จินตนาการ
เมื่อวาน พรายตนที่ 1 มาล่อลวงผมให้ไปแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่อง “พัฒนาการของอินเทอร์เน็ตในประเทศไทย อดีต ปัจจุบัน และอนาคต” จัดโดยคณะทำงานจินตนาการปฏิรูปสื่อ มีคุณสุภิญญา กลางณรงค์ หญิงเก่งเป็นผู้ดำเนินรายการ
ความรู้สึกแรกคือสงสารคนฟัง ฮา จึงไม่ได้เตรียมเรื่องที่หนักเกินไป มีศัพท์เทคนิคอยู่บ้าง แต่ก็เป็นไปเพื่อชี้ให้เห็นว่าความรู้เกี่ยวกับชีวิตเป็นสหวิทยาการเสมอ จะมองเฉพาะมุมใดมุมหนึ่งไม่ได้ แต่ก็ยังสงสารคนฟังอยู่ดี อิอิ
ผมไม่คิดว่าควรจะพูดในลักษณะบรรยาย และไม่คิดว่าจะใช้เวลามาก ก็เลยยกเวลาให้ session ก่อนหน้าซึ่ง รศ.ดร.ชัยวัฒน์ คุประตกุล พูดเรื่องจินตนาการสื่อภาพยนตร์ในทศวรรษหน้า สนุกดีครับ
สิ่งที่ผมพูดก็เป็นความจริงในอดีตที่ตรวจสอบได้ พูดให้เข้าใจบริบทว่าเรามายืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร ถ้าเราไม่เข้าใจบริบทแล้วต่างคนต่างคิดกันไปคนละทาง อนาคตการเปลี่ยนแปลงก็เป็นเพียงความเพ้อฝันที่เหนื่อยเปล่า ปฏิบัติไม่ได้ ไม่มีเป้าหมายร่วมกัน ไ่ม่มีพลังในการเปลี่ยนแปลง
พูดไปพูดมาเพลินครับ นั่งดูคนฟัง มีทั้งควงหน้า (แปลว่าเห็นด้วยอย่างยิ่ง) หัวเราะ สะใจ และคิดเรื่องอื่น ฮี่ฮี่ มีจดโน๊ตไปเยอะเหมือนกันครับ
เนื่องจากเวลากระชั้นมาก ผมลืมพูดประเด็นสำคัญไปครับ คือจินตนาการไม่ควรเกิดจากสมอง ถ้าเริ่มด้วยการคิด จะติดเหตุผล+ข้อจำกัด แล้วในที่สุดก็จะไม่ไปไหน ที่สำคัญสมองถูกหลอกได้ง่ายที่สุด แล้วที่เนียนที่สุดคือการหลอกตัวเอง
ถ้าเป็นไปได้ จินตนาการควรเริ่มจากหัวใจ เริ่มจากความปรารถนาดีต่อทุกคน ถ้าเห็นประโยชน์ร่วมกันได้ อุปสรรคต่างๆ ก็จะมีพลังในการฝ่าฟันทะลุทะลวงมากกว่าการเชื่อวิสัยทัศน์ของบรรดากูรู (ซึ่งมักพูดแต่ไม่ทำ และมีเหตุผลมากมายที่จะไม่ทำ)
จบด้วยการสัมภาษณ์นอกห้องหนึ่งรายการ ผู้สื่อข่าวขอเบอร์โทรศัพท์สี่ห้าคน ซึ่งได้รับการปฏิเสธตามเคย สิบห้าปีที่เจอกับสื่อก็เป็นอย่างนี้ตลอดมาครับ ฮาๆๆๆๆ
