นิสิตแพทย์ วันสุดท้าย
ธรรมดาวันสุดท้าย มักจะเป็นวันขมวดกระบวนวิชาที่ได้เรียนผ่านกันมา
วันนี้จะต้องขับรถกลับบ้าน ผมจึงนอนสองก๊อก ตื่นก๊อกแรกตอนตีห้าครึ่ง มีแสงแล้ว ไก่ขันลั่นป่า นกยูกแหกปากตามเคย ยังไม่ใช่เวลา ก็เลยนอนต่ออีก แปดโมงครึ่งครูบาโทรมาตามไปกินข้าวเช้า แต่…เฮ้อ…ยังไม่ได้เก็บของเลย จึงเริ่มจัดการข้าวของและขยะ ไปอาบน้ำแล้วกลับมาเก็บของต่อ
เสร็จราวสิบโมง ว่าจะไปลา เจอ session สุดท้าย หมอป่วนกำลังเล่าเรื่องเรื่องที่อยากพูด สนุกสนานพร้อมแง่คิดตามเคย อ.สุชาดา/SCG มาถามว่ามีอะไรอยากฝากเด็กๆ อีกหรือไม่ แง่คิดต่างๆ ให้ไปหมดแล้ว ถึงไม่คิดก็ยังได้ความเพลิดเพลินไป จึงบอกไปว่าไม่มีแล้วครับ ครูบาก็เลยขมวดกิจกรรมทั้งหมดให้ฟัง แต่ที่มหาชีวาลัยอีสานนั้น ไม่ได้เป็นกระบวนวิชาการ ดังนั้นแทนที่จะเป็นการขมวดปม กลับเป็นการคลายปมเรื่องความเข้าใจในชีวิต ด้วยภาษาที่ฟังง่ายแต่ลึกซึ้ง — เล่าไม่ได้ หาฟังเองก็แล้วกันครับ ให้โอกาสกับตัวเองหน่อย
ออกจากสวนป่าสิบเอ็ดโมง ถึงบ้านสี่โมงเย็น มีข้าวกินทันที รถไม่ติด มีด่านบ้าง แต่ตำรวจสองมาตรฐาน ไม่ตรวจผม (ขับมาคนเดียว) เขามักเรียกรถกระบะที่ขนคนมาข้างหลังเยอะๆ
