ลานซักล้าง

ผู้บริหารระดับกลางจากTT&T ไปเรียนรู้ที่สวนป่า 5 รุ่น เห็นครูบาวิ่งรอกแล้ว ผมเห็นใจมากครับ จึงอยากไปช่วยแบ่งเบาภาระบ้าง แต่ก็ยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง คือเมื่อคนทำงานมีใจสู้ ผมก็อยากไปร่วมให้แง่คิดบ้าง จะได้มาก ได้น้อย หรือไม่ได้อะไรเลย ก็แล้วแต่ครับ เมื่อให้ไปแล้ว ไม่มียึกยัก — ในส่วนที่ผมสังเกตเห็นและได้พูดคุย สถานการณ์ของบริษัทไม่ได้เป็นเหมือนกับที่ถูกถ่ายทอดปรุงรสมาไม่รู้กี่ตลบ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะปกตินักจนเต๊งแฉะเรื่อยเจื้อย ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนได้

ไปถึงสวนป่าเอาตอนพลบค่ำเมื่อวานนี้ เขียนบันทึกไว้แล้ว แต่ไม่ได้เขียนยาวเพราะว่าไฟดับ ทำให้จอมือถือดูสว่างมาก ล่อแมลงมากวน เป่าไล่เดี๋ยวก็กลับมาอีก ก็เลยเขียนออกมาเป็นบันทึกห้วนๆ นะครับ

เมื่อคืนทีมงานแนะนำวิทยากรที่เพิ่งมาถึงใหม่ มีตั้งหลายเรื่องที่ผมไม่ได้เขียนไว้ในบล็อก (เพราะมันยุ่งยากไม่มีประโยชน์ต่อผู้อ่าน) แต่ก็เล่าได้ถูก แปลว่าทำการบ้านมาแฮะ จากนั้นก็มีการคุยกันนิดหน่อย ก็ไม่ต้องแนะนำตัวกันซ้ำอีก ไม่ใช่เรื่องสำคัญว่าเราเป็นใคร แต่สำคัญที่ทำอะไรต่างหาก ตั้งใจว่าอยากจะถามอะไรก็ให้ถาม ส่วนวิธีการของผม มักตอบไม่ตรงคำถาม! แต่ตอบเรื่องที่อยากตอบแบบที่คิดว่ามีประโยชน์ต่อผู้ฟังมากกว่า ดังนั้นจึงใช้เวลาบ้างที่จะเล่าถึงประสบการณ์ชีวิต ในส่วนที่น่าจะเกี่ยวกับสถานการณ์ที่ผู้ฟังประสบอยู่

ในเมื่อเปิดโอกาสให้ถามได้โดยอิสระแล้ว โปรแกรมของวันนี้จึงลดเหลือแค่ Management exercises เตรียมไปจากบ้านสองชุด คือ Marshmallow Challenge กับ Brain Writing ทั้งสองอัน เคยเขียนบันทึกเอาไว้แล้ว เข้าใจไม่ยาก แต่คุณค่าของเกมอธิบายในห้อง ครูบาวิจารณ์ว่าสนุกมาก เหมาะมาก แต่ว่าเนื่องจากเมื่อคืนไฟดับ เลยจัดสรรอุปกรณ์ไม่ได้ เอามาทำในระหว่างที่บรรยาย กลับเป็นการดึงสมาธิขอผู้ฟังให้สนใจว่านี่มันเรื่องบ้าบออะไร ก็ดีไปอย่าง!

อ่านต่อ »

วันนี้ มีการประชุมที่สนุก เมื่อตอนเช้า แต่คิดว่าไม่ควรเล่าหรอกครับ ว่ากรรมการอะไร คุยอะไรกัน บอกไว้แค่นี้ ปลอดภัยกว่า

ประชุมเสร็จ รีบกลับบ้านไปเก็บของมาสวนป่า แต่ดันหิว เลยกินข้าวก่อน กว่าจะออกมาได้ ก็เกือบบ่ายสองโมง

คงรู้กันอยู่แล้วว่าผมไม่ขับรถกลางคืน เหลือเวลาอีกสี่ชั่วโมงครึ่ง กับระยะทาง 420 กม. ขับมาสบายๆ top speed แค่ 173
อ่านต่อ »

วันนี้มีโอกาสเข้าร่วมสังเกตการณ์ ในการประชุมคณะกรรมการวิชาการคณะที่ 1042 (มาตรฐานระบบจัดการด้านการรักษาความปลอดภัยของสังคม) กระทรวงอุตสาหกรรม — เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญที่จะต้องเตรียมพร้อม จัดเตรียมแผน ฝึกซ้อม ก่อนที่สถานการณ์จริงจะเกิดขึ้น เพราะว่าเมื่อเกิดขึ้นแล้ว ด้วยผลของเหตุการณ์ หรือด้วยความอลหม่าน จะทำให้เกิดความเสียหายในวงกว้าง ยิ่งทิ้งไว้นาน ก็ยิ่งแก้ไขลำบากขึ้น และมีคนเดือดร้อนมากขึ้นครับ

ฟังดูคำว่า มาตรฐานระบบจัดการด้านการรักษาความปลอดภัยของสังคม รู้สึกจะเป็นการทำเรื่องที่ใหญ่กว่าเรื่องใหญ่ แต่ละคำมีความหมายกว้างขวางใหญ่โตนะครับ ซึ่งนั่นไม่ได้เปลี่ยนข้อเท็จจริงที่ว่า

1. ภัยพิบัติ หรือสิ่งใดก็ตามที่ทำให้วิถีชีวิตของผู้คน ไม่สามารถดำเนินไปได้ตามปกติ (รวมถึงผลกระทบต่อธุรกิจ การเดินทาง จ่ายสาธารณูปโภคไม่ได้ ลมฟ้าอากาศ การก่อการร้าย การประท้วงโดยไม่สงบ หรือแม้แต่การจราจรที่หนาแน่นผิดปกติเป็นเวลานาน ฯลฯ) จำเป็นต้องมีการเตรียมพร้อม ดูแล วางแผนป้องกันหรือผ่อนคลาย
2. สำนักงานมาตรฐานอุตสาหกรรม เป็นหน่วยงานที่มีกฎหมายกำหนดหน้าที่การออกมาตรฐาน ออกคำแนะนำ หรือออกประกาศ และไม่ได้ใช้กับด้านอุตสาหกรรมเท่านั้น สมอ.เป็นหน่วยงานเทียบเคียงกับ ISO จึงไม่มีหน่วยงานใดที่เหมาะกว่า สมอ.ที่จะรวบรวมประเด็นต่างๆ เพื่อออกคำแนะนำ

งานของ กว.1042 นี้ ทำคู่ขนานอยู่กับ Technical Committee 223 ขององค์การมาตรฐานโลก (ISO) และได้ออกมาตรฐานแรกชื่อ ระบบการบริหารความต่อเนื่องทางธุรกิจ - ข้อกำหนด ออกมาเป็น มอก.22301-2553 ประกาศในราชกิจจานุเบกษา ฉบับประกาศและงานทั่วไป เล่ม 127 ตอนพิเศษ 71ง วันที่ 7 มิถุนายน 2553; ผมพยายามจะค้นมาตรฐานนี้ออกมาให้อ่านกัน แต่ว่าเข้าเว็บไซต์ของราชกิจจานุเบกษาไม่ได้ (ตามเคย)

อ่านต่อ »

กะจะไปเงียบๆ ทำหน้าที่เสร็จแล้วรีบกลับ เจอทวิตทักทายซะแล้ว

ทั้งงาน Thailand ICT Awards (TICTA 2010) เจอแต่คนคุ้นเคย ถูกทักแทบทุกหัวมุมแฮะ ป็อบเหมือนกันนะเนี่ย

หน้าที่กรรมการก็คือคัดเลือกตัวแทนประเทศไทยไปร่วมในงาน Asia-Pacific ICT Alliances (APICTA) ซึ่งมีกฎเกณฑ์ที่ชัดเจนอยู่แล้วครับ วันนี้ไปดูการทำงานจริงเพื่อให้แน่ใจว่า การนำเสนอในวันที่คัดเลือก ไม่ใช่การวาดฝันในอากาศให้กรรมการฟัง ทั้งนี้ในวันที่คัดเลือก ไม่สามารถสาธิตได้เพราะว่ากติกาคือนำเสนอ ทุกทีมมีเวลาเท่ากันหมด และใช้เวลาอย่างเต็มที่แล้ว

ในวันนี้เนื่องจากมีเวลาไม่จำกัด จึงถือโอกาสเดินดู พูดคุย แนะแนวคิดธุรกิจกับบริษัทต่างๆ ทั้งในกลุ่มที่ผมเป็นกรรมการ และกลุ่มอื่นๆ ด้วย

ผมคิดว่าผู้ที่ได้รับการคัดเลือกให้แสดงผลงานในครั้งนี้ มีโอกาสดีที่จะแลกเปลี่ยนธุรกิจกัน ต่างคนต่างมีดีในส่วนของตัวเอง แต่ก็ไม่ค่อยได้คิดเรื่องความเชื่อมโยงกับบริษัทอื่นเพื่อให้ทั้งสองฝ่าย มี portfolio ที่สมบูรณ์ขึ้น ถ้าหากว่าเราจะต้องเขียนทุกอย่างที่ลูกค้าต้องการทั้งหมดเองแล้ว อาจจะหมดแรงตายไปเสียก่อน สู้ไปหาคนที่เขาทำอย่างนี้แล้วเชื่อมโยงข้อมูลเข้าหากัน อาจจะดีกว่า

อ่านต่อ »

วันนี้เอารถไปเช็คตามระยะครับ เตรียมรถเพื่อเดินทางไปสวนป่าในวันที่ 5 ด้วย แต่ดันมีการเชิญประชุมคณะกรรมการชุดใหม่อีกในตอนเช้าวันที่ 5 ก็เลยต้องออกเดินทางหลังเที่ยงนะครับ คงจะไปถึงเย็นๆ นัดล่วงหน้าสามวันนี้นับเป็นความก้าวหน้าแล้ว ที่ผ่านมาตลอดหลายปี กระทรวงนี้นัดล่วงหน้า 24 ชั่วโมงเท่านั้นเอง

รถมีการใช้งาน ถึงจะใช้ไม่เยอะ ก็ต้องมีการตรวจสอบว่าอยู่ในสภาพที่ใช้งานได้ดี

บล็อกก็เช่นกัน มีการบำรุงกำลัง เติมเชื้อไฟโดยการแลกเปลี่ยนความคิดเห็น วันนี้ได้คุยกับแฟนบล็อกท่านหนึ่ง ซึ่งอ่านอย่างเดียวโดยไม่เคยเขียนอะไรกลับมา ได้ฟีดแบ็คว่าเขียนเรื่องน่าสนใจหลายเรื่อง (อันนี้รู้อยู่แล้วเพราะผมเขียนเรื่องที่ผมสนใจ เขียนแล้วทิ้งไว้เฉยๆ คนอ่านคลิกมาเองทั้งนั้น ไม่ได้ไปบังคับให้ใครคลิกเลย) ไม่ยากเกินไป อ่านแล้วเอ๊ะหลายบันทึก (แปลว่าผมเขียนถ่ายทอดความคิดแล้วมีคนรู้เรื่องแฮะ) น่าจะหาเวลานัดกันไปเที่ยว

แล้วสังคมกับองค์กรก็เป็นแบบเดียวกันครับ ถ้าหากใช้ทรัพยากรทุกอย่างตะลุยไปแบบถึกๆ ถือว่าเป็นหน้าที่ก็ทำไป ไม่มีน้ำใจต่อกัน แบบนี้รวมกันอยู่ยาก ถ้าไม่มีน้ำใจมาหล่อลื่น การเอาคนที่แตกต่างกันมาอยู่ร่วมกัน มีแต่การกระทบกระทั่งเสียดสี สึกหรอและพังไปในที่สุด ไม่มีฝ่ายชนะ มีแต่แพ้ทั้งคู่ สังคมและองค์กรนั่นแหละแพ้

การแสดงน้ำใจต่อกันนั้น ไม่ใช่การประจบสอพลอ ป้อยอด้วยคำหวาน ผิดก็ว่าถูก ไม่ดีกลับว่าดี เพราะนั่นคือการหลอกลวงนะครับ การมีน้ำใจต่อกันนั้น แสดงออกได้หลายวิธี ที่ง่ายที่สุดแต่ไม่ค่อยทำกัน คือเชื่อใจกัน(บ้าง) ฟังเขาบ่อยๆ ยอมรับเขาแบบที่เขาเป็น ไม่ใช่เปลี่ยนเขาให้เป็นแบบที่เราต้องการ คนเราไม่เหมือนกัน จะทำอย่างไรก็แตกต่างอยู่ดี ควรมองให้ชัดและใช้ความแตกต่างนั้นให้เป็นประโยชน์ที่สุดต่อทุกคน

อ่านต่อ »

บันทึกนี้ เขียนขึ้นเมื่อราคาน้ำมันดิบต่ำลงผิดปกติ แต่นั่นก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงสิ่งเลวร้ายที่โลกกำลังจะเผชิญ…

เพียงใช้สามัญสำนึก ก็บอกได้แล้ว ว่าวันหนึ่งน้ำมันตามธรรมชาติจะหมดไปจากโลกแน่นอน… คำถามที่น่าถามจึงไม่ใช่ว่าน้ำมันจะหมดหรือไม่หมด แต่หมดเมื่อไหร่… ที่ตลกก็คือ ผมไม่คิดว่าคำตอบว่าน้ำมันจะหมดโลกเมื่อไหร่จะสำคัญหรอกนะครับ ก่อนจะถึงเวลาที่น้ำมันหมดโลก อาจจะเกิดเหตุการณ์ซึ่งทำให้น้ำมันไม่มีความหมายอีกต่อไป เพราะว่าโดยทั่วไปคนจะไม่มีกำลังจัดหาน้ำมันมาใช้ (ผู้ที่หาน้ำมันมาใช้ได้ ต้องใช้กำลัง)

ทฤษฎี Peak Oil และผลร้ายรุนแรง

เหตุการณ์นี้มีจุดเริ่มต้นที่สถานการณ์ที่เรียกว่า Peak Oil อันเป็นสถานการณ์ที่โลกผลิตน้ำมันออกมาเป็นปริมาณสูงสุด หลังจาก Peak Oil แล้ว กำลังการผลิตจะลดลงเรื่อยๆ ไม่ว่าจะอ้างว่าเก็บไว้ใช้ในอนาคต หรือว่าจะพยายามสร้างราคาให้สูงขึ้น ข้อเท็จจริงก็คือปริมาณน้ำมันในตลาดโลกลดลงหลัง Peak Oil ซึ่งผู้เชี่ยวชาญต่างก็คาดเดากันไป หลายคนทายผิดว่าน่าเกิดไปแล้ว แต่ที่เหลือก็ไม่มีสักคนที่ทำนายว่า Peak Oil อยู่ห่างปัจจุบันเกิน 20 ปี!

อ่านต่อ »