบบนี้สร้างปัญหาคือไม่มีการเติมน้ำใต้ดิน ปริมาณน้ำสำรองที่อยู่ใต้ดินก็ลดลงตามกาลเวลา เมื่อระดับน้ำใต้ดินลดลง แผ่นดินก็จะทรุดลงด้วย พอน้ำหลากมา ก็รีบสูบทิ้งไปให้เร็วที่สุด ดินก็ยิ่งทรุดเร็ว

เมืองไทยมีปริมาณฝนตกเฉลี่ยกว่าปีละ 1600 มม. ถ้าคูณด้วยพื้นที่แผ่นดินของประเทศ ปริมาณน้ำฝนจะเป็นกว่า 8 เท่าของความจุเขื่อนขนาดใหญ่ทั่วประเทศรวมกัน ดังนั้นเราควรจะมีน้ำเพียงพอ แต่ที่ไม่พอเป็นเพราะเราปล่อยน้ำทิ้งไปเฉยๆ

เทศบาล 170 แห่ง (ไม่รวมกรุงเทพมหานครซึ่งเป็นเทศบาลเต็มพื้นที่จังหวัด) แค่ดูจำนวนประชากรในเขตเทศบาล คูณด้วยน้ำจืด 15 ลิตรต่อคนต่อวัน แล้วเทียบกับแหล่งน้ำจืดสำรอง แล้วก็น่าตกใจครับ ถ้าโชคไม่ดีที่ไม่มีเขื่อน/อ่างเก็บน้ำอยู่ใกล้ๆ อาศัยแม่น้ำ ลำธาร และน้ำบาดาล จะอยู่กันไปได้สักกี่วัน??? ถ้าแม่น้ำมีน้ำลดลง จะอยู่กันได้สักกี่วัน

อ่านต่อ »

บันทึกรีไซเคิ้ลครับ เขียนไว้เมื่อสามปีก่อน คงยังใช้ได้ดี

บน gotoknow มีปุ่ม Like ซึ่งแจ้งเตือนมาทางอีเมลเมื่อมีใครมา Like; คราวนี้มะปรางมา Like ก็เลยได้กลับไปอ่านอีกที — ยังมีบางครั้งที่เกิดอาการช้าเป็นครั้งคราว ไม่เป็นไรครับ — ผมเลยลอกมาไว้ที่นี่ ถ้าจะอ่านความคิดเห็นเก่าๆ ก็เชิญคลิกตรงนี้นะครับ

อ่านต่อ »