ลานซักล้าง

เมื่อกี๊ไปให้อาหารโสรยาและลูกๆ หลานๆ ตามเคยครับ พอเห็นเข้าเท่านั้นแหละ พากันวิ่งหน้าตั้งมาเป็นฝูง โดยปกติใครมาถึงก่อนก็จะมีขนมต้อนรับ เรียกว่าได้กินก่อนตัวอื่นนิดนึง แต่ในที่สุดก็ได้กันทุกตัว

ทีนี้พอพอมารุมขอขนมกัน ก็พันแข้งพันขากันยั๊วเยี้ย ผมจะเดินไปไหนก็ไม่ให้ไป มาถูกางเกง มางับรองเท้าไม่ยอมให้เดิน ผมก็รอดมาได้หลายเดือน

แต่วันนี้ตัวหนึ่งดึงขาหลัง อีกตัวขวางอยู่ข้างหน้า เดินไปจึงสะดุดหมา ล้มพลั้ก… ดีที่ถนนคอนกรีตไม่แตกหักเสียหาย เท่านั้นแหละ แม่หมา ลูกหมา และหลานหมา แตกกระเจิงด้วยความตกใจ เห่ากันเสียงขรม

มาคิดดู ถ้าเหยียบหมาไปเลย ผมคงไม่เจ็บตัว ในเมื่อเลือกไม่เหยียบแล้ว ก็รับผลนั้นไป — ไม่เป็นไรครับ ถลอกนิดหน่อย เดี๋ยวเดียวก็หาย

ขนมหมา ตกกระจายเต็มพื้นไปหมด พวกที่วิ่งหางจุกตูดไปแอบอยู่ข้างบ้าน อดกินไป สี่ห้าตัวที่กลัวๆ กล้าๆ มาเห่าแบบระแวงใกล้ๆ ได้ขนมที่ตกเกลื่อนถนนไป คงพุงกางไปเลยเพราะเตรียมไว้สำหรับ 15 ตัว กินกันไม่พูดไม่จา (และเลิกเห่า แต่ยังคงเหลือบตามามอง ตามประสาหมาขี้ระแวง) หลายคืนมานี้เห่าเสียงดัง บางทีก็กัดกันเองตามประสา หรือว่าฝนตกแล้วเครียดก็ไม่รู้

น้องผม (เจ้าของหมานอกบ้านเหล่านี้) ทำเพิงไว้ให้ก็ไม่ยอมอยู่ บางทีเห่าเรียกจะเข้าบ้าน เลี้ยงในบ้านไม่ได้เพราะว่าในบ้านมีอีกโขยงหนึ่ง

เป็นอะไรก็ไม่รู้ครับ เดี๋ยวนี้โอนเงินผ่านระบบธนาคารไม่ผ่านเลย ไปโอนที่ตู้เอทีเอ็มก็ไม่ผ่าน หรือธนาคารที่ใช้เล่นกลหว่า…

ได้เห็นพระพุทธรูปจำลอง ที่วัดป่าภูก้อนได้จัดสร้างขึ้นเพื่อระดมทุนมาตั้งสามเดือนแล้ว แต่ไม่เคยโอนเงินได้สำเร็จสักที (ถ้าสำเร็จเพียงครั้งเดียว ก็จะไม่โอนซ้ำอีก!) องค์พระงามมาก อยากบูชามาให้ตั้งไว้ในห้องนอนพ่อกับแม่ครับ วันนี้ก็เลยไปที่ “สำนักงานโครงการฯ” ในกรุงเทพ ที่อยู่ปากซอยเจริญกรุง 85/1 ตรงข้ามโรงแรมแม่น้ำริเวอร์ไซด์ เป็นร้าน Cockpit ขายยาง

องค์ขนาด 12 นิ้วก็งามมาก เห็นรายละเอียดเยอะเลย แต่ผมคิดว่าจะสร้างฐานและกล่องเอง (อาจจำได้ว่าคุณพ่อเกิดวันอังคาร มีพระปางไสยาสน์เป็นพระประจำวันเกิดซึ่งผมอยากทำให้ เคยแกะพระไม้ให้แม่ไปแล้วองค์หนึ่งเมื่อต้นปี) ส่วนพรุ่งนี้วันแม่ ให้พระสองท่านพร้อมกันเลยดีกว่าครับ แต่ว่าถ้าบูชาองค์ขนาดใหญ่มา พอรวมฐาน รวมกล่องแล้ว คงจะใหญ่โตมโหฬาร ก็เลยบูชาองค์ 9 นิ้วกลับมา

ผมไม่คุ้นเคยกับแถวนั้นหรอกครับ แต่เคยได้ยินแว่วๆ เกี่ยวกับ พิพิธภัณฑ์ พุทธธรรม พระบรมสาสีริกธาตุ เนื่องจากว่าเคยค้นข้อมูลมาก่อน จึงระลึกได้ว่าอยู่ไม่ไกลเลย ขับรถไปดูสถานที่สักหน่อย คิดว่าจะพาพ่อแม่มาเที่ยว แต่ต้องมาดูก่อนว่าเดินไหวหรือเปล่า

อ่านต่อ »

ผู้บริหารระดับกลางจากTT&T ไปเรียนรู้ที่สวนป่า 5 รุ่น เห็นครูบาวิ่งรอกแล้ว ผมเห็นใจมากครับ จึงอยากไปช่วยแบ่งเบาภาระบ้าง แต่ก็ยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง คือเมื่อคนทำงานมีใจสู้ ผมก็อยากไปร่วมให้แง่คิดบ้าง จะได้มาก ได้น้อย หรือไม่ได้อะไรเลย ก็แล้วแต่ครับ เมื่อให้ไปแล้ว ไม่มียึกยัก — ในส่วนที่ผมสังเกตเห็นและได้พูดคุย สถานการณ์ของบริษัทไม่ได้เป็นเหมือนกับที่ถูกถ่ายทอดปรุงรสมาไม่รู้กี่ตลบ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะปกตินักจนเต๊งแฉะเรื่อยเจื้อย ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนได้

ไปถึงสวนป่าเอาตอนพลบค่ำเมื่อวานนี้ เขียนบันทึกไว้แล้ว แต่ไม่ได้เขียนยาวเพราะว่าไฟดับ ทำให้จอมือถือดูสว่างมาก ล่อแมลงมากวน เป่าไล่เดี๋ยวก็กลับมาอีก ก็เลยเขียนออกมาเป็นบันทึกห้วนๆ นะครับ

เมื่อคืนทีมงานแนะนำวิทยากรที่เพิ่งมาถึงใหม่ มีตั้งหลายเรื่องที่ผมไม่ได้เขียนไว้ในบล็อก (เพราะมันยุ่งยากไม่มีประโยชน์ต่อผู้อ่าน) แต่ก็เล่าได้ถูก แปลว่าทำการบ้านมาแฮะ จากนั้นก็มีการคุยกันนิดหน่อย ก็ไม่ต้องแนะนำตัวกันซ้ำอีก ไม่ใช่เรื่องสำคัญว่าเราเป็นใคร แต่สำคัญที่ทำอะไรต่างหาก ตั้งใจว่าอยากจะถามอะไรก็ให้ถาม ส่วนวิธีการของผม มักตอบไม่ตรงคำถาม! แต่ตอบเรื่องที่อยากตอบแบบที่คิดว่ามีประโยชน์ต่อผู้ฟังมากกว่า ดังนั้นจึงใช้เวลาบ้างที่จะเล่าถึงประสบการณ์ชีวิต ในส่วนที่น่าจะเกี่ยวกับสถานการณ์ที่ผู้ฟังประสบอยู่

ในเมื่อเปิดโอกาสให้ถามได้โดยอิสระแล้ว โปรแกรมของวันนี้จึงลดเหลือแค่ Management exercises เตรียมไปจากบ้านสองชุด คือ Marshmallow Challenge กับ Brain Writing ทั้งสองอัน เคยเขียนบันทึกเอาไว้แล้ว เข้าใจไม่ยาก แต่คุณค่าของเกมอธิบายในห้อง ครูบาวิจารณ์ว่าสนุกมาก เหมาะมาก แต่ว่าเนื่องจากเมื่อคืนไฟดับ เลยจัดสรรอุปกรณ์ไม่ได้ เอามาทำในระหว่างที่บรรยาย กลับเป็นการดึงสมาธิขอผู้ฟังให้สนใจว่านี่มันเรื่องบ้าบออะไร ก็ดีไปอย่าง!

อ่านต่อ »

วันนี้ มีการประชุมที่สนุก เมื่อตอนเช้า แต่คิดว่าไม่ควรเล่าหรอกครับ ว่ากรรมการอะไร คุยอะไรกัน บอกไว้แค่นี้ ปลอดภัยกว่า

ประชุมเสร็จ รีบกลับบ้านไปเก็บของมาสวนป่า แต่ดันหิว เลยกินข้าวก่อน กว่าจะออกมาได้ ก็เกือบบ่ายสองโมง

คงรู้กันอยู่แล้วว่าผมไม่ขับรถกลางคืน เหลือเวลาอีกสี่ชั่วโมงครึ่ง กับระยะทาง 420 กม. ขับมาสบายๆ top speed แค่ 173
อ่านต่อ »

กะจะไปเงียบๆ ทำหน้าที่เสร็จแล้วรีบกลับ เจอทวิตทักทายซะแล้ว

ทั้งงาน Thailand ICT Awards (TICTA 2010) เจอแต่คนคุ้นเคย ถูกทักแทบทุกหัวมุมแฮะ ป็อบเหมือนกันนะเนี่ย

หน้าที่กรรมการก็คือคัดเลือกตัวแทนประเทศไทยไปร่วมในงาน Asia-Pacific ICT Alliances (APICTA) ซึ่งมีกฎเกณฑ์ที่ชัดเจนอยู่แล้วครับ วันนี้ไปดูการทำงานจริงเพื่อให้แน่ใจว่า การนำเสนอในวันที่คัดเลือก ไม่ใช่การวาดฝันในอากาศให้กรรมการฟัง ทั้งนี้ในวันที่คัดเลือก ไม่สามารถสาธิตได้เพราะว่ากติกาคือนำเสนอ ทุกทีมมีเวลาเท่ากันหมด และใช้เวลาอย่างเต็มที่แล้ว

ในวันนี้เนื่องจากมีเวลาไม่จำกัด จึงถือโอกาสเดินดู พูดคุย แนะแนวคิดธุรกิจกับบริษัทต่างๆ ทั้งในกลุ่มที่ผมเป็นกรรมการ และกลุ่มอื่นๆ ด้วย

ผมคิดว่าผู้ที่ได้รับการคัดเลือกให้แสดงผลงานในครั้งนี้ มีโอกาสดีที่จะแลกเปลี่ยนธุรกิจกัน ต่างคนต่างมีดีในส่วนของตัวเอง แต่ก็ไม่ค่อยได้คิดเรื่องความเชื่อมโยงกับบริษัทอื่นเพื่อให้ทั้งสองฝ่าย มี portfolio ที่สมบูรณ์ขึ้น ถ้าหากว่าเราจะต้องเขียนทุกอย่างที่ลูกค้าต้องการทั้งหมดเองแล้ว อาจจะหมดแรงตายไปเสียก่อน สู้ไปหาคนที่เขาทำอย่างนี้แล้วเชื่อมโยงข้อมูลเข้าหากัน อาจจะดีกว่า

อ่านต่อ »

มีคนกล่าวไว้ว่าพออายุมากเข้า ก็จะชอบนึกถึงอดีต…ที่จริงมันผ่านไปแล้วทั้งนั้นครับ ชอบหรือไม่ชอบ ก็เปลี่ยนแปลงสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไม่ได้ ทำได้เพียงใช้ประสบการณ์ในอดีตมาเป็นบทเรียนเท่านั้น แต่ต้องแยกแยกให้ออกว่ามันบริบทเดียวกันหรือเปล่า ไม่ใช่ตะบี้ตะบันทำให้เหมือนเก่าเพื่อที่จะประสบความสำเร็จเหมือนเก่า

ผมไปเที่ยวพีพีครั้งแรกกับเพื่อนๆ ที่เรียนศศินทร์รุ่นดึกดำบรรพ์ตอนเรียนจบครับ ซึ่งนั่นก็ยี่สิบกว่าปีมาแล้ว ยังไม่พลุกพล่าน(เท่าไหร่)

ต่อมาไม่นาน ได้กลับไปอีกครอบครัวของน้องเขยผมมีรีสอร์ตบนเกาะพีพี น้องสาวกับน้องเขยเจอกันที่นี่ จะว่าไปดูตัวว่าที่น้องเขยก็ได้

เมื่อยี่สิบปีที่แล้วก็ยังไม่ใช่รีสอร์ตหรู มีหาดส่วนตัวอยู่หน้ารีสอร์ตซึ่งหันหน้าไปทางตะวันออก คลื่นลมสงบเพราะมีภูเขาบังอยู่ข้างหลัง น้องเขยบอกว่าที่นี่เป็นฮวงจุ้ยมังกร (อาจจะใช่ก็ได้ครับ เดี๋ยวเล่าต่อ)… เพราะไม่ใช่บริเวณที่นักท่องเที่ยวพลุกพล่าน ทำให้มีความเป็นส่วนตัวสูง รับแขกกระเป๋าหนักจากต่างประเทศ ถึงจะเป็นในช่วงเวลาที่การท่องเที่ยวไม่ค่อยดี โรงแรมก็ยังพออยู่ได้

เมื่อสักสิบปีก่อน ตอนนั้นผมทำงานจนรู้สึกไม่ไหวแล้ว จึงลาพักร้อนเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีลงไปเที่ยวเกาะพีพีอีก และไปป่วยหนักที่นั่น ความจริงมีอาการตั้งแต่อยู่ที่ภูเก็ตแล้ว คลื่นไส้มาก แต่ด้วยความไม่รู้ ด้วยความประมาทว่าตัวเองเป็นคนแข็งแรง ไม่เคยป่วยหนัก คิดเข้าข้างตัวเองว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย ไม่ได้ตระหนักเลยว่าเป็นอาการของหลอดเลือดสมอง… เพราะห่วงเที่ยว ก็ลงเรือไปเกาะต่อ ไปดำน้ำ จนน้องเห็นว่าอาการน่าเป็นห่วง โทรกลับมาที่บ้านคุยกับพ่อ (วิศวกรสองสาขา) วินิจฉัยอาการผ่านโทรศัพท์มือถือจากอาการที่น้องสาวเล่าให้ฟัง แล้วเห็นว่าอาจจะเป็นอาการทางสมอง ให้ส่งตัวกลับทันทีในเที่ยวบินแรก ผมจึงได้นอนโรงพยาบาลเป็นครั้งแรกในชีวิต แม้หลังจากนั้นก็ยังไม่เคยนอนโรงพยาบาลอีก

อ่านต่อ »

มีเรื่องที่ธรรมดามากจะมาเล่าสู่กันฟังสองเรื่องครับ

เรื่องแรกคือมะรุมมีฝักแล้ว มะรุมนี้ได้จากป้าจุ๋มเมื่อปีก่อน เมื่อตอนป้าจุ๋มไปบรรยายเรื่องเกี่ยวกับสมุนไพร (และเอกมหาชัย) ก่อนเกษียณอายุเล็กน้อย ได้มาสามต้น รีบเอาออกจากถุงลงดิน ต่อมาอยู่ดีๆ คนสวนก็มาตัดกระจุยไปสองต้น

ภาพข้างซ้ายนี้เป็นต้นที่รอด ตอนนี้สูงท่วมหัวและกำลังออกฝักอ่อนชุดแรกครับ เด็กในบ้านชอบไปเก็บใบมะรุมมาทำกับข้าว เด็ดไปเด็ดมามันทำท่าจะไม่ออกดอก ผมเลยบอกไว้ว่ายอดอ่อนไม่ให้เด็ดแล้ว เหลือไว้ออกดอกออกฝักบ้าง ก็เลยมีกิ่งที่สูงชะลูดขึ้นมาจากการไม่ถูกรบกวน ตอนนี้สูงสักสองเท่าของความสูงของผมครับ

อีกต้นหนึ่งที่คนสวนมาตัดกระจุยไปตั้งแต่เด็ก ปรากฏว่าไม่ตายเพียงแฮะ แต่ว่า “เตี้ยมาก” ส่วนอีกต้นที่โดนตัดนั้น ไม่เหลือซากเลยครับ

อีกเรื่องหนึ่งคือไผ่กิมซุ่งก็โตครับ ไผ่กิมซุ่งเป็นไผ่พันธุ์ดี ผมขนไปส่งที่สวนป่าก่อนเลย 10 หน่อ

ภายหลังเจอ อ.แสวง มาประชุมอะไรก็ไม่รู้ที่อิมแพค เมืองทองธานี อาจารย์อยากได้ ก็เลยไปหามาให้อีกสามหน่อ พร้อมกับซื้อของตัวเองมาด้วย นั่นล่ะครับ ถึงได้ปลูกของตัวเองช้ากว่าที่ปลูกที่สวนป่าปีกว่า

สารภาพว่าไม่ได้ดูแลเลยครับ น้ำก็ไม่รด อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าไม่ประคบประหงมแล้ว จะเป็นอย่างไร

ปรากฏว่าแทงหน่อเร็วมาก เดี๋ยวออก เดี๋ยวออก ใบเยอะแต่ลำต้นไม่สูง ผมน่าจะริดใบทิ้งเสียบ้าง จะได้ทรงดีกว่านี้

เด็กในบ้านไม่กล้าไปขุดหน่อไม้มากิน เพราะว่าเป็นของผม ฮาๆๆๆ — คิดพิลึกจัง ไม่รู้จะปล่อยไว้ทำไม เป็นหน่อไม้ไม่กิน จะให้กินตอนเป็นลำไม้ไผ่หรืออย่างไร

อ่านต่อ »

สองสามปีก่อน ทางผู้ใหญ่ในเขตอุตสาหกรรมซอฟต์แวร์ประเทศไทย ชวนผมไปเป็นสมัครเป็นกรรมการ Thailand ICT Awards (TICTA)

โครงการ Thailand ICT Awards (TICTA) เป็นโครงการประกวดผลงานด้านซอฟต์แวร์แห่งชาติที่กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศ และการสื่อสารและสมาคมอุตสาหกรรมเทคโนโลยีสารสนเทศไทยร่วมผลักดันให้เกิด ขึ้นครั้งแรกในปี พ.ศ. 2546 หลังจากที่กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารได้จัดตั้งสำนักงานส่งเสริมอุตสาหกรรมซอฟต์แวร์แห่งชาติ (องค์การมหาชน) หรือ SIPA ขึ้น โครงการ Thailand ICT Awards หรือ TICTA จึงได้รับการสนับสนุนจากสำนักงานส่งเสริมอุตสาหกรรมซอฟต์แวร์แห่งชาติ (องค์การมหาชน) อย่างต่อเนื่องตลอดมา

การแข่งขันประกวดผลงาน ซอฟต์แวร์ Thailand ICT Awards เป็นกิจกรรมที่ส่งเสริมและสนับสนุนให้ผู้ประกอบการซอฟต์แวร์ ผู้ที่สนใจประกอบธุรกิจซอฟต์แวร์ รวมถึงนิสิต นักศึกษาเกิดความตื่นตัวในการผลิตและพัฒนาผลงานที่มีคุณภาพ และสอดคล้องกับความต้องการของภาคอุตสาหกรรมต่างๆ การนำผลงานร่วมประกวดระดับภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก หรือ Asia Pacific ICT Alliance (APICTA) Awards มีผลให้เกิดผลงานซอฟต์แวร์ที่หลากหลายและสามารถนำไปเผยแพร่แก่กลุ่มผู้ใช้ ให้เป็นที่ประจักษ์ทั้งในและต่างประเทศ อันสอดคล้องกับแผนยุทธศาสตร์ในการสร้างและส่งเสริมอุตสาหกรรมไอซีทีของ ประเทศให้มีมูลค่าทางการตลาดสูงขึ้น

ที่มา: Facebook fanpage ของ TICTA

เมื่อได้รับการคัดสรรแล้ว ผมก็ถูกจัดอยู่ในกลุ่มที่ตัดสินซอฟต์แวร์ของกิจการใหม่ (Startup) มาตลอดทุกปี

สาเหตุที่ตอบตกลงเข้าร่วมเป็นกรรมการนั้น เป็นเพราะต้องการจะพบปะกับผู้ผลิตซอฟต์แวร์ไทย เพื่อที่จะแลกเปลี่ยนประสบการณ์ ชี้โอกาส ชี้ช่องทางธุรกิจให้ ต้องการให้คลื่นลูกหลัง ประสบความสำเร็จมากกว่าคนรุ่นผม ซึ่งมีเวลาสั้นๆ ในช่วงที่ผู้ประกวดแต่ละบริษัทเก็บของหลังจากนำเสนอเสร็จ (จึงไม่เบียดบังเวลาการนำเสนอและตอบคำถาม ซึ่งผู้ประกวดแต่ละรายมีเวลาเท่ากัน) และผมให้คะแนนเสร็จแล้ว (จึงไม่เกี่ยวกับคะแนนที่ให้)

อ่านต่อ »

ไปลำพูน-เชียงใหม่เมื่อวันที่ 30 มิ.ย. - 4 ก.ค. เที่ยวนี้ ผมไม่ได้เอากล้องไป แต่ได้โทรศัพท์มาใหม่ ก็เลยลองของซะเลย

โทรศัพท์นี้ไม่มีซูม เป็นกล้องขนาด 5 ล้านพิกเซล ใช้ Android ซึ่งกล้องในโทรศัพท์มือถือที่ใช้ Android ก็ไม่มีเครื่องไหนที่มีซูม (เพราะว่าเอามา crop เอาภายหลังคงดีกว่า)

ก็ตามฟอร์มของผมล่ะครับ ข้างล่างนี้เป็นรูปทั้งหมดที่ถ่ายมา เรียงตามลำดับเวลา ไม่มี crop ไม่มีกั๊ก ถ่ายอะไรมา ก็เห็นอย่างนั้น

อ่านต่อ »

วันนี้เป็นวันที่ได้ไปในที่ที่อยากไปทั้งนั้น ขอขอบคุณญาติเฮเจ้าภาพทุกท่านนะครับ ขอขอบคุณอารามเป็นพิเศษที่ขับรถอย่างปลอดภัยตลอดสองวันนี้

ตื่นเช้ามา เจอนกพิราบเกาะอยู่ที่ระเบียง พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ไปรวมพลที่โรงเรียนมงคลวิทยารอพี่ ผอ.ปฏิบัติหน้าที่ โดยคณะพรรคไปเที่ยววัดจามเทวีใกล้ๆ ก่อน (แต่ไม่ได้ถ่ายรูปมา) พอพี่ครูอึ่งตามมาสมทบ ก็ไปกาดสวนทุ่งฟ้าบด ซึ่งคราวนี้รู้สึกว่าตลาดมันใหญ่โตกว่าเมื่อปีที่แล้วมาก ลึกสัก 100 เมตรคงได้

อ่านต่อ »