ทำไมต้องรอกอด

โดย krupu เมื่อ 10 กุมภาพันธ 2009 เวลา 23:14 ในหมวดหมู่ aar, การจัดการความรู้, กิจกรรมจิตอาสา, ข้อคิดชีวิต, มุมมองของชีวิต, สังคม, เฮฮาศาสตร์ #
อ่าน: 15546

การเดินทางไปสวนป่ามหาชีวาลัยอีสานครั้งแรกของชีวิต ได้ “สัมผัส” ทั้งเกลียวความรู้ และเกลียวความรู้สึกตลอดเวลา จนต้องตัดสินใจวางกล้องและปากกาลง แล้วใช้ใจสัมผัสแทน (ขอบคุณรูปบางส่วนจาก คุณ Logos และน้อง อ.ขจิต ค่ะ)


ได้คลุกวงในกับคนที่ “กอดกับความคัน” อยู่ตลอดเวลา

จนพลอยทำให้ใครต่อใคร

ต้องปีนป่ายตะกายยอดความรู้ตามกันมาเป็นทิวแถว

แถมชี้ให้อีกแนะ ว่าตัวเองน่ะ

ระดับนางสาวไทย อย่าเอามาใช้ไม่ถูกเรื่อง

^_^

ได้สัมผัสกับคนตัวใหญ่ใจละเอียดที่เลือกจะ “กอดกับความมัน(กว่า)ของชีวิต”

ได้เห็นครูที่  “กอดแน่นกับวิชาชีพ”  เต็ม ๆ ตา

ทึ่งกับคนกล้าที่  “กอดกับความศรัทธา”  ในการทำสิ่งดี

ยิ้มแก้มแทบแตกกับอ้อมกอดของเหล่า “คนน่ากอด”

มะเดี่ยว

ได้เจอน้องมะเดี่ยวผู้น่ารัก คนที่ “รอจะกอดอีกไม่นาน” อิอิ

นักศึกษา

ได้ปล่อยใจไป “กอดกับอดีต” ทำให้มีความหวังเพิ่มกับอนาคต

ได้รับ “กอดอุ่น ๆ” จากน้องชายที่แสนดีคนนี้ตลอดเวลา

เห็นตัวเองชัด ๆ ก็อีตอนเดินตามใคร ๆ ไป “กอดกับความอยาก” ของตัวเองนี่ล่ะค่ะ

ได้เห็นความหวังว่ามนุษย์น่าจะรอดและอยู่ใน

“อ้อมกอดของธรรมชาติ”  ได้

หากเรียนรู้ที่จะอยู่กับทุกสรรพสิ่ง ด้วยการใส่ใจและใส่ความรู้ลงไป

มากพอที่จะสร้าง “ชุดความรู้เฉพาะ” ขึ้นมา

เป็นคู่มือในการอยู่ร่วมกันได้

ได้ยินเขาพูดกันว่ากำลังจะถึง “เทศกาลแห่งความรัก” อยู่รอมมะร่อ

เลยอยากให้ใครต่อใครได้มีโอกาส “กอด”

กับสิ่งที่ตัวเองรักและต้องการจริง ๆ ซะบ้าง

เพราะยังมีอีกหลายชีวิตที่ยังคงต้องเข้าคิว “รอกอด” กันต่อไป

ว่าแล้วก็จะมัวไป ”รอกอด”  กันอยู่ทำไมล่ะพี่น้องเอ๊ย

ฮิ๊ว…

(^__________^)

Key Word  :   อย่าเอานางสาวไทย  มาเป็นคนใช้

Post to Facebook

« « Prev : ปลูกป่าชายเลนกับพี่ครูต้อย

Next : “เหตุที่ต้องปลูกป่า” จากครูบาสุทธินันท์ » »


ผู้ใช้ Facebook สามารถให้ความเห็นที่นี่ได้ โดยกด Like เพื่อแสดงตัว

1830 ความคิดเห็น