บำรุงรักษา
วันนี้เอารถไปเช็คตามระยะครับ เตรียมรถเพื่อเดินทางไปสวนป่าในวันที่ 5 ด้วย แต่ดันมีการเชิญประชุมคณะกรรมการชุดใหม่อีกในตอนเช้าวันที่ 5 ก็เลยต้องออกเดินทางหลังเที่ยงนะครับ คงจะไปถึงเย็นๆ นัดล่วงหน้าสามวันนี้นับเป็นความก้าวหน้าแล้ว ที่ผ่านมาตลอดหลายปี กระทรวงนี้นัดล่วงหน้า 24 ชั่วโมงเท่านั้นเอง
รถมีการใช้งาน ถึงจะใช้ไม่เยอะ ก็ต้องมีการตรวจสอบว่าอยู่ในสภาพที่ใช้งานได้ดี
บล็อกก็เช่นกัน มีการบำรุงกำลัง เติมเชื้อไฟโดยการแลกเปลี่ยนความคิดเห็น วันนี้ได้คุยกับแฟนบล็อกท่านหนึ่ง ซึ่งอ่านอย่างเดียวโดยไม่เคยเขียนอะไรกลับมา ได้ฟีดแบ็คว่าเขียนเรื่องน่าสนใจหลายเรื่อง (อันนี้รู้อยู่แล้วเพราะผมเขียนเรื่องที่ผมสนใจ เขียนแล้วทิ้งไว้เฉยๆ คนอ่านคลิกมาเองทั้งนั้น ไม่ได้ไปบังคับให้ใครคลิกเลย) ไม่ยากเกินไป อ่านแล้วเอ๊ะหลายบันทึก (แปลว่าผมเขียนถ่ายทอดความคิดแล้วมีคนรู้เรื่องแฮะ) น่าจะหาเวลานัดกันไปเที่ยว
แล้วสังคมกับองค์กรก็เป็นแบบเดียวกันครับ ถ้าหากใช้ทรัพยากรทุกอย่างตะลุยไปแบบถึกๆ ถือว่าเป็นหน้าที่ก็ทำไป ไม่มีน้ำใจต่อกัน แบบนี้รวมกันอยู่ยาก ถ้าไม่มีน้ำใจมาหล่อลื่น การเอาคนที่แตกต่างกันมาอยู่ร่วมกัน มีแต่การกระทบกระทั่งเสียดสี สึกหรอและพังไปในที่สุด ไม่มีฝ่ายชนะ มีแต่แพ้ทั้งคู่ สังคมและองค์กรนั่นแหละแพ้
การแสดงน้ำใจต่อกันนั้น ไม่ใช่การประจบสอพลอ ป้อยอด้วยคำหวาน ผิดก็ว่าถูก ไม่ดีกลับว่าดี เพราะนั่นคือการหลอกลวงนะครับ การมีน้ำใจต่อกันนั้น แสดงออกได้หลายวิธี ที่ง่ายที่สุดแต่ไม่ค่อยทำกัน คือเชื่อใจกัน(บ้าง) ฟังเขาบ่อยๆ ยอมรับเขาแบบที่เขาเป็น ไม่ใช่เปลี่ยนเขาให้เป็นแบบที่เราต้องการ คนเราไม่เหมือนกัน จะทำอย่างไรก็แตกต่างอยู่ดี ควรมองให้ชัดและใช้ความแตกต่างนั้นให้เป็นประโยชน์ที่สุดต่อทุกคน
