ลานซักล้าง

#1 nontster ให้ความคิดเห็นเมื่อ 31 March 2009 เวลา 1:11

ยากเหมือนกันนะครับ กว่าจะรู้ว่าตัวเองชอบอะไร และจะทำมาหากินอะไรต่อไปในอนาคต ช่วงเวลาไหนที่คนเราจะค้นหาตัวเอง ไม่ใช่ช่วงเวลาในมหาวิทยาลัยแน่นอน

share เรื่องสั่วนตัวนิดนึง

ผมเคยชอบเล่นดนตรีมาก เพราะรู้สึกว่าทำได้ดี ดังนั้นตอน ม.1 ลองสมัครเข้าเล่นวงโยธวาทิตของโรงเรียน ซึ่งประกวดได้รองแชมป์ประเทศไทยมาหมาดๆ ฝึกอย่างหนักจน ม.3 และเรียนต่อ ม.4 โดยตั้งใจว่าฝึกไปเรื่อยๆและ entrance เข้าคณะศิลปกรรมจุฬาฯ ตามพี่ๆ แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็มีความรู้ด้านคอมพิวเตอร์ เรื่องจากพ่อซื้อเครื่อง 286 มาให้เล่นตอน ป.5 - ป.6 ซื้อหนังสือมาอ่านเอง จำได้ว่าอยากเขียนโปรแกรมแต่ไม่รู้จะถามใคร ซื้อหนังสือ ภาษา Basic มาอ่านเอง เขียนโปรแกรม plot graph ได้ แต่นึกไม่ออกว่าจะเอาไปทำอะไรมากกว่านั้น แล้วมันก็อยู่เท่านั้นไม่ได้มีอะไรงอกเงย

จุดเปลี่ยนตอน ม.5 คิดว่าอาชีพเล่นดนตรีไม่มั่นคง แถม พ่อแม่ไม่ปลื้ม มุ่งเบนเข็มเข้าวิทย์คอมฯ อ่านหนังสือ ทำการบ้าน เรียนพิเศษ เกรดดีขึ้นเรื่อยๆ มีลุ้นในการ entrance แล้วก็ลาออกจากวงโยธวาทิต จบ ม.6 entrance ไม่ติดวิทย์คอมฯ แต่ไปติด วิทย์ฟิสิกส์ฯ คิดว่าจะสละสิทธิ์ แล้วไปเรียนวิทย์คอมฯที่รามฯ แต่โดนหลายคนห้ามไว้ ขนาดคนที่ไม่รู้จักยังโทรมากล่อม บอกว่า วิทย์ฟิสิกส์ก็เก่งคอมพิวเตอร์เหมือนกัน เลยลองเรียนดู

ฟิสิกส์ก็คือฟิสิกส์ คอมฯเป็นแค่เครื่องมือ เรียนเขียนโปรแกรม แค่คอร์สเดียว นอกนั้นต้องหาอ่านเอาเอง รู้จักกับ อ.ที่เก่งคอมฯ ในภาควิชาฯ เลยขอไปช่วยงาน ผลคือได้ความรู้ ทักษะ และโอกาสดีๆ
จบมา ต่อโท ทันที เพราะค่าเงินบาทลอยตัว เลือกเรียนด้านคอมพิวเตอร์ คือ image processing แถมด้วย parallel processing ซึ่งทั้งสองอย่าง พอรู้มาบ้างแล้วจากการเรียนในภาควิชาฟิสิกส์ (งง ดีไหมล่ะ)

หนีไปทำงานก่อนเรียนจบ ใน ตำแห่นง นักวิจัย ตอนนั้นช่วยทำตัว Inverter Air-Conditioning System ในส่วนของ indoor unit ในบริษัทตอนนั้นใช้ PID control อยู่เลย ผมเป็นคนที่เปลี่ยนจาก PID เป็น Fuzzy Logic

สรุปได้สั้นๆว่า “เล่น” ให้มากๆ ตั้งแต่ยังด็ก ทั้งแนวกว้าง และ ลึก (ผมไม่ได้บอกให้เรียนพิเศษนะ) และ ควรมีคนที่แนะนำได้ เช่น อย่างตัวผมอยากเขียนโปรแกรม แต่ไปต่อไม่เป็น น่าเสียดาย

แต่มีคำถามอยู่ว่าอะไรเป็นปัจจัยที่จะทำให้คนๆนึง สนใจในเรื่องๆหนึ่ง แล้วทำทุกอย่างเพื่อจะได้รู้เรื่องนั้นๆ เพราะถ้าคนๆนั้นไม่อยากรู้ เรื่องมันก็จบเท่านี้ มันเป็นเรื่องของกระบวนการที่สร้างขึ้นมาได้ หรือเป็นเรื่องเฉพาะคน

#3 มิสเตอร์สะตอฯ ให้ความคิดเห็นเมื่อ 31 March 2009 เวลา 2:26

สวัสดีครับ
เห็นเรื่องนี้แล้วทำให้คิดถึงนักศึกษาของตัวเอง ว่าต่อไปจะทำอะไรกัน
แผ่นดินไทยอุดมสมบูรณ์มากหากเทียบกับประเทศอื่นๆ อุดมสมบูรณ์ทางด้านการปลูกผักทำเกษตรทำมาหากิน ทำให้เราทราบว่าตรงไหนควรจะปลูกอะไร
ทราบดินชนิดต่างๆว่ามีหกสิบแบบ แต่ละพื้นที่จะปลูกอะไรให้เข้ากันแล้วได้ผลผลิตที่ดี หากทำได้แบบนี้ก็นับว่าเป็นการบริหารจัดการพื้นที่เกษตรให้สอดรับกับการวางแผนทางเกษตรกรรมที่ดี ตลอดจนส่งผลให้ระบบอื่นๆ เป็นไปได้ดีด้วย
พอเห็นตัวอย่างว่านั่นคือการจัดการวางแผนปลูกผักพืชของบ้านเรา มองมาสู่การศึกษาและการบริหารทรัพยากรบุคคลของชาติก็เ่ช่นเดียวกัน บางทีเรามาคิดเอาตอนปลายว่าแต่ละสาขาจบแล้วค่อยมาหางานเอา หรือว่าเรียนๆ ไปก่อน กว่าจะจบก็คงคิดได้งานเอง ซึ่งจริงๆ แล้วการวางแผนในการสร้างคน สร้างงาน นับเป็นสิ่งสำคัญมากๆ ในการให้คนหนึ่งคนค้นหาว่าตัวเองชอบ อยากทำอะไรก่อนที่จะจบแล้วมีงานรองรับในอัตราส่วนที่สมดุลแต่ละสาขาอาชีพ มิใช่การเรียนเป็นแบบแห่ตามค่านิยมตามยุคสมัย เพราะในที่สุดก็ล้นตลาดเหมือนกับการปลูกพืชเชิงเดี่ยวที่ล้นตลาด ในบางช่วงถูกสุดขีดและบางช่วงแพงลิบลิ่ว
แล้วจะทำอย่างไร? หากช่วงเวลาของการเรียนรู้ไม่ได้ใช้ในการเรียนรู้ค้นหาตัวเองจนได้คำตอบก่อนที่จะออกไปเจอโลกจริงที่ตัวเราเองต้องนำหรือตามคนอื่น

#5 จันทรรัตน์ ให้ความคิดเห็นเมื่อ 31 March 2009 เวลา 6:11

ในสายที่รู้แน่นอนว่าจบแล้วไปทำงานพยาบาล…แต่กลับพบปัญหาได้ในอีกหลายแบบ
แบบหนึ่งที่ชวนปวดหัวคือ ความกลัวการรับผิดชอบ คนเรียนก็จะเรียนแบบไม่มีความสุขเพราะชีวิตตั้งแต่เด็กไม่เคยรับผิดชอบอะไร ทำผิดพลาดก็จะหาตัวผิดตัวช่วยมารับผิดแทน…เด็กกลุ่มนี้จะเลี่ยงการฝึกงานเป็นที่สุด วิชาภาคปฏิบัติจะเป็นวิชาที่เขาไม่ชอบที่สุด ทัศนคติไม่ดีที่สุด..คะแนนจะดีมากในวิชาทฤษฎียิ่งข้อสอบแบบปรนัยยิ่งได้เกรดสูง…ถ้าเจอสิ่งที่ไม่ใช่ความคุ้นเคยจะใช้อารมณ์ประเมิน(ผ่านอินเทอร์เน็ตตามระบบมหาวิทยาลัย)จนคนสอนเสียหายหลายคนขยาดจะสอน…เด็กกลุ่มนี้ถ้าได้ถามไปรายไหนรายไหนมักจะได้คำตอบเลือกเอนฯตามใจพ่อแม่ ตั้งแต่เด็กอยู่บ้านไม่เคยทำอะไร รับอาชีพเรียนหนังสือ ว่างก็เที่ยวเล่น นอนดึกตื่นสาย ไม่ส่งงาน ส่งก็ลอกมา เวลาเรียนไม่สนใจแต่อยากให้ติวข้อสอบ…ชั่วโมง self study ก็นอน มีช่วงsummer ให้ขึ้นฝึกประสบการณ์ตามความถนัดเป็นวิชาเลือกก็ไม่เอา ..หนักไม่เอาเบาไม่สู้…บางคนบ้านยากจนมากแต่กลับไม่เคยห่วงจะประหยัดให้พ่อแม่ ทำตัวฟุ่มเฟือยได้สนิทสนมอย่างมหัศจรรย์ นักศึกษาบางรายใช้มือถือเครื่องเป็นหมื่นๆ เข้าเรียนได้พ่อแม่ไปกู้เงินซื้อรถใหม่ให้ลูกฯลฯ…พวกนี้พอถึงเวลาจะจบก็ยังเดือดร้อนไม่อยากทำงาน พอจะต้องสอบขึ้นทะเบียนกับสภา ก็ติวข้อสอบแทนการอ่านหนังสือ ลอกข้อสอบออกมาให้จับได้เสียชื่อสถาบันเข้าไปอีก

ปัญหาแบบนี้คิดว่าเพี้ยนกันมาตั้งแต่พ่อแม่แล้วล่ะค่ะ….ถ้าเขายิ่งโชคร้ายระหว่างเรียนประถมมัธยมไปเจอครูมัวทำผลงานไม่สอนก็ยิ่งแย่….พอมาถึงระดับมหาวิทยาลัยไปเจอกลุ่มนี้ไม่ว่าจะจัดการศึกษาอย่างไรก็ยาก…และนับวันนับเจอมากขึ้นๆๆๆ ….เหนื่อยมากค่ะ

#7 Lin Hui ให้ความคิดเห็นเมื่อ 31 March 2009 เวลา 13:10

ดูเหมือนเราลืมมองเทวดาตัวเล็กๆ ตั้งแต่แรกเกิด ความจริงเขามาเกิดพร้อมความเป็นตัวตนของเขาว่าจะเป็นอะไรในอนาคต เพียงแต่พ่อแม่ไม่เข้าใจและไม่พยายามสื่อให้เข้าใจได้ เลยเทวดาเพี้ยนไปหมดตามที่พ่อแม่ต้องการ น่าเสียดายที่ไม่เข้าใจธรรมชาติข้อนี้ เคยบอกหลายๆ คนให้เฝ้าสังเกตุเทวดาตัวน้อย ตั้งแต่แรกเกิดจนถึง 6 ขวบ ถ้าเกินนี้แล้วก็คงไม่ได้เจอเทวดาตัวจริง ธรรมชาติของเด็กเขาเกิดมาพร้อมพรสวรรค์ทุกคน ให้สังเกตุจดจดจำ และสนับสนุนให้เขาเดินทางไปสู่ความสำเร็จ ใครเจอเร็วลูกๆ ก็โชคดี แม้แต่พี่น้องท้องเดียวกันเขาก็มีพรสวรรค์ที่ได้รับต่างกันมา ควรให้เขาเป็นธรรมชาติของเขา ลูกก็มีความสุข พอแม่ก็มีความสุข เรามักจะถูกสังคมครอบงำจนเสียความเป็นธรรมชาติ กว่าจะค้นพบตัวเองก็สายมากแล้ว แต่ก็ยังดีที่เจอ บางคนไม่รู้จักตัวเองเลย งายอดิเรก  คือพรสวรรค์ที่มีอยู่ในตัว ขอให้ค้นตัวเองให้เจอแล้วจะทำงานนั้นอย่างมีความสุข