ของขวัญอันแสนวิเศษ
อ่าน: 3084ผมทำหน้าที่เหมือนเป็นศูนย์ไปรษณีย์ของชาวเฮ ทั้งนี้ก็เพราะเคยทำ DVD จากโอกาสต่างๆ แจกชาวเฮหลายครั้ง ตั้งแต่ เฮฯหก เป็นต้นมา จึงมีที่อยู่ของสมาชิกรวบรวมไว้เป็นจำนวนมาก
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… ได้รับโทรศัพท์จากพี่ครูอึ่งถามหาที่อยู่ของป้าจุ๋ม แต่ผมไม่มีเพราะบ้านอยู่ห่างกัน 7-8 กม. ที่ทำการไปรษณีย์ที่ใกล้ที่สุดก็เกือบ 4 กม.แล้ว อย่างนี้ ขับรถไปหาดีกว่าครับ
พี่ครูอึ่งก็ถามหาที่อยู่ อ.วรภัทร์ ซึ่งก็ไม่มีเหมือนกันครับ ส่งหนังสือ เจ้าเป็นไผ ๑ ในโควต้านักเขียนให้ อ.วรภัทร์เป็นท่านสุดท้ายเลยและต้องเอาไปส่งที่บ้านพักของท่านที่ร่มธรรม แต่ผมบอกพี่ครูอึ่งว่าน่าจะหาบริษัทอริยชนที่ซอยศูนย์วิจัยได้ ยังไงผมก็จะไปที่นั่นอยู่แล้ว เพราะกำลังพิมพ์ จปผ๑ อีกที จึงจะส่งไปให้นักเขียนทุกท่านอีกรอบหนึ่ง
พี่ครูอึ่งก็ส่งพัสดุมาให้เมื่อกลางเดือนก่อน (แต่เพิ่งได้รับเมื่อไม่กี่วันนี้เอง) แกะออกดู เป็นหนังสือสองเล่ม เล่มละ 3 ชุด พร้อมโน๊ตจากพี่ครูอึ่ง ฝากหนังสือให้ อ.วรภัทร์ กับป้าจุ๋ม พรุ่งนี้เสร็จงานบบ่าย ถ้าไปทันจะพยายามนำไปให้ อ.วรภัทร์ ในงานตอนค่ำครับ ส่วนป้าจุ๋มตอนนี้ไปปฏิบัติธรรมที่ผาซ่อนแก้ว ต้องรอกลับมาก่อน
หนังสือที่พี่ครูอึ่งส่งมา คือหนังสือที่ รศ.ดร.โสรีช์ โพธิแก้ว เขียน และคณะลูกศิษย์จิตวิทยาการปรึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย จัดพิมพ์ขึ้นในเนื่องในโอกาสครบรอบ 60 ปีของอาจารย์ ได้แก่หนังสือ
- กระแสธารแห่งชีวิต (มีสะกดผิดในบรรทัดที่ 5 จากท้ายหน้า 94 ครับ)
- ชีวิต..ความงาม..ความจริง
อ่านแล้วทั้งสองเล่ม ต้องถือว่าเป็นโชคมหาศาลที่ได้อ่าน พรุ่งนี้จะเอาให้พ่อกับแม่อ่าน
หนังสือสองเล่มนี้อ่านง่ายแต่ลึกซึ้งครับ ไม่มีราคา ไม่มีวิธีสั่งซื้อ ไม่รู้ว่าจะหาอ่านได้ที่ไหน แต่ถ้าไม่ได้อ่าน ก็ไม่รู้ว่าดีอย่างไรหรอกนะครับ (บอกไว้เฉยๆ)
Next : ก่อนงานมหกรรมประกวดเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารแห่งประเทศไทย ครั้งที่ 9 » »
6 ความคิดเห็น
ได้รับจากครูอึ่งเหมือนกันค่ะ อ่านอย่างซาบซึ้งในความละเอียดอ่อนของใจท่านผู้เขียนและผู้ร่วมจัดทำ
และครูอึ่งบอกว่าหนังสือไม่เซ็นชื่อให้นะ เพราะรู้ว่าจะส่งต่อให้คนอื่นๆได้อ่านด้วย..ซึ่งก็สมประสงค์ครูอึ่งเพราะตั้งใจจะมอบต่อให้คนอื่นๆได้อ่านด้วยเหมือนกันค่ะ
สาธุ สาธุ
ขอบคุณค่ะ ^__^
[...] ได้อ่านบันทึกของครูบาและรอกอด.. ทำให้นึกถึงช่วงเวลาและที่มาของเรื่องราว เมื่อคราวร่วมงานกตัญญุตา..บูชาครู ที่ตั้งใจจะเล่า แต่งานก็เวียนเข้ามาไม่ขาดสาย ปล่อยให้ลานร้างว่างเปล่าอยู่นาน [...]