เช้านี้นกยูงคงทนเห็นภาพครูปูนอนอล่างฉ่างคนเดียวบนเสื่อหน้าทีวีในห้องโถงไม่ไหว เลยเคาะประตูกระจก โป้่ก ๆๆ นึกถึงเสียงยายตะโกนปลุกที่บ้านเลย
ปูเอ๊ยยยย ตื่นได้แล้ว…
แม่หวีหายไปไหน แล้วหว่า (จะสงสัยทำไมไม่ทราบ ก็มันสายโด่ง 7 โมงกว่าแล้วนี่)
โอย… ปวดจี๊ดกับฉายา “แห้ว” ไม่รู้ผู้ใด๋มายัดเยียดให้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไล่ก็ไม่ไป ราดก็ไม่ลง สลัดก็ม่ายยย…หลุด
พอมานั่งนับนิ้วเข้าจริง ๆ คนหัวฟูวัน ๆ วิ่งวนอยู่แต่กับงานและงาน และงานอย่างครูปู กลับมีโอกาสไปร่วมเฮฯ กับชาวบ้านเขาเหมือนกัน เอาเฉพาะที่ได้ไปเยี่ยมเยียนเรียนรู้ที่สวนป่ามหาชีวาลัยอีสาน ของพ่อครูบาสุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์ เมื่อปีที่แล้ว (2552) ก็
ไม่เชื่อ ดูนี่เลยค่ะ
(ท้องฟ้าที่สวนป่ายามเช้าตรู่)
อยู่เมืองกรุง…
บ่มีโอกาสได้เงยดูท้องฟ้ายามเช้าตรู่อย่างนี้ร๊อก…
(ท้องฟ้าที่สวนป่ายามรุ่งสาง)
คิดไปคิดมาอยากจะเหิรฟ้าเสียจริง ๆ…
อย่ากระนั้นเลย นั่งดูเฉย ๆ ท่าจะดีกว่า…
ต้นไม้แต่ละต้นมีชุดความรู้ของตัวเอง
การเดินทางไปสวนป่ามหาชีวาลัยอีสานครั้งแรกของชีวิต ได้ “สัมผัส” ทั้งเกลียวความรู้ และเกลียวความรู้สึกตลอดเวลา จนต้องตัดสินใจวางกล้องและปากกาลง แล้วใช้ใจสัมผัสแทน (ขอบคุณรูปบางส่วนจาก คุณ Logos และน้อง อ.ขจิต ค่ะ)
ได้คลุกวงในกับคนที่ “กอดกับความคัน” อยู่ตลอดเวลา
จนพลอยทำให้ใครต่อใคร
ต้องปีนป่ายตะกายยอดความรู้ตามกันมาเป็นทิวแถว
แถมชี้ให้อีกแนะ ว่าตัวเองน่ะ
ระดับนางสาวไทย อย่าเอามาใช้ไม่ถูกเรื่อง
^_^
