เมื่อวานนี้ นอนตีหนึ่ง ออกจากบ้านตีสี่ครึ่งไปรับป้าจุ๋มกับ อ.วรากร ไปดูที่แถว อ.หนองบัวแดง ชัยภูมิ เพื่อดูทำเลสร้างหมู่บ้านเฮ ไม่รู้ตำแหน่งแน่นอนหรอกนะครับ แต่ก็ไป คือว่าถ้าไปดูที่เดียวกับระยะทางนี้ คงไม่คุ้มอยู่ดี ไหนๆ ไปแล้ว ก็ดูไปเรื่อยๆ เป็นโอกาสดีมากที่มี อ.วรากร ไปด้วย เพราะอาจารย์เชี่ยวชาญเรื่องเขื่อน เรื่องน้ำ
กินข้าวเช้าที่ร้านตาแป๊ะ ๑ แถววิเชียรบุรี อ.วรากรเลี้ยง ขอให้เจ้าภาพจงเจริญ ล่อข้าวเหนียวตั้งแต่เช้าเลยครับ
จากนั้นก็ไป หนองบัวแดง มีภูเขาอยู่ทางเหนือ ตะวันตก และใต้ เป็นต้นแม่น้ำชี น้ำท่าอุดมสมบูรณ์ แต่ดินไม่ดี ซึ่งเป็นเรื่องน่าแปลกใจ
ช่วงเช้าไปหยุดที่บริเวณที่คาดว่ามีประกาศขาย ซึ่งบรรยายไว้ว่าเป็นที่ผืนใหญ่ ไม่ติดเขต สปก. หรือเขตอุทยาน มีน้ำไหลผ่านกลางที่ ด้านหลังเป็นวิวภูเขาสวยสองลูก เหมาะกับการทำรีสอร์ต — ไม่เข้าใจทัศนคติที่จะขายที่เพื่อทำรีสอร์ตจริงๆ ที่อยู่ในหุบเขาถนนไม่ดีอย่างนี้ ใครจะมาเที่ยว — ผมคิดว่าขับรถเลยไปเยอะ เพราะไปหยุดในบริเวณที่มีโอกาสที่ “น้ำไหลผ่านกลางที่” ได้มากที่สุด พอขับเข้าไปหาภูเขา เห็นป้าย สปก. ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ (ถึงใช่เราก็ไม่ซื้อ เพราะซื้อขายไม่ได้)
เผอิญก่อนมาชัยภูมิ ป้าจุ๋มคุยกับเพื่อน ทราบว่ามีที่บอกขายอีกแห่งหนึ่ง อยู่อำเภอเดียวกัน ขนาดใหญ่กว่าที่ที่จะไปดูกว่าเท่าตัว แต่มีราคาเพียงครึ่งเดียวของที่แรก เราก็ขับดุ่ยๆ ไปดูกัน ถามทางชาวบ้านไปเรื่อย คิดว่าเข้าไปถึงที่ตามคำบรรยาย ตัวที่เรียงลำดับดังนี้ครับ {บ่อหรือลำธารใหญ่มีน้ำเยอะแต่ไม่เห็นว่าไหล} {วัด} {โรงเรียน} {ที่ดิน} ดูจากด้านถนน ที่นี้ไม่ติดน้ำ แต่เนื่องจากมีขนาดใหญ่มาก ด้านในอาจติดน้ำก็ได้ ถึงอย่างไร เมื่อดูจากโครงสร้างพื้นฐานโดยรอบแล้ว ยังไม่น่าสนใจครับ
ใกล้เที่ยงแล้ว คิดว่าจะไปกินข้าวในเมืองชัยภูมิแล้วแวะเขื่อนลำประทาวทางตอนเหนือ แต่ขับไปขับมาผ่านน้ำตกโตดตาน เลยแวะเข้าไปอุดหนุนอุทยานแห่งชาติเสียหน่อย แวะกินข้าวด้วย ขอให้เจ้าภาพจงเจริญเป็นครั้งที่สอง แล้วคุณลุงคุณป้า ก็เดินไปดูน้ำตก ส่วนผมยืนคุยกับเจ้าหน้าที่อุทยานหลายเรื่อง จะเรียกว่าคุยนั้นก็ไม่เชิง เพราะผมยืนฟังเสียเป็นส่วนใหญ่ เป็นเรื่องพระพลานามัยของในหลวง เรื่องศาสนา เรื่องความแตกแยกในสังคม และเรื่องที่ดินซึ่งแกพยายามจะเป็นนายหน้า (ฮา)
บ่ายสองโมง เปลี่ยนใจไม่ไปเขื่อนแล้ว ขับรถกลับบ้านเลยดีกว่าเดี๋ยวมืด สี่โมงเย็น มาพักกินไอติมตรงสีคิ้วซึ่งยังห่างจากบ้านอีกประมาณ 200 กม. จึงเปลี่ยนให้ อ.วรากร ทำหน้าที่แทน
กลับถึงบ้านโดยไม่ได้ถ่ายรูปอะไรมาเลย
