กำลังใจแก่ผู้ประสบอุทกภัย
อ่าน: 4174น้ำท่วม ก็แปลว่ามีน้ำมากเกินไป จากบันทึกที่แล้วที่ชี้ให้เห็นความจริงอีกส่วนหนึ่ง ว่ามีพื้นที่ที่น้ำท่วมขังเนื่องจากภูมิประเทศเป็นแอ่ง ระดับน้ำที่ท่วมอยู่ต่ำกว่าขอบแอ่ง ตอนน้ำหลากมา ข้ามขอบแอ่งมาได้เนื่องจากมีปริมาณน้ำมหาศาล แต่พอมวลน้ำผ่านไป น้ำที่ขังอยู่กลับหาทางออกไม่ได้
น้ำท่วมขังเป็นอันตรายต่อวิถีชีวิต สุขภาพ การงาน และสำคัญที่สุดคือจิตใจของผู้ประสบภัยครับ ยิ่งเห็นน้ำใจหลั่งไหลไปช่วยพื้นที่อื่นๆ แต่ตัวเองต้องนั่งจับเจ่าอยู่ในที่แคบๆ นั่งคิดท้อแท้ฟุ้งซ่านสิ้นหวัง ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป น้ำท่วมขังไม่ลดลงสักที ฯลฯ สถานการณ์อย่างนี้ไม่เป็นผลดีต่อใครเลยนะครับ
ปีนี้คงหนาวจัด ปลายเดือนกันยายน ตอนนั้นน้ำท่วมบางส่วนของพิษณุโลกและสุโขทัยแล้วแต่ไม่ค่อยเป็นข่าว (หมอ)เบิร์ด-นักจิตวิทยาประจำลานปัญญา-เขียนบันทึกเรื่องถักหมวกแบบง่าย คุณแม่ซึ่งเป็นข้าราชการครูเกษียณแล้ว เป็นต้นความคิดหาเครื่องป้องกันความหนาวเย็นให้กับเด็กที่เข้ามารักษาตัวยัง รพ.เชียงรายประชานุเคราะห์ คงทำมาหลายปีแล้วล่ะครับ ถึงใครไม่พูดถึง ก็ทำอยู่ดี
แหะๆ ผมถักไม่เป็นหรอกครับ อย่างนั้นช่วยเรื่องไหมพรมดีกว่า ด้วยความที่ไม่รู้เรื่องเลย ค้นเน็ตหาร้านขายไหมพรมที่ไม่ไกลจากบ้าน เพราะคิดว่าจะต้องไปลองจับดูว่าจะนุ่มหรือว่าจะคันหรือไม่ เจอร้านขายออนไลน์ร้านหนึ่งชื่อ http://www.girl-paradiseshop.com/ แล้วผมก็บุกไปที่ร้าน ได้พบเรื่องราวการต่อสู้ของน้องก้อยเจ้าของร้าน อยากจะเล่าให้ฟัง…
น้องก้อยเป็นเด็กเรียนดี อยู่โรงเรียนมีชื่อ เกิดป่วยเป็นโรคแพ้ภูมิตัวเอง (โรคพุ่มพวง) แบบทำลายกระดูก ทั้งประเทศมีป่วยแบบนี้ร้อยกว่าคน รักษาที่อเมริกา บางช่วงจึงไม่อยู่บ้าน น้องก้อยเป็นคนเรียนเก่ง เนื่องจากขาดเรียนบ่อย จึงต้องออกจากโรงเรียน มาเรียนนอกระบบ มีความสุขดี กำลังจะลองสอบเข้ามหาวิทยาลัย
เธอเขียนไว้ในดีวีดี ซึ่งคุณแม่ของน้องก้อยยื่นให้ผมหลังจากคุยกันอย่างถูกคอว่า
วันหนึ่ง…ตื่นมาพบว่า ป่วยมากจนเดินไม่ได้ ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับขา อยากหลอกตัวเองว่า นี่ไม่ใช่ความจริง หนูคงฝันไป หนูแอบมองหน้าแม่ แม่บีบมือหนู บอกหนูว่า “ไม่เป็นไรหรอกลูก อีกไม่กี่วันก็หาย” แม่จ้องตาหนูเหมือนจะให้ทะลุเข้าไปในหัวใจแต่สายตาของแม่เศร้ามาก หนูได้แต่เสียใจ และนึกถึงความฝันในใจมากมาย แต่ยังไม่ได้ทำ และไม่รู้ว่าต่อไปหนูจะมีโอกาสได้ทำหรือเปล่า
วันนี้…ผ่านจากวันนั้นมานานแล้ว หนูยังป่วยเหมือนเดิม เดินได้บ้าง เดินไม่ค่อยได้บ้าง แต่แปลกที่ความฝันค่อย ๆ มีโอกาสได้ทำ สิ่งที่ได้จากความเจ็บป่วย คือความรัก และกำลังใจมากมาย รวมทั้งพลังใจที่ยิ่งใหญ่จากทุก ๆ คน เข้าใจและให้ความช่วยเหลือหนูเป็นอย่างดี หนูบอกกับตัวเองว่า “ขอบคุณที่ป่วย มิฉะนั้นหนูจะไม่มีวันรู้ว่า มีคนรักหนูมากมายขนาดนี้”
น้องก้อย
คุณแม่เขียนจดหมายถึงน้องก้อย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เพราะเธอป่วยมานาน แต่เธอคงเก็บแล้วนำมาลงใน DVD ว่า
Goy…Never Lost
จริงอยู่ชีวิตคนเราไม่ใช่เกมส์กีฬา ที่จะต้องมีแพ้หรือชนะ แต่แปลกที่เวลาท้อแม้ จะมีความรู้สึกพ่ายแพ้ตามมา แม่อยู่เคียงข้างหนูมาตลอด และรู้ว่าหนูเป็นนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่ แม่พูดอยู่เสมอว่า เสียใจได้ ท้อได้ แต่อย่านาน ฝันให้ไกล แล้วไปให้ถึง อาจจะยากในตอนนี้ วันนึงเมื่อชีวิตดำเนินไปเรื่อย ๆ และเราจำเป็นต้องผ่านอุปสรรคใด ๆ ด้วยความอดทนมันจะเป็นสิ่งมีค่าและน่าจดจำ เหมือนตอนแม่ถ่ายรูป ทุกรูปของหนู บางครั้งน้ำตาไหล จนมองไม่เห็นภาพข้างหน้า แต่วันนี้ภาพเหล่านั้น คงเป็นส่วนหนึ่งในการสร้างกำลังใจให้ และทำให้เรารู้ว่า จริง ๆ แล้วเราผ่านอะไรมามากมายนัก…
เพราะความ อดทน และ เข้มแข็ง มิใช่หรือ ทำให้เรามีวันนี้ ก้อยคนดีของแม่ สู้ ๆ นะ
รักมากกว่ารัก
แม่แก้ว
ปกท้าย เขียนว่า
ขอบพระคุณคุณครูทุกท่านที่เคยสอนหนู
ขอบพระคุณคุณครูทุกท่านที่ช่วยสอนหนูเป็นพิเศษที่บ้าน
ขอบพระคุณที่ช่วยประคับประคองหนูจนมีวันนี้
ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่ช่วยเหลือตลอดมา
ขอบคุณส้ม แป้ง สำหรับความเป็นเพื่อนที่แสนดี
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทำให้หนูเข้มแข็ง
อยากบอกว่าหนูเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ หนูไม่ยอมแพ้
หนู…จะเป็นตัวอย่างของเด็กป่วย ที่ประสบความสำเร็จในชีวิต
หนู จะรัก เคารพ และคิดถึงคุณครูเสมอและตลอดไปคะ
หวังว่าเรื่องนี้คงมีบทเรียน จิตใจเป็นเรื่องละเอียดอ่อน สังเกตจากอาการได้เหมือนกัน แต่ถ้าไม่รู้จักกันดี อาจไม่ค่อยแม่น ใช้สัมผัสเอาคงแม่นกว่าครับ
กำลังใจถ่ายให้กันไม่ได้เหมือนเติมน้ำมัน กำลังใจเกิดจากความเข้มแข็งภายใน… อย่างไรก็ตาม เมื่อรู้ว่ายังมีผู้ที่ห่วงใยอยู่ จะเกิดความรู้สึกดีขึ้นเสมอ
อยากฝากอาสาสมัครที่ลงพื้นที่ ว่าท่านให้ได้มากกว่าสิ่งของนะครับ ใช้โอกาสนั้นให้คุ้มค่าเถิด
—
คุณแม่น้องก้อย เลือกไหมพรมนำเข้าที่นุ่มมาก แล้วไม่คันมาให้ ลดราคาด้วย ยังแถมให้อีก บอกว่าร่วมบริจาค นอกจากนั้น ก็ยังโทรมาถามว่าพอหรือไม่ — ขอบคุณนะครับ ขอบคุณจริงๆ
Next : เมื่ออาสาสมัครบาดเจ็บ » »
8 ความคิดเห็น
แหม เรื่องนี้สุดยอดแห่งความประทับจิต
ดีใจที่เทวดาไปค้นเจอเรื่องพิเศษนี้ได้อย่างน่าอัศจรรย์
โยงเชียงรายมาถึงบางกอก
เบิร์ดคงปลิ้มจนแก้มปริ
ถ้ายังเป็นซีอีโอ คงต้องให้ลำดับความสำคัญกับงานประจำ
ถ้าไม่ป่วยหนักในครั้งนั้น คงไม่เข้าใจว่าความมั่งมี ไม่ได้ช่วยอะไรเลยเวลาจะตาย
ถ้าไม่มีลานปัญญา คงไม่เห็นความจริงอีกด้านหนึ่งของสังคมไทย
สิ่งต่างๆ รอบตัวเรา เป็นบทเรียนได้เสมอถ้าหมั่นสังเกต+จับประเด็น แล้วยังเป็นน้ำไม่เต็มแก้ว
น้องก้อยเป็นนักร้องเสียงดี ผ่านเวทีประกวดด้วย หมดเรื่องน้ำท่วมแล้ว ผมจะเตรียม DVD งาน Ignite Thailand++ ครั้งที่สองไปให้เธอครับ
ส่วนเรื่องแก้มปรินั้น เชียงรายอากาศหนาว คงทาครีมแล้วล่ะครับ
งานนี้แม่รื่นรมย์อย่างยิ่งเลยล่ะค่ะ (แต่เบิร์ดปากถึงหูไปเรียบร้อยโดยไม่ปริแตกแต่อย่างใด เพราะไม่หนาวแค่ 12-15 องศาเอง ^ ^)
น้ำใจ น้ำคำ น้ำมือ …เป็น 3 น้ำที่ช่วยให้ผู้รับมีความสุขอิ่มเอม แต่ความอดทน เข้มแข็ง และมีความหวัง จะทำให้ก้าวผ่านทุกอุปสรรคในชีวิตได้เสมอ
เป็นกำัลังใจให้ผู้ประสบภัยและผู้ทุกข์ใจทุกท่านค่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้น้องก้อยและแม่แก้วค่ะ กรณีย์นี้เป็นตัวอย่างที่ดีมากของคนที่ร่างกายแข็งแรงดีแต่ท้อแท้และไม่สู้ชีวิตค่ะ
คุณแม่แก้วพูดถูกค่ะ “เสียใจได้ ท้อได้ แต่อย่านาน
ฝันให้ไกล แล้วไปให้ถึง
อาจจะยากในตอนนี้ วันนึงเมื่อชีวิตดำเนินไปเรื่อย ๆ
และเราจำเป็นต้องผ่านอุปสรรคใด ๆ
ด้วยความอดทนมันจะเป็นสิ่งมีค่าและน่าจดจำ”
และขอชื่นชมทุกท่านที่มีจิตเมตตาทั้งหลาย ขอผลบุญแห่งคุณความดีที่ท่านทำนั้นได้ส่งผลให้ท่านมีสุขภาพพลานามัยที่ดี ชีวิตมีแต่ความสุขค่ะ
แหมน้องก้อยเลือกไหมพรมสีสวยค่ะ ไหมพรมแบบนี้นุ่มมากๆเลยค่ะ ป้าจุ๋มก็เลือกสีคล้ายๆกันนี้ค่ะ แต่ออกจะหนักไปทางสีชมพูค่ะ มีสีเทา สีน้ำตาลบ้าง(ตามวัยคนเลือกค่ะ)
น้องเบิร์ดพูดถูกค่ะ”น้ำใจ น้ำคำ น้ำมือ …เป็น 3 น้ำที่ช่วยให้ผู้รับมีความสุขอิ่มเอม แต่ความอดทน เข้มแข็ง และมีความหวัง จะทำให้ก้าวผ่านทุกอุปสรรคในชีวิตได้เสมอ” แต่ที่แน่ๆคนทำมีความสุขไปด้วยขณะทำค่ะ
และขอให้คุณแม่น้องเบิร์ดรื่นรมย์ต่อไปค่ะ ป้าจุ๋มขอรื่นรมย์ตามค่ะตอนนี้ไหมพรมกองเต็มบ้านเลยค่ะ(จนคนขายทักว่าซื้อมากมายทำหมดหรือ???อิอิ)เพราะขณะที่ทำไปจะนั่งนึกถึงว่าจะทำให้คนโน้นคนนี้ จะใช้ไหมสีอะไรดี พอเจอไหมตามสีที่คิดไว้ก็ซื้อมาตุนๆไว้ก่อนค่ะ
ขอลอกการบ้านน้องเบิร์ดค่ะ “เป็นกำลังใจให้ผู้ประสบภัยและผู้ทุกข์ใจทุกท่านค่ะ”
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ
วันนี้ผมก็เข้าไปบ้านแม่ที่ปักธงชัยอีก ช่วยน้องสาวเก็บกวาด จัดของ ซ่อมแซมตู้ทรหด ที่เสียหายจากน้ำท่วม ให้ประตูสามารถปิดได้ครับ กินข้าวกลางวันกับคุณแม่ (อาม่า) และน้องสาว พูดคุยเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา ให้กำลังใจ
และคุณแม่เล่าเรื่องราวการขนตู้ทรหด จากโคราชมาปักธงชัย เมื่อช่วงสงครามโลกให้ฟัง ใช้เวลาถึงสองวัน แล้วจะมาเล่าทีหลังครับ
ต้องใช้ความกล้าหาญและผ่านอะไรมามากมายขนาดไหน กว่าจะเขียนประโยคนี้ได้
“ขอบคุณที่ป่วย มิฉะนั้นหนูจะไม่มีวันรู้ว่า มีคนรักหนูมากมายขนาดนี้”
ความรักสามารถเยียวยาทุกอย่างได้จริง ๆ เลยนะคะ
อยากนำไปแบ่งปันพวกเด็ก ๆ ต่อจังค่ะ
[...] พ่อกับแม่อายุรวมกันร้อยห้าสิบกว่าปีแล้ว สว.อยู่บ้านมานานๆ ก็มีเบื่อบ้างเป็นธรรมดา ตลอดเดือนกว่าที่ผ่านมา ทำอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลังเกี่ยวกับเรื่องอุทกภัย ไม่ได้พาพ่อแม่ไปไหนเลย เมื่อวานจึงวางเรื่องภัยธรรมชาติเอาไว้วันหนึ่ง ขอทำหน้าที่ลูกบ้าง — ส่วนการถักหมกไหมพรมสำหรับเด็ก (และพระ) ที่ รพ.เชียงรายประชานุเคราะห์ ถึงถักไม่เป็น ก็ส่งไหมพรมไปช่วยได้ [กำลังใจแก่ผู้ประสบอุทกภัย] [...]
[...] วันนี้ไปบ้านน้องก้อย [กำลังใจแก่ผู้ประสบอุทกภัย] สองครั้ง [...]