ช่วย…ไม่ช่วย…ช่วย…ไม่ช่วย
อ่าน: 3641วันนี้ ตื่นเช้ามาด้วยความสดชื่น แต่งเสื้อยืดกางเกงยีนส์กะจะไปช่วยอาสาดุสิต ซึ่งเปิดเต้นท์รับบริจาคช่วยผู้ประสบอุทกภัย ที่โรงแรมดุสิตธานีเป็นวันแรก (ยอดบริจาคที่เต้นท์วันแรก 102,453.50 บาท)… ปรากฏว่างานเข้าวุ่นวาย
ตอนเช้ามีงานของมูลนิธิอีกอันหนึ่งที่ไม่รู้ตัวมาก่อน คือมีการประชุม “ภัยพิบัติญี่ปุ่น อนาคตของไทย” ที่โรงพยาบาลภูมิพล เมื่อคืนก็ประสานให้เจ้าหน้าที่ของมูลนิธิไปช่วย เผอิญว่าเพื่อนของเจ้าหน้าที่มูลนิธิฆ่าตัวตาย บ้านอยู่ต่างจังหวัด ภรรยาทำอะไรไม่ถูก เขาจึงต้องไปช่วยเรื่องขั้นตอนของทางราชการก่อน จะเรียกว่าเป็นภัยพิบัติในกำหนดการก็ได้ จากสิบโมง ดูเวลาอีกทีบ่ายโมงกว่าแล้ว ตอนบ่ายสองโมง ผมมีประชุมอีกอันหนึ่ง ซึ่งจับพลัดจับผลูไปเป็นกรรมการเข้า (ไม่รู้ว่าใครเสนอชื่อเข้าไป แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะคิดว่าช่วยคิดช่วยกวนได้) เลยต้องไปประชุมก่อน หวังว่าจะเลิกเร็วแล้วค่อยย้อนไปดุสิตธานี แต่กว่าจะเลิกประชุมก็ค่ำแล้ว ซินเดอร์เรลโล่หมดโควต้าของเวลา เนื่องจากไม่ชอบขับรถกลางคืนเป็นอย่างยิ่ง ต้องตรงกลับบ้าน
ในบรรดาผู้ที่ทำงานเกี่ยวกับภัยพิบัติ เป็นที่รู้กันว่าการระดมความช่วยเหลือเพื่อบรรเทาทุกข์ของภัยพิบัตินั้น เป็นภัยพิบัติในตัวของมันเองอีกอันหนึ่ง เพราะเต็มไปด้วยความอลหม่าน ต่างคนต่างช่วย ต่างคนต่างทำเนื่องจากความเร่งด่วนของสถานการณ์ และมักจะเต็มไปด้วยความไม่รู้ การไม่ประสานกัน ซ้ำซ้อน ยุ่งเหยิง
