ตรวจงานคนงานก่อสร้าง เดินเคาะพื้นกระเบื้องเพื่อรับงาน จนได้ฉายาว่าเป็น VBAC รุ่นเคาะกระเบื้อง
ช่วงก่อนสอบ Entrance นั่งปรึกษาตัวเองพร้อมตัดสินใจว่า อย่าเรียนต่อเลยนะเรา สงสารแม่ น้อง ๆ ยังเล็ก ให้น้องเรียนแทนดีกว่า คิดไม่ออกหรอกว่าจะไปทำมาหากินอะไร รู้แต่ว่าถ้าเราไม่เรียนสักคน แม่คงประหยัดสตางค์ได้โขอยู่
อยู่ดี ๆ เหมือนฟ้าผ่า เช้าตี 5 วันหนึ่ง แม่ขึ้นมาปลุกที่ห้องบอก “พ่อมาหา”
แม่ผู้หญิงเรียนน้อยแต่มักมีความคิดทันสมัยอยู่เสมอ ไม่ใช้วิธีเลี้ยงลูกแบบรุนแรงแบบที่คนแถวนั้นมักใช้กัน ไม่ตี ไม่บ่น ไม่เคยด่าว่า ไม่มีการตวาดออกอารมณ์ เมื่อมีคนถามว่า ทำไมไม่ตีลูกบ้าง แม่กับยายจะตอบว่า
“ไม่อยากตีมันหรอก ไอ้เรามันคนโมโหร้าย ตีแล้วก็จะตายเปล่า ๆ”
ครูปูได้ยินทีไร แอบหัวเราะคิก ๆ อยู่ในใจทุกที รู้แล้วว่าเราได้เชื้อโม้มาจากใคร 
เขาเล่ากันว่า… พ่อเป็นเจ้าของธุรกิจเย็บผ้าที่ใหญ่ที่สุดในสัตหีบ รับเย็บเครื่องแบบทหารส่งฐานทัพเรือ รวมทั้งเย็บส่งเรือรบอเมริกันที่มาเทียบท่าที่ฐานทัพเรือสัตหีบด้วย ใคร ๆ มักบอกว่า พ่อเป็นคนดี ขยันทำมาหากิน ซื่อสัตย์ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ จิตใจดี พูดเพราะ ใจคอกว้างขวาง และเป็นช่างตัดเย็บที่มีฝีมือ พ่อทำงานหนัก หามาได้เท่าไหร่เลี้ยงพ่อแม่ดูแลญาติ ๆ ทุกคน เพื่อนฝูงตกทุกข์ได้ยากมาจากไหนพ่อรับไว้หมด
