กตัญญุตา..เสวนาบูชาพระคุณครู 1

โดย dd_l เมื่อ กุมภาพันธ 19, 2010 เวลา 11:05 (เย็น) ในหมวดหมู่ เรื่องทั่วไป #
อ่าน: 4144

ได้อ่านบันทึกของครูบาและรอกอด..
ทำให้นึกถึงช่วงเวลาและที่มาของเรื่องราว
เมื่อคราวร่วมงานกตัญญุตา..บูชาครู ที่ตั้งใจจะเล่า
แต่งานก็เวียนเข้ามาไม่ขาดสาย ปล่อยให้ลานร้างว่างเปล่าอยู่นาน


ปกติจะมีกำหนดนัดหมาย ชวนกัน “กลับบ้านมกรา“มาพบปะพี่น้องผองเพื่อนทุกเดือนมกราคม
แต่ก่อนถึงมกราของปีนี้ มีงานพิเศษที่ส่งข่าวคราวให้เตรียมงานตั้งแต่กลางปี
ธันวาคมนะ จะจัดงานครบหกสิบปีของครูเรา..ดร.โสรีช์  โพธิแก้ว

เพราะอยู่ห่างไกลจึงได้แต่ติดตามความคืบหน้า ที่บรรดาศิษย์นัดประชุมกันเป็นระยะ
ต้องหาวิธีดำเนินการให้เหมาะสม  ด้วยงานไม่ได้มีเพียงศิษย์จิตวิทยาการปรึกษา จุฬาฯ
แต่ครูของเราถวายการสอนพระสงฆ์และสอนฆราวาสที่มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย
ทั้งได้ร่วมริเริ่มเมื่อแรกก่อตั้งสาขาวิชาพุทธจิตวิทยา(Buddhist Psychology)ในมหาวิทยาลัยสงฆ์แห่งนี้
ในที่สุดลงตัวกันที่จะจัดงานเสวนาบูชาพระคุณครู

เป็นศิษย์รุ่นพี่ยุคต้นๆ..เมื่อมีข้อสรุปรูปแบบของงาน
จึงได้รับมอบหมายให้ช่วยกันรวบรวมเอกสารงานเขียนของครูเพื่อจัดทำเป็นหนังสือ
ช่วงที่รื้อค้น จึงพลอยได้อ่านทบทวนและเห็นภาพเรื่องราวแต่หนหลังกระจ่างชัด
ช่วงเวลาที่เสมือนได้เริ่มเรียนรู้และก้าวเดินในวิถีทางอันแปลกใหม่
ในวัยที่ใจยังเต็มไปด้วยคำถามในชีวิต

นึกถึงเมื่อแรกเข้ามาเรียนในเมืองกรุง
เดิมยังคุ้นเคยกับการเรียนรู้ผ่านตำรา ผ่านการฝึกปฏิบัติงาน อันมีกรอบให้เดินตาม 
แม้ในความเมตตาสอนสั่งก็ยังมีระยะห่างระหว่างครูและศิษย์ รุ่นพี่ รุ่นน้อง
แต่เมื่อต้องพบกับวิถีทางใหม่ ที่ครูสอนให้สังเกตเรียนรู้ ผ่านการอยู่ร่วมกับผู้คน
บางเวลาก็ต้องใช้ประสบการณ์ที่เกิดแก่ใจตนเป็นครู
คุณหนูในหินจึงออกอาการมึนงงเจียนจะหลงทาง
ด้วยไม่อาจหาคำตอบและกรอบปฏิบัติอันเป็นสูตรสำเร็จได้ในเวลาอันสั้น

เป็นการเรียนที่ไม่จำกัดชั่วโมงสอน
ตั้งแต่ต้อนรับเข้ามาเป็นศิษย์ ครูก็ให้เวลาทั้งชีวิตในการหนุนนำให้เติบโต
ไม่เพียงเป็นการเรียนที่มีความหมายมากกว่าการได้ความรู้
แต่เป็นการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างเกื้อกูล ให้งอกงามร่วมกัน

กว่าสามสิบปีที่ครูเฝ้าก่อสาน ถักทอสายใยแห่งมิตรไมตรี
ที่ผูกพันรุ่นพี่ รุ่นน้อง ผองเพื่อนอย่างแน่นแฟ้น ต่อเนื่องยาวนาน
เล่าขานตำนานเรื่องราวประสบการณ์และการทำงานของรุ่นพี่
ที่มีอยู่ครบทุกทิศ เหนือ ใต้ กลาง อีสาน ให้น้องฟัง
ทั้งมีวีรกรรมความประทับใจในแต่ละสมัย ให้ได้เฮฮาไม่รู้เบื่อ
เมื่อน้องได้เจอตัวจริงจึงไม่รู้สึกแปลกหน้า

เป็นเวลาอันยาวนานแห่งการร่วมผ่านความรู้สึกอันเข้มข้นทั้งทุกข์สุข
ทั้งหวาดหวั่น ท้อถอย คับข้อง หม่นมัว ทั้งต้องเผชิญกับความกลัวที่กักขังใจ
ทั้งได้ปิติ ตื้นตัน ปลาบปลื้ม ยินดี เบิกบาน
ที่พี่น้องต่างเอื้อเฟื้อ แบ่งปัน เรียนรู้และก้าวข้ามสู่ความเข้าใจในชีวิตร่วมกัน
แต่ละขั้น แต่ละตอน ที่ครูและพี่ประคับประคอง จับจูงให้น้องก้าวเดิน
ให้เผชิญประสบการณ์อันเป็นแบบฝึกหัดวัดใจในสนามแห่งการเรียนรู้
เพื่อก้าวสู่การเป็นผู้ให้การปรึกษา(Counselor)และใช้ปัญญาพัฒนาชีวิต

แต่ละปีที่ครูบ่มเพาะให้อ่อนน้อม ละเอียด อ่อนโยน
แต่ละปีที่ครูปลุกเร้าใจให้เข้มแข็ง ไม่ย่อท้อต่อขวากหนาม
แต่ละปีที่ครูพาศิษย์ตระเวนไปเรียนรู้ทุกถิ่นที่ นำไปพบทั้งคนดี กวี ปราชญ์
ทั้งนำพาให้พบศาสตร์ ศิลป์ อันจะเพิ่มสติ เติมปัญญาในชีวิต
แต่ละปีที่เฝ้ากล่อมเกลาศิษย์ให้รู้ค่าแห่งตน และพร้อมช่วยเหลือผู้คนให้คลายทุกข์
เป็นแต่ละปีที่บรรดาศิษย์ได้ซึมซาบกับการสอนที่มากกว่าการสั่งสอน

ช่างโชคดีที่เป็นพี่ยุคต้นๆ  จึงได้เห็นกระแสธารแห่งชีวิตของครู
ที่ค่อยๆ เคลื่อนสู่กระแสธารแห่งธรรมที่นำให้ศิษย์ได้เรียนรู้ด้วยวิถีแห่งพุทธศาสตร์
และมีโอกาสได้มองเห็นความเติบโตต่อเนื่องจากรุ่นสู่รุ่น
ได้เฝ้ามองความเปลี่ยนแปลงในตัวตนสู่ใจที่อิ่มเต็มของบรรดาพี่น้องผองเพื่อน
แต่ละก้าวของพี่น้องล้วนเป็นความชื่นชมยินดีร่วมกัน

ร่วมเรียน ร่วมทำงาน และผ่านประสบการณ์มาด้วยกันเช่นนี้
เมื่อมีโอกาสทำเพื่อครูจึงไม่ยากที่จะระดมสรรพกำลังทั้งหญิงชาย
ที่แจกจ่ายกันไปตามความถนัด ให้ได้นัดหมาย เตรียมการซักซ้อมล่วงหน้า
ในช่วงเตรียมการก็ได้ร่วมงานอย่างมีความสุข
สนุกกับการคัดเลือกบทความแจกจ่ายให้คนใกล้ตัวช่วยกันพิมพ์ไปอ่านไปให้ได้ประโยชน์

ฝ่ายออกแบบปก จัดหน้า เรียบเรียงล้วนอยู่กันคนละรุ่นคนละทิศ
ได้ร่วมงานกับน้องและพี่ ที่โทรศัพท์และอีเมล์ถึงกันวันละหลายรอบ
มีโอกาสได้พบและชื่นชมกับความสามารถของน้องผู้ร่วมจัดการอย่างตั้งใจ
ทั้งได้ใช้ข้อมูลจากพี่นิดในลานปัญญาเป็นที่พึ่งพายามติดขัด
จนสามารถจัดทำหนังสือเสร็จได้ทันวันงาน

 

โปรดติดตามตอนต่อไป ^^

« « Prev : คิดถึง..ครูเซี้ยง

Next : กตัญญุตา..เสวนาบูชาพระคุณครู 2 » »


ผู้ใช้ Facebook สามารถให้ความเห็นที่นี่ได้ โดยกด Like เพื่อแสดงตัว

2 ความคิดเห็น

  • #1 น้ำฟ้าและปรายดาว ให้ความคิดเห็นเมื่อ 20 กุมภาพันธ 2010 เวลา 2:20 (เย็น)

    มีความสุขที่ได้เห็น อ.โสรีช์อีกครั้งค่ะ เบิร์ดเคยเรียนกับอาจารย์นิดหนึ่งตอนเรียน ป.โท ศิริราช ยังจำได้ไม่ลืมเลือน เพราะอาจารย์เล่าว่าตอนที่อาจารย์เรียนจิตวิทยา มช. (มช.เป็นที่แรกที่มีจิตวิทยา โดย มล.ตุ้ย เป็นผู้ก่อตั้ง) มล.ตุ้ย บอกกับอาจารย์วาส “โสรีช์ ครูฝากจิตวิทยาไว้ในมือเธอด้วย” ซึ่งอาจารย์ก็พูดกับพวกเบิร์ดอย่างจริงจังว่า “ครูฝากจิตวิทยาไว้ในมือพวกเธอด้วย” เช่นกัน (ถึงอาจารย์คงจะพูดแบบนี้กับลูกศิษย์ทุกคนก็เหอะค่ะ แต่ทำเอาเราฟูเป็นขนมถ้วยฟูไปเลยนะคะพี่ครูอึ่ง อิอิอิ)

    ยินดีมากมายที่ได้รับหนังสือจากพี่ครูอึ่ง เพราะเหมือนเบิร์ดได้เจออาจารย์อีกครั้ง และยินดีที่สุดที่ได้รู้ว่าเรามีครูคนเดียวกันค่ะ ^ ^

  • #2 dd_l ให้ความคิดเห็นเมื่อ 21 กุมภาพันธ 2010 เวลา 8:28 (เช้า)
    “แต่ละก้าวของพี่น้องล้วนเป็นความชื่นชมยินดีร่วมกัน..” เนาะเบิร์ด..

แสดงความคิดเห็น

ท่านอยากจะเข้าระบบหรือไม่


*
To prove you're a person (not a spam script), type the security word shown in the picture. Click on the picture to hear an audio file of the word.
Click to hear an audio file of the anti-spam word


Main: 0.55406403541565 sec
Sidebar: 0.16583395004272 sec