ลานเรียนชีวิต

หนังสือโมเดลบุรีรัมย์เล่มนี้ พ่อครูบาฯ ได้บอกกับกอง บ.ก.ชัด ๆ เน้น ๆ ถึงความปรารถนาที่อยากจะให้เป็นประจักษ์พยานถึงผลงานที่พ่อครูบาฯ กับแม่หวี ได้ฝ่าฟันบุกสร้างสวนป่าจากพื้นดินแห้งแล้งจนกลายมาเป็นสวนป่าที่ดินน้ำอุดมสมบูรณ์ในวันนี้ นอกจากพึ่งพาตนเองได้อย่างยั่งยืนแล้ว ด้วยความมีน้ำใจและวิสัยทัศน์ของพ่อครูบาจึงเปิดบ้านเป็นแหล่งเรียนรู้ ชื่อว่า มหาชีวาลัยอีสาน อุทิศตนเพื่อการศึกษาค้นคว้าหาวิธีที่จะอยู่ร่วมกับธรรมชาติให้ได้ แล้วนำไปเผยแพร่ต่อ ๆ กันไป

ฟังอย่างนี้แล้ว ต่อให้ต้องเลื่อนกำหนดส่งต้นฉบับเข้ามาอีกกี่ระลอก พวกเราทุกคนก็ยิ่งกว่ายินดีและรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มีส่วนร่วมกับผลงานชิ้นประวัติศาสตร์ของพ่อครูบาสุทธินันท์ บุคลผู้ที่ถือได้ว่ามีคุณูปการกับผืนแผ่นดินไทยคนหนึ่งทีเดียวเชียวล่ะค่ะ ^^

ถอดบทเรียน การทำหนังสือโมเดลบุรีรัมย์ โดยป๋า Conductor Logos มีอยู่ตรงนี้แล้วค่ะ

ทีนี้เรื่องของเรื่องก็คือ หนังสือที่คณะบรรณาธิการชาวเฮเคยทำออกมาแล้ว ทั้ง 3 เล่ม ได้แก่

อ่านต่อ »

นำมาแบ่งปันผู้ที่ถ่ายทอดความรู้ ความเข้าใจหรือทักษะในเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่เราคิดว่าเรามี ให้กับผู้อื่น ผู้ซึ่งอาจถูกเรียกว่า “ครู” หรือไม่ก็ตามแต่ ลองฟังจากเธอคนนี้ดู เผลอ ๆ อาจทำใ้ห้เรานึกถึงคนตรงหน้า ที่เราหลงลืมเขาไปในบางครั้งขึ้นมาก็เป็นได้เนาะคะ

นาทีท้าย ๆ สาวน้อย Adora Lily Svitak คนนี้บอกว่า

“พวกคุณต้องฟังและเรียนรู้จากเด็ก ๆ อย่างเรา ไว้ใจพวกเราและคาดหวังจากพวกเราให้มากกว่านี้ วันนี้คุณต้องเงี่ยหูฟังพวกเรา เพราะพวกเราจะกลายเป็นผู้นำในวันพรุ่งนี้”

อืม… ซ่ากันน้อย ๆ หน่อยก็ดีนะคะ ผู้ใหญ่อย่างพวกเรา ^^

ช่วงเช้ามีธุระหายไปครึ่งวัน พอกลับมามีเจ้าลูกศิษย์เอกรีบแจ้นเข้ามารายงาน

“อาจารย์ปูครับ เมื่อเช้าตอนอาจารย์ไม่อยู่ มีวัยรุ่นสองคนมาด้อม ๆ มอง ๆ แล้วถามพวกผมว่าอาจารย์ปูอยู่ไหมอ่ะครับ”

“เหรอ เด็กโรงเรียนเราหรือเปล่าล่ะลูก”

“ไม่ใช่หรอกครับอาจารย์ หนวดเครางี้เฟิ้มเลยครับ”

“เอ ใครหว่า หนวดเคราเฟิ้มซะด้วย คงเป็นศิษย์เก่าล่ะมั้ง”

“ศิษย์เก่าแล้วทำไมต้องด้อม ๆ มอง ๆ ล่ะครับอาจารย์ ถ้าเป็นพวกผมนะ ก็เดินเข้ามาถามหาอาจารย์คนอื่นที่รู้จักก็ได้นี่ครับ”

“เออ เนอะ”

“พวกผมก็งงกันใหญ่เลยครับ ไอ้แบงค์มันบอกว่ากลัวเป็นคนมาแอบทำร้ายอาจารย์ปูอ่ะครับ”

อ่านต่อ »

เพิ่งได้รับแจ้งจากหน่วยงานต้นสังกัดขอให้ชี้แจงตามข้อร้องเรียนของผู้ปกครองท่านหนึ่ง เรื่องการดูแลติดตามปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของนักเรียนคนหนึ่ง  “เมื่อสามปีที่แล้ว???”

โดยประเด็นของผู้ปกครองขณะนี้คือต้องการขอค่าเทอมคืนจากทางโรงเรียนให้ได้  ก่อนหน้านี้ก็ได้รับโทรศัพท์แนะนำจากเจ้าหน้าที่ที่รับเรื่องว่า

“คืน ๆ เขาไปเหอะอาจารย์เรื่องจะได้จบ ๆ ไป”

จึงตอบปฏิเสธไปและยินดีจะทำหนังสือชี้แจงกรณีดังกล่าวแทน ดังนี้

อ่านต่อ »

วันนี้คุยกันถึงเรื่องการเจ็บป่วยของนักเรียนตั้งแต่ป่วยจริงด้วยโรคประจำตัวต่าง ๆ ปวดท้องประจำเดือน ป่วยการเมือง จนไปถึงแสดงอาการป่วยเพียงเพื่อต้องการเรียกร้องความสนใจจากครูหรือเพื่อน ๆ

ครูปูจึงเล่าให้น้อง ๆ ฟังว่า ตอนโรงเรียนเพิ่งเปิดสอนในปี 2542 มีครูอยู่ 10 คน นักเรียนสองร้อยกว่า  มีนักเรียนหญิงฝาแฝดคู่หนึ่ง คนพี่ตัวเล็กกว่าร่าเริงแจ่มใส พูดเก่ง กล้าพูด กล้าถาม หัวไว เรียนเก่ง ส่วนคนน้องเงียบ ตัวโตกว่าพี่จึงดูเป็นสาวกว่า ท่าทางเรียบร้อย ใครพูดอะไรได้แต่ยิ้ม ๆ แต่ผลการเรียนอ่อนมากต้องลงซ่อมแทบทุกภาคเรียน

(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

อ่านต่อ »

ด้วยหน้าที่ในปัจจุบัน ทำให้ไม่สามารถขึ้นสอนในรายวิชาต่าง ๆ ได้เหมือนแต่ก่อน ทำให้พลาดโอกาสในการรับรู้การเปลี่ยนแปลงใด ๆ รายวันของเหล่าลูกศิษย์ ข้อมูลที่ได้รับเป็นเพียงผลจากการคัดกรองคร่าว ๆ จากอาจารย์ที่ปรึกษาและฝ่ายงานต่าง ๆ นอกจากนี้ก็ต้องอาศัยความใส่ใจส่วนตัวตระเวนทักทายและเก็บข้อมูลด้วยตัวเองทั้งวัน  ถ้าภายในโรงเรียนก็ง่ายหน่อย แต่เรื่องเด็ด(กว่า)มักจะเกิดนอกโรงเรียนทั้งนั้น

มิได้การ คิดได้ดังนั้น จึ่งต้องทำตัวให้ทันสมัยเสียให้ได้ในเพลานี้

ป๊าด…ไปเจอรูปแอ๊บบ๊องส์ แอ๊บแบ๊ว ใน hi 5 ก็ต้องยอมแพ้ แถมโปรแกรม MSN ในเครื่องก็ยังมีปัญหาอีก  จึงต้องหันมาใช้ facebook อย่างเป็นล่ำเป็นสันเสียที หลังจากที่ป๋าแนะนำให้สมัครแต่แรกเพียงเพื่อจะเอาไว้ลงทะเบียนไปงาน IgniteTH#1 แค่นั้น

อ่านต่อ »

ในสัปดาห์ของการนิเทศการสอน ซึ่งฝ่ายวิชาการและแผนงานโดยแผนกวิชาได้ซ้อมนิเทศครูใหม่กันมาแล้ว งวดนี้จึงเป็นการนิเทศโดยผู้บริหาร ครูปูซึ่งขณะนี้ถูกขอให้กลับมาช่วยดูแลฝ่ายวิชาการและแผนงานอีกฝ่ายหนึ่ง (อีกแล้ว) ก็เป็นหนึ่งในคณะกรรมการนิเทศด้วย  ช่วงเย็นคณะกรรมการจะประชุมแลกเปลี่ยนความคิดเห็น เพื่อสรุปผลการนิเทศของอาจารย์แต่ละท่านกัน

อ่านต่อ »

คืนวันที่พุธที่ 1 ก.ย.53 พ่อครูโทรมาตอนหัวค่ำ “แห้วเอ๊ย ไปเจอกันที่โรงแรมรามาการ์เดนท์เดี๋ยวนี้เลย มีเรื่องใหญ่จะบอก”

เรื่องใหญ่หยังวา ไปก็ไป เดี๋ยวก็รู้ กระโดดขึ้นแท็กซี่ไปในบัดดล

ไปถึงจึงได้กอดจากอุ๊ยและพี่หมอเจ๊ แถมได้ของฝากจากอินตะระเดียกะเขาด้วยนะ

ขอบคุณค่ะพี่หมอเจ๊ขา สา…ธุ

ได้คุยกันหลายเรื่อง รวมถึงเรื่องสำคัญที่จะไม่เล่าในที่สาธารณะ

วันที่ 2 ก.ย.พ่อบอก

“แห้วเอ้ย ปั่นต้นฉบับแบบด่วน ๆ หน่อย ทำหนังสือแสดงฝีมือครูอาชีวะเอกชนไปเล้ย เราต้องสร้างจุดเด่นให้ได้”

เหรอคะ ?  เอางั้นเหรอคะ

อ่านต่อ »

เอาเรื่อง หมาขี้เรื้อน เปลี่ยนคนใจดำ มาเขียนบันทึกเพราะประทับใจมาก ขนาดเราเป็นผู้ใหญ่อ่านแล้วใจยังแกว่ง อยากเอาไปเล่าให้เด็ก ๆ ฟัง ใจเขาจะได้อ่อนโยน  ได้ข้อคิดเรื่องความเมตตากรุณา และเห็นภาพ “พระคุณแม่” อย่างชัดเจนและสะเทือนอารมณ์

เลยเกิดปรากฎการณ์ ต่อมน้ำตาแตก กันทั้งโรงเรียนอย่างป๋าว่าอ่ะค่ะ เหอ เหอ เหอ (ไม่ยอมต่อมน้ำตาแตกอยู่คนเดียวร๊อก)

วันนี้มีคนส่งมาให้อีกเรื่องหนึ่งค่ะ ชอบวิธีการอธิบายความของคุณดังตฤณอยู่แล้วด้วย ใช้คำง่าย ๆ เปรียบเทียบเตือนสติตรง ๆ เข้าใจง่าย  เดี๋ยววันจันทร์จะนำไปให้แผนกวิชาคอมพิวเตอร์ธุรกิจ ทำการรณรงค์ให้ความรู้คู่คุณธรรม ซึ่งเป็นหนึ่งในกิจกรรมบูรณาการอยู่แล้วค่ะ

ถาม - การเขียนข้อความหรือนำเสนอเนื้อหาอะไรผ่านอินเตอร์เน็ตโดยใช้นามแฝง ถือเป็นกรรมหรือไม่ ?  เพราะไม่มีใครรู้จักชื่อเรา ไม่มีใครเห็นหน้าเรา ไม่มีใครได้ยินเสียงเรา เหมือนเราไม่มีตัวตน

(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

อ่านต่อ »

อานิสงส์จากงาน Ignite Thailand ของ เครือข่ายพลังบวก ในคืนวันที่ 16 มิถุนายน 2553 ที่ลุมพินีสถาน อาคารลีลาศ ยังทิ้งร่องรอยประทับไว้ในห้วงคำนึงหลายเรื่องค่ะ

จาก สิ่งที่ไม่ควรลืม ซึ่งโผล่ออกมาอย่างอัตโนมัติระหว่างการพูดคุยที่ตั้งใจจะให้กำลังใจกับเด็กนักศึกษา

ก็ยังมีเรื่องนี้อีกค่ะ ที่ทั้งภาพและเรื่องราวทำให้ตัวเองรู้สึก “อาย”

(ขอบคุณ คุณนที สอนวารี ที่กรุณาเตือนสติค่ะ)

อ่านต่อ »