กลับสู่ความคุ้นเคยเก่าๆ
หลังจากที่พาพ่อแม่อพยพไปอยู่หัวหินเสีย 44 คืน วันนี้ก็อพยพกลับบ้านแล้วครับ
ที่ต้องอพยพไปก็เพราะพ่อแม่ผมอายุมากแล้ว สองท่านอายุรวมกัน 155 ปีแล้วครับ ดังนั้นจึงไม่ควรเอา สว.มาเสี่ยงกับน้ำท่วมด้วย จริงอยู่ แม้ว่าที่บ้านจะไม่ท่วม แต่ก็ต้องเผชิญกับความขาดแคลนและความไม่สะดวกทั้งปวง ไปหัวหินคราวนี้ ที่จริงพ่อแม่ยังไม่อยากกลับ แต่เผอิญผมมีงานในวันที่ 8 ธค. แล้วไม่อยากให้พ่อกับแม่อยู่กันตามลำพัง เลยพากันกลับบ้านก่อนดีกว่า ถ้าจะกลับไปอีกค่อยหาเวลาเหมาะๆ อีกที
นอกจากแผลที่ได้มากจากหัวหินแล้ว การไปอยู่หัวหินก็ยังเขียนบันทึกอยู่สม่ำเสมอ (เขียนเป็นวรรคเป็นเวร และอ่านยาก) เหมือนเดิม ผมเขียนเพราะรู้สึกว่ามีประเด็นที่ควรจะเขียน หัวหินมี 3G เมื่อกลับมาบ้านแล้วจึงพบว่าที่บ้านก็มี 3G แล้วเหมือนกัน (ก่อนไปยังไม่มี) แต่ถึงหัวหินจะมี 3G มี Wifi ก็ยังไม่จุใจเหมือนใช้เน็ตที่บ้านหรอกครับ
เรื่องสำคัญคือได้ไฟเขียวอ่อนๆ ว่าไปอยู่สวนป่าและทำอย่างที่อยากจะทำได้ แผนเดิมของสวนป่าคือหมู่บ้านเฮ ซึ่งยังไม่ได้เรียนปรึกษาครูบาอย่างเป็นกิจลักษณะ แต่ก็เข้าใจว่ารู้กันอยู่ในที ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมก็พยายามชี้ความเสี่ยงต่อการดำรงชีวิตเท่าที่นึกออก [ความมั่นคงสามแนวทาง] ค่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ แต่หลังจากเกิดอุทกภัยใหญ่ในปีนี้ ผมคิดว่ามีเงื่อนไขของความไม่ปกติเกิดขึ้นมาก จนคิดว่าไม่ควรปล่อยเวลาให้เนิ่นนาน ควรหาสถานที่ที่ดำรงชีวิตได้อย่างยั่งยืนอย่างจริงจังได้แล้ว พ่อแม่อายุมากแล้ว ไม่อยากให้ไปลำบากในบั้นปลายของชีวิต แต่บรรดาผู้ที่ยังพอมีกำลังวังชาอยู่และตั้งใจจะฟื้นฟูบ้านเมือง ก็ควรจะดำรงชีวิตต่อไปได้
สวนป่าในฐานะแหล่งพักพิงชั่วคราวนั้น อยู่ได้ครับ คุณชายที่มีชีวิตสุขสบายมาตั้งแต่เกิดอย่างผมยังอยู่ได้เลย แต่คนที่มีความรู้ ควรจะสร้างมูลค่าเพิ่มท่ามกลางความขาดแคลนของภัยพิบัติได้ด้วย ไม่ใช่หรือ — จริงอยู่ ไม่มีอะไรจีรังหรอกครับ แต่ในการยอมรับความไม่จีรัง ก็ไม่ใช่การปล่อยไปตามยถากรรมโดยไม่ทำอะไรเลย ไม่ใช่หรือครับ — ดังนั้นหากว่ามีชุมชนที่มีเป้าหมายเดียวกัน เผยแพร่ความรู้ เทคนิค วิธีการออกไป ก็อาจจะเริ่มปรับปรุงคุณภาพชีวิตโดยไม่ซื้อแหลกเหมือนกับที่เป็นอยู่ ค่อยๆ ทำไปตามกำลัง ไม่ต้องคิดไปบงการให้ใครทำอะไร ไม่ต้องโวยวายเรียกร้องแต่ตัวเองก็ไม่ทำอะไร [หมู่บ้านโลก] เห็นด้วยก็ทำ ไม่เห็นด้วยก็อ่านไว้เฉยๆ ไม่ต้องมีแห่งเดียว ไม่ต้องมีแบรนด์ อยากจะเรียกว่าอะไรก็เรียกไป
ที่จริงบล็อกนี้มีหมวดหมู่เทคโนโลยีชาวบ้าน กว่า 150 เรื่อง ซึ่งเป็นวิธีการที่ชาวบ้าน สามารถประยุกต์สิ่งรอบตัวไปใช้ปรับปรุงคุณภาพชีวิตได้ โดยไม่ต้องลงทุนอะไรที่ใหญ่โตจนเกินตัว หลายเรื่องแทบไม่มีต้นทุนเลยเนื่องจากใช้วัสดุเหลือใช้ทั้งนั้น บันทึกในหมวดนั้น แค่ชี้แนวทางที่ทำได้ ไม่ต้องทำเหมือนเป๊ะ แล้วถ้าทำได้ดีกว่าที่ผมเขียน ผมก็จะดีใจมาก
สำหรับเรื่องภัยพิบัติ เตือนไปก็เท่านั้นหากไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อ เรื่องของการบรรเทาทุกข์ เป็นเหมือนการแก้ขัดชั่วคราวถ้าหากว่าไม่ลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลง — หมู่บ้านเฮ/หมู่บ้านโลก ไม่ใช่ของเล่นราคาแพงหรอกนะครับ ถ้าทำแล้วเหมือนไม่ได้ทำ จะทำไปทำไม
« « Prev : ผลิต Biochar อย่างจริงจัง (7)
Next : ทางสายเอก » »
2 ความคิดเห็น
ชอบใจความเห็นในย่อหน้าสุดท้าย (ที่จริงก็ไม่มีย่อหน้า)
โลกของความเป็นจริงสำคัญที่สุด เพราะโลกที่เใฝ่ฝันซึ่งราอยากจะให้เป็น ค่อยๆ ห่างออกไป จนกลายเป็นโลกแห่งความเพ้อฝัน…
เจริญพร
เฮ ขอไปทำด้วยคร๊าบ สมัครไปเข้าคอร์สกับครูบาเช้นกัน ^^