ตาข่ายคลุมฟ้า (2)
บันทึกที่แล้ว เขียนเรื่อยเจื้อยไปจนจบ จึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้แนะทางออกเลย
การทำเองนั้น ยากลำบากเสมอครับ แต่การที่หวังว่าคนอื่นจะมาทำให้นั้น ดูเลื่อนลอยยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งถ้าคนมาทำให้ ไม่เข้าใจความจำเป็นในพื้นที่แล้ว ยิ่งไปกันใหญ่
ตอนสึนามิเข้าชายฝั่งอันดามันปลายปี 2547 ตอนนั้นมีอาสาสมัครและมูลนิธิลงไปทำงานในพื้นที่มากมาย การติดต่อสื่อสารเป็นปัญหาจริงๆ เมื่อผมถามว่ามีอะไรจะให้ช่วยบ้างไหม มีมูลนิธิหนึ่งบอกขอสถานีโทรศัพท์มือถือที่มี EDGE… ผมผิดเอง ที่ถามไม่ตรงคำตอบ ฮาๆๆๆๆ… สมัยนั้น EDGE ยังมีแต่ในกรุงเทพ และสถานีฐานแถบชายฝั่งพังหมด ผมไม่ได้ทำธุรกิจมือถือ จะไปเอาจากไหนมาให้ล่ะ แต่ถ้าจะเอาอินเทอร์เน็ตนั้น ให้ได้ครับ
ต้นปีที่แล้ว มีแผ่นดินไหวในเฮติ ผมเอาบทเรียนสึนามิของเรามาเขียนบันทึก [ตาข่ายคลุมฟ้า] หลักการก็คือจัดให้มีการสื่อสารฉุกเฉินในท้องถิ่น เพื่อแลกเปลี่ยนข่าวสาร เรียกระดมความช่วยเหลือ บอกกล่าว ร้องขอ ทำให้ความช่วยเหลือตรงกับความต้องการของผู้ประสบภัยจริงๆ
