ลานซักล้าง

เรื่องหลุมไฟดาโกต้าที่เขียนมาหลายบันทึกในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา เป็นวิธีเอาตัวรอดในเขตมิดเวสต์ของสหรัฐซึ่งอากาศทารุณ

ผมเอาหลุมไฟดาโกต้ามาเล่นที่สวนป่า เพราะว่าเป็นเตาที่ให้ความร้อนสูง ใช้เชื้อเพลิงน้อย ไม่ใช้ฟืน แต่ใช้กิ่งไม้เล็กๆ เท่านั้น — เช่นเดียวกับเตาทั่วไป ถ้าไฟติดแล้ว ใช้กิ่งสดก็ได้ครับถ้าทนควันได้

หลุมไฟดาโกต้าจะมีสองรู รูแรกเป็นรูที่อากาศเข้าและใช้ใส่เชื้อเพลิง ส่วนอีกรูหนึ่งเป็นรูที่ความร้อนออกมา ซึ่งเราตั้งเตาหรือต้มน้ำ จะร้อนเร็ว เนื่องจากมีการบังคับทางลม บังคับให้เผาไหม้ได้ดีขึ้น และป้องกันการสูญเสียความร้อนจากการเผาไหม้ ผมก็นึกว่าเจ๋งแล้ว เจอท่าพิสดารของครูบาเข้า งงไปเลย

ครูบาดัดแปลงเพิ่มอีกสองแบบ (ดูรายละเอียดในลิงก์ข้างบน) คือเข้าหนึ่งรูแยกไปออกสองรู แบบนี้ประหยัดแรงขุด ใช้รูใส่เชื้อเพลิงร่วมกัน แต่ทำอาหารได้สองเตา อีกแบบหนึ่งเป็นสามใบเถา มีรูเตาเรียงกันสามรู ทีแรกผมไม่คิดว่าจะสำเร็จหรอกครับ แต่ได้กินข้าวที่หุงจากเตาสามใบเถานี้มาสองสามมื้อแล้วครับ เตาเหล่านี้ ฝีมือครูอาราม@มงคลวิทยา ณ ลำพูน กับ ครูอ้น ฤๅษีแห่งลำปลายมาศ เวลาเขาขุดเตากัน ผมหลังเดี้ยงไปแล้ว เนื่องจากซ่าไปซ่อมถนนคนเดียว ใช้จอบส่วนตัวที่เอาไปจากบ้านด้วย

หุงข้าวโดยอาจารย์หมอ

ท่ามกลางกำลังใจ และความโล่งใจจากนิสิตแพทย์ ว่าเย็นนี้มีข้าวกินแล้ว

• หลุมไฟดาโกต้า ค้นหาจากเว็บ

อ่านต่อ »

คำว่ามือสมัครเล่นผู้เชี่ยวชาญนั้น เป็นมือสมัครเล่นที่มีความเชี่ยวชาญ Expert Amateur เป็นผู้ที่มีความสนใจใฝ่รู้ แสวงหาความรู้และลงมือทำด้วยตนเองจนเกิดความเชี่ยวชาญ แม้ไม่ได้ร่ำเรียนมาโดยตรง แต่ก็ศึกษาเอาเองด้วยความสนใจส่วนตัวได้

ในโครงสร้างภาษานั้น ภาษาไทยจะวางคำหลักไว้ข้างหน้า แล้วคำขยายไว้ข้างหลัง เช่นดอกไม้สีชมพู หมายถึงดอกไม้ที่มีสีชมพู เช่นเดียวกัน มือสมัครเล่นผู้เชี่ยวชาญ ก็หมายถึงมือสมัครเล่นที่มีความเชี่ยวชาญจากความสนใจใฝ่รู้ ฝึกฝนมาด้วยตนเอง เป็นกระบวนการเรียนรู้ตามธรรมชาติ; ต่างกับภาษาอังกฤษ หรือภาษาที่มีรากมาจากภาษาละตินที่วางคำหลักไว้ข้างหลัง Pink Flower หมายถึง Flower ที่มีสี Pink หรือว่า Expert Amateur หมายถึง Amateur ที่มีความเป็น Expert ในเรื่องที่เขาเป็นครับ

ชีวิตคนเราไม่ได้มีด้านเดียว เช่นเรียนบัญชีมา ก็ไม่ได้เป็นนักบัญชีอย่างเดียว บางทีทำกับข้าวเก่ง บางทีขายประกัน-ขายตรงเป็นรายได้เสริม บางทีถ่ายรูปเก่ง ฯลฯ

ความคิดที่ว่าคนเราจะต้องเป็นเลิศในทางใดทางหนึ่ง เป็นแนวคิดในยุคอุตสาหกรรมก้าวกระโดด ซึ่งนั่นเริ่มในช่วงฟื้นฟูหลังสงครามโลกครั้งที่สองเมื่อหกสิบกว่าปีมาแล้ว ประเทศที่ร่วมสงครามไม่ว่าชนะหรือแพ้ ต่างเจ๊งด้วยกันทั้งนั้น จึงต้องเร่งการผลิตออกมา กระจายสินค้าไปทั่ว อวดอ้างต่างๆ นานา เป็นจุดเริ่มต้นของ “การตลาดยุคใหม่”

แต่บางทีคนเราก็แยกไม่ออกระหว่างสินค้าอุตสาหกรรมกับความเป็นมนุษย์

อ่านต่อ »

น้ำท่วม ก็แปลว่ามีน้ำมากเกินไป จากบันทึกที่แล้วที่ชี้ให้เห็นความจริงอีกส่วนหนึ่ง ว่ามีพื้นที่ที่น้ำท่วมขังเนื่องจากภูมิประเทศเป็นแอ่ง ระดับน้ำที่ท่วมอยู่ต่ำกว่าขอบแอ่ง ตอนน้ำหลากมา ข้ามขอบแอ่งมาได้เนื่องจากมีปริมาณน้ำมหาศาล แต่พอมวลน้ำผ่านไป น้ำที่ขังอยู่กลับหาทางออกไม่ได้

น้ำท่วมขังเป็นอันตรายต่อวิถีชีวิต สุขภาพ การงาน และสำคัญที่สุดคือจิตใจของผู้ประสบภัยครับ ยิ่งเห็นน้ำใจหลั่งไหลไปช่วยพื้นที่อื่นๆ แต่ตัวเองต้องนั่งจับเจ่าอยู่ในที่แคบๆ นั่งคิดท้อแท้ฟุ้งซ่านสิ้นหวัง ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป น้ำท่วมขังไม่ลดลงสักที ฯลฯ สถานการณ์อย่างนี้ไม่เป็นผลดีต่อใครเลยนะครับ

ปีนี้คงหนาวจัด ปลายเดือนกันยายน ตอนนั้นน้ำท่วมบางส่วนของพิษณุโลกและสุโขทัยแล้วแต่ไม่ค่อยเป็นข่าว (หมอ)เบิร์ด-นักจิตวิทยาประจำลานปัญญา-เขียนบันทึกเรื่องถักหมวกแบบง่าย คุณแม่ซึ่งเป็นข้าราชการครูเกษียณแล้ว เป็นต้นความคิดหาเครื่องป้องกันความหนาวเย็นให้กับเด็กที่เข้ามารักษาตัวยัง รพ.เชียงรายประชานุเคราะห์ คงทำมาหลายปีแล้วล่ะครับ ถึงใครไม่พูดถึง ก็ทำอยู่ดี

แหะๆ ผมถักไม่เป็นหรอกครับ อย่างนั้นช่วยเรื่องไหมพรมดีกว่า ด้วยความที่ไม่รู้เรื่องเลย ค้นเน็ตหาร้านขายไหมพรมที่ไม่ไกลจากบ้าน เพราะคิดว่าจะต้องไปลองจับดูว่าจะนุ่มหรือว่าจะคันหรือไม่ เจอร้านขายออนไลน์ร้านหนึ่งชื่อ http://www.girl-paradiseshop.com/ แล้วผมก็บุกไปที่ร้าน ได้พบเรื่องราวการต่อสู้ของน้องก้อยเจ้าของร้าน อยากจะเล่าให้ฟัง…

อ่านต่อ »

เมื่อตอนหัวค่ำ มีงาน Ignite Thailand++ ครั้งที่ 2 ที่หอประชุมจุฬาลงการณ์มหาวิทยาลัย ระหว่าง 18:00-21:00

โดยส่วนตัว คิดว่า Igniter ในครั้งนี้ พูดดีมากๆ ทุกคนเลยครับ แล้วเป็นเรื่องน่าแปลกใจอยู่เหมือนกันว่า เนื้อเรื่องจาก Igniter แตกต่างกัน มีรายละเอียด แง่คิด มุมมองที่แตกต่างกัน แต่กลับนำสู่ข้อแง่คิดในทางเดียวกัน และไปในแนวของวิดีโอคลิปอันที่สองของเครือข่ายพลังบวก (ข้างล่างนี้) โดยมิได้นัดหมาย

รายละเอียดผมไม่เขียนหรอกครับ รอดูคลิปเมื่อทำเสร็จก็แล้วกัน เพราะว่าทุกอันละเอียดอ่อน สไลด์ก็ดีมาก

วิดีโอคลิปอันที่สองของเครือข่ายพลังบวก “Power of One” แบบ 120 วินาที - ผ่านเซ็นเซอร์แล้ว คำตอบในคลิป เป็นคำตอบที่แต่ละคนตอบเอง (ไม่มีบท และไม่มีค่าตัว)

อ่านต่อ »

วัดนี้ที่จริงเคยไปมาหลายครั้งแล้ว และเคยเขียนบันทึกไว้ด้วย แต่ว่าครูบามากรุงเทพเที่ยวนี้จะอยู่หลายวัน ประกอบกับโรงแรมที่พักประจำเกิดเต็ม (ไม่ได้จองล่วงหน้า) ก็เลยย้ายโรงแรมมาอยู่โรงแรมที่พี่ตาพักอยู่ ได้เรตของสถาบันพระปกเกล้าด้วย แถมบริเวณรอบข้างก็สะดวกสบายดี

ในเมื่ออยู่กันสองคน ก็เลยถือโอกาสพาเที่ยวเลย แม้โรงแรมนี้จะอยู่ไม่ไกลจากบ้าน (<10 กม.) แต่ผมไม่ค่อยรู้หรอกครับว่าพี่ตามาเมื่อไหร่ ว่างหรือเปล่า เพราะพี่ตาเขียนบันทึกย้อนหลังประมาณเดือนหนึ่ง (ฮา) เมื่อคราวนี้ เจอแน่ๆ ว่างแน่ๆ คิดจะพาไปวัดนี้เพราะหาดูในเมืองไทยยาก และอยู่ไกลจากทุกสิ่งทุกอย่าง ต้องตั้งใจไป จึงจะไปถึง

ช่วงเช้า (ประมาณสิบนาทีก่อนเที่ยง) ครูปูโทรมาปลุก นัดกันที่น่ำเฮงซึ่งไปอ้อนเจ้าของร้านอยู่หลายชั่วโมงแล้ว ผมรับครูบากับพี่ตาประมาณเที่ยงครึ่ง สามคนที่ไปถึงนานแล้ว ทนหิวไม่ไหว กินข้าวกันไปหมดแล้ว ผมรีบออกจากบ้าน ยังไม่ได้กินอะไรเลย จึงแอบไปกินตอนที่กลับไปที่โรงแรม เพื่อให้ครูบาไปเอากล้องและให้พี่ตาเช็คเอ้าท์ จากนั้นไปดูร้านขายเหล็ก ขาย pile sheet รางรถไฟ ท่อน้ำเหล็ก เหล็กฉาก ฯลฯ แล้วจึงไปวัดบรมราชาฯ

มี GPS ไม่หลงหรอกครับ แค่ขับเลยแยกสองครั้งเพราะมัวแต่คุยกัน อยู่ที่วัดประมาณชั่วโมงครึ่ง แล้วก็กลับโรงแรมส่งครูบาให้อาบน้ำอาบท่า ส่วนผมไปส่งพี่ตาที่ดอนเมือง เพื่อนั่งรถตรงไปสุวรรณภูมิ (บริการรถของการท่าอากาศยานฯ แต่จ่ายเงินให้คนขับ! ไม่ต้องซื้อตั๋วอะไร) แล้วจึงกลับบ้าน

รวมระยะทางขับรถวันนี้ 122 กม. แค่วนอยู่ในจังหวัดเล็กๆ อย่างนนทบุรี กับเลยเข้าไปในเขตดอนเมืองของกรุงเทพเท่านั้นครับ

ท่าเรือกรุงเทพเป็นสถานที่ที่ผมไม่ผ่านเข้าไปบ่อย ถ้าจะไปก็เป็นช่วงที่เรือห้องสมุดนานาชาติแวะเยี่ยมเมืองไทย

เมื่อคืนก็นอนดึกเสียด้วยสิ ล่อเอาซะ 7 โมงเช้าเลย ตื่นขึ้นมาบ่ายโมง เจอข่าวดีเข้า ด้วยความที่วันนี้ไม่ติดอะไร จึงไปรับครูบาไปเที่ยว

อ่านต่อ »

เมื่อวานทำงานสำคัญจบไปอันหนึ่ง (บันทึกที่แล้ว) วันนี้ก็เป็นวันเที่ยว

บ้านเกิดผมซึ่งเป็นบ้านของคุณปู่คุณย่าอยู่ฝั่งธน ห่างไม่เกินร้อยเมตรจากแม่น้ำเจ้าพระยา พ่อย้ายออกมาสร้างบ้านของตัวเองตอนผมเรียนปีหนึ่ง จากนั้นก็ไม่ได้ผ่านไปแถวนั้นบ่อยนักหรอก สามสิบกว่าปีแล้วครับ วันนี้พาแก๊งค์ 203 ออกไปกินข้าว แล้วก็หารื่องพาไปเที่ยวสถาบันพิพิธภัณฑ์การเรียนรู้แห่งชาติ (มิวเซียมสยาม) เป็นพิพิธภัณฑ์ชาติพันธุ์ไทย ซึ่งผสมปนเปกันหลายกลุ่มตั้งแต่โบราณมา

นิทรรศการที่นี่เป็นนิทรรศการถาวร หมายความว่ามาเมื่อไหร่ ธีมยังเป็นเรื่องเดิมคือเรื่องชาติพันธุ์ไทย ผมจึงไม่ได้รีบร้อนที่จะมาเที่ยวที่นี่ ความจริงอยากพาหลานๆ มาด้วย แต่ก็ติดขัดกิจกรรมเรื่อยมา ซึ่งคงไม่เป็นไรเพราะในที่สุดโรงเรียนเขาคงพามาเอง วันนี้อากาศครึ้มดี อากาศไม่ร้อน เหมาะกับการพา ส.ว.เที่ยว และเนื่องจากเป็นวันทำงาน จึงมีคนขับรถพ่อขับให้ด้วย ดีไปอีกอย่าง

อยู่ดีๆ ก็เจอรายการโทรทัศน์ไปถ่ายทำที่สนามหญ้าหน้าอาคาร ก็แปลกไปอีกอย่าง รายการไม่ได้เข้าไปข้างใน จึงไม่รบกวนกัน

อ่านต่อ »

รู้มาตั้งแต่ค่ำวันศุกร์ที่ 10 แล้ว ว่าครูปูจะทำหนังสือในลักษณะ Blog-to-Book ขึ้นสักเล่มหนึ่ง

email: อยากทำหนังสือให้ได้แนวคิดประมาณว่า วิชาชีพครูยังมีหวัง หากครูมองปัญหาในแง่ดี และทุ่มเทเอาจริงเอาจังอย่างเต็มที่ แม้จะต้องลองผิดลองถูกไปตามแนวคิดและความตั้งใจดีที่มีบ้าง  แต่ภายใต้วิกฤตินักเรียนอาชีวะขณะนี้  “ครู” ก็ยังมีความหวังที่จะทำให้ดีขึ้น ๆ อยู่เสมอ  เพราะเรื่องราวดี ๆ ในวิชาชีพนี้เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา หากครูยึดมั่นใจวิชาชีพและให้กำลังใจซึ่งกันและกัน  เหตุการณ์ดี ๆ แม้เพียงเล็กน้อย หากมองจากใจบวก ๆ ก็งดงาม ประทับใจสมกับเป็นงานสร้างคนได้

หนังสือในลักษณะนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องใหม่ เรามีเจ้าเป็นไผ ๑ และ ๒ ที่กองทุนชาวเฮทำ มีเรื่องที่อยากป่วน ที่จอมป่วนทำ และมีอีกเล่มหนึ่งของพี่บางทราย ที่ สปก. จะสปอนเซอร์

ทีนี้หนังสือที่ครูปูจะทำนี้ (ทำเอง ถือลิขสิทธิ์เอง ออกทุนเอง ขายเอง ไม่เกี่ยวกับกองทุนชาวเฮฯ) ครูบาจะถือโอกาสนำไปแจกผู้ใหญ่ในวันที่ 23

ฟังแล้วก็มึนกระทันหัน งงว่าจะทำทันได้ยังไง!! โรงพิมพ์ใช้เวลาพิมพ์หนึ่งอาทิตย์ ก็หมายความว่าต้องส่งต้นฉบับตั้งแต่วันที่ 16 ตอนนั้น ตอนนั้นค่ำวันที่ 10 แล้ว ยังไม่ได้เริ่มอะไรเลย ผมก็อยากช่วยล่ะนะครับ แต่วันเสาร์ที่ 11 มีงานสำคัญอีก จะเริ่มทำได้ก็วันอาทิตย์ที่ 12 แล้ว มีเวลาทำหนังสือทั้งเล่มแค่สี่คืน จะเป็นไปได้อย่างไร(ฟะ)

ครูปูขอให้ผมเขียนคำนำให้ “โอ๊ย จะเขียนได้ยังไงในเมื่อไม่รู้ว่าหนังสือพูดเรื่องอะไร” นั่นแหละ จึงได้ลิงก์ไปยัง 14 บันทึกสำหรับหนังสือ พอได้เห็นความเชื่อมโยงของเรื่องราวแล้ว คิดว่าลื่นดีนะครับ สนุกด้วย เลยเขียนคำนำให้ในคืนวันที่ 10 นั้นเลย — โธ่เอ๋ย คำนำสองหน้าเรียงพิมพ์ เขียนบนจอก็ไม่เกินคืบหรอกครับ บันทึกนี้ยังยาวเสียกว่าอีก เรื่องแค่นี้ สบายมาก — อันนี้รวมตั้งชื่อหนังสือด้วย ชื่อแรกมันกว่านี้อีก แต่เปิดเผยในที่สาธารณะไม่ได้ ฮี่ฮี่ฮี่ ได้ทราบว่ามีคนหัวเราะจนตกเตียง

อ่านต่อ »

มหาชีวาลัยอีสานเป็นเสมือนสำนักตักศิลา ใครอยากได้วิชาก็ต้องดั้นด้นไปเรียนเอง ไม่ใช่แค่ไปเท่านั้นหรอกนะครับ แต่ว่าเรียนเองด้วย ภารกิจครูบาช่วงนี้แน่นอีกแล้ว หากทำได้ก็สมควรไปช่วยแบ่งเบาบ้าง

ผมตั้งใจจะไปช่วยตั้งแต่เมื่อวานซืน แต่ว่าคืนก่อนหน้านั้น ไม่ได้นอน(อีกแล้ว) เมื่อร่างกายไม่พร้อม ก็ไม่เสี่ยงขับรถทางไกลดีกว่า -> จึงเลื่อนการเดินทางออกไปวันหนึ่ง ขับรถไปสวนป่าเมื่อวานนี้

ออกจากบ้านเจ็ดโมงเช้า ไปถึงสวนป่าบ่ายสองโมงครึ่ง ตั้งแต่ไปมาสวนป่าเกือบยี่สิบครั้งในสองปีที่ผ่านมา ไม่เคยใช้เวลานานขนาดนี้เลยครับ ระยะทาง 420 กม. แรกๆ ก็ใช้เวลา 5 ชั่วโมง ช่วงหลังๆ นี้เหลือ 4 ชั่วโมงเท่านั้นเอง เที่ยวนี้ใช้เวลา 7 ชั่วโมงครึ่ง… แต่ว่าเป็นเพราะแวะเที่ยวครับ แถมเที่ยวสองที่เสียด้วยซิ รถกินน้ำมันน้อยลงครึ่งลิตร/100 กม. ระยะทางจากบ้านไปสวนป่า ก็ประหยัดไปจากเดิมหกสิบกว่าบาท

อ่านต่อ »

อนุสนธิจากซีรี่ส์ทิ้งเมืองซึ่งไม่ได้เขียนต่อมาปีกว่าแล้ว มัวแต่ไปหาที่ดิน เจอที่ถูกใจ สเป็คสุดยอด ติดทางหลวง ที่โฉนด มีลำธารผ่านข้างๆ น้ำแรงตลอดปี มีไฟฟ้า แต่ราคาไม่ถูกใจครับ เลยยังไม่ตกลง ที่แปลงนั้นถ้าเช่าซื้อได้ก็จะดีเลย

บ่ายวันนี้ น้องชายผมพาเพื่อนสามีภรรยามาคุย เขาเป็นเจ้าของที่ดินที่อากาศดี ไม่ไกลจากกรุงเทพ ซื้อไว้เยอะหลายแปลง แปลงใหญ่ๆ ทั้งนั้น แต่กลับไม่ได้ทำอะไรน่าเสียดาย สองตายายไม่มีลูก คิดจะไปใช้ชีวิตหลังเกษียณ แต่แหม จะเปิดรีสอร์ตเพื่อหาเพื่อนคุยนี่ ช่างคิดแบบคนกรุงเทพซะเหลือเกินครับ อิิอิ

จนป่านนี้ยังไม่ได้เริ่มอะไร ไม่รู้จะรอจนหมดเรี่ยงแรงก่อนหรือยังไง ก็เลยนั่งคุยกันเกือบสองชั่วโมง ผมสอบถามสภาพพื้นที่ สภาพชุมชน และเล่าให้ฟังว่าที่ดินเปล่าในบริเวณที่มีน้ำ มีลม (มีป่าสมบูรณ์ และมีสัตว์ป่า) สามารถทำอะไรได้บ้าง ให้ไอเดียธุรกิจไปหลายอย่าง เท่านั้นแหละครับ เจ้าของที่ฝันหวานเลย บอก พี่ ร่วมลงทุนกันเถิดครับ ที่ดินผมเริ่มมีราศีจับแล้ว แหม…เรื่องอย่างนี้ แค่ฟังแล้วตัดสินใจได้เลยหรือ ก็เลยตกลงจะไปดูที่ด้วยกันครับ

ข่าวดี คือมีร้านกาแฟสดชื่อดังประจำถิ่นอยู่ใกล้ๆ ด้วย — ห่างร่มธรรมยี่สิบกว่ากิโล พอปั่นจักรยานไหว แต่ใช้รถเครื่องยนต์ Gasification ดีกว่า

ลงทุนอย่างนี้ต้องแสวงเครื่องเหมือนกันนะครับ ไม่ใช่คิดฝันไปเองว่าจะทำอะไร แล้วก็ลงทุนขนทุกอย่างไปยัดลงในพื้นที่ เหมาะ-ไม่เหมาะไม่รู้ล่ะ วัดดวงเอา เหมือนถ่ายหนังจากสถานที่จริง บรรยากาศจริง เสียงจริง เทียบกับถ่ายในโรงถ่าย

ผมว่าน่าจะไปดูในพื้นที่อย่างละเอียดว่ามีอะไร ขาดอะไร แล้วจึงพิจารณาตามสภาพว่าทำอะไรจึงจะเกิดประโยชน์ที่สุด ไม่ใช่ดูเฉพาะที่ดินตรงนั้น แต่ดูสภาพบริเวณรอบๆ ด้วย

ทางเลือกนี้น่าสนใจดี แต่คงเร็วไปที่จะบอกว่าตัดสินใจอย่างไร