ลานซักล้าง

วันนี้ ครบรอบวันเกิดของลานปัญญาอีกแล้วครับ ครบเก้าปีแล้ว

ช่วงปีที่ผ่านมา ไม่มีใครเขียนอะไร ไปใช้เฟซบุ๊ก ใช้ LINE กันหมด ซึ่งใช้อะไรที่เหมาะกับตัวก็ดีแล้ว อย่างไรก็ตาม เมื่อเช้า ผมประกาศบนเฟซบุ๊กว่าจะทำความสะอาดลานปัญญา คือว่ามีหลายบล็อกที่ร้างไป (ไม่เขียนแล้ว) และไม่ได้ปิด ไม่ดูแล มีสแปมเป็นจำนวนมาก การที่มีสแปมมาก ทำให้ฐานข้อมูลมีขนาดใหญ่ จะเป็นปัญหากับการอัพเกรดระบบ

ดังนั้นก็ต้องทำความสะอาดกันขนานใหญ่นะครับ บล็อกไหนเจ้าของอยากเก็บไว้ ขอให้ช่วยล็อกอินเข้ามาลบสแปมหน่อย แต่ถ้าไม่อยากเก็บไว้ ลบบล็อกได้ หรือบอกผมก็จัดให้ได้ครับ

อ่านต่อ »

ลานปัญญาเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 4 ก.ค. 2551 ดังนั้นในวันนี้ ลานปัญญาก็มีอายุครบเจ็ดปีบริบูรณ์ และขึ้นรอบปีที่แปดต่อไป

ในช่วงปีที่ผ่านมา สมาชิกเขียนบันทึกบนลานปัญญาน้อยมาก รวมทั้งตัวผมเองด้วย ผมคิดว่าเรื่องนี้เป็น “เรื่องปกติที่ดี” นะครับ เลือกเอาอย่างที่สะดวกและเกิดประโยชน์ต่อคนอื่น มีข่าวลืออีกเช่นกันว่าจะปิดลานปัญญา เรื่องนี้ก็ไม่จริงหรอกครับ มีคนเให้ความเห็นว่าควรปิดเหมือนกัน แต่คนเหล่านั้นไม่ได้มีส่วนอะไรกับการบริหารลานปัญญา

บันทึกบนลานปัญญา ควรจะเป็นบันทึกที่สมควรเก็บเอาไว้บนเน็ตเป็นเวลานาน ค้นหาด้วย search engine ได้ มีประโยชน์ต่อผู้ที่เข้ามาอ่านในภายหลัง และนำไปใช้อ้างอิงได้ ดังนั้นบันทึกบนลานปัญญา จึงไม่ควรเป็นเรื่องเฉพาะกาล เรื่องการเมือง เรื่องความเห็นที่อาจเปลี่ยนแปลงได้ และไม่ใช่การระบายอารมณ์

ตอนนี้สมาชิกส่วนใหญ่ เขียนอยู่บนเฟสบุคซึ่งสะดวกในการเขียน สะดวกในการอ่านเฉพาะเมื่อมาอ่านหลังจากที่เขียนเล็กน้อย แต่ไม่สะดวกในการค้นหา… แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็ไม่เป็นไรนี่ครับ สะดวกอย่างไร ก็ทำไปอย่างนั้่นก็แล้วกันครับ

อ่านต่อ »

ใจจริงผมก็อยากทำบ้านเฟสสองให้เสร็จก่อนนะครับ แต่ว่าต้องรีบกลับบ้านด้วยหลายเหตุผล

1. คุณแม่ผ่าตัดหมอนรองกระดูก L4 L5
2. ประตูหน้าต่างอะลูมิเนียมที่สั่งไว้ ไม่เสร็จตามกำหนด รอไปก็ไม่ได้ประโยชน์
3. นักเรียนชั้นมัธยมต้น โรงเรียนจุฬาภรณ์ราชวิทยาลัย บุรีรัมย์ มีกำหนดมาเยี่ยมสวนป่า อยากอยู่ช่วย แต่ครูบากับครูของโรงเรียนมีแผนสำรองอยู่แล้ว ผมจึงไม่ต้องอยู่ช่วยกำหนดการครั้งต่อไป วันที่ 9 พ.ย. ครบรอบสิบปีโรงเรียนลำปลายมาศพัฒนา ครูบา อ.วรภัทร์ และ อ.วิเชียร ครูใหญ่ ขึ้นเวทีเรื่องการศึกษา พลาดไม่ได้
4. มาปิดพอร์ตการลงทุนที่ยังเหลืออยู่ เนื่องจากวิกฤติหนี้ในสหรัฐ

ดังนั้นจึงบอกช่างก่อสร้างหยุดพัก 2 อาทิตย์ วันที่ 7 เก็บบ้านทั้งวัน เอาเทปกาวปิดระแนงครัวกันแมลงและสัตว์ต่างๆ (ยกเว้นมด) ไม่ให้เข้ามาในครัว แต่ไม่เสร็จ วันที่ 8 ทำต่อตั้งแต่เช้า ถ้า 9 โมงยังไม่เสร็จ ขับรถกลับบ้านคงไม่ดีเท่าไร ยายษรมาช่วยทำ ทำให้เร็วขึ้นมาก ถึงกระนั้นกว่าจะเสร็จและออกจากสวนป่าได้ ก็ปาเข้าไป 10 โมงแล้ว เลือกเส้นทาง สตึก-พุทไธสง-ประทาย-สีดา-โคราช หลีกเลี่ยงน้ำท่วมแถวนางรอง เส้นทางนี้ไม่เคยใช้ แต่อ้อมไปยี่สิบกิโล ดีกว่าเสี่ยงขับรถผ่านบริเวณน้ำท่วมครับ

อ่านต่อ »

ในลานซักล้างนี้ ผมหลีกเลี่ยงที่จะเขียนเรื่องเฉพาะกาล แต่คิดว่ามีเรื่องประหลาดในสหรัฐที่เข้ากับทฤษฎีสมคบคิดได้ดีมาก

มีข่าวลือหนาหูว่าองค์กรจัดการภัยพิบัติแห่งชาติสหรัฐ FEMA ได้สร้างค่ายกักกันถึง 800 แห่งทั่วประเทศ แล้วทำการกักตุนอาหารเพื่อความอยู่รอดเป็นจำนวนมาก ข่าวเรื่องค่ายกักกันนี้ได้รับการยืนยันว่ามีอยู่จริงโดยประธานาธิบดีโอบามาเอง

คำอธิบายของโอบามาค่อนข้างแปลก ค่าย(คุก)นี้ สามารถกักกันคนที่ต้องสงสัยเกี่ยวข้องกับการก่อการร้ายได้เป็นระยะเวลาไม่จำกัด ไม่ต้องขึ้นศาล ไม่ต้องแจ้งข้อกล่าวหา เพราะว่าแค่สงสัยเท่านั้น ขัดต่อรัฐธรรมนูญสหรัฐที่กำหนดให้ผู้ต้องหาต้องขึ้นศาลทุกคนแม้กระทั่งเป็นกบฏ “…indefinite pre-emptive detention for crimes that have not been committed yet…” คล้ายกับหนังเรื่อง Minority Report เลย Pre-crime จับผู้ต้องหาตั้งแต่ยังไม่ก่ออาชญากรรมเพื่อเป็นการป้องกัน แล้วแช่แข็งไว้

อ่านต่อ »

หัวหน้าช่างก่อสร้างปราสาทคุณชายชื่อตาดี เป็นคนขยันขันแข็ง ครูบากับแม่หวีรับรองฝีมือและความรับผิดชอบ ผมจ่ายค่าแรงเกิน แกก็เอามาคืน เป็นคนธรรมะธรรมโม

ตาดีเป็นลูกบุญธรรมของช่างก่อสร้างฝีมือดีของอำเภอ ซึ่งเป็นเพื่อนนักเรียนกับครูบาและเป็นคนสร้างอาคารใหญ่ของสวนป่า ส่วนตาดีเข้ามาสร้างอาคารใหญ่และสร้างถังเก็บน้ำของสวนป่า เรียกว่ารู้จักคุ้นเคยและรู้ฝีมือกันมานานแล้ว แม่หวีว่าผมโชคดีที่ได้ตาดีมาสร้างปราสาทให้

เมื่อสักสองสามเดือนที่ผ่านมา ตาดีเริ่มมีความดันสูง ผมก็เตือนแกหลายอย่าง ให้ปรับวิถีชีวิตและอาหารการกิน ซึ่งแน่ล่ะครับ แกไม่ได้ปรับหรอก ชีวิตแบบพึ่งพาเงินไม่มีทางเลือกมากนัก ข้าวกลางวันเป็นข้าวกับปลาทอด แห้งๆ น้ำก็ไม่ค่อยดื่ม เมื่อทำงานกลางแดดที่เสียเหงื่อมาก เลือดก็ข้นมากกว่าปกติ เสี่ยงทั้งนั้น

อ่านต่อ »

สายๆ วันนี้ ญาติเฮ 9 ท่าน บุกมาเยี่ยมที่ปราสาท เป็นเรื่องน่ายินดีเสมอที่มีเพื่อนฝูงมาเยี่ยม ถึงบ้านผมจะสร้างไว้อยู่คนเดียวและตัดห้องรับแขกทิ้งเป็นห้องแรกก็ตาม นั่งกับพื้นแบบที่ผมอยู่ก็ไม่เป็นไร

มาถึงก็ฮาแตกตามฟอร์ม พอจะถ่ายรูปหมู่ พี่ตึ๋งเสนอให้ทำท่าเสนอหน้า จึงออกมาเป็นอย่างนี้

อาเปลี่ยนกลับไปเมื่อคืน แต่ได้แวะมาเยี่ยมปราสาทคุณชายก่อนหน้านี้แล้ว ที่เหลือนี้ครูบาอาจารย์ทั้งนั้น อายุอานามก็ไม่น้อยแล้ว แต่เมื่ออยู่ระหว่างเพื่อนพี่น้องนั้น เราฉลาดพอที่รู้ว่าไม่ต้องวางฟอร์มใส่กัน เพราะว่าเมื่อคบกันมานานๆ รู้ไส้กันหมดแล้วครับ… ซึ่งเมื่อเรามองทะลุเปลือกลงไป (ทั้งที่พยายามสร้างภาพขึ้นมา หรือว่าคนอื่นคิดไปเอง) ก็จะเห็นเพียงคนธรรมดาที่เรารับเขาได้อย่างที่เขาเป็น

อ่านต่อ »

ไปสวนป่าเที่ยวนี้ ก็ไปดูความคืบหน้าของบ้านอีกนั่นล่ะครับ ไปอยู่สามอาทิตย์กว่า น้ำหนักลดลงสองกิโล รูปความคืบหน้าของการก่อสร้างบ้าน ดูได้ที่นี่

คราวที่แล้วที่กลับมาบ้าน ก็มาตรวจสุขภาพโดยใช้บริการรถตู้ สะดวกดีครับ ส่วนรถยนต์ผมจอดทิ้งไว้ที่สวนป่า พอกลับไปมันขึ้นไฟ engine check ทำให้เร่งเครื่องไม่ได้ดีนี้ (ยังขับได้ 100 กม/ชม) แต่รถยนต์ในปัจจุบันนี้ ใช้คอมพิวเตอร์ควบคุมทั้งนั้น ปัญหาที่เกิดขึ้น ก็ต้องใช้คอมพิวเตอร์อ่าน diagnostic log ว่าเกิดอะไรขึ้น ทีนี้เครื่องอ่านนี้ราคาแพงมาก ที่บุรีรัมย์ก็ไม่มีศูนย์บริการรถยี่ห้อนี้ จึงต้องกลับมาซ่อมรถที่กรุงเทพ พร้อมๆ กับมาซ่อมสุขภาพตัวเองด้วย

ไปเที่ยวนี้ ฝนตกเยอะ ฝนสาดกระต๊อบด้วยครับ ลมแรง แต่ผมก็นอนกระต๊อบตลอด มีวันหนึ่งเดินไปที่กระต๊อบบัญชาการเพื่อหาของกินกลางดึกในช่วงฝนหยุดใหม่ๆ แต่มีน้ำเฉอะแฉะ เมื่อยืนอยู่เฉยๆ เบบี้แมลงป่องไต่ขึ้นขากางเกงโดยผมไม่รู้ตัว และต่อยเข้าทีหนึ่ง โชคดีไม่แพ้พิษแมลงป่องนะครับ ตัวเล็กก็ต่อยปวด แต่เมื่อรู้ว่าปวดกลับไม่ค่อยปวดเท่าไหร่ วันรุ่งขึ้นก็หาย เดินได้ ทำงานได้ตามปกติ เห็นเบบี้งูบริเวณกระต๊อบด้วยเป็นครั้งแรก เขาก็อยู่ส่วนของเขา เราก็อยู่ส่วนของเรา เขาคงกลัวเราเหมือนกัน ซึ่งเราก็ไม่ยุ่งกับเขาอยู่แล้ว

อ่านต่อ »

ผมเป็นเจ้าของบ้าน 3 หลังใน 3 จังหวัด แต่บ้านที่สร้างที่สวนป่าซึ่งเป็นหลังที่ 4 ในจังหวัดที่ 4 นี้ ต่างกับหลังอื่นในแง่ที่ว่าเป็นบ้านที่ลุยเองตั้งแต่ต้น

บ้านนี้ เริ่มต้นตั้งแต่อยากจะสร้างห้องน้ำและห้องครัว เพราะนอนอยู่กระต๊อบคุณชายที่ชายป่ามาสามเดือนแล้ว สงบและสบายดี แต่ยังขาดห้องน้ำและห้องครัว จึงขออนุญาตครูบาลงไปสร้างข้างๆ ที่ที่ครูบาเตรียมไว้ให้สร้างบ้านผม แต่ไหนๆ ก็จะสร้างแล้ว เพิ่มห้องเก็บของเอาไว้เก็บเครื่องมือสำหรับเวิร์คช็อปส่วนตัวของผม ทีนี้พอเริ่มเพิ่มห้อง ก็เลยเถิดเพิ่มไปเรื่อยๆ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เพิ่มห้องนอนไปด้วยดีกว่า นอนอยู่ชายป่า ทำให้แม่เป็นห่วงอันตรายจากสัตว์ต่างๆ

พอเพิ่มห้องนอนเข้าไป พื้นที่ก็เริ่มงอกเป็นเรื่องเป็นราว เพื่อให้บ้านลงตัว เลยเพิ่มห้องเอนกประสงค์เป็นห้องนั่งเล่น/ห้องรับแขก(ซึ่งคงไม่มี)/ครัวเล็กไม่มีกลิ่น/ห้องกินข้าว(อยู่คนเดียวไม่ต้องมีก็ได้)/ห้องทำงาน

เริ่มต้นตั้งแต่เป็นบ้านขนาด 8×8 เมตร แต่มีต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่ใกล้บ้านเกินไป ครูบาว่าต้องเอาลง พอเอาต้นไม้ออก ก็เลยขยายบ้านเป็น 9×9 เมตร มีหลังคาเป็นเพิงหมาแหงนขนาด 12×11 เมตร กักเก็บน้ำฝนไว้ใช้ในยามแล้ว (เผื่อใครไม่รู้ เอลนินโญกำลังมา เมืองไทยจะแล้งจัด)

บ้านนี้จะช่วยให้ผมอาศัยอยู่สวนป่าได้นานๆ ทำโครงการหมู่บ้านโลกได้อย่างต่อเนื่อง โดยเริ่มทำฐานรากเมื่อวันที่ 25 กรกฎาคม 2555 ถึงวันนี้ก็ 45 วันแล้ว ความจริงไม่ควรใช้เวลามากขนาดนี้หากมีการวางแผนที่ดี เมื่อสร้างไปได้สองอาทิตย์กว่า ก็มีการกดปุ่ม Pause เพื่อเสริมความแข็งแรง ทำให้เสียเวลารอบ่มคอนกรีตไปเกือบสองอาทิตย์ เปลี่ยนแปลงแบบจากอิฐดินซีเมนต์อัดทั้งหลัง เป็นใช้โครงสร้างเบา(กว่า)ในครึ่งบน เติมกระดูกบ้านเป็นโครงเหล็ก

อ่านต่อ »

เกิดความคิดว่าอยากนอนในป่าครับ มีวิธีการง่ายๆ เช่นซื้อเต้นท์มานอน แต่ไม่สนุกพอ…

ไหนๆ มีผ้าใบขนาด 6 x 9 เมตรอยู่แล้ว เอามาผูกเป็นหลังคากันฝน เอาเหล็กมาต่อเป็นเตียงที่ยกสูงขึ้นไปนอนข้างบน ส่วนข้างล่าง เอาม่านกั้นเข้าก็สามารถใช้เป็นที่ทำงาน ที่เก็บของ หรือเป็นพื้นที่ส่วนตัว (ในป่า) ก็แล้วแต่ ชั่วคราวอะไรก็พอไหว

ในส่วนของที่นอน เอาไม้ไผ่ผ่าซีก ดัดให้โค้งเสียบลงไปในท่อเหล็กที่หัวเตียงกับปลายเตียง แล้วกางมุ้ง (หลังละ 199 บาท)

อ่านต่อ »

วันนี้ ว่าจะไม่เขียนบันทึกแล้วเชียว เพราะว่าสิ่งที่เห็นว่าสมควรจะเขียน ก็เขียนไปเยอะแล้ว

ในการเรียนรู้นั้น สำคัญที่นำไปปฏิบัติให้เกิดประโยชน์จริง ทั้งต่อตนเองและต่อผู้อื่น ดังนั้นการเรียนรู้จึงไม่ใช่การอ่านเอาอย่างเดียว หรือฟังคำบอกเล่ามา (เรียกว่ารู้แห้งๆ) และการถอดบทเรียนก็ไม่ใช่การเขียนบันทึกเพื่ออะไรก็แล้วแต่ ถ้าหากเกิดการเรียนรู้จริง ก็จะต้องนำไปปฏิบัติได้ คือไม่เพียงแต่ทำได้เหมือนตัวอย่าง แต่จะต้องดัดแปลงแสวงเครื่องได้ตามข้อจำกัด และปรับปรุงได้อีก

วันสิ้นปี มีค่านิยมที่เรียกว่า “ไปเคาท์ดาวน์” ซึ่งผมไม่เคยไปเคาท์ดาวน์ที่ไหนหรอกครับ หลีกเลี่ยงงานกลางคืนมาตั้งแต่เริ่มทำงานแล้ว ยกเว้นโอกาสพิเศษจริงๆ เท่านั้น ทั้งนี้ก็เพราะว่าสิบปีก่อนเกิดป่วยจนไม่ควรขับรถกลางคืน ตอนนี้ไม่มีคนขับรถประจำ ก็ไม่ควรเอาตัวเองไปเสี่ยงกับความไม่สมประกอบของตัวเอง

คืนนี้ก็เช่นกัน ผมก็จะเฝ้าบ้านตามเคย และเนื่องจากรู้ตัวว่าจะเฝ้าบ้าน เมื่อตื่นตอนบ่าย ก็ออกไปซื้อของที่ยังขาดอยู่ที่จตุจักร แต่ไม่ได้ของที่ขาด กลับไปได้ของอื่นๆ อิอิ

ทีนี้เริ่มจะเย็นแล้ว นึกขึ้นได้ว่ามีเลี้ยงกันที่บ้านของอาสาสมัครท่านหนึ่ง ก็เลยไปดูแห่ซะหน่อย ได้พบกับคุณหมูแฮมครับ

อ่านต่อ »