ลานเรียนชีวิต

วันนี้คุยกันถึงเรื่องการเจ็บป่วยของนักเรียนตั้งแต่ป่วยจริงด้วยโรคประจำตัวต่าง ๆ ปวดท้องประจำเดือน ป่วยการเมือง จนไปถึงแสดงอาการป่วยเพียงเพื่อต้องการเรียกร้องความสนใจจากครูหรือเพื่อน ๆ

ครูปูจึงเล่าให้น้อง ๆ ฟังว่า ตอนโรงเรียนเพิ่งเปิดสอนในปี 2542 มีครูอยู่ 10 คน นักเรียนสองร้อยกว่า  มีนักเรียนหญิงฝาแฝดคู่หนึ่ง คนพี่ตัวเล็กกว่าร่าเริงแจ่มใส พูดเก่ง กล้าพูด กล้าถาม หัวไว เรียนเก่ง ส่วนคนน้องเงียบ ตัวโตกว่าพี่จึงดูเป็นสาวกว่า ท่าทางเรียบร้อย ใครพูดอะไรได้แต่ยิ้ม ๆ แต่ผลการเรียนอ่อนมากต้องลงซ่อมแทบทุกภาคเรียน

(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

วันหนึ่งขณะกำลังเข้าแถวตอนเช้า เจ้าแฝดคนน้องแจ้งอาจารย์ที่ปรึกษาว่าไม่สบาย ครูผู้หญิงเข้าไปประคองกัน ครูผู้ชายได้แต่เข้าไปดู ๆ ปรากฎว่านักเรียนเป็นลมทิ้งตัวไปเลย ครูสุภาพบุรุษจึงต้องอุ้มไปส่งห้องพยาบาล ซึ่งก็คือด้านหนึ่งของห้องพักครูนั่นเอง แล้วจึงโทรแจ้งผู้ปกครอง สัปดาห์ต่อมาก็เป็นอีก ท่านประธานฯ ก็ตกใจจึงให้อุ้มเด็กใส่รถเบนซ์ของท่านไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนั้นเลย คุณหมอก็แจ้งว่าไม่พบสิ่งผิดปกติใด ๆ อาจแค่อ่อนเพลียก็เป็นได้

ทีนี้อาการเป็นลมเอย หน้ามืดเอย ปวดหัว ปวดท้องก็ยังเกิดเป็นระลอก จนรู้กันว่าหากนักเรียนหญิงคนนี้เป็นลม ครูสุภาพบุรุษก็รู้หน้าที่ได้เลย หลัง ๆ ครูปูสังเกตุว่าตอนถูกครูหนุ่ม ๆ อุ้ม เด็กก็นอนยิ้มกรุ้มกริ่มเหมือนเขินอายมาเลย

อะไรของมัน???

เริ่มหงุดหงิดกับอาการพะเน้าพะนอกันบ่อยครั้ง พอเป็นลมทีนึง ห้องพักครูก็จะวุ่นวาย เพื่อน ๆ ก็แห่กันมารุมล้อมกันพักใหญ่ แต่พอปฐมพยาบาลกันสักครู่ก็หาย ลุกขึ้นแต่งตัวกลับบ้านได้ทุกครั้งไป

ภาพเด็กนอนยิ้ม เอามือปิดปากเขินอายขณะถูกอุ้มยังติดตาครูปูอยู่

เอาน่า ขอให้ผู้ปกครองนำไปตรวจที่โรงพยาบาลอื่นและเช็คให้ละเอียดอีกทีดีกว่า ก็ได้คำตอบเช่นเดิมคือคุณหมอบอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติเลย ตอนนั้นก็ยังไม่มีนักจิตวิทยาประจำโรงเรียนคอยทดสอบหรือให้คำปรึกษาเสียด้วยสิ งั้น ทดไว้ในใจก่อนดีกว่า

ทั้งจำนวนครั้งและความถี่มากขึ้น จนถึงขั้นมีอาการคล้าย

ผีเข้า!!!

โอ.. แม่เจ้า โรงเรียนมีผีวนเวียนคอยจ้องจะกระโดดเข้าสิงนักเรียนด้วย? ความรู้ใหม่เลยนะนี่

เกิดเหตุการณ์คล้ายทฤษฏีสมรู้ร่วมคิดขึ้น คือนักเรียนหญิงคนนี้สั่นกั่กๆๆ แล้วอาละวาดเหมือนผีเข้า ครูก็อุ้มกันมาห้องพยาบาล จู่ ๆ มีนักศึกษา ปวส.หญิงอีกคน คงได้ยินจากการบอกต่อ ๆ กันมา (ก็ทั้งโรงเรียนมีกันแค่ไม่กี่คนนี่นา) อ้างว่าตัวเองเป็นร่างทรง (เจ้าแม่อะไรซักอย่าง จำไม่ได้แล้ว) จีบมือทำท่าเดียวกับเจ้าแม่กวนอิม แล่นปร้าด…มาจากทางไหนไม่ทราบ มานั่งจ้องตากับนักเรียนคนที่กำลังดิ้นกระแด่ว ๆ อยู่

ว่าแล้วก็เกิดบทสนทนาระหว่างว่าที่ผีกับว่าที่เจ้าแม่ขึ้น โดยมีเด็กและครูแห่มามุงดูกันแทบจะเป็นตาเดียว

ว่าที่เจ้าแม่ :  เจ้าเป็นใคร

ว่าที่ผี        :  ไม่รู้ ไม่รู้

ว่าที่เจ้าแม่ :  จะบอกดี ๆ หรือต้องให้บังคับ

ว่าที่ผี        :  ไม่บอก ไม่บอก (ไม่ร้องเป็นเพลงซะเลยล่ะ)

ว่าที่เจ้าแม่ :  เจ้ามาเข้าเด็กเขาทำไม

+_()&*%&^*%$$%##$#$#)_)+_||)*(”"PB>T

จู่ ๆ ครูยู้ฮูคนหนึ่งทะลึ่งลงไปนั่งกับพื้น พนมมือไหว้ยายนักศึกษาว่าที่เจ้าแม่ปุลก ๆ แล้วถาม

ไม่ทราบเป็นเจ้าแม่องค์ไหนเข้าประทับเพคะ ?

จ๊าก…..

หมดความอดทนแล้วโว้ย…

“ไอ้พวกบ้า ผีบ้าผีบออะไรกัน มาเข้ากันกลางวันแสก ๆ ทำไมไม่ไปจ้องหาวิธีไปผุดไปเกิดกันห๋า เข้า ๆ ออก ๆ กันอยู่ได้

พอ! พอกันที ลุกขึ้นแต่งตัวไปขึ้นเรียนเดี๋ยวนี้ มากไปแล้วเธอ เดี๋ยวป่วย เดี๋ยวผีเข้า ป่วยมากนักก็ลาออกเลยไป๊ ไปนอนชักอยู่กับบ้านนู่น ไม่ต้องลงต้องเรียนมันแล้ว”

อาการสั่นของว่าที่ผี หายเป็นปลิดทิ้ง ลุกขึ้นแต่งตัวเอาเสื้อใส่ในกระโปรงคว้าเข็มขัดเน็คไทมาผูกมาสวมอย่างรวดเร็ว

“ค่ะ ๆ หนูไปเรียนก่อนนะคะอาจารย์ปู สวัสดีค่ะ”

หันมาตาขวางใส่ยายว่าที่เจ้าแม่อีกคน

“เป็นไงเรา เป็นเจ้าแม่มานานหรือยัง ถ้าเธอรู้ดีเรื่องอะไรที่เหนือธรรมชาติขนาดนั้นนะ ก็ไม่ต้องมาเรียนแล้ว อยากได้อะไรก็ไปให้เจ้าแม่ดลบันดาลให้เห๊อะ พวกฉันน่ะ แค่คนธรรมดา สงสัยจะมิบังอาจไปสอนเธอต่อแล้วล่ะ วิเศษกันนัก!”

มือที่จีบตรงอกตลอดเวลาเอาลงได้ดีเด่เลยทีนี้ เปลี่ยนมาเป็นพนมมือ “ขอโทษค่ะอาจารย์” แล้ววิ่งจู๊ดขึ้นเรียนทันที

วงไทยมุงทั้งครูบาอาจารย์และนักศึกษาที่เหลือก็แตกกระสานซ่านกระเซ็นในบัดดล

หันควั่บมาถลึงตาใส่ยายครูยู้ฮูที่ยังนั่งกองอยู่กับพื้น แม้จะเอามือที่พนมลงแล้วก็ตาม

“เป็นไงเธอ ทีนี้จะทูลถามเรื่องอะไรอีก จะเพคะอีท่าไหน ยังไงต่อ ว่ามา”

ครูยู้ฮูอ้วนดำคนนี้ ถึงจะอายุมากกว่าครูปู แต่ก็ทำตัวเป็นน้อง เรียกครูปูว่า “เจ๊ปู ๆ” ทุกคำ

“เจ๊ปูอ่ะ ฉันอายนะ ก็ไม่รู้นี่หว่า หนอยแสดงกันซะเนียนขนาดนั้นฉันก็กลัวดิ โอย..ยิ่งพูดยิ่งอาย ฉันไปก่อนดีกว่า”

เรื่องนี้จึงกลายเป็นตำนานผีเข้าที่แสนจะขำขันประจำโรงเรียน

ไม่เชื่อมาดูหน้าไอ้เจ้าพวกน้อง ๆ ที่นั่งฟังกันอยู่นี่สิคะ หัวเราะกันงอก่องอหาย น้ำหูน้ำตาไหลกันทุกคน

แุถมบอกด้วยว่า

“นี่ถ้าแถวบ้านหนูเค้ามีผีเข้ากันอีกนะ หนูจะมาเชิญพี่ปูไปไล่ผีล่ะ”

เง๊อ

« « Prev : เพื่อนใจวัยดึก

Next : ดับทุกข์ด้วยต้นทุนชีวิตจากครอบครัว » »