ลานซักล้าง

เรื่องนี้ มีคนถามผมเยอะ แล้วผมก็เอาจริงนะเนี่ย

แต่มันมีปัญหาที่ต้องร่วมกันคิดหาทางเลือกกันหลายอย่าง ที่ถูกถามมากที่สุดคือจะตั้งอยู่ตรงไหน จะทำอะไร แล้วจะอยู่รอดได้ยังไง จะยั่งยืนไหม ฯลฯ แต่ว่าอยากตอบคำถามที่ไม่ได้ถามก่อนครับ

หมู่บ้านเฮ ไม่ใช่อะไร

• หมู่บ้านเฮ ไม่ใช่ลัทธิ เมื่อตั้งเป้าหมาย อาจจะมีความเป็นอุดมคติอยู่บ้าง อันนี้ก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร ไฝ่สูงก็ดีแล้ว ดีกว่ามุ่งไปอีกทางหนึ่ีง หึหึ
• หมู่บ้านเฮ ไม่ใช่ของเล่นราคาแพง เป็นเรื่องที่ต้องทุ่มเทอย่างยาวนาน ความฝันจึงจะเป็นจริงได้
• หมู่บ้านเฮ ไม่ได้เป็นคำตอบสำหรับทุกอย่าง ความคิดเรื่องหมู่บ้านเฮ พยายามตอบคำถามอย่างเดียว คือทำอย่างไรจึงจะมีชีวิตอย่างยั่งยืน กล่าวคือมีอาหาร มีการเรียนรู้ มีการดูแลสุขภาพ มีสาธารณูปโภคในระดับที่เหมาะสม
• หมู่บ้านเฮ ไม่ได้ปฏิเสธสิ่งที่เป็นอยู่ เช่นเงิน ธุรกิจชุมชนหรือส่วนตัว ปฏิสัมพันธ์กับสังคมรอบข้าง กฏหมาย

จะเริ่มได้อย่างไร

เริ่มจากการหาที่ก่อนครับ อยากได้ที่ที่ไม่ไกลจากเมืองมากนัก ในระยะเริ่มต้น จะยังไม่มีความพร้อม หมู่บ้านเฮจะต้องยืนอยู่ให้ได้ ที่ที่ไม่ไกลเมือง มักจะมีราคาแพง ถ้ามีที่น้อย จะขยายตัวไม่ได้ แต่ถ้าเยอะมากนัก ก็แพงอีก สมาชิกหมู่บ้านเฮก็จะซื้อไม่ไหว ที่พูดเรื่องการซื้อที่ดินนี้ ไม่่อยากให้มองเป็นเรื่องการจัดสรรที่ดิน แต่เป็นการรวมกำลังกันสร้างความฝันให้เกิดขึ้น

เมื่อได้ที่ดินแล้ว ปลูกต้นไม้ทันที ต้องการพืชคลุมดินโดยด่วน อาจจะต้องใช้เวลานาน สวนป่ามหาชีวาลัยอีสานที่สตึกใช้เวลา 10 ปี แต่เมื่อเวลาผ่านไป จะเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนระหว่างพื้นที่ของสวนป่า กับพื้นที่ข้างเคียง แม้แต่ภาพถ่ายดาวเทียมก็เห็นชัดระหว่างพื้นที่สวนป่าสีเขียว กับพื้นที่ภายนอกที่สีไม่เขียว ในระหว่างที่รอต้นไม้โต ต้องหากิจกรรมมาทำอย่างต่อเนื่อง

อ่านต่อ »

ผมพอเข้าใจที่ภาครัฐวางแผนกระตุ้นเศรษฐกิจ โดยการเริ่มทำโครงการขนส่งมวลชนขนาดใหญ่ในกรุงเทพ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมจึงทำในกรุงเทพ ทำแล้วปริมาณรถยนต์ ก็ไม่ได้ลดลง (ซื้อมาแล้ว จะให้จอดทิ้งไว้เฉยๆ หรือ)

ทำไมไม่ทำระบบรถไฟให้ดี ทำให้การเดินทาง และขนส่งสินค้าสะดวกกว่าปัจจุบัน และได้ประโยชน์โดยตรงกับชาวบ้านจริงๆ

จะเป็นรถไฟรางคู่ หรือจะเป็นเส้น มุกดาหาร-แม่สอด ยังน่าจะได้ประโยชน์มากกว่าเลยครับ กระจายงบก่อสร้างออกไปในพื้นที่ตลอดแนวรางรถไฟ รองรับการว่างงานได้หลายปี สร้างเศรษฐกิจใหม่ๆ ขึ้นมา

ไปเที่ยวอาจไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกนะครับ แต่เพื่อให้เกิดประสบการณ์ที่ดีร่วมกัน อยากขอให้พิจารณาเรื่องเหล่านี้ครับ

1. ตรงต่อเวลา
2. มีโรคประจำตัวอะไร บอกกันก่อน จะได้ช่วยกันป้องกันดูแล ถ้าไม่ไหว อย่าฝืน
3. ในหมู่คณะ ไม่ใช่ว่าเราจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ อย่าหงุดหงิดถ้าไม่ได้ แล้วก็อย่าเรียกร้องมากเกินไป
4. ไม่แฮบปี้อะไร บอกกันดีๆ ก็ได้ อิอิ ได้สบายมากครับ
5. ตั้งเวลากล้องถ่ายรูป ให้ตรงกันในระดับของวินาที เพื่อให้เวลาของรูปตรงกัน (ใน EXIF); เมื่อเอารูปมารวมกัน จะสามารถเรียงลำดับเหตุการณ์ได้ง่าย (ด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์)
6. สำคัญที่สุด: เมื่อซื้อขนมมา เอามาแบ่งกัน

เฮ้อ หลังจากดูอันนี้กลางดึกแล้ว ไม่รู้จะบรรยายยังไงดีครับ

ผมเคยกินหมูทอดจากร้านดำรงค์​ที่กาดหลวง (ตลาดวโรรส เชียงใหม่) กินทุกมื้ออยู่อาทิตย์หนึ่ง – ภาพถ่ายร้านยืนยันว่าชื่อร้านมี ค์

ใครแซวก็แซวไป ผมกินไปเรื่อยๆ จนอิ่ม; พอมื้อต่อไป ก็กินอีก กินไปเรื่อยๆ จนหมด ก็มันชอบนี่

ติดใจบันทึกของพี่ศศินันท์เรื่องการท่องเที่ยวของญี่ปุ่น ทำให้ผมถามตนเองว่าแล้วการท่องเที่ยวของไทยนี่ สำคัญขนาดไหน ได้ยินว่าทำรายได้ประมาณปีละสี่แสนล้านบาท แต่ไม่รู้ว่าจริงแค่ไหน

วันนี้ได้โอกาส ก็เปิดเว็บของ สศช.​ (สภาพัฒน์ฯ) ซึ่งผมใช้เป็นแหล่งอ้างอิงข้อมูลเศรษฐกิจมานาน พบข้อมูลที่ต้องการได้เสมอ ในเวลาที่ต้องการ — อันนี้ต่างกับเว็บของส่วนราชการบางแห่งซึ่งปิดเว็บนอกเวลาราชการ กรณีอย่างนี้น่าจะถอด CIO (รองอธิบดี) ออกจากตำแหน่งเพราะว่าไม่เข้าใจเรื่องไอทีเลยครับ

ปรากฏว่าตัวเลขในขณะที่เขียนนี้ ปรับปรุงถึงประมาณการปี 2549 (2006) ซึ่งมีรายได้ประชาชาติ (GDP) 7.8 ล้านล้านบาท มีบัญชีรายได้จากโรงแรม 81,905 ล้านบาท บวกกับรายได้ในร้านอาหารอีก 304,477 ล้านบาท — ผมทนใช้หน่วย “81 พันล้าน หรือ 304 พันล้าน” ไม่ได้ ถ้าอยากใช้ ทำไมไม่ใช้ภาษาอังกฤษไปเลยนะครับ

ในบัญชีรายได้ประชาชาติ สองช่องนี้จัดไว้รวมกัน ได้ค่า 386,382 ล้านบาท แต่จะพูดให้เป็นธรรม ไม่ใช่ว่าทั้งหมดมาจากการท่องเที่ยว

แต่ถ้าเหมารวมกันไป รายได้จากหมวดนี้ คิดเป็น 4.93% ของ GDP แต่เสียงดังพราะดูดีมีสกุล ไฮโซมาก ในขณะที่รายได้จากหมวดเกษตรกรรม คิดเป็น 10.74% แต่เงียบเป็นเป่าสาก

รายได้ทุกบัญชีช่วยพยุงเศรษฐกิจไทยไว้ จึงสมควรจะได้รับความเอาใจใส่ด้วยกันทั้งนั้น การตัดสินใจว่าจะทำอะไรหรือไม่ทำอะไร ไม่ควรขึ้นอยู่กับว่าสิ่งที่จะทำให้นั้น เป็นแหล่งทุนทางการเมืองหรือไม่

มีตัวอย่างหนังที่ถ่ายด้วยกล้อง Canon EOS 5d Mk II ครับ ถ่ายมาเป็นหนัง High Definition (1080p) ด้วยกล้องถ่ายรูป DSLR ขนาด 21.1 MP ซึ่งเป็นคุณภาพเดียวกับฟิล์ม 35 มม. แต่ถ่ายได้ดีมากในแสงน้อย (จนถึง ISO 25600) หนังที่ได้ ดึงออกมาจากกล้องโดยตรง ไม่ได้แต่งภาพหรือแสงเลยนะครับ

ภาพสวยมาก ส่วนราคากลับไม่สวยเลย ดูแล้วอยากได้แต่ไม่ซื้อหรอกครับ ราคาสยองขวัญเลย ใช่ไหมครับคุณ nonster

คลิปตัวอย่างนี้ ถ่ายออกมาเป็นหนังสั้นได้เพราะ Canon ให้ช่างภาพยืมกล้องมาเป็นเวลา 72 ชั่วโมง ในเวลาแค่นี้ ทำได้น่าทึ่งมากครับ

คลิกที่ลิงก์ หนังชื่อ REVERIE (ฝันกลางวัน) — ชายหนุ่มฝันไปว่าเดทกับหญิงสาว ในที่สุดก็ตื่นขึ้นมาเพราะถึงเวลานัดกับหญิงสาวในฝันนั้นจริงๆ — รายละเอียดภาพกับเลนส์ที่ใช้

หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ เหนื่อยใจกับปฏิสัมพันธ์ของกลุ่มคน อิอิ

พยายามแก้ไข ทั้งเสนอ-เตือน-ประเมิน-วิเคราะห์ เชื่อว่าทางออกในปัจจุบัน น่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเพื่อนทุกคน แต่สิ่งใดจะเกิดก็เกิด มีเหตุมีผลในตัวของมันเอง ไม่จำเป็นต้องมีฝ่ายที่ถูกอยู่ด้านเดียว แล้วฝ่ายอื่นๆ ผิดหมด — ถ้าไม่เข้าใจ ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว

เมื่อเจ็ดปีก่อน ผมได้บทเรียนชีวิตที่สำคัญอยู่อันหนึ่ง ว่า “คนแบกโลก แบนลูกเดียว” ไม่ว่าจะคิดว่าตัวเจ๋งขนาดไหนก็ตาม เจ๊งแน่

เป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้ทุกคนพอใจ ผู้ซึ่งยุ่งไปซะทุกเรื่อง มักตายอย่างโดดเดี่ยวโดยไม่มีใครเข้าใจ…

…ผมเคยคิดว่าผมเจ๋ง ทำอะไรก็สำเร็จมาตลอดชีวิต ยิ่งสำเร็จก็ยิ่งสนุก ยิ่งมุมานะ ทำอยู่ห้าปีไม่ได้พักเลย พอร่างกายรู้สึกว่าไม่ไหว มันก็ช้าเกินไปแล้ว ความเครียดสะสม นอกจากเล่นกอล์ฟเป็นครั้งคราวแล้วแทบไม่ได้ออกกำลังเลย ทำงานตลอดเวลา คิดตลอดเวลา ไม่มีวันหยุด นอนก็ไม่นอน ไม่พักผ่อน แล้วร่างกายก็เจ๊ง จ่ายค่าซ่อมไป…อ๊ะจึ๋ย…ไม่อยากบอก

ในเมื่อถึงที่สุดแล้ว สิ่งใดจะเกิดก็ต้องปล่อยให้เกิด เพราะไม่สามารถจะไปทำอะไรได้อีกแล้ว ก็แค่นั้นเอง…

ความเครียด ความทุกข์ เกิดเพราะเราไปรับเอามันมาใส่ในใจของเราเอง ไม่รู้จักวางเอง สมน้ำหน้า

ไปเที่ยว

เมื่อไม่นานที่ผ่านมา เป็นวันคล้ายวันเกิดของพ่อและแม่ — แม่อยากเที่ยวก็เลยจะไปเที่ยวกันครับ จะไปทำบุญวันเกิดพ่อซึ่งเพิ่งผ่านไปไม่นานด้วย ไปกันแปดคน พ่อ แม่ น้องชายสองคน น้องสะใภ้ หลานสาวอีกสองคน แล้วก็ผม

อ่านต่อ »

ไม่รู้ว่าสองวันมานี้ เกิดอะไรขึ้นนะครับ ตอนแรกก็มีโทรศัพท์มาถามว่าทำไม …เฮ…จึงแยกตัวออกมาจากที่เก่า ผมแย้งว่าคงไม่ถูกต้องนักที่จะเรียกว่าแยกตัว รัฐธรรมนูญรองรับสิทธิของประชาชน ว่าใครจะทำอะไรก็ทำตราบใดที่ไม่ละเมิดกฏหมายและไม่ละเมิดผู้อื่น ไม่จำเป็นต้องอธิบาย ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล ไม่ต้องขออนุญาตใคร มีสมาชิกลานปัญญาตั้งหลายคนที่ยังใช้ที่เก่าอยู่ด้วย

อย่างไรก็ตาม สรุปว่าเราเห็นด้วยกันทั้งคู่ว่าการที่มีลานปัญญาเกิดขึ้น เป็นสิ่งที่ดีเพราะประชาชนมีทางเลือกมากขึ้น… นิดนึงก็ยังดี

คืนนี้มีโอกาสได้ IM คุยกับผู้ใหญ่ที่ผมนับถืออีกท่านหนึ่ง ท่านติดต่อมาเพื่อถามถึงวัตถุประสงค์ของลานปัญญา โดยอุปนิสัย ท่านเป็นคนจริงจังและจริงใจ ผมเรียนท่านว่าผมตอบไม่ได้เหมือนกัน เพราะว่าลานปัญญาเป็นหลายอย่างสำหรับหลายคน แต่ละคนก็คงคิดไม่เหมือนกัน ถ้าจะเอาความคิดผมเป็นใหญ่ ไม่น่าจะถูกหรือดีสำหรับสมาชิก

อ่านต่อ »

อ้าวถึงบันทึก 814 ร้านนี้คือ Winner House สาขาเมืองทองธานี อยู่ไม่ไกลจากแมนชั่นของครูบา+ท่านอัยการชาวเกาะ และบ้านป้าจุ๋ม มากนัก แต่ไม่ใช่ระยะเดินหรือถีบจักรยาน

ที่ตั้งร้าน เข้าไปในเมืองทองธานีประมาณ 200 เมตร จะเจอสระน้ำอยู่ทั้งซ้ายและขวา ให้เลี้ยวซ้ายก่อนศาลพระภูมิของเมืองทองธานี ร้านเป็นอาคารสูงสี่ชั้น ตั้งอยู่ที่หัวมุมด้านในของสระน้ำ ติดป้าย WH ตัวหนังสือสีขาวบนพื้นเขียว

ด้านหลังมีห้อง (คาราโอเกะ?) จุได้สักยี่สิบคน สามารถใช้ประชุมคุยกันได้ ร้านปิดสี่ทุ่ม

อ่านต่อ »