ธุรกิจจิ๋ว ในฐานะจุดเริ่มต้นของการฟื้นฟู

โดย Logos เมื่อ 30 November 2011 เวลา 0:33 ในหมวดหมู่ สังคม ชุมชน ครอบครัว #
อ่าน: 3531

พอเขียนเรื่องการฟื้นฟู ก็คงจะมีคนบ่จอยเท่าไหร่ที่พื้นที่ของตนท่วม/หนักท่วมนาน ในขณะที่พื้นที่อื่นน้ำลดแล้วครับ

(หาเรื่องโดนด่า) สภาพน้ำท่วมส่วนใหญ่เป็นไปตามภูมิประเทศ มีเหมือนกันที่น้ำลดช้าเพราะต่อคิวกันไปเข้าตามทางระบายน้ำ จะระบายออกจากพื้นที่หนึ่ง ก็จะไปท่วมอีกพื้นที่หนึ่ง ถ้าหากว่ากำลังการระบายน้ำไปลงแม่น้ำหรือทะเลไม่ได้เพิ่มขึ้นตามไปด้วย บางกรณีระบายเท่าไหร่ก็ไม่หมด เพราะว่าน้ำที่ไหลเข้ามาในพื้นที่ยังมากกว่าหรือเท่ากับน้ำที่ระบายออกไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อพูดถึงการฟื้นฟู ของจากโครงสร้างพื้นฐานซึ่งเป็นหน้าที่ของรัฐแล้ว การฟื้นฟูที่มีความหมายต่อชีวิตประชาชนที่สุด คือการทำให้คนทุกคนมีงานทำ พอมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ มีกำลังบูรณะความเสียหายที่เกิดขึ้น ในชุมชนแถบชานเมือง คาดว่าจะมีผู้เดือดร้อนเป็นจำนวนมาก งานไม่มี เงินไม่มี ความหวังก็ไม่มี

เมื่อเกือบสามปีก่อน ผมเขียนบันทึกเรื่อง [ธุรกิจจิ๋ว] เอาไว้ ให้ความหมายในทางกว้างไว้ว่าเป็นงานบริการแบบง่ายๆ เช่นรับตัดหญ้า แต่งสวน รดน้ำต้นไม้ ทำแก้เครียด/แก้เหงา ไม่ต้องลงทุนอะไรมาก เดินไปทำงานในซอยได้เลย ได้ค่าตอบแทนเล็กน้อยดีกว่าอยู่เปล่าๆ

ความคิดเรื่องธุรกิจจิ๋วกลับมาอีกครั้ง ในฐานะที่จะเป็นเครื่องกระตุ้นเศรษฐกิจระดับปัจเจก ช่วงนี้น้ำเริ่มลดลง จะต้องมีการระดมทำความสะอาดกันขนานใหญ่ อาทิเช่น

  • ผู้ที่ตกงานอาจจะรวมกลุ่มกันสักสามคน รับทำความสะอาดบ้านเรือนที่น้ำลดแล้ว (3 คน พันบาทต่อวัน โดยขนเครื่องมือจำพวกแปรง ไม้กวาดมาเอง — อาจจะมีอยู่แล้ว หากทำความสะอาดบ้านของตัวเองแล้ว)
  • หมู่บ้านที่น้ำลดแล้ว รับกู้หมู่บ้านที่น้ำยังไม่ลด โดยขนกระสอบทรายไปล้อมไว้ แล้วสูบน้ำออก
  • ให้เช่าเครื่องสูบน้ำ รวมค่าสึกหรอแต่ไม่รวมค่าน้ำมัน
  • ขายอาหารดีลิเวอรี่ คือทำครัวร้อนจากพื้นที่ใกล้ๆ และเอาเรือเข้าไปขายตามหมู่บ้าน
  • เรือพุ่มพวง ขายสิ่งจำเป็นในภาวะน้ำท่วม (รถพุ่มพวงคือรถสองแถวที่ขับเข้าไปตามหมู่บ้าน มีทั้งในเมืองและในชนบท ขายไข่ ผัก ผลไม้ ฯลฯ)
  • เรือพายหรือเรือเครื่องที่รับส่งคนในหมู่บ้าน หรือในซอย อาจจะรับซื้อของจากปากซอยและนำส่งให้ คิดค่าส่ง 5 บาท โดยประสานงานกับร้านค้าที่ปากซอยไว้ให้เขาจัดแยกเป็นใส่ถุงให้

ทั้งหมดนี้ ตั้งอยู่บนหลักการสองอัน ว่าควรเห็นอกเห็นใจกันในภาวะยากลำบากครับ ขายได้แต่อย่าเอากำไรมากนัก ทุกคนก็เดือดร้อนเหมือนๆ กันทั้งนั้น และไม่ได้เป็นโปลิโอครับ (ไม่งอมืองอเท้า) ข้างบ้านมีรถ และ/หรือ มีเรือ ชวนกันไปหารายได้เลย

เนื่องจากพื้นที่ประสบภัย กระจัดกระจายกันอยู่ และการเดินทางยังลำบากอยู่ จึงเป็นเรื่องที่ไม่สมควรทำจะลุยถั่วไปเสี่ยงหาพื้นที่เอง แต่พื้นที่ที่ต้องการความช่วยเหลือ ควรจะประกาศให้ชัดว่าต้องการอะไรบ้าง เพื่อที่ว่าคนขายจะไม่เสียค่าเดินทางแห่กันไปแล้วไปแย่งกันขายจนในที่สุดก็ต้องขึ้นราคาเพื่อให้คุ้มกับค่าเดินทาง (ทราบครับว่าต่างกับทฤษฎีอุปสงค์-อุปทาน)

ถ้ามีเว็บในลักษณะจับคู่ pleas & pledges อย่าง http://form.thaiflood.com/ หรือแบบถึกที่สุด ก็แปะความต้องการไว้ที่หน้าหมู่บ้านเลยครับ ถ้าความต้องการอันไหนมีคนรับทำแล้ว ก็ให้ดึงป้ายนั้นออกไปเลย

แต่ถ้าคนมาขายของถึงบ้าน ขายข้าวผัดถุงเต่งๆ ราคา 15-20 บาท แทนที่จะเป็นกล่องละ 40 บาทแล้วกินไม่หมด หรือว่าเศรษฐีจะทำความสะอาดบ้าน ก็ช่วยคนตกงานให้มีรายได้แถมงานเสร็จเร็วขึ้น ก็ไม่เลวไม่ใช่หรือครับ

« « Prev : ขอบเขตของมุมมอง

Next : ฟื้นฟูไม่ใช่แค่ทำให้เหมือนเก่า » »


ผู้ใช้ Facebook สามารถให้ความเห็นที่นี่ได้ โดยกด Like เพื่อแสดงตัว

ความคิดเห็นสำหรับ "ธุรกิจจิ๋ว ในฐานะจุดเริ่มต้นของการฟื้นฟู"

ไม่มีความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

ท่านอยากจะเข้าระบบหรือไม่


*
To prove you're a person (not a spam script), type the security word shown in the picture. Click on the picture to hear an audio file of the word.
Click to hear an audio file of the anti-spam word


Main: 0.36760807037354 sec
Sidebar: 0.67489886283875 sec