ลานซักล้าง

คืนนี้ มีเรื่องที่ไม่สบายใจเรื่อง “ความจริง” จากคนละด้าน เป็นคนละเรื่องเดียวกัน นำสู่ความไม่เข้าใจกันและความแตกแยก

ที่ใส่เครื่องหมายคำพูดหน้าและหลังความจริงนั้น เป็นเพราะไม่แน่ว่าความจริงจะเป็นข้อเท็จจริง — ข้อเท็จจริงไม่ต้องตีความ พิจารณาได้เองด้วยมโนคติ แต่ความจริงนั้นขึ้นกับมุมมอง เป็นการตีความส่วนตัวด้วยพื้นฐานจิตใจและข้อมูลที่มีอยู่ (มีทั้งอัตตา อคติ ค่านิยม และเรื่องที่รับฟังมา) เมื่อฟังบ่อยๆ เข้า เลยกลับกลายเป็นข้อเท็จจริงขึ้นมา ทั้งที่การตัดสินเรื่องที่ไม่รู้นั้น ยากจะเป็นการตัดสินใจที่ดีได้

• เรา สอน “กาลามสูตร” ไม่ครบ ตามพระไตรปิฎก
• “ความดี” ของคนไทยคืออะไร

เมื่อไม่สบายใจ ผมก็หาอะไรอ่าน คราวนี้อ่านพระไตรปิฎก เป็นที่รู้กันสำหรับผู้ที่ศึกษาพุทธศาสนา ว่าสิกขาบทที่พระพุทธเจ้าทรงบัญญัตินั้น มีที่ไปที่มาเสมอ ส่วนสิกขาบทอันแรกที่ทรงบัญญัติ คือเสพเมถุนเป็นอาบัติปาราชิก ขาดจากความเป็นภิกษุทันทีที่กระทำ

เรื่องเต็มๆ สามารถอ่านได้จากลิงก์เมื่อกี๊นี้ครับ แต่ผมย่อความเอาตามที่พิมพ์ไหวได้ดังนี้

ในสมัยพุทธกาล สุทินน์กลันทบุตร บุตรเศรษฐีเดินทางผ่านไปในบริเวณที่พระพุทธเจ้าแสดงธรรมอยู่ เกิดศรัทธาก็เข้าไปขอบวช แต่ว่าหากไม่ได้รับอนุญาตจากแม่พ่อก่อน ก็ไม่สามารถบวชให้ได้

สุทินน์ ก็เลยกลับไปขออนุญาตพ่อแม่ซึ่งยังมีชีวิตอยู่ ก็เลยเป็นเรื่องเพราะเศรษฐีมีลูกชายโทนอยู่คนเดียว จะต้องดูแลทรัพย์สมบัติศฤงคารต่อไป ก็ไม่อยากให้บวช แม้สุทินน์จะเพียรขออนุญาตอยู่ถึงสามรอบ ก็ไม่ได้รับอนุญาต

สุทินน์ มีศรัทธาแรงกล้าจะบวชให้ได้ จึงตัดสินใจ planking ทันที ไม่ยอมกินอาหารด้วย พ่อแม่ก็ร้อนใจ พยายามหว่านล้อม ขอร้องให้เลิกล้มความตั้งใจจะบวชถึงสามครั้ง ซึ่งสุทินน์ ก็นิ่งเสีย ไม่พูดสักแอะ

เศรษฐีพ่อแม่ไปชักชวนเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวมาหว่านล้อม แต่พูดไปสามครั้งก็ยังไม่เลิก planking ในที่สุดเพื่อนๆ ของสุทินน์ก็ไปบอกพ่อแม่ว่าขืนปล่อยไว้อย่างนี้ ตายแน่! สุทินน์กลันบุตรจึงได้บวชสมใจโดยพ่อแม่อนุญาต เมื่อบวชแล้ว พระสุทินน์สมาทานธุดงคปฏิบัติเคร่งครัด

ต่อมาเกิดทุพพิกภัยแถวบ้านเกิด พระสุทินน์จึงกลับไปเยี่ยม เนื่องจากรู้ว่าครอบครัวมีทรัพย์มาก จะเป็นโอกาสชักชวนให้ทำทานแก่ชาวบ้าน บรรดาญาติพระสุทินน์เมื่อได้ทราบข่าว ก็ยกข้าวปลาอาหารมาถวายอย่างมากมายจนเว่อร์ พระสุทินน์จึงแจกจ่ายภัตตาหาร 60 หม้อนั้นไปทั่ว

เช้าวันรุ่งขึ้น ระหว่างบิณฑบาตรใกล้บ้านบิดามารดา พระสุทินน์เห็นนางทาสีกำลังจะเทขนมสดที่ค้างคืนทิ้งไป พระสุทินน์บอกว่าถ้าจะทิ้งก็ให้เกลี่ยลงในบาตรนี้เถอะ นางทาสีจำพระสุทินน์ได้ จึงไปบอกเศรษฐีผู้พ่อแม่ พ่อของพระสุทินน์รีบมา จะเชิญไปฉันที่เรือนเศรษฐีให้ได้ทันที (ตามประสาเศรษฐีที่เอาแต่ใจตน) แต่วันนั้นพระสุทินฉัน(เพล)แล้ว จึงปฏิเสธ ท่านเศรษฐีจึงนิมนต์ไปฉันวันรุ่งขึ้น

รุ่งขึ้นเมื่อพระสุทินน์มายังบ้านเศรษฐี โยมพ่อก็ชวนสึกถึงสามครั้ง แต่ไม่เวิร์ค ส่วนโยมแม่ก็ชวนสามครั้งเช่นกัน โดยสองครั้งแรกบอกมีทรัพย์สินเงินทองมากมาย สึกออกมาเอนจอยไลฟ์ดีกว่า​ซึ่งพระสุทินน์ก็ไม่ยอมสึก จนครั้งที่สาม โยมแม่บอกว่าท่านบวชและประพฤติพรหมจรรย์อยู่อย่างนี้ ทำให้ไม่มีลูกสืบสกุล ทรัพย์สมบัติที่มี ในที่สุดก็จะถูกเจ้าลิจฉวีริบไปในที่สุดเนื่องจากไม่มีผู้สืบสกุล คราวนี้พระสุทินน์ยอมจำนน บอกว่า “อาจทำได้” แล้วก็กลับไป

วันต่อมา โยมแม่ก็พาปุราณทุติยิกา(คงทำนองเป็นต้นห้องเมียเก่า)ไปหาพระสุทินน์ในป่า โยมแม่ชวนสึกอีกสามครั้ง สองครั้งแรกไม่เวิร์คเพราะชวนไปเสพสุขจากทรัพย์ศฤงคาร แต่คราวสุดท้ายใช้ท่าไม้ตาย คือขอลูกสืบสกุล พระสุทินน์เห็นว่าไม่มีข้อห้ามและเป็นโอกาสตอบแทนบุพการี จึงพาปุราณทุติยิกาเข้าป่าไปเสพเมถุนสามครั้ง จนนางตั้งครรภ์ [ข้อ 17]

เหล่าเทวดาต่างก็โจษจัน บอกต่อเล่าลือกันไปทั่ว ตำหนิพระสุทินน์ที่ทำตัวมัวหมอง ไม่ประพฤติพรรมจรรย์ พระสุทินน์เองก็เกิดเศร้าหมองด้วยระลึกได้ว่าไม่รักษาพรหมจรรย์ ภิกษุอาวุโสเห็นอาการ จึงสอบถาม (ไม่ตัดสินไปเลยโดยไม่รู้ความ) ซึ่งพระสุทินน์ก็รับ ภิกษุอาวุโส จึงติเตียนให้สติแก่พระสุทินน์ (ซึ่งคงรู้ตัวอยู่แล้ว จึงเศร้าหมอง) แถมนำความไปกราบทูลพระพุทธเจ้า

พระพุทธเจ้าเรียกประชุมสงฆ์ สอบถามเรื่องราว [ข้อ 20] (โดยส่วนตัว ผมรู้สึกดีใจที่ผู้ใหญ่ฟังความรอบด้าน ไม่ด่วนตัดสินไปโดยไม่รู้ข้อเท็จจริงทั้งหมด) จากนั้นจึงทรงบัญญัติสิกขาบทอันแรก “ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะเหตุนั้นแล เราจักบัญญัติสิกขาบทแก่ภิกษุทั้งหลาย อาศัยอำนาจประโยชน์ ๑๐ ประการ คือ เพื่อความรับว่าดีแห่งสงฆ์ ๑ เพื่อความสำราญแห่งสงฆ์ ๑ เพื่อข่มบุคคลผู้เก้อยาก ๑ เพื่ออยู่สำราญแห่งภิกษุผู้มีศีลเป็นที่รัก ๑ เพื่อป้องกันอาสวะอันจะบังเกิดในปัจจุบัน ๑ เพื่อกำจัดอาสวะอันจักบังเกิดในอนาคต ๑ เพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส ๑ เพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว ๑ เพื่อความตั้งมั่นแห่งพระสัทธรรม ๑ เพื่อถือตามพระวินัย ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้: ๑. ก็ภิกษุใดเสพเมถุนธรรม เป็นปาราชิก หาสังวาสมิได้ ก็สิกขาบทนี้ ย่อมเป็นอันพระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติแล้วแก่ภิกษุทั้งหลายด้วยประการฉะนี้.”

อนุสนธิจากเหตุการณ์นี้ ในภายหลังปุราณทุติยิกาและลูก ออกบวชและบรรลุอรหัตผล

แม้ไม่มีข้อห้าม สิ่งใดควร สิ่งใดไม่ควร ถ้ามีหิริโอตตัปปะ น่าจะตัดสินได้ด้วยมโนคติ การจะอ้างว่าไม่ได้ห้ามไว้จึงทำได้ถึงจะรู้ว่าไม่ดีไม่ถูกต้อง (เป็นการแถ) หรือแม้จะมีอำนาจทำได้ (ลุแก่อำนาจ) ก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่ดีหากการกระทำนั้นไม่ดีนะครับ เช่นเดียวกับทัศนคติที่ว่าโกงไม่เป็นไร ขอให้ทำงานได้ดีก็แล้วกัน กฏเกณฑ์ที่เป็นธรรม ต้องประกาศ และไม่มีผลย้อนหลังไปก่อนประกาศให้รู้กัน สิ่งใดเกิดขึ้นแล้ว จะปฏิเสธว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นไม่ได้ ก่อนจะทำอะไร ก็ขอให้พิจารณาให้ดี เพราะการปกปิดบิดเบือนนั้น ไม่เนียนหรอกครับ

« « Prev : น้ำเริ่มลด งานจริงๆ เพิ่มเริ่ม

Next : แนวกันคลื่น » »