ลานเรียนชีวิต

เพิ่งได้รับแจ้งจากหน่วยงานต้นสังกัดขอให้ชี้แจงตามข้อร้องเรียนของผู้ปกครองท่านหนึ่ง เรื่องการดูแลติดตามปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของนักเรียนคนหนึ่ง  “เมื่อสามปีที่แล้ว???”

โดยประเด็นของผู้ปกครองขณะนี้คือต้องการขอค่าเทอมคืนจากทางโรงเรียนให้ได้  ก่อนหน้านี้ก็ได้รับโทรศัพท์แนะนำจากเจ้าหน้าที่ที่รับเรื่องว่า

“คืน ๆ เขาไปเหอะอาจารย์เรื่องจะได้จบ ๆ ไป”

จึงตอบปฏิเสธไปและยินดีจะทำหนังสือชี้แจงกรณีดังกล่าวแทน ดังนี้

อ่านต่อ »

การลาออกหรือลาพักกลางคันของนักศึกษา มาจากหลากสาเหตุ ทั้งที่แก้ไม่ได้ เช่น ปัญหาเศรษฐกิจ หาทุนให้ก็แล้ว หางานให้ทำก็แล้ว แต่ทางบ้านตกงานกันหมดจำเป็นต้องพึ่งพาแรงงานเด็กหรือการที่เด็กต้องย้ายตามผู้ปกครอง ปัญหาผลการเรียนไม่สมบูรณ์ ลากก็แล้ว ดึงก็แล้วก็ยังตก ๆ หล่น ๆ ไม่ถึงเกณฑ์เลื่อนชั้นเสียทีหรือที่พัฒนาไม่ได้ด้วยทุกกระบวนวิธีที่โรงเรียนมีแล้ว ก็ต้องส่งมอบการดูแลคืนแก่ผู้ปกครองไป

ส่วนที่ยังเหนี่ยวรั้งไว้ได้บ้าง เช่น อยากจะไปเรียนที่ที่เขาอนุญาตให้แต่งเครื่องแบบนักศึกษาตามแฟชั่นได้ อยากย้ายไปเรียนที่เดียวกับแฟน  ฯลฯ เหล่านี้ก็ต้องค่อย ๆ เปรียบเทียบให้ชั่งน้ำหนักเอาระหว่างความต้องการชั่วครู่กับความสำคัญของการเรียน

(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

อ่านต่อ »

ครูปูมีร้านข้าวเช้าเจ้าประจำอยู่ร้านนึง เจ้าของร้านเป็นคนเหนืออัธยาศัยดีมาก ยิ้มแย้มแจ่มใสทักทายพูดเล่นชวนลูกค้าหัวเราะหัวฮาได้ทุกคน แถมให้ลูกค้าตักเองได้ตามใจชอบด้วยนะ ราคาก็แสนถูก มากันกี่คนก็ตาม ต่อให้สั่้งกับข้าวเต็มโต๊ะ เฉลี่ยแล้วก็ไม่เคยเกินคนละ 20 บาทเสียที ยิ่งครูปูเลือกกินแต่กับที่เป็นผักข้าวก็ไม่ค่อยกิน “ป้าบัว” ก็ยิ่งคิดราคาถูกเข้าไปใหญ่ ข้าวครึ่งก้อน+ผัดผักอย่างละนิด 2 อย่าง คิดครูปู 5 บาท

แป่ว!

นึกถึงสมัยเรียนประถมที่ ตจว.ขึ้นมาเลยอ่ะค่ะ ให้มากกว่านี้ก็ไม่เอา บอกกินนิดเดียวเอง แกคิดตังค์ไม่ลง ครูปูจึงมักหาน้ำพริกรสเด็ดหรืออาหารเหนือไปฝากเพื่อเป็นการขอบคุณอยู่บ่อย ๆ

ตอนเช้า ๆ ร้านป้าบัวเลยเป็นแหล่งรวมเด็กนักเรียนในตอนเช้า ภาพเด็กกำลังงัวเงียขณะถูกพ่อแม่บังคับให้กินข้าวมีให้เห็นทุกวัน

มีอยู่ครอบครัวหนึ่ง แม่ลูกสี่คน คนโตอยู่ ม.3 ตัวโตเป็นสาวแล้ว คนกลางน่าจะอยู่ ม.2 หรือไม่ก็ ม.1 เพราะตัวโตไล่ ๆ กัน เจ้าน้องชายคนสุดท้องตัวกะเปี๊ยกเดียว น่าจะอยู่อนุบาลหรือไม่ก็ ป.1-2  ทุกครั้งที่เจอจะเห็นยายแม่อ้วนดำคนนี้สูบบุหรี่ปุ๋ย ๆ ไม่ได้หยุดปาก เสียงดังโวยวายตลอดเวลา ทุกคำพูดล้วนด่าทอลูกชายลูกสาวหยาบ ๆ คาย ๆ ทำนองประชดพ่อของลูกที่แอบไปมีเมียน้อย?

(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

ที่ประหลาดก็คือ พ่อเด็กเองก็นั่งฟังอยู่ตลอดเวลาขณะนั่งจิบกาแฟอยู่ร้านตรงข้ามเพื่อรอส่งลูก ๆ ไปโรงเรียน?

อ่านต่อ »

ตอนอยู่สงขลาครูปูเช่าบ้านทาวน์เฮาส์แฝดติดกันสองหลังอยู่กับรุ่นพี่และเพื่อนสนิท เวลากินข้าวสมาชิกทั้งสองบ้านจะมานั่งกินรวมกัน ผลัดกันเป็นเจ้ามือ ผลัดกันเป็นแม่ครัว  คนที่เพิ่งกลับจากบ้านมาก็จะหอบหิ้วผักปลามาแบ่งปันเพื่อน ๆ พ่อแม่ใครส่งพัสดุกับข้าวมาจากไหนก็มาแบ่งกันกิน  หลังบ้านก็เป็นเพียงรั้วปูนเตี้ย ๆ คั่น สองบ้านสามารถช่วยกันเก็บผ้าให้กันและกัน และส่งของไปมาได้อย่างสนุกสนาน เรียกว่าเข้านอกออกในกันเป็นว่าเล่นเลยล่ะค่ะระหว่างบ้านสองหลังนี่

เจ้าของบ้านเช่าก็เอ็นดูเราเหมือนลูกเหมือนหลาน เดี๋ยว ๆ ก็ทำกับข้าวทำขนมมาให้ กล้วยหรือผลไม้ในสวนแกออกก็หิ้วมาให้ วันงานเทศกาลต่าง ๆ ก็หอบหิ้วขนมจากวัดมาฝาก

ต่อมาต่างคนต่างค่อย ๆ แยกย้ายกันไปเนื่องจากได้งานทำบ้าง กลับไปอยู่บ้านกันบ้าง แต่ก็ยังมีรุ่นน้องเข้ามาแซมอยู่เรื่อย ๆ  บ้านหลังติดกันเหลือเพื่อนรุ่นเดียวกันอยู่ 2 คน นอกนั้นก็เป็นรุ่นน้อง บ้านครูปูเองก็มีเพื่อนรุ่นเดียวกัน 1 คนนอกนั้นก็เป็นรุ่นน้องทั้งหมด

(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

อ่านต่อ »

เบอร์โทรศัพท์เป็นข้อมูลสำคัญที่ใช้ติดต่อกับนักศึกษาและผู้ปกครอง ด้วยวิถีชีวิตของครอบครัวชาวกรุงปัจจุบันที่ต้องตระเวณทำมาหากินอยู่นอกบ้านเสียเป็นส่วนใหญ่ หลายครอบครัวจึงมีที่พักที่ไม่ถาวรนัก อพาร์ตเมนท์หรือบ้านเช่าที่ย้ายกันได้ง่าย เปลี่ยนแปลงตามสถานที่ที่ได้งานทำ ครอบครัวเหล่านี้จึงไม่มีเบอร์โทรศัพท์บ้าน ครูจึงต้องประสานผู้ปกครองและนักศึกษาผ่านทางโทรศัพท์มือถือเกือบทั้งสิ้น ยกเว้นในรายที่ครอบครัวมีกิจการค้าขายเก่าแก่จริง ๆ ถึงจะมีเบอร์โทรศัพท์บ้านที่ติดต่อได้เป็นหลักแหล่ง

อาจารย์ที่ปรึกษาจะโทรแนะนำตัวกับผู้ปกครองตั้งแต่ครั้งรับตำแหน่งเพื่อทำความรู้จักและแลกเบอร์โทรซึ่งกันและกัน ก่อนโรงเรียนจะส่งจดหมายแจ้งตามไปอีกครั้ง ด้วยข้อตกลงว่าหากมีการเปลี่ยนแปลงข้อมูลใด ๆ  เช่น ชื่อ นามสกุล ที่อยู่ ที่ทำงาน สถานภาพสมรสหรือเบอร์โทร ต้องแจ้งให้ทางโรงเรียนทราบด้วย

ปัญหาเกิดตรงที่ไม่แจ้งนี่ล่ะค่ะ

อ่านต่อ »

มีโอกาสตระเวณเข้าพบผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมขนาดใหญ่ของรัฐหลายแห่งเพื่อติดต่อขอประชาสัมพันธ์ เลยได้เห็นห้องทำงานของท่าน ผอ.หลากรูปแบบ บางที่ก็อลังการงานก่อสร้าง บางที่ก็นะ ของที่ระลึกเอย เกียรติบัตร โล่รางวัล เครื่องรางของขลังที่เขาว่ากันว่าเป็นมงคลต่าง ๆ เอย ล้นจนตู้รอบห้องใส่ไม่พอ

ยิ่งพวกเรือสำเภาจำลองนี่ แทบจะมีอยู่ทุกที่ที่ไปเลยค่ะ มีอยู่ที่นึงเฉพาะเรือสำเภาจำลองอย่างเดียวก็ปาเข้าไป 12 ลำ! แหนะค่ะ

เอ เท่าที่รู้นี่เขาเหมาะกับการทำการค้าไม่ใช่เหรอคะ เป็น ผอ.จะเอาไว้ค้าอะไรหรือเอาไว้วิ่งฉิวตอนโยกย้าย ฮ่าๆๆ คิดขำ ๆ อ่ะค่ะ (ขืนพูดออกไป มีหวังโดนตื้บ )

หลายท่านเอกสารแฟ้มงานกองท่วมล้นจนลามไปโต๊ะเสริมซ้ายขวาอีก นึกแล้วก็เห็นใจท่านนะคะ ภารกิจด้านการบริหารก็ไม่ใช่งานหน้าเดียวแบบการสอนเสียด้วยสิ ว่าแล้วก็คิดถึงทั่น ผอ.พี่ครูอึ่งขึ้นมาเฉยเลยอ่ะ

อ่านต่อ »

เมื่อห้าหกปีที่แล้วมีหนุ่มน้อยรูปร่างเล็ก สูงไม่ถึง 150 ซม. เดินชะอ้อนชะแอ้นมาเข้าคิวนั่งรอสอบสอนในตำแหน่งครูการตลาดคนหนึ่ง แต่งตัวด้วยโทนสีขาวดำ ข้างในเป็นเสื้อยืดคอตั้งสีดำ ข้างนอกเป็นสูทตัวยาวสีขาว เห็นปุ๊บนึกถึงพวกกัปตันห้องอาหารในมุมมืด ๆ ขึ้นมาทันที เพียงแต่ความสูงน่าจะเป็นลูกชายกัปตันซะมากกว่า

คณะกรรมการสอบสัมภาษณ์ท่านอื่นเห็นโหงวเฮ้งน้องคนนี้แล้วก็ไม่มีใครอยากสัมภาษณ์ซักคน จึงทยอยไปกินข้าวกันจนหมด เหลือครูปูอยู่คนเดียว เพราะเห็นน้องเขาตัวเล็กแกร็น ผิวคล้ำ หน้าตาซื่อ ๆ การแต่งตัวก็บอกได้ว่านี่คงเป็นชุดที่ดูดีที่สุดเท่าที่น้องมีแล้ว เลยขอเปลี่ยนจากการสอบสอนเป็นชวนคุยแทน

น้องเขาเป็นคนโคราช จบจากมหาวิทยาลัยขอนแก่นเข้ามาหางานทำในกรุงเทพ แต่ไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าไหร่ คิดไปเองว่าอาจเพราะรูปร่างน้องเขาก็เป็นได้ จึงจำต้องทำงานเป็นกะไปเรื่อย น้องเคยทำร้านสะดวกซื้อจนได้เป็นผู้จัดการร้าน ซึ่งครูปูรู้ดีว่างานแบบนั้นหนักหนาสาหัสขนาดไหน ถ้าสามารถทนทำได้นานจนได้เลื่อนขั้นนี่ ต้องถือว่าน้ำอดน้ำทนไม่ธรรมดา ได้เงินเดือน 5 พันกว่าบาท ถามต่อว่าบริหารจัดการเงินอย่างไร น้องบอกว่าอาศัยอยู่กับพี่สาวจึงพยายามกินใช้อย่างประหยัดและส่งกลับบ้านให้แม่ทุกเดือน ๆ ละ 2 พันบาท

เท่านี้ครูปูก็พอใจแล้ว จึงยิงคำถามสุดท้ายทันที

เป็นกระเทยหรือเปล่าเนี่ยะ

อ่านต่อ »

เช้าตรู่ของทุกวัน อาจารย์ที่ไปถึงโรงเรียนแต่เช้าจะชินกับภาพของนอร์ หนุ่ม ปวส. หน้าตาหล่อเหลาแต่งตัวเรียบร้อย มีสัมมาคารวะ ใคร ๆ ชอบแซวว่า “ลูกชายอาจารย์ปู” นั่งจ๊องอยู่หน้าห้องพักครู ครูที่มาถึงคนแรกจะได้รับการต้อนรับดูแลช่วยเหลือ ถือของ ทุกอย่างเท่าที่นอร์จะทำได้

แต่น้อยคนที่จะจำได้ว่าตอนเรียน ปวช. นอร์เป็นเด็กดื้อมาก่อน แต่งตัวสไตล์แร็พโย่ ใส่ต่างหูเพชรเม็ดเป้งที่หูด้านซ้าย ไม่เคยยกมือไหว้ใคร ตาขวาง อารมณ์ร้อน เถียงทุกคำ จึงมีเรื่องทะเลาะวิวาทบ่อยครั้ง คุณแม่ที่ถูกเชิญมารับทราบพฤติกรรมยังถูกนอร์ขู่ฟ่อ ๆ จนครูต้องเป็นฝ่ายช่วยปรามนอร์แทนคุณแม่อีกต่างหาก

(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

อ่านต่อ »

เวลาได้ยินใครพูดถึงอาชีพครูว่า

เป็นครูแล้วจน ,

ครูชอบสร้างหนี้  ,

หรือ ลูกครูส่วนใหญ่จะเสียคน

ก็สุดแสนจะจี๊ด…เข้าไปถึงหัวจ๋าย…

(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

ใครคิดกับเรื่องนี้ยังไงไม่รู้นะคะ

แต่ครูปูว่า ตัวเองไม่จน นะเออ!

ถ้า “จน” คือการมีรายได้ไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่ายหรือความต้องการ จะแก้โรคจนตามนี้ ก็ต้องทำอย่างใดอย่างหนึ่งหรือ 2 อย่างคือเพิ่มรายได้กับลดค่าใช้จ่ายหรือลดความต้องการลง

อ่านต่อ »

กรณีนักศึกษาหญิงมีปัญหากันหน้า locker ด่ากันไปมาแล้วบันดาลโทสะกระชากผมกัน โดยมีเื่พื่อน ๆ ล้อมวงอยู่ ทำให้อาจารย์ดูไกล ๆ ไม่รู้กว่าจะไปถึงก็อำกันว่าไม่มีอะไรไม่มีใครยอมรับสักคน เดินหน้าใสหลีกลี้หนีกระจายกันไปคนละทางสองทาง

อาจารย์งานพัฒนาวินัยนักเรียนนักศึกษา (ปกครอง) ได้หลักฐานมาแค่

ผม 1 กระจุก!

พอได้รับรายงานจากหัวหน้างานว่ายังจับผม (?) หรือมือใครดมไม่ได้เลย ครูปูจึงกดโทรศัพท์หาหัวหน้าห้องห้องนั้นทันที เบอร์โทรเส้นสายทุกระดับชั้นมีอยู่ครบ  มี option ให้เลือกด้วยนะ ว่าคนนี้เอาไว้หาข้อมูลเรื่องอะไร

อ่านต่อ »