นิทานร้อยบรรทัด เล่ม 1
อ่าน: 9631นิทานร้อยบรรทัด มี 6 เล่ม เท่าที่อ่านดูหมดแล้ว จำหลายตอนของเล่มแรกได้เท่านั้นครับ
หนังสือนี้ตีพิมพ์ตั้งแต่ปี 2501 ตามหลักสูตร เล่มแรกใช้เรียนกับชั้น ป.2 ไล่ไปเรื่อยจนเล่ม 6 เรียนในชั้นป.7 แม้จะอยู่ในหลักสูตรของกระทรวงศึกษาธิการ ผมจำไม่ได้ว่าอ่านทุกเล่มหรือเปล่า ผมเรียนโรงเรียนสาธิตอันเก่าแก่ ซึ่งมีอิสระเรื่องการจัดการเรียนการสอนและอาจออกนอกหลักสูตรได้บ้างครับ
หนังสือนิทานร้อยบรรทัดนี้ เป็นความทรงจำเก่าๆ ที่ยังติดมา มีผู้อัพโหลด .pdf ไฟล์ไว้บนเน็ตแล้ว แต่ว่า .pdf แบบนี้ ค้นหาข้อความด้วย search engine ไม่ได้นะครับ ดังนั้นผมก็จะพิมพ์ใหม่เป็น text เพื่อให้ค้นจาก search engine ได้ แล้วถ้าพิมพ์ไหว ก็จะพิมพ์ไปทุกเล่มครับ
นิทานร้อยบรรทัด เรื่อง “ข้าเป็นลูกคุณแม่ด้วยก็ได้”
เจ้านกน้อย น่ารัก ร้องทักว่า
“ไปไหนมา หนูเล็ก เด็กชายหญิง
ทั้งรูปร่าง หน้าตา น่ารักจริง
ข้ายิ่งดู ก็ยิ่ง จำเริญตา”
สองพี่น้อง เห็นวิหค นกพูดได้
ก็พอใจ อยากจะรัก ให้นักหนา
ต่างนึกชอบ ชิงกันตอบ สกุณา
“ทั้งสองข้า ไปโรงเรียน เพียรประจำ”
นกว่า “อ้อ ! ไปขีดเขียน เรียนหนังสือ”
แล้วร้อง “ฮื่อ ! มิน่าสม ที่คมขำ
เจ้าทำเพลง กันหรือเปล่า อย่างเราทำ”
แล้วร้องรำ ให้ดู “คู คู้ คู”
พอนกร้อง เด็กก็รับ ขับเสียงใส
ฮ้าฮ้าไฮ้ ร้องเพลง เก่งทั้งคู่
เจ้ารู้จัก ทักข้า น่าเอ็นดู
ชะ! ช่างรู้ ผูกไมตรี ดีกระไร”
นกร้องต่อ “อ้อ! จริงแล้ว เกลอแก้วเอ๋ย
เราไม่ผิด กันเลย ที่ตรงไหน
เจ้ามีจิต ข้านี้ ก็มีใจ
รู้รักใคร่ ชิงชัง รู้รังแก”
สองพี่น้อง หัวร่อ ฉอเลาะรับ
“ข้ารักเจ้า เจ้านับ เป็นเพื่อนแน่
มาเถิดมา ไปกับข้า อย่าเชือนแช
จะอ้อนวอน คุณแม่ ให้เลี้ยงไว้”
นกร้องว่า “ท่าที คงดีแน่
ข้าเป็นลูก คุณแม่ ด้วยก็ได้
ข้าเป็นน้อง เจ้าเป็นพี่ ดีกระไร
ได้ช่วยกัน รับใช้ งานบ้านเรือน”
แล้วโผผิน บินลง เกาะตรงไหล่
สองพี่น้อง ดีใจ ใครจะเหมือน
แล้วออกเดิน พานกไป ไม่แชเชือน
“เรามีเพื่อน เป็นปักษี ช่างดีจริง”
เจ้านกน้อย ขันคู“จู๊กูฮูก!”
เด็กสนุก ให้จังหวะ กระหนุงกระหนิง
“ต๊ะเท่งเท่ง! เท่งต๊ะ! ติงเท่งติง!
แล้วอย่าทิ้ง ข้าไป ให้โศกา”
แม่นั่งคอย ลูกน้อย ที่หน้าบ้าน
คอยอยู่นาน นึกกังวล ก็บ่นหา
“เอ๊ะ! นี่หนู ทำไม ยังไม่มา
หรือว่าพา กันไถล ไม่เชื่อฟัง”
สองพี่น้อง ทันใด ก็ไปถึง
เห็นแม่นิ่ง หน้าบึ้ง รีบลงนั่ง
ยกมือไหว้ “อภัยโทษ ลูกสักครั้ง
ที่ไม่ทำ ตามสั่ง อย่างที่เคย
เพราะเจ้านก ตัวนี้ ที่บนบ่า
มันชวนหยุด สนทนา ถ้าลูกเฉย
มันคงนึก เสียใจ ไม่น้อยเลย
ว่าเราสอง เฉยเมย ไม่คบมัน”
นกร้องว่า “คุณแม่ขา พี่ดีนัก
ใครใครเห็น ก็ต้องทัก ไม่แต่ฉัน
ปากก็ดี ใจก็ดี ดีครบครัน
เป็นเสน่ห์ ผูกพัน เอาฉันมา
เป็นลูกเลี้ยง คุณแม่ แต่วันนี้”
แม่ชอบใจ “เออ! นกนี่ ดีนักหนา
ช่างรู้จัก พรอดพร่ำ จำนรรจา
เป็นลูกข้า ก็ได้ เป็นไรมี
อยากอยู่กรง ก็จะหา มาให้เจ้า
หรือพอใจ จับเจ่า ยอดพฤกษี
ก็ตามแต่ จะสมัคร ด้วยภักดี
แม่จะเลี้ยง เต็มที่ ไม่ฉันทา”
นางแมวหมอบ ข้างหน้า แลดูนก
“ชะ! โปดก ช่างพรอด ยอดภักษา
เจ้าเนื้อหวาน กินสดสด รสโอชา”
แล้วแยกเขี้ยว ตั้งท่า จะตะครุบ
แม่ตวาด “ช้า!นางแมว แล้วกันเจ้า”
พลางตีเข้า อย่างจัง เสียงดังปุบ
นางแมวกลัว ระย่อ ลงงอฟุบ
เนื้อกระดุบ กระดิบ ริบหรี่ตา
“เจ้าคิดเอา ชีวิตเขา เพราะตะกละ
ชีวิตเจ้า บ้างล่ะ รักไหมหวา
จะว่าโซ ฤก็เปล่า พร้อมข้าวปลา
มีให้กิน ทุกเวลา ไม่ขาดแคลน”
สองพี่น้อง จ้องดูแมว แล้วคว้านก
เข้ามากอด ไว้กับอก ตกใจแสน
“ชิ! ชะ นาง ตัวดี ไม่มีแกลน
เดี่ยวก็ตี ให้แล่น เตลิดไป”
นกร้องว่า “คุณพี่ขา อย่าโมโห
แมวมันโง่ สอนสั่ง คงยังได้
พี่ไม่เลี้ยง มันจะอยู่ กับผู้ใด
มันเกเร ใครใคร เขาก็ชัง”
แมวหมอบนิ่ง นึกอาย ขายหน้านก
“โอ้โอ๋อก ถูกหา ว่าโง่งั่ง
เพราะตะกละ เห็นแก่กิน สิ้นยับยั้ง
จนกระทั่ง นกน้อย พลอยว่าเอา”
แม่หัวร่อ ฮะ!ฮะ! กระนั้นหรือ
หายหัวดื้อ หายตะกละ ละซีเจ้า
สำนึกตัว อย่างนี้ ดีไม่เบา
ใครใครเขา ก็อภัย ให้ทั้งนั้น”
แมวร้องว่า “คุณแม่ขา นกดีนัก
เขาไม่ยัก ถือโทษ โกรธเคืองฉัน
ต่อไปนี้ จะมี ไมตรีกัน
คิดผูกพัน เป็นเพื่อน ร่วมเรือนชาน”
เด็กร้องว่า “ดีแล้ว นางแมวเอ๋ย
จะได้เคย รสรัก สมัครสมาน
เคยรู้แต่ เกลียดหนู ศัตรูพาล
จนเคยตัว ชอบประหาร ตลอดมา”
สืบแต่นั้น นกคู อยู่เป็นสุข
พอส่งเสียง จู้กูฮุก แมวมองหา
แล้วร้องรับ เหมียวเหมียว เหลียวหน้าตา
สองพี่น้อง หุยฮา ทุกวี่วัน
จบนิทานร้อยบรรทัดเรื่องที่ ๑
นิทานร้อยบรรทัด เรื่อง “เขาคือใคร เด็กสากล”
เจ้านกน้อย ร้องถาม ตามประสา
“คุณพี่ขา จะไป ไหนกันนั่น”
เด็กร้องตอบ “พี่ตั้งใจ ไปเที่ยวกัน
เพราะวันนี้ เป็นวัน เด็กสากล”
“เด็กสากล คือใคร ที่ไหนพี่”
แล้วบินรี่ มาหา ท่าฉงน
“เขาดีกว่า หรือเป็นรอง พี่สองคน
เขาซุกซน อย่างเรา หรือเปล่าเลย”
เด็กยิ้มย่อง ร้องตอบ “ขอบใจเจ้า
ที่คอยเฝ้า นำกระบวน ชวนเฉลย
การไต่ถาม ถ้าใคร ไม่ละเลย
ผู้ใหญ่จัก ชมเชย ว่าน่ารัก
เด็กสากล ก็เหมือนพี่ นี้แหละเจ้า
เรื่องเล่นคุย อย่างเรา ล้วนสมัคร
เมื่อไรพบ เขาเข้า เจ้าต้องทัก
ให้รู้จัก กันไว้ เป็นไมตรี”
เจ้านกพลอย เออออ “อ้อ ! อย่างนั้น
แต่แล้วนก อย่างฉัน น่ะคุณพี่
เขาจะรัก จะเลี้ยง เยี่ยงไยดี
หรือแสร้งรัก พอเป็นที แล้วรังแก
อย่างเจ้าดำ ทำกับฉัน วันวานนี้
โปรยข้าวล่อ แล้วลอบตี หลบแทบแย่”
เด็กร้อง “อ๋อ ! เจ้านั่น มันสาระแน
อย่างนางแมว ที่คุณแม่ เคยดุเอา
เด็กสองคน เพื่อนบ้านเรา เจ้าเห็นไหม”
นกว่า “เห็น ทำไม ต้องถามเล่า
เขาออกมา ก็เห็น ทุกเย็นเช้า”
เด็กหัวร่อ “รู้หรือเปล่า เขาชาติไร”
นกตอบว่า “ชาติฝรั่ง กระมังพี่
ดูท่วงที ซื่อตรง ไม่สงสัย
เมื่อวานซืน ผ่านมา มีแก่ใจ
หยิบขนม โยนให้ ใฝ่จะคบ”
เด็กดีใจ ได้ช่อง รีบร้องตอบ
“ชะ ! คงชอบ ละสิเจ้า เขาประจบ
นี่แหละที่ เขาเรียก รักแรกพบ
ทั้งเด็กนก ต่างเคารพ ซึ่งไมตรี”
นกบอกว่า “เขาใจดี เหมือนพี่แหละ
จึงได้แวะ ฟังฉันดู แล้วจู๋จี๋
กันสองคน ประหนึ่งว่า นึกปรานี
เหมือนเมื่อพี่ พบฉัน วันนั้นเทียว”
เด็กว่า “เขา กับพี่ นี้แหละเจ้า
ผู้ใหญ่เฝ้า สนใจ ใฝ่แลเหลียว
บำรุงเลี้ยง ฟูมฟัก นักทีเดียว
ให้เล่าเรียน เพื่อให้เชี่ยว ชาญวิชา
สอนให้เลี้ยง แมวหมา เมตตานก
อะไรชั่ว สกปรก ไม่ปรารถนา
เมื่อเติบโต จะได้ดี มีปัญญา
รู้คบค้า กับใครใคร ได้ทั้งนั้น”
นกว่า “มี เขากับพี่ เท่านั้นหรือ
ที่ได้ชื่อ เด็กสากล คนขยัน”
เด็กว่า “มี อีกสิเจ้า หลายเผ่าพันธุ์
เพียงแต่อยู่ ไกลกัน เท่านั้นเอง
มีเด็กเจ๊ก เด็กแขก แปลกแปลกชาติ
ล้วนรักกัน ราวกับญาติ ไมตรีเพ่ง
การชิงชัง เป็นความชั่ว ต่างกลัวเกรง
ยึดถือเพลง ‘ปลูกรัก’ ปักจิตใจ
เจ้าอยากฟัง พี่จะลอง ร้องเดี๋ยวนี้”
นกว่า “เอา สิพี่ สนุกใหญ่
ฉันจะร้อง ตามพี่” เด็กดีใจ
กระแอมไอ แล้วขึ้นเสียง สำเนียงครวญ
“อ้าเพื่อนเรา ตัวเล็กเล็ก เด็กทั่วโลก
ปลื้มในโชค มา ฮาเฮ มาเสสรวล
มาปลูกรัก เล่นสนุก ทุกกระบวน
อยู่ใกล้ไกล ขอชวน มาชุมนุม
เมื่อเติบโต ไปวันหน้า ได้ค้าคบ
ได้แย้มยิ้ม ยามประสบ ทั้งสาวหนุ่ม
ไม่บูดบึ้ง หรือขึ้งเครียด หรือแค้นคุม
เพราะว่าเรา เคยเป็นกลุ่ม เด็กสากล”
นกว่า “เก่ง แท้เก่ง เพลงของพี่
เสียงก็ดี ร้องก็ชัด ไม่ขัดสน
ช่วงไพเราะ เพลินฟัง ดั่งต้องมนต์
ที่ปลูกรัก ให้ทุกคน กอดคอกัน”
แม่ได้ยิน เสียงหัวร่อ ประจ๋อประแจ๋
นกกับลูก ถูกกันแน่ ไม่แปรผัน
เดินเข้ามา ถามว่า “เจ้าโจษจัน
เรื่องสำคัญ อะไร แม่ใคร่รู้”
เด็กตอบว่า “น่าเอ็นดู เจ้านกน้อย
มันสำออย ซักฉัน สำคัญอยู่
ว่าใครคือ เด็กสากล คนที่ครู
และพ่อแม่ อุ้มชู ทุกวี่วัน”
แม่ว่า “เจ้า ร้องเพลงนั้น กันด้วยหรือ”
นกว่า “ชื่อ เพลง’ปลูกรัก’ สมัครมั่น
ช่างสมชื่อ สมทำนอง คล้องจองกัน
แล้วก็ฉัน ร้องด้วย ช่วยครื้นเครง
แม่ว่า “ฮะ ! รู้ทุกอย่าง เจ้าช่างพลอด”
เด็กว่า “ฉัน จะกกกอด ให้สมเก่ง
ได้พร้อมพรัก ร่วมรัก ร่วมร้องเพลง”
นกว่า “เกรง แต่เจ้าดำ ตัวสำคัญ”
แม่ปลอบว่า “ข้าทำโทษ มันให้แล้ว
เออนี่ไย หนูยังแกร่ว ไม่ผายผัน
ที่โรงเรียน คงจะ สนุกกัน”
เด็กว่า “แหม ! มีของขวัญ แจกทั่วคน
คุณครูว่า จะให้มี กีฬาก่อน
พอสายหน่อย ร้องอวยพร ประสิทธิ์ผล
แด่พ่อแม่ และผู้ใหญ่ ทั่วสากล
แล้วร้องเพลง”ปลูกรัก จน จะเสร็จงาน”
แม่เตือนว่า “ไปเถอะนะ เดี๋ยวจะสาย”
นกว่า “แล้ว ตอนบ่าย จะกลับบ้าน
อย่าลืมของ ติดมือ มาให้ทาน
แก่นกน้อย น่าสงสาร สักเล็กน้อย
จบนิทานร้อยบรรทัดเรื่องที่ ๒
Next : นิทานร้อยบรรทัด เล่ม 2 » »
5 ความคิดเห็น
อนุโมทนา สาธุ (อย่างแรงยิ่ง)
ตอนอยู่ ป.5-7 มีบทอาขยานภาษาอังกฤษ ท่องได้ติดปากนิดหน่อย ลองถามคนอื่นที่รุ่นราวคราวเดียวกัน ยังไม่เจอคนที่จำได้เลย
เรื่องหนึ่งขึ้นว่า when I saw a little bird, going off off off, so I cry a little bird, will you stop stop stop ….
อีกเรื่องขึ้นว่า a ox a ox a ox …
เจริญพร
ค้น google ก็ไม่เจอข้อความข้างบนนะครับ
ก็สอบถามผู้ที่คิดว่ารู้มานานแล้ว แต่ไม่เคยเจอเลย… เมื่อก่อนก็ร้องออกเสียงตามที่จำมา แต่ก็เขียนและแปลไม่ถูก… กระทั้งไปอยู่กรุงเทพ มีพระใหม่มาบวช ถนัดภาษาอังกฤษ จึงร้องให้ฟัง ก็ช่วยกันถอดเป็นภาษาเขียนได้อย่างที่ว่า ไม่แน่ใจว่าถูกต้องตามฉบับเดิมหรือไม่ เพียงแต่แปลพอจะได้ความเท่านั้น…. เค้าบอกว่า น่าจะเป็นฉันท์อังกฤษและไพเราะมาก..
เมื่อครู่ อ่านความเห็นของคุณโยมแล้วไปปิดประตูวัด ลองนับจำนวนเสียงดู ปรากฎว่า วรรคแรก 7 พยางค์ วรรคหลัง 6 พยางค์
when I saw a little bird,….. going off off off,
so I cry a little bird,………. will you stop stop stop
I’m going to the window… to say how do you do
จำได้แค่นี้แหละ หลายสิบปีแล้ว ยังสืบหาต้นตอไม่ได้เลย ถ้าจะแปลก็น่าจะได้ว่า
เมื่อฉันเห็นเจ้านกน้อยกำลังบิน ปั๊บ ปั๊บ ปั๊บ
ครั้นแล้วฉันจึงร้องเรียกว่า เฮย เจ้านก หยุด หยุด หยุด
แล้วฉันก็วิ่งไปที่หน้าต่าง พลางร้องทัก สบายดีหรือ ?
ยืนยันได้ว่าอยู่ในหนังสือเล่มเล็กๆ ขนาดหนังสือดอกสร้อยสมัยก่อน แต่สงสัยว่า ทำไมไม่เจอคนที่จำเล่มนี้ได้เลย
เจริญพร
นกว่า “อ้อ ! ไปขีดเขียน เรียนหนังสือ(”)
แล้วร้อง(”)ฮื่อ ! มิน่าสม ที่คมขำ
เจ้าทำเพลง กันหรือเปล่า อย่างเราทำ”
แล้วร้องรำ ให้ดู “คู คู้ คู”
—————————-
พอนกร้อง เด็กก็รับ ขับเสียงใส
ฮ้าฮ้าไฮ้ ร้องเพลง เก่งทั้งคู่
(”)เจ้ารู้จัก ทักข้า น่าเอ็นดู
ชะ! ช่างรู้ ผูกไมตรี ดีกระไร(”)
—————————–
แล้วโผผิน บินลง เกาะตรงไหล่
สองพี่น้อง ดีใจ ใครจะเหมือน
แล้วออกเดิน พานกไป ไม่แชเชือน
“เรามีเพื่อน เป็นปักษี ช่างดีจริง(”)
—————————–
เจ้านกน้อย ขันคู“จู๊กูฮูก!”
เด็กสนุก ให้จังหวะ กระหนุงกระหนิง
“ต๊ะเท่งเท่ง! เท่งต๊ะ! ติงเท่งติง!
แล้วอย่าทิ้ง ข้าไป ให้โศกา(”)
——————————
นกว่า “มี เขากับพี่ เท่านั้นหรือ
ที่ได้ชื่อ เด็กสากล คนขยัน”
เด็กว่า “มี อีกสิเจ้า หลายเผ่าพัแนธุ์(พันธุ์)
เพียงแต่อยู่ ไกลกัน เท่านั้นเอง
——————————
แม่ว่า “เจ้า ร้องเพลงนั้น กันด้วยหรือ”
นกว่า “ชื่อ เพลง’ปลูกรัก’ สมัครมั่น
ช่างสมชื่อ สมทำนอง คล้องจองกัน
แล้วก็ฉัน ร้องด้วย ช่วยครื้นเครง(”)
——————————
คุณครูว่า จะให้มี กีฬาก่อน
พอสายหน่อย ร้องอวยพร ประสิทธิ์ผล
แด่พ่อแม่ และผู้ใหญ่ ทั่วสากล
แล้วร้องเพลง”ปลูกรัก(”)จน จะเสร็จงาน”
——————————-
แม่เตือนว่า “ไปเถอะนะ เดี๋ยวจะสาย”
นกว่า “แฃ้ว(แล้ว) ตอนบ่าย จะกลับบ้าน
อย่าลืมของ ติดมือ มาให้ทาน
แก่นกน้อย น่าสงสาร สักเล็กน้อย(”)