ลานเวลา

ได้อ่านบันทึกของครูบาและรอกอด..
ทำให้นึกถึงช่วงเวลาและที่มาของเรื่องราว
เมื่อคราวร่วมงานกตัญญุตา..บูชาครู ที่ตั้งใจจะเล่า
แต่งานก็เวียนเข้ามาไม่ขาดสาย ปล่อยให้ลานร้างว่างเปล่าอยู่นาน

ปกติจะมีกำหนดนัดหมาย ชวนกัน “กลับบ้านมกรา“มาพบปะพี่น้องผองเพื่อนทุกเดือนมกราคม
แต่ก่อนถึงมกราของปีนี้ มีงานพิเศษที่ส่งข่าวคราวให้เตรียมงานตั้งแต่กลางปี
ธันวาคมนะ จะจัดงานครบหกสิบปีของครูเรา..ดร.โสรีช์  โพธิแก้ว

เพราะอยู่ห่างไกลจึงได้แต่ติดตามความคืบหน้า ที่บรรดาศิษย์นัดประชุมกันเป็นระยะ
ต้องหาวิธีดำเนินการให้เหมาะสม  ด้วยงานไม่ได้มีเพียงศิษย์จิตวิทยาการปรึกษา จุฬาฯ
แต่ครูของเราถวายการสอนพระสงฆ์และสอนฆราวาสที่มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย
ทั้งได้ร่วมริเริ่มเมื่อแรกก่อตั้งสาขาวิชาพุทธจิตวิทยา(Buddhist Psychology)ในมหาวิทยาลัยสงฆ์แห่งนี้
ในที่สุดลงตัวกันที่จะจัดงานเสวนาบูชาพระคุณครู

เป็นศิษย์รุ่นพี่ยุคต้นๆ..เมื่อมีข้อสรุปรูปแบบของงาน
จึงได้รับมอบหมายให้ช่วยกันรวบรวมเอกสารงานเขียนของครูเพื่อจัดทำเป็นหนังสือ
ช่วงที่รื้อค้น จึงพลอยได้อ่านทบทวนและเห็นภาพเรื่องราวแต่หนหลังกระจ่างชัด
ช่วงเวลาที่เสมือนได้เริ่มเรียนรู้และก้าวเดินในวิถีทางอันแปลกใหม่
ในวัยที่ใจยังเต็มไปด้วยคำถามในชีวิต

นึกถึงเมื่อแรกเข้ามาเรียนในเมืองกรุง
เดิมยังคุ้นเคยกับการเรียนรู้ผ่านตำรา ผ่านการฝึกปฏิบัติงาน อันมีกรอบให้เดินตาม 
แม้ในความเมตตาสอนสั่งก็ยังมีระยะห่างระหว่างครูและศิษย์ รุ่นพี่ รุ่นน้อง
แต่เมื่อต้องพบกับวิถีทางใหม่ ที่ครูสอนให้สังเกตเรียนรู้ ผ่านการอยู่ร่วมกับผู้คน
บางเวลาก็ต้องใช้ประสบการณ์ที่เกิดแก่ใจตนเป็นครู
คุณหนูในหินจึงออกอาการมึนงงเจียนจะหลงทาง
ด้วยไม่อาจหาคำตอบและกรอบปฏิบัติอันเป็นสูตรสำเร็จได้ในเวลาอันสั้น

เป็นการเรียนที่ไม่จำกัดชั่วโมงสอน
ตั้งแต่ต้อนรับเข้ามาเป็นศิษย์ ครูก็ให้เวลาทั้งชีวิตในการหนุนนำให้เติบโต
ไม่เพียงเป็นการเรียนที่มีความหมายมากกว่าการได้ความรู้
แต่เป็นการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างเกื้อกูล ให้งอกงามร่วมกัน

กว่าสามสิบปีที่ครูเฝ้าก่อสาน ถักทอสายใยแห่งมิตรไมตรี
ที่ผูกพันรุ่นพี่ รุ่นน้อง ผองเพื่อนอย่างแน่นแฟ้น ต่อเนื่องยาวนาน
เล่าขานตำนานเรื่องราวประสบการณ์และการทำงานของรุ่นพี่
ที่มีอยู่ครบทุกทิศ เหนือ ใต้ กลาง อีสาน ให้น้องฟัง
ทั้งมีวีรกรรมความประทับใจในแต่ละสมัย ให้ได้เฮฮาไม่รู้เบื่อ
เมื่อน้องได้เจอตัวจริงจึงไม่รู้สึกแปลกหน้า

เป็นเวลาอันยาวนานแห่งการร่วมผ่านความรู้สึกอันเข้มข้นทั้งทุกข์สุข
ทั้งหวาดหวั่น ท้อถอย คับข้อง หม่นมัว ทั้งต้องเผชิญกับความกลัวที่กักขังใจ
ทั้งได้ปิติ ตื้นตัน ปลาบปลื้ม ยินดี เบิกบาน
ที่พี่น้องต่างเอื้อเฟื้อ แบ่งปัน เรียนรู้และก้าวข้ามสู่ความเข้าใจในชีวิตร่วมกัน
แต่ละขั้น แต่ละตอน ที่ครูและพี่ประคับประคอง จับจูงให้น้องก้าวเดิน
ให้เผชิญประสบการณ์อันเป็นแบบฝึกหัดวัดใจในสนามแห่งการเรียนรู้
เพื่อก้าวสู่การเป็นผู้ให้การปรึกษา(Counselor)และใช้ปัญญาพัฒนาชีวิต

แต่ละปีที่ครูบ่มเพาะให้อ่อนน้อม ละเอียด อ่อนโยน
แต่ละปีที่ครูปลุกเร้าใจให้เข้มแข็ง ไม่ย่อท้อต่อขวากหนาม
แต่ละปีที่ครูพาศิษย์ตระเวนไปเรียนรู้ทุกถิ่นที่ นำไปพบทั้งคนดี กวี ปราชญ์
ทั้งนำพาให้พบศาสตร์ ศิลป์ อันจะเพิ่มสติ เติมปัญญาในชีวิต
แต่ละปีที่เฝ้ากล่อมเกลาศิษย์ให้รู้ค่าแห่งตน และพร้อมช่วยเหลือผู้คนให้คลายทุกข์
เป็นแต่ละปีที่บรรดาศิษย์ได้ซึมซาบกับการสอนที่มากกว่าการสั่งสอน

ช่างโชคดีที่เป็นพี่ยุคต้นๆ  จึงได้เห็นกระแสธารแห่งชีวิตของครู
ที่ค่อยๆ เคลื่อนสู่กระแสธารแห่งธรรมที่นำให้ศิษย์ได้เรียนรู้ด้วยวิถีแห่งพุทธศาสตร์
และมีโอกาสได้มองเห็นความเติบโตต่อเนื่องจากรุ่นสู่รุ่น
ได้เฝ้ามองความเปลี่ยนแปลงในตัวตนสู่ใจที่อิ่มเต็มของบรรดาพี่น้องผองเพื่อน
แต่ละก้าวของพี่น้องล้วนเป็นความชื่นชมยินดีร่วมกัน

ร่วมเรียน ร่วมทำงาน และผ่านประสบการณ์มาด้วยกันเช่นนี้
เมื่อมีโอกาสทำเพื่อครูจึงไม่ยากที่จะระดมสรรพกำลังทั้งหญิงชาย
ที่แจกจ่ายกันไปตามความถนัด ให้ได้นัดหมาย เตรียมการซักซ้อมล่วงหน้า
ในช่วงเตรียมการก็ได้ร่วมงานอย่างมีความสุข
สนุกกับการคัดเลือกบทความแจกจ่ายให้คนใกล้ตัวช่วยกันพิมพ์ไปอ่านไปให้ได้ประโยชน์

ฝ่ายออกแบบปก จัดหน้า เรียบเรียงล้วนอยู่กันคนละรุ่นคนละทิศ
ได้ร่วมงานกับน้องและพี่ ที่โทรศัพท์และอีเมล์ถึงกันวันละหลายรอบ
มีโอกาสได้พบและชื่นชมกับความสามารถของน้องผู้ร่วมจัดการอย่างตั้งใจ
ทั้งได้ใช้ข้อมูลจากพี่นิดในลานปัญญาเป็นที่พึ่งพายามติดขัด
จนสามารถจัดทำหนังสือเสร็จได้ทันวันงาน

โปรดติดตามตอนต่อไป ^^

« « Prev : คิดถึง..ครูเซี้ยง

Next : กตัญญุตา..เสวนาบูชาพระคุณครู 2 » »