บทชวนรักชาติ
เรานี้เกิดมาแล้วชาติหนึ่ง | ควรคำนึงถึงชาติศาสนา |
ไม่ควรให้เสียทีที่เกิดมา | ในหมู่ประชาชาวไทย |
แม้ใครตั้งจิตคิดรักตัว | จะมัวนอนนิ่งอยู่ไฉน |
ควรจะร้อนอกร้อนใจ | เพื่อให้พรั่งพร้อมทั่วตน |
ชาติใดไร้รักสมัคสมาน | จะทำการสิ่งใดก็ไร้ผล |
แม้ชาติย่อยยับอับจน | บุคคลจะสุขอยู่อย่างไร |
ใครมาเป็นเจ้าเข้าครอง | คงจะต้องบังคับขับไส |
เคี่ยวเข็ญเย็นค่ำกรำไป | ตามวิสัยเชิงเช่นผู้เป็นนาย |
เขาจะเห็นแก่หน้าค่าชื่อ | จะนับถือพงศ์พันธุ์นั้นอย่าหมาย |
ไหนจะต้องเหนื่อยยากลำบากกาย | ไหนจะอายทั่วทั้งโลกา |
เพราะฉะนั้นชวนกันสวามิภักดิ์ | จงรักร่วมชาติศาสนา |
ยอมตายไม่เสียดายชีวา | เพื่อรักษาอิสระคณะไทย |
สมานสามัคคีให้ดีอยู่ | จะสู้ศึกศัตรูทั้งหลายได้ |
ควรคิดจำนงจงใจ | เป็นไทยจนสิ้นดินฟ้า |
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
พุทธศักราช ๒๔๕๔ |