10-ก.ค.-2553
07:53PM
หนูปูเป็นอย่างไรบ้างคะลูก?
ประธานแวะไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล
แต่เค้าบอกว่ากลับบ้านไปพักฟื้นที่บ้านแล้ว
ก็ไม่มีอะไร แต่หายไว ๆ นะคะ…
รักเสมอ… ท่าน ผอ.-ประธาน
——————
(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)
เมื่อนักศึกษากลับบ้านกันหมดแล้วในช่วงเย็น ภาพความวุ่นวายในห้องพักครูจะเปลี่ยนเป็นภาพอาจารย์ที่ปรึกษาโทรศัพท์ติดตามนักศึกษาที่ขาดเรียน ติดปัญหาพฤติกรรมที่งานพัฒนาวินัยเพิ่งส่งบันทึกมาถึงมือหรือติดค้างงานในรายวิชาต่าง ๆ เพราะอาจารย์มีสอนระหว่างวันจึงไม่รู้ว่าใครขาดเรียน ใครมาสาย มีอะไรก็ต้องอาศัย update เอาช่วงนี้
บ้างก็กำลังต่อล้อต่อเถียงกับนักศึกษา จริงไม่จริง อำไม่อำ
“ถ้าเธอมาจริงแล้วทำไมบันทึกการสอนอาจารย์เค้าเช็คขาดล่ะ
ไปรวมตัวกินข้าวกันหน้าปากซอยอีกแล้วสิ
มันเป็นอะไร ถ้าไม่ไปทำผมเสริมสวยก่อนเนี่ยะ เข้าโรงเรียนไม่ถูกหรือไง
วิชาไหนเค้าบอกว่าจะให้คะแนนผมเรียบแปล้เหรอ
พฤติกรรมที่ถือว่าหนักหนาของนักศึกษาคือการขาดเรียนหรือมาเรียนสายโดยไม่มีเหตุอันควร ครูปูถือว่าเป็นสัญญาณแรกของอีกหลาย ๆ ปัญหา ซึ่งอาจมาจากหลายสาเหตุ เช่น ประสิทธิภาพของการจัดการเรียนการสอน ระบบการบริหารจัดการโดยรวม ระบบการดูแลช่วยเหลือ ศักยภาพของครู สภาพความพร้อมของนักศึกษาหรือระดับความเอาใจใส่ของผู้ปกครอง
ถ้าการเรียนการสอนสนุกสนานมีประสิทธิภาพ เด็ก ๆ ได้รับทั้งความรู้และความประทับใจ กิจกรรมต่าง ๆ ที่สถานศึกษาจัดขึ้นสอดรับกับความสนใจของนักศึกษาจริง อาจารย์ให้การดูแลใกล้ชิด สถานศึกษามีบรรยากาศน่าอยู่น่าเรียน ผู้ปกครองร่วมมือดูแลกวดขัน ประสานความร่วมมือกับอาจารย์ติดตามพัฒนาการด้านต่าง ๆ เพื่อเสริมสร้างคุณลักษณะที่พึงประสงค์ร่วมกันอย่างใกล้ชิด ก็มีความเป็นไปได้สูงว่านักศึกษาจะเกิดพัฒนาการตามศักยภาพจริงของตนได้และสำเร็จการศึกษาได้ภายในเวลาที่หลักสูตรกำหนด
เอาเรื่อง หมาขี้เรื้อน เปลี่ยนคนใจดำ มาเขียนบันทึกเพราะประทับใจมาก ขนาดเราเป็นผู้ใหญ่อ่านแล้วใจยังแกว่ง อยากเอาไปเล่าให้เด็ก ๆ ฟัง ใจเขาจะได้อ่อนโยน ได้ข้อคิดเรื่องความเมตตากรุณา และเห็นภาพ “พระคุณแม่” อย่างชัดเจนและสะเทือนอารมณ์
เลยเกิดปรากฎการณ์ ต่อมน้ำตาแตก กันทั้งโรงเรียนอย่างป๋าว่าอ่ะค่ะ เหอ เหอ เหอ (ไม่ยอมต่อมน้ำตาแตกอยู่คนเดียวร๊อก)
วันนี้มีคนส่งมาให้อีกเรื่องหนึ่งค่ะ ชอบวิธีการอธิบายความของคุณดังตฤณอยู่แล้วด้วย ใช้คำง่าย ๆ เปรียบเทียบเตือนสติตรง ๆ เข้าใจง่าย เดี๋ยววันจันทร์จะนำไปให้แผนกวิชาคอมพิวเตอร์ธุรกิจ ทำการรณรงค์ให้ความรู้คู่คุณธรรม ซึ่งเป็นหนึ่งในกิจกรรมบูรณาการอยู่แล้วค่ะ
ถาม - การเขียนข้อความหรือนำเสนอเนื้อหาอะไรผ่านอินเตอร์เน็ตโดยใช้นามแฝง ถือเป็นกรรมหรือไม่ ? เพราะไม่มีใครรู้จักชื่อเรา ไม่มีใครเห็นหน้าเรา ไม่มีใครได้ยินเสียงเรา เหมือนเราไม่มีตัวตน
(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)
อานิสงส์จากงาน Ignite Thailand ของ เครือข่ายพลังบวก ในคืนวันที่ 16 มิถุนายน 2553 ที่ลุมพินีสถาน อาคารลีลาศ ยังทิ้งร่องรอยประทับไว้ในห้วงคำนึงหลายเรื่องค่ะ
จาก สิ่งที่ไม่ควรลืม ซึ่งโผล่ออกมาอย่างอัตโนมัติระหว่างการพูดคุยที่ตั้งใจจะให้กำลังใจกับเด็กนักศึกษา
ก็ยังมีเรื่องนี้อีกค่ะ ที่ทั้งภาพและเรื่องราวทำให้ตัวเองรู้สึก “อาย”
(ขอบคุณ คุณนที สอนวารี ที่กรุณาเตือนสติค่ะ)
วันที่ 18 มิถุนายน 2553
ได้รับโทรศัพท์จากคุณแม่ท่านหนึ่ง บอกว่าไม่สามารถหาใครเซ็นเป็นผู้รับรองรายได้เพื่อใช้ประกอบสัญญาเงินกู้ยืมเพื่อการศึกษาให้กับลูกได้เพราะเหล่าข้าราชการที่มีคุณสมบัติครบ มักเข้าใจว่าเป็นการเซ็นค้ำประกันเงินกู้ยืมของเด็กจึงไม่มีใครยอมเซ็นให้
จึงขอให้ส่งเด็กมาพบเพื่อสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมแล้วจะเซ็นให้เอง เสียงคุณแม่ท่านนั้นดีใจและตื่นเต้นมากคงไม่นึกว่าเราจะตอบตกลงง่ายขนาดนี้
หนังสือ “จากจิตวิทยาสู่จิตภาวนา” พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต)
“ปัญหาของมนุษย์ที่เรียกว่าปัญหาจิตใจนั้น เมื่อวิเคราะห์ออกไป จะเห็นว่ามีสาเหตุทางจิตใจเป็นเหตุปัจจัยด้านหนึ่ง แต่ก็จะมีสาเหตุทางด้านปัญญาด้วย และเมื่อวิเคราะห์ให้ลึกซึ้งแล้ว สาเหตุทางด้านจิตใจนี้จะเป็นส่วนเบื้องต้นหรือตื้นกว่า เมื่อสืบลึกลงไปถึงที่สุดก็จะเป็นปัญหาด้านปัญญา คือการขาดปัญญา
เช้านี้นกยูงคงทนเห็นภาพครูปูนอนอล่างฉ่างคนเดียวบนเสื่อหน้าทีวีในห้องโถงไม่ไหว เลยเคาะประตูกระจก โป้่ก ๆๆ นึกถึงเสียงยายตะโกนปลุกที่บ้านเลย
ปูเอ๊ยยยย ตื่นได้แล้ว…
แม่หวีหายไปไหน แล้วหว่า (จะสงสัยทำไมไม่ทราบ ก็มันสายโด่ง 7 โมงกว่าแล้วนี่)
ตอบคำถามที่ 2 ของ อ.สุรีย์ ค่ะ
จะพูดยังไงดีให้คนได้รู้คิดบ้างว่า ต้องคิดถึงภาพรวมขององค์กร และคิดถึงส่วนรวมบ้าง การพูดตรง ๆ ด้วยความกรุณาพอจะได้ไหมคะ
เนื่องด้วยช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเข้าลานสักเท่าไหร่ ถึงแม้จะมีเรื่องที่ใจอยากจะเขียนเยอะแยะ (แหว่ะ! แก้ตัว ๆ)
เพิ่งจะเล่าเรื่องการเป็นกรรมการสัมภาษณ์อาจารย์และเจ้าหน้าที่ที่โรงเรียนให้พ่อครูฟัง พ่อครูจึงเอ่ยปากว่า ช่วยเล่าเรื่องนี้เป็นบันทึกหน่อยได้ไหม เผื่อจะตอบโจทย์ของ อ.สุรีย์ ในบันทึก คนเดียวหัวหาย ได้ด้วย
เลยเพิ่งทราบว่าเขาตอบกันไปตั้งนานแล้วล่ะลุง เอ๊ย ป้า แต่ไม่เป็นไรค่ะ มาช้าตอนนี้ ดีกว่าช้ากว่านี้เนาะ อิอิอิ
คำถามที่ 1
การจะรับนักศึกษาพยาบาลในโควต้าดีเด่นด้านการเป็นผู้นำและจิตอาสา จะกำหนดจุดตัดสินอย่างไรดีคะ หากต้องหาจุดที่ชัดเจน
