ลานซักล้าง

เมื่อกี้ แกะจุดที่ยากที่สุด คือช่วงเศียรพระ กรขวา และหมอนครับ ที่ยากคือไม่มีส่วนไหนตรงเลย โค้งทั้งหมด แล้วก็ไม่ตั้งฉากกับพื้นผิวด้วย

แต่… ยังไม่พังครับ

พระปูนยังองค์ใหญ่อยู่ เพราะว่าค่อนข้างอันตรายที่จะขุดเข้าไปถึงระดับผิวจริงด้วยเครื่องมือหยาบๆ เช่นสิ่ว เวลาเข้าใกล้ผิวจริง ต้องใช้กระดาษทรายครับ

เทียบกับเมื่อวานนี้

เมื่อคืนหล่อบล็อคพระ ลืมบอกไปว่าไม่ได้เอาพระดินน้ำมันใส่ไปข้างในปูนนะครับ ผมทำผนังกระดาษล้อมพระดินน้ำมันไว้ เพื่อเป็นขนาดคร่าวๆของเนื้อปูนที่จะใช้ จะได้ไม่ต้องขุดออกเยอะ หลังจากได้ผนังแล้ว ก็เอาพระดินน้ำมันออกมาก่อนพอกปูนลงในแบบ

วันนี้ มีน้องจากบริษัทมาช่วยดูวงจรเส้นใหม่ให้ (ขอบคุณนะครับ) ระหว่างที่เขาทำ ผมก็ปลีกวิเวกมาแกะพระต่อ — คือบางทีนะ เราต้องรู้ตัวว่าช่วยได้หรือทำให้ยุ่งเหยิงกว่าเก่า

โอ๊ย ปูนพลาสเตอร์แกะง่ายมากครับ แต่ในความง่ายนี้ มีอันตรายซ่อนอยู่สองอย่าง คือ

• ฟองอากาศ ซึ่งเกิดจากการเทปูนหล่อแล้วไม่อัดให้ดี ถ้าฟองอากาศอยู่ภายในผิวของชิ้นงาน ก็ดูจะไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าอยู่ที่ผิวของชิ้นงาน ก็จะเห็นเป็นรู (คิดว่าซ่อมได้ในขั้นตอนสุดท้าย)
• ความแข็งแรงต่ำ จึงต้องระวังส่วนที่เปราะบาง เช่นแขน หรือหมอน ให้มากๆ

อ่านต่อ »

การทำบล็อคหรือแบบหล่อ โดยปกติก็เพื่อทำขอบนอกของชิ้นงาน เพื่อที่เวลาเราเทสารสำหรับเนื้อชิ้นงานลงไป ก็จะได้ตัวชิ้นงานที่มีรายละเอียดด้านนอกที่ชัดเจน

แต่ผมพิสดารกว่านั้น ผมอยากหล่อปูนตันเป็นบล็อคสี่เหลี่ยม แล้วขุดเนื้อปูนออกจนเป็นรูปพระ ทำอย่างนี้เพื่อความสะใจครับ

แทนที่จะหล่อปูนเป็นแท่งสี่เหลี่ยมเลย ผมไม่เลือกวิธีนี้ เพราะจะต้องขุดปูนออกเยอะ ยิ่งขุดเยอะ ก็ยิ่งเสี่ยงต่อการแตกหัก เมื่อวานลองทำแล้วพบปัญหาใหญ่คือ ถ้าผสมปูนไว้มากจะเทลงแบบไม่ทัน ถ้าผสมปูนน้อยเวลาเทลงไปเกิดช่องอากาศ ทำให้ชิ้นงานโบ๋

วันนี้เริ่มต้นโดยเอากระดาษลูกฟูก ตัดเป็นแถม แล้วเอาไปล้อมพระดินน้ำมันไว้ เมื่อได้ขนาด ก็ตัดกระดาษ ติดเป็นรูปทรงพระที่เปิดด้วยบนกับด้านล่าง นำแบบวางไว้บนถุงขนม เป็นบล็อคกระดาษ ไม่แข็งแรงก็ช่าง ปูนมีทางเข้าทางเดียวคือด้านบน

มีเครื่องมือใหม่ คือเกรียงขนาดเล็ก ผสมปูนทีละน้อย ปูนหนึ่งถ้วยไอติมป้าจุ๋ม น้ำประมาณครึ่งถ้วย พอผสมเข้ากันแล้ว ก็เอาเกรียงตักมาแล้วกดอัดเข้าไปในแบบ เริ่มตั้งแต่ชั้นล่างขึ้นไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน ประเด็นสำคัญคืออย่าให้เกิดช่องว่างขึ้น จึงต้องคอยเอาเกรียงกดไปทั่วชิ้นงาน ปูนจะไหลไปไหนก็ช่าง ยังไงก็ไม่ออกนอกบล็อค

อ่านต่อ »

จากเรื่องพระไม้ปางห้ามพยาธิ ซึ่งตั้งใจจะทำให้พ่อ แต่ดันจำวันเกิดพ่อผิด (จำวันที่ถูกแต่จำวันในสัปดาห์ผิด) พระไม้ก็เลยตกเป็นของแม่ซึ่งเกิดวันจันทร์แทน ส่วนพ่อเกิดวันอังคาร เป็นปางไสยาสน์ ทีนี้ก็เป็นเรื่องเลยครับ

ครูบา+แม่หวีให้ไม้โมกมาห้าท่อนครับ บอกให้ตากแดดไว้สักเดือนให้ไม้แห้งก่อน ตอนนี้ไม้ก็ยังไม่แห้ง

ถ้าใช้ไม้ทั้งท่อน โดยสัดส่วนแล้ว จะทำให้องค์ใหญ่มาก แต่ถ้าแกะไม้ขนาดเดียวกับองค์ที่ให้แม่ เหลือองค์นิดเดียว ซึ่งหมายความว่าต้องแกะไม้ออกเยอะ รู้สึกเสียดายไม้… ก็เลยคิดว่าจะลองปั้นพระปูนดูบ้าง ถึงอย่างไร ไม้ก็ยังไม่แห้งอยู่ดี…

เริ่มต้นปั้นพระดินน้ำมันก่อนครับ ปั้นเพื่อกะขนาดของพระปูน พระดินน้ำมันนี้ สัดส่วนยังไม่ถูกใจ แต่ถ้าความสูงไม่เปลี่ยน รายละเอียดยังแก้ไขได้อีก…

ปั้นแล้วเห็นปัญหาหลายอย่างครับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตรงเศียร กรขวา+หัตถ์ขวา และหมอน ซึ่งเป็นช่องเปิด แถมช่องเปิดทั้งโค้ง ทั้งเอียง ไม่เป็นช่องตรงๆ อีกต่างหาก ผมปั้นพระดินน้ำมันตามที่คิดว่าท่านจะนอนสบายหน่อย ไม่ได้เอาตามรูปถ่ายที่พบในเว็บ

อ่านต่อ »

เมื่อใครรู้ว่าไปภูเก็ต ก็จะอนุมาณไว้ก่อนว่า “ไปเที่ยว” — เรื่องเที่ยวนั้น เที่ยวจริงครับ แต่ทำอย่างอื่นด้วย ซึ่งได้เล่าให้ฟังแล้วในหลายบันทึกที่ผ่านมา ซึ่งรวมรวมไว้ใน Tag เฮมงคลภูเก็ต (คลิกได้แต่มันเรียงจากหลังไปหน้านะครับ) ส่วน Playlist ข้างล่าง ก็รวมวิดีโอทั้ง 14 segment ไว้ด้วยกันเผื่อคนที่ไม่ค่อยได้มาอ่านบล็อกนี้ เป็นข้อมูลเชิงประจักษ์ แต่ไม่มีเกร็ดเรื่องราวอื่นๆ ประกอบ

นอกจากเรื่องที่เขียนไว้ในบันทึกก่อนๆ แล้ว ผมยังเก็บตกประเด็นบางอย่าง ทั้งที่มีคำตอบและไม่มีคำตอบมาด้วยครับ

อ่านต่อ »

ครอบครัวดนตรีแต่งงานลูกหลาน จะไม่มีดนตรีได้ยังไงล่ะครับ “โกไข่” จุมพล ทองตัน เป็นน้องคนสุดท้องของท่านอัยการบัณฑูร ดังนั้นด้านดนตรีจึงเชื่อขนมกินได้ พี่ฑูรเองก็ใช่ย่อยนะครับ จะบอกให้

พี่ฑูรแต่งเนื้อเพลง “กอด” แล้วโกไข่ทำดนตรี อัดเสียง และร้องเพลงนี้ให้ชาวเฮฮาศาสตร์ เมื่อตอน “เฮฯ​ ๔ ภูเก็ต ปลายเมษายน 2551″ ถ้ายังไม่เคยฟัง เชิญตรงนี้ครับ

เริ่มต้นด้วยเพื่อนฝูงของโกไข่มาช่วยกันเล่น นับถือทั้งน้ำใจและฝีมือครับ (ผมเป็นนักดนตรีเก่า) จากนั้นเป็นวงประสานเสียงจากโรงเรียนสตรีภูเก็ต มาร้องสองเพลง คือภูเก็ตเมืองงาม และสงขลา ซึ่งเป็นตัวแทนเมืองของทั้งสองฝ่าย

เผอิญได้คุยกับโกไข่ก่อนที่พิธีการจะเริ่ม โกไข่เล่าถึงคณะนักร้องประสานเสียงให้ฟังก่อนแล้ว และบอกด้วยว่าได้เตรียมไลน์คอรัสมาจากกรุงเทพ ในเวลาแสดง น้องๆ ก็ร้องจริงนะครับ เพียงแต่การเตรียมเรื่องไมโครโฟนจะโกลาหลมาก ไม่อย่างนั้นคนข้างหลังก็ไม่ได้ยิน (ห้องใหญ่มาก และแขกเยอะมาก) ดังนั้นไลน์คอรัสที่เตรียมมา ก็เพื่อความบันเทิงของแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมแสดงความยินดี ผมเจอเพลงภูเก็ตเมืองงาม ของ CU Chorus แต่ไม่เจอเพลงสงขลา (เข้าใจว่าเป็น CU Chorus เหมือนกัน ฟังจากเสียงและการเรียบเรียงเพลง เข้าใจผิดอีกแล้ว ท่านอัยการชี้แจงในความคิดเห็นที่ 1 ข้างล่าง) เพลงสงขลานี้ เป็นเพลงประกอบภาพยนตร์เรื่องดรรชนีนาง ปี 2504​ ครับ (แว๊ก! เกิดแล้ว… แก่จัง!!!)

จากนั้น โกไข่ก็แสดงเองหลายเพลง (โก แปลว่าพี่) และแน่นอนว่ามีนายสน (สนธยา ชิตมณี - ซึ่งทำเพลงร่วมกันมาสองชุด) มาแสดงด้วย ทั้งคู่เป็นศิลปินจากค่ายแกรมมี่โกลด์

อ่านต่อ »

ป้าจุ๋มเล่าว่าเมื่อตอนป้าจุ๋มแต่งงาน คุณแม่ของป้าจุ๋มขอคุณพ่อของอาจารย์วรากรว่า “ขออย่ารักป้าจุ๋มเหมือนลูกสะใภ้ แต่ให้รักเหมือนลูกสาว” หมายความว่าหากมีอะไรทำให้ขุ่นข้องหมองใจ ก็ขอให้อภัยให้เหมือนลูกในไส้ครับ อืม…

หลังจากพิธีการหมั้นที่ “บ้านเจ้าสาว” แล้ว เจ้าบ่าวก็ไปรับเจ้าสาวมาที่ “บ้านเจ้าบ่าว” ท่านอัยการเล่าว่า “คราวนี้จะกลับเข้าไปใหม่ แต่พ่อแม่เจ้าบ่าวไม่ไปแล้วรอรับลูกสะใภ้อยู่ที่บ้าน เจ้าบ่าวไปกับญาติผู้ใหญ่ คราวนี้แหละครับสารพัดหาเรื่องแกล้งเจ้าบ่าว เจ้าเนติ์ถูกกั้นถึง ๑๑ ประตู อิอิ“

ครอบครัวอุปถัมภ์​ (คุณพ่อเอ็ด+คุณแม่มากาเร็ต) ซึ่งเป็นโฮสเมื่อตอนน้องเนตื์ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนก็มาร่วมงานด้วย ที่นี่มีพิธีการสงฆ์ ใครๆ เขากินอาหารเช้ากันนิดหน่อย แต่ผมจริงใจ กินตั้งแต่เริ่มจนจบ ยกเว้นตอนถ่ายวิดีโอ

อ่านต่อ »

เรามาภูเก็ต ก็เพื่องานในวันนี้ วันที่ 27 ธ.ค. เป็นวันแต่งครับ พิธีการหมั้นเริ่มตั้งแต่ตอนเช้า เราออกจากโรงแรมตั้งแต่หกโมงเช้า แต่ไก่ไม่โห่ แถวนั้นไม่ได้เลี้ยงไก่ครับ ไปถึงอุทยานอาหารไทนานซึ่งเป็นภัตาคารขนาดใหญ่มาก ท่านอัยการบอกว่าจองหมดเลย (ผมเห็นมี annex ด้่นหลังเหลือให้ลูกค้าอื่นบ้างอีกนิดหน่อย)

มีบ้านเจ้าสาว และบ้านเจ้าบ่าว เมื่อได้เวลาอันเป็นอุดมมงคลฤกษ์ ขบวนผู้ใหญ่ก็ยกจาก “บ้านเจ้าบ่าว” ไป “บ้านเจ้าสาว” ครับ ท่านอัยการเล่ารายละเอียดได้ดีกว่าผมแน่ แฮ่

วิดีโอใน Segment 10 นี้ เป็นพิธีการหมั้น ไม่อยากบอกเลยว่าทุกคนหน้าบานครับ ฮาๆๆๆ

โปรแกรมที่ใช้ทำวิดีโอชุดนี้ ผมเพิ่งเอามาลองใช้ครับ ยังเล่นไม่ค่อยเป็น คลิปนี้ลองใส่เพลงดู เลือกเพลงเก่าสำหรับพิธีนี้ให้น้องเนติ์นะครับ เพลง When you wish upon a star

ป.ล. แก้ชื่อบันทึกและเนื้อเรื่องตามที่ท่านอัยการชี้แจง เป็นพิธีการหมั้นนะครับ เออ..คนไม่มีประสบการณ์​เขียนผิดได้ ไม่น่าเกลียด ฮา

อ่านต่อ »

หลังจากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันสามชั่วโมงแล้ว ทางโรงเรียนก็ให้รถตู้มาหนึ่งคัน คนขับรถพาไปเที่ยวยังสถานที่ที่เขาคิดว่าเราน่าจะเที่ยว ที่จริงเราก็ไปมาหมดแล้วล่ะครับ มีงานเดียวที่อยากไปคือรานีจะไปเยี่ยมพี่ชายที่หาดกะตะ หลังจากตะลอนไปยังสถานที่ต่างๆ อย่างงงงงแล้ว ในที่สุดเราก็ได้ไปหาดกะตะ ครูสุได้เอาเท้าจุ่มน้ำทะเล ลุงแหวงได้ดูพระที่ชายหาด และผมได้กินไอติมอีก

อ่านต่อ »

เช้าวันที่สอง ท่านอัยการชวนชาวคณะไปแลกเปลี่ยนประสบการณ์เรื่องการจัดการความรู้ (แบบไม่มีแบบ)

ได้เจอพี่แอ๊ดภริยาของท่านอัยการ ท่าทางเหนื่อยมาก วันนี้ (26 ธ.ค.) เป็นวันสุดท้ายของการเตรียมงานแต่งงานลูกชายคนโต มีข้อจำกัดมากมาย สถานที่จัดงานเป็นอทยานอาหารใหญ่ที่สุดของภูเก็ต ดังนั้นจึงไม่ว่างที่จะให้เข้าไปเตรียมงานได้ก่อน ท่านอัยการและภริยาเป็นคนที่มีคนรักทั้งเกาะ ในเมื่อมีคนต้องการช่วยงานมากมาย จึงมีเรื่องที่จะต้องประสานงานมากเช่นกัน อิอิ นี่ล่ะหนา ความรักของพ่อแม่ เพื่อลูก ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนก็ยอม

ท่านอัยการเป็นประธานคณะกรรมการโรงเรียนประจำจังหวัดด้วย ในเมื่อชวนแล้ว เราก็ยินดีไปครับ แล้วก็ไปตามวิถีคือใช้วิธีโยนไมค์เช่นเดิม ท่านอัยการกล่าวเปิดงาน แล้วขอตัวไปเตรียมงานแต่งงานต่อ เมื่อคืนก็อยู่ดึกอีกแล้ว

ครูบากล่าวนำถึงกระบวนการ KM ธรรมชาติ “ไร้รูปแบบ แต่ไม่ไร้สาระ” เป็นกระบวนการที่นิ่มนวล เข้าใจถึงความแตกต่างของปัจเจกบุคคล ไม่บังคับให้ใครทำอะไรเหมือนกันหมด เพราะคนแตกต่างกัน มีพื้นฐาน มีข้อจำกัด และมีบริบทของชีวิตที่แตกต่างกัน

แล้วโยนไมค์ให้อาจารย์แสวง คณะเกษตร มหาวิทยาลัยขอนแก่น ซึ่งยกตัวอย่างการเรียนรู้ด้วยวิธีของท่าน คือทำนาโดย “ไม่ไถ ไม่ดำ ไม่หว่าน” (แต่เกี่ยวข้าวนะครับ ไม่อย่างนั้นไม่ได้กิน) ทำนาแบบนี้ เหมือนไม่ต้องลงทุน ได้อะไรมา ก็เป็นกำไรทั้งหมด อาจารย์ยังกรุณาแบกข้าวจากนามาด้วย แต่ว่าส่วนหนึ่งทิ้งไว้ที่กรุงเทพเพราะใส่รถมาไม่หมด แล้วที่นำมาด้วย ก็อยู่ในรถที่จอดอยู่ที่โรงแรม ฮี่ฮี่ฮี่

หลังจากหนึ่งชั่วโมง อาจารย์แสวงโยนไมค์ต่อให้อาจารย์พินิจซึ่งกล่าวถึงกระบวนการ KM ซึ่งเริ่มที่ใจ ต่างกับความเชื่อโดยทั่วไปว่าเดินตามแบบแผน เต็มไปด้วยสูตรสำเร็จและคำว่า “ต้อง”; หัวใจของ KM คือการเรียนรู้ผ่านการปฏิบัติ ถ้ารู้แต่ไม่ปฏิบัติ รู้กับไม่รู้ก็ไ่มต่างกันเลย ปฏิบัติแล้วรู้ว่าสิ่งที่คิดว่ารู้นั้น รู้จริงหรือไม่ ประมาณครึ่งชั่วโมง อ.พินิจโยนไมค์ต่อให้ผม

ผมจำไม่ค่อยได้ว่าพูดอะไรไปบ้าง แต่หลักใหญ่ๆ บอกว่าวันนี้พูดให้คิด ไม่ได้พูดให้เชื่อ; หัวใจของการเรียนรู้ ยังเป็นหัวใจนักปราชญ์​ (สุ จิ ปุ ลิ) เริ่มต้นที่การสังเกต พิจารณา กลั่นกรองก่อนเชื่อ นำไปปฏิบัติ เรียนรู้อีก ปรับปรุง ต่อยอด ถ่ายทอด; พูดเรื่องหน้าที่ความรับผิดชอบของครู ว่าสร้างคนรุ่นหลังที่จะฝากประเทศชาติเอาไว้; เด็กๆ แตกต่างกัน ห้องเรียนเดียวกัน มีคนได้ A และได้ F ครูควรหมั่นสังเกตเด็ก; ยก quote ของครูบาที่ผมชอบ “เรียนในห้อง ได้ความรู้…เรียนนอกห้อง ได้ความจริง…เอาความรู้บวกความจริง ได้ความรู้จริง” -> ความรู้จริงเป็นเป้าหมายของ KM; สติ=เอ๊ะ สัมปชัญญะ=อ๋อ ไม่เอ๊ะ ก็ไม่อ๋อ ถ้าไม่เอ๊ะ+ไม่อ๋อ อย่าหวังหาคำตอบหรือทำ KM อะไรเลย แล้วก่อนจะเอ๊ะได้ ให้สังเกตก่อน ละอคติ/ความจำด้วย ทุกอย่างต้องพิจารณาเอา เรื่องเดียวกันที่มีบริบทแตกต่างกัน อาจมีทางออกคนละทาง

อ่านต่อ »