ลานซักล้าง

โน่นก็เชื่อไม่ได้ นี่ก็อคติ นั่นก็”พวกมัน”… ระแวงไปหมด กังวลทั้งวันทั้งคืน หมกมุ่นเรื่องเดียวมานานแล้ว… หาทางออกมาตั้งนาน ยังไม่เจอ… ไม่อยากให้เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเลย แต่มันก็เกิดแล้ว จะรีเซ็ตเหมือนเล่นเกมส์ก็ไม่ได้…

ถ้าทำอย่างที่เคยทำ ถ้าคิดอย่างที่เคยคิดแล้ว จะออกจาก loop ไม่ได้ ลองเปลี่ยนแปลงบ้างไหมครับ

หยุดทำอย่างที่เคยทำชั่วคราว เพราะว่าถ้าทำต่อไปก็วนเวียนอยู่นี่ล่ะ เช่นไม่เข้าเน็ตสัก 8 ชั่วโมง ดูทีวีช่องอื่นพร้อมกับคนที่ไม่เคยดูทีวีด้วยกัน — อยู่กับมันให้ได้ ไม่ตายหรอกครับ

ระหว่างที่พักจากกิจกรรมประจำ ลองทำกิจกรรมอื่นที่ไม่เคยทำ (และไม่เคยคิดว่าจะทำ) เช่นปลูกต้นไม้ ทำขนมหรืออาหารที่ไม่เคยทำ ทำงานศิลปะ ฯลฯ

ถ้าอยากเปลี่ยนแปลง ก็คิดและทำให้แตกต่างออกไปซิครับ

อ่านต่อ »

ฟังธง ก. พูดให้ชัดเจน ตัดสินด้วยความเชื่อมั่น — พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม ๑ ฉบับราชบัณฑิตยสถาน

พิพากษา ก. ตัดสินคดีโดยศาล — พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน

คำแนะนำไม่ให้รีบฟันธง ไม่ให้รีบพิพากษานั้น ไม่ได้เป็นคำแนะนำอะไรที่ผิดไปจากที่ควรจะเป็น — ไม่ได้เป็นการเรียกร้องให้เพิกเฉย หลอกตนเอง/แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น — ที่จริงกลับเป็นคำแนะนำให้ละวางอคติ เปิดใจรับฟังข้อมูลรอบด้าน ฟังจนได้ยินถึงสิ่งที่อยู่เบื้องหลังแม้ไม่ได้พูด ใคร่ครวญดูให้ดี ก่อนตัดสิน

อ่านต่อ »

ผมมีหลานสี่คน วันนี้เจ้าตัวเล็กอายุครบเก้าขวบ

มาคิดดู ตอนป่วยหนักนั้น หลานคนนี้กำลังจะคลอด คลอดออกมาหลังผมออกจาก รพ.ได้อาทิตย์เดียว เรียกได้ว่าอายุเท่ากัน ผมใช้การพัฒนาของหลาน เทียบกับการฟื้นตัวของร่างกายตัวเอง แน่ล่ะมันไม่เหมือนกันหรอก แต่จะเทียบซะอย่าง มีอะไรมั๊ย

มาคิดดู ชีวิตก็แค่นี้เอง จะอะไรกันนักหนา… สักวันเราก็จะจากไป จากนั้นไม่นานผู้คนก็จะลืมเลือน เขาจะอยู่กันต่อไปได้ตามสภาพของเขา

เคยเสียภาษีปีละ (เยอะมาก มากกว่ารายได้ทั้งปีของคนมากมาย) เวลาป่วยไข้ เงินช่วยไม่ได้… เคยมั่นใจว่ามีความรู้ มีกำลัง เวลาจะจากไป ไม่เห็นช่วยอะไรได้เลย… เคยมีลูกน้องหลายร้อย มีเพื่อนฝูงมากมาย ช่วยคนไว้ก็เยอะ แต่เวลาจะตาย รอบตัวมีเพียงพ่อแม่กับเพื่อนไม่กี่คน…

อ่านต่อ »

โลกสมัยใหม่ อะไรๆ ก็ฉับไว ข่าวสาร การงาน การติดต่อสื่อสาร (ยกเว้นคุยกับแฟน) ปริมาณข้อมูลมากมายล้นทะลัก จนประมวลไม่ทัน งานต่างๆ ก็ทำไม่ทัน แถมจะต้องค้นคว้าเพื่อรู้เรื่องโน้นเรื่องนี้ เพื่อให้ได้เปรียบในการแข่งขัน

ปี 2512 มนุษย์ไปเหยียบดวงจันทร์ ก็ยังอุตส่าห์ถ่ายทอดสัญญาณมาไกลแสนไกล ต่อมาในปี 2514 Muhummad Ali ต่อยกับ Joe Frazier เฮอะ ก็ได้ดูอีก ฟุตบอลโลกซึ่งสมัยนี้รีบด่วนจนเรียกว่าบอลโลก ก็เป็นมหกรรมบ้าบอขนาดที่อดหลับอดนอน พักร้อน หรือลาออกเพื่อเฝ้าดูให้ได้ทุกนัด… อะไรจะอินกันได้ขนาดนั้น

สิ่งใดที่อยู่เลยสายตาไป อยู่ไกลเกินได้ยิน ก็เป็นเรื่องที่รับการบอกเล่าทั้งนั้น พึงสังวรณ์เอาไว้ด้วย

สิ่งที่คิดว่าใช่ผ่านการบอกเล่า เคยสอบทานหรือไม่ว่าใช่แน่หรือ

เมื่่อเย็นวาน ครูบาหอบเอาพืชผักสดมาฝากจากสวนป่าหนึ่งลัง แล้วตามตัวไปเลี้ยงฉลองเนื่องในโอกาสที่ลาออก กราบขอบพระคุณด้วยครับ ที่จริงเรื่องนี้เป็นการก้าวไปตามจังหวะชีวิต ไม่มีความจำเป็นจะต้องฉลองเลย แต่ผมรู้ว่าผักของสวนป่าสด สะอาด และอร่อยมาก จึงไม่ควรจะลีลามากนัก คาดว่าครูบาคงมีเรื่องอยากคุยด้วย ก็เลยไป ปรากฏว่ามีของแถมเป็นหนังสือ “ฉลาด…ได้อีก!” ของ ดร.วรภัทร์​ ภู่เจริญ กำลังอยากอ่านอยู่พอดี

กลับถึงบ้านอ่านทันที และอ่านจบเมื่อคืนนี้ (คงต้องอ่านอีกหลายรอบ) อยากจะแนะนำคนคอเดียวกันให้ลองหามาอ่านบ้าง เชื่อว่าท่านจะต้องชอบแน่

ข้อมูลจากสำนักพิมพ์

ระหว่างวันที่ 26 มีนาคม - 6 เมษายน 2553 งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ที่ศูนย์การประชุมแห่งชาตสิริกิติ์ อ.วรภัทร์บอกจะแวะไปที่บูธ N42 โซน C บจก.อริยชน ในวันเสาร์และอาทิตย์ ใครผ่านไปแถวนั้น อย่าพลาดของดีก็แล้วกันครับ

อ่านต่อ »

มนุษย์ใฝ่หาความสบาย สมองมนุษย์แสวงหาความสบายด้วย “เหตุผล” พอรู้สึกว่ามีเหตุผลแล้วสบายใจ ใครทำอะไรตรงข้ามกับข้อสรุปของตัว มันโง่เองช่วยไม่ได้ จะมีกี่คนที่ฉุกคิดได้ว่าข้อสรุปของตัวนั้นอาจผิดอย่างน่าสงสาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกที่ชอบใช้คำว่า “ต้อง” หรือปฏิเสธว่า “ไม่/ไม่มี”

คำว่า “ต้อง” ใช้ได้กับตัวเองเท่านั้น เพราะว่าเราไม่สามารถทำให้ใคร ทำตามใจเราได้ตลอดเวลา แม้บางครั้งเขาทำตาม ก็อาจเป็นไปเพราะการบังคับไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง (ถ้าเกิดจากการหว่านล้อมจนเห็นด้วย อย่างนี้เขาคิดและทำของเขาเอง)

ส่วนการปฏิเสธด้วยคำว่า “ไม่/ไม่มี” นี้ ไม่ค่อยมีใครพูดถึง คนที่จะปฏิเสธด้วยคำว่า “ไม่” นี้ได้ ก็จะต้องเป็นคนที่ “รู้” ทั้งหมดทุกทางว่าไม่มีแน่ แล้วใครล่ะเป็นพหูสูตรอย่างนั้น

Some people will never learn anything, for this reason, because they understand everything too soon. ~Alexander Pope

Knowing is not enough; we must apply. Willing is not enough we must do. ~Goethe

Learning without thought is labor lost. Thought without learning is intellectual death. ~Confucius

The illiterate of the 21st century will not be those who cannot read and write, but those who cannot learn, unlearn, and relearn. ~Alvin Toffler

อ่านต่อ »

ความคิดอย่างหนึ่งที่สมควรฝึกให้เกิดขึ้นเป็นประจำ คือความคิดว่าพอ คิดให้รู้จักพอ ผู้รู้จักพอจะเป็นผู้ที่มีความสบายใจ ส่วนผู้ไม่รู้จักพอจะเป็นผู้ร้อนเร่าแสวงหาไม่หยุดยั้ง ความไม่รู้จักพอมีอยู่ได้แม้ในผู้เป็นใหญ่เป็นโตมั่งมีมหาศาล และความรู้จักพอก็มีได้แม้ในผู้ยากจนต่ำต้อย ทั้งนี้ก็เพราะความพอเป็นเรื่องของใจที่ไม่เกี่ยวกับฐานะภายนอก คนรวยที่ไม่รู้จักพอก็เป็นคนจนอยู่ตลอดเวลา คนจนที่รู้จักพอก็เป็นคนมั่งมีอยู่ตลอดเวลา

การยกฐานะจากยากจนให้มั่งมีนั้นทำได้ไม่ง่าย บางคนตลอดชาตินี้อาจทำไม่สำเร็จ แต่การยกระดับใจให้มั่งมีนั้นทำได้ทุกคนแม้มีความมุ่งมั่นจะทำจริง

คนรู้จักพอไม่ใช่คนเกียจคร้าน และคนเกียจคร้าน ก็ไม่ใช่คนรู้จักพอ ควรทำความเข้าใจในเรื่องนี้ให้ถูกต้อง  แล้วอบรมตนเองให้ไม่เป็นคนเกียจคร้านแต่ให้เป็นคนรู้จักพอ

“พอ” เป็นสิ่งหายากในหมู่คน “โลภ”
“นิ่ง” เป็นสิ่งหายากในหมู่คน “โกรธ”
“หยุด” เป็นสิ่งหายากในหมู่คน “หลง”
“ธรรมะ” เท่านั้นที่ช่วยท่านได้

สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช

ในมหานารทกัสสปชาดกซึ่งเป็นชาติที่แปดที่พระมหาโพธิสัตว์ บำเพ็ญทศบารมี เรื่องเต็มอ่านได้จากพระไตรปิฎกครับ ส่วนเรื่องย่อๆ มีว่า

ในอดีตกาล ยังมีพระราชาพระองค์หนึ่งทรงพระนามว่า พระเจ้าอังคติราช เสวยราชสมบัติในกรุงมิถิลามหานคร ณ วิเทหรัฐ พระองค์ทรงตั้งอยู่ในธรรม ถามเหล่าอำมาตย์อาวุโสว่า ทำอย่างไรจึงจะเพลิดเพลินท่ามกลางคืนพระจันทร์สวยเช่นนี้

อลาตอำมาตย์ทูลว่า “ขอเดชะ ควรจะเตรียมกองทัพใหญ่ยกออกไปกวาดต้อนดินแดนน้อยใหญ่ ให้เข้ามาอยู่ในพระราชอำนาจพระเจ้าข้า“
สุนามอำมาตย์ทูลว่า “ทุกประเทศใหญ่น้อยก็มาสวามิภักดิ์อยู่ในพระราชอำนาจหมดแล้ว ควรที่จะจัดการเลี้ยงดู ดื่มอวยชัยให้สำราญ และหาความ เพลิดเพลินจากระบำรำฟ้อนเถิดพระเจ้าข้า“
วิชัยอำมาตย์ทูลว่า “ข้าแต่พระองค์ เรื่องการระบำดนตรีฟ้อนร้องนั้น เป็นสิ่งที่พระองค์ได้ทรงทอดพระเนตรอยู่แล้วเป็นนิตย์ ในราตรีอันผุดผ่องเช่นนี้ ควรไปหาสมณพราหมณ์ผู้รู้ธรรม แล้วนิมนต์ท่านแสดงธรรมะจะเป็นการควรกว่าพระเจ้าค่ะ“

พระราชาพอพระทัยคำทูลของวิชัยอำมาตย์ จึงตรัสถามว่า “เออ แล้วเราจะไปหาใครเล่าที่เป็นผู้รู้ธรรม”

อ่านต่อ »

ตัดตอนจากหนังสือ เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว ของดังตฤณ

ถาม – อยากทราบว่าผู้เผยแผ่ธรรมะที่ประสบความสำเร็จ ได้รับคำแซ่ซ้องสรรเสริญมากๆ จะต้องทำใจอย่างไรไม่ให้หลงตัวเองว่าเป็นผู้วิเศษคะ?

ถ้าคุณเป็นของจริงทางธรรม คุณจะแม่นยำในข้อธรรมะสำคัญของพระพุทธเจ้า คือธรรมะของพระองค์นี้ เป็นไปเพื่อลดความโลภ ความโกรธ และความหลง ไม่ใช่เป็นไปเพื่อเพิ่มความโลภ ความโกรธ และความหลง

ความหลงตัวก็เป็นความหลงชนิดหนึ่ง หากคุณมีสติเตือนตัวเองได้เป็นขณะๆว่าตอนนี้คิดเหิมเกริมแล้วนะ ตอนนี้คิดว่าตัวเก่งแล้วนะ ตอนนี้คิดว่าตัวยิ่งใหญ่กว่าใครแล้วนะ สติที่เกิดขึ้นเท่าทันความหลงทุกครั้งนั่นเอง จะกดหัวความหลงให้หดตัวลงไปเรื่อยๆ ยิ่งมีชีวิตนานขึ้นเท่าไหร่ อัตตาของคุณก็จะยิ่งเล็กลงเท่านั้น ตลอดจนเห็นตนเองเสมอกับคนอื่น ในฐานที่เกิดมาด้วยความไม่รู้ ดีกว่าคนอื่นหน่อยเดียวคือมีสิทธิ์ตายไปอย่างรู้ รู้ว่าการตื่นจากความหลงเท่านั้น คือหนทางแห่งความพ้นทุกข์พ้นภยันตรายได้อย่างเด็ดขาด

สรุปคือจะเป็นคนธรรมดาหรือผู้เผยแผ่พระสัทธรรมก็เสมอกัน ตรงที่หากไม่แม่นในธรรม ไม่ใช่ของจริงทางธรรม ก็จะไม่มีแก่ใจเตือนสติตนเอง เมื่อไม่เตือนสติตนเองความหลงตัวก็ได้ช่องเกิดทีละนิดทีละหน่อย วันละเล็กวันละน้อย นานปีเข้าก็กลายเป็นคนธรรมดาที่หลงตัวเหมือนๆผู้อื่น และเมื่อหลงตัวเหมือนๆผู้อื่นก็ย่อมตกอยู่ในวังวนทุกข์ วังวนแห่งความไม่รู้เหมือนๆเคยนั่นเองครับ

อ่านต่อ »

อ่านต่อ »