วันพ่อปีีนี้ที่สวนป่า
(ท้องฟ้าที่สวนป่ายามเช้าตรู่)
อยู่เมืองกรุง…
บ่มีโอกาสได้เงยดูท้องฟ้ายามเช้าตรู่อย่างนี้ร๊อก…
(ท้องฟ้าที่สวนป่ายามรุ่งสาง)
คิดไปคิดมาอยากจะเหิรฟ้าเสียจริง ๆ…
อย่ากระนั้นเลย นั่งดูเฉย ๆ ท่าจะดีกว่า…
(ฝ่ายโภชนาการสวนป่ามหาชีวาลัย)
อยู่ดี ๆ บรรยากาศอุ่น ๆ ก็เริ่มปกคลุม…
(สวนผักยามเช้า)
ก็ไม่ถึงกับสบายซะทีเดียวหรอกนะคะ…
เพราะต้องทำงานแลกข้าวกินเป็นมื้อ ๆ ไปด้วยอ่ะ…
(มื้อเช้าฝีมือพ่อครูบาฯ)
วันพ่อ แต่ดันใช้พ่อทำกับข้าวให้กินเสียนี่…
ช่วยก็ไม่ช่วย…
แถมแซวให้เขวตลอดเวลาอีกต่างหาก ฮ่าๆๆ
(เจ้ามอม เจ้าเหมียวเป๋ และสาวน้อยผู้ทรนง)
พ่อครูฯ แนะนำเพื่อนใหม่ให้รู้จัก…
(เพื่อนเก่ายกทัพมาทักทายแต่เช้า…)
เลยต้องไปทักทายเพื่อนเก่าเสียหน่อย…
เดี๋ยวน้อยใจ…
(สวนป่ายามเช้าที่แสนสงบ)
เดินตามพ่อไปโกยอากาศใส ๆ ใส่ปอด…
เอาพอให้ซี่โครงฉ่ำ ๆ ก็พอ…
(สีสันวันนี้ที่สวนป่า)
นั่งเมาท์กันอย่างเมามัน…
พร้อมเก็บเกี่ยวสีสันในวันที่แสนเบิกบาน…
(พ่อครูบาฯ พาเดินดูการเปลี่ยนแปลงของต้นไม้ใบหญ้า)
เดินตามพ่อครูฯ…
ไปเรียนไม่รู้จบ…
(การติดตาต่อกิ่งสัมซ่ากับต้นกระสัง)
โธ่ ง่ายอย่างนี้หนูก็ทำได้อยู่นา…
เอามั่ง เอามั่ง
(ตลาดปลาทุ่งกุลา)
นึกสนุกก็ขับรถไปเที่ยวกัน…
อยากไปไหนก็ไป…
อยากทำอะไรก็ทำ…
ใช้ชีวิตแบบไม่ต้องมีแผนซะมั่ง หนุกๆๆ…
จะมีใครซักกี่คนน๊อ ที่ได้นั่งรถที่พ่อครูบาฯ ขับ…
ครูปูขอรับรองความมันส์…
แต่ไม่รับประกันความปลอดภัยนะขอรับ ฮ่าๆๆ
(เมี่ยงส้มตำข้าวเหนียวดำฟักทอง ที่คิดขึ้นได้ในบัดดล)
คว้านู่นนี่ ใส่ปาก…
ของสด ๆ …
บรรยากาศสะอาด ๆ …
รอยยิ้มใส ๆ จากใจสวย ๆ …
ทำตัวง่าย ๆ …
ไม่ฝืน ไม่ขืน ไม่ขัด …
ปล่อยความคิด…
ผ่อนลมหายใจ…
ได้อยู่กับความเรียบง่าย…
ที่เป็น “ความจริง” แบบนี้ของชีวิต…
แค่นี้ก็มีความสุข จะตายชักแล้ววว…
(นอนอ่านหนังสือเล่น บนลานดูดาว)
อิ่มแล้วก็ว่ากันตามตำรา…
กินบนเรือน ผึ่งพุงบนหลังคา…
(แม่หวีพาลุยตลาดสตึกยามเย็น)
อาศัยช่วงพ่อครูบาฯ เผลอแอบหนีไปลุยตลาดสตึก…
ไปทุกทีก็หนุกหนานทุกทีสิน่า…
แถม ได้ บรึ๋ย! อีกต่างหาก…
(ริมฝั่งแม่น้ำมูล)
ได้สัมผัสบรรยากาศริมแม่น้ำมูลยามเย็นเป็นครั้งแรก…
สงบ เย็น…
หรือเขาก็เป็นอย่างนั้นของเขา…
เราซิ่…
ไปมอง ไปคิดไปต่าง ๆ นานาเอาเอง…
(หนุกหนานกับการโขมย มันส์ๆๆๆ)
กินง่าย อยู่ง่าย…
ไม่ต้องเรื่องเยอะ…
ไม่ต้องเงื่อนไขแยะ…
กิน…
อยู่…
กับดิน…
เดี๋ยวไม่นานก็ต้องกลับลงดิน…
(พ่อครูฯ ทำกับข้าวไป โทรโม้กับอุ๊ยไป อิอิ)
ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องมีธรรมเนียม ทถถ…
ด้วยความคิดถึงนะคะ…
ไม่ได้อยากให้ รษย. :p
เอก เพิ่งจะรู้ตัวว่าถูกหลอกให้มาผจญภัยในสวนป่า เริ่มตั้งแต่อดข้าวเย็นมา เพราะหลงเชื่อโฆษณาเรื่องข้าวต้มผักสดมื้อดึกที่สวนป่า ที่ไหนได้ รถตู้ถึงเอาตีสอง นั่งหิวท้องร้องจ๊อก ๆ ในรถมาทั้งคืน มาถึงก็ดึกเกินไป อดกินอีก
เช้ามาเจอแต่เรื่องไม่คาดฝัน ไอ้นู่นก็ตื่นตา ไอ้นี่ก็ตื่นใจ เลยแก้เครียดด้วยการกินข้าวต้มจนหมดหม้อ แถมผักอีกครึ่งสวน หลังจากนั้นก็ต้องทนฟังพวกเราเมาท์กันสนั่นจนใส่คะแนนไม่ทันอีก
ยิ่งตอนขากลับจากไปเจอฤาษีอ้นมา เห็นกลับมาค้นเรื่อง ดอนกีโฆเต้ ใหญ่ แล้วขอชื่อจริงนามสกุลจริงของฤาษีไป เพราะได้ยินว่าฤาษีอ้นเขียนหนังสือด้วย เลยจะไปหาตามศูนย์หนังสือ
เห็นบอกว่า “คนอย่างนี้สิ เจ๋งจริง”
(ใครเจอก็ทึ่งเหมือนเราเลยแฮะ)
(ฤาษีอ้น ณ ระเมียรไม้)
“อยู่แบบนี้มีความสุขดีเนอะ อยู่กับธรรมชาติจริง ๆ ไม่นึกว่าอิสานก็มีความอุดมสมบูรณ์แบบนี้ (คิดเหมือนเราตอนมาครั้งแรกเลยวุ๊ย)
แล้วพ่อครูบาฯ แม่หวีก็ดูสุขภาพจิตแข็งแรงเบิกบานอยู่ตลอดเลย
ได้สัมผัสแบบตัวจริงเสียงจริง ได้เห็นวิธีการที่พ่อครูฯ สร้างป่า สร้างคนแบบนี้ เพราะได้ยินเรื่องที่พ่อครูฯ เลือกจะัรับซื้อฟางแบบนี้ แทนที่จะซื้อฟางอัดก้อนเสร็จแล้ว ถึงราคาจะพอกัน แต่เอาส่วนเกินนั้นมาจ่ายเป็นค่าแรง ให้คนงานมีงานทำดีกว่า แล้วบริหารสิ่งที่เลือกแล้ว ด้วยความสนุกสนาน ให้เงินคนงานไป 1 ก้อน แล้วให้โจทย์แค่ว่าจะทำลอมฟางที่สูงที่สุดในโลก แค่นั้น จะไปหาที่ไหน จะเอารถอะไรขน จะใช้คนงานกี่คน ก็ไปจัดการกันเอง ค่าแรงก็จัดการกันเอง พ่อครูบาแค่แวะเวียนไปแหย่ ไปเสริมแรงให้ตื่นเต้นกระชุ่มกระชวยเสมอ ๆ
เพียงเท่านี้ ก็ได้ทั้งสิ่งที่ฝัน ได้สร้างงาน ได้สร้างคน
จะสร้างศูนย์บริบาลแห้วหลังนึง ก็แค่เล่าความฝันให้ช่างฟัง ไม่จู้จี้ ชี้นิ้ว เลือกคุยเลือกถามแต่จุดที่สำคัญ ๆ ไม่บังคับ ชี้นำ กะเกณฑ์ คอยฟังว่าต้องใช้อะไรบ้าง จะได้จัดซื้อ จัดหามาให้
ว่ายังไงก็ว่ามา ขอให้ได้ตามความฝันเป็นพอ
เรียกว่าเคารพและให้เกียรติในภูมิรู้ของช่าง เพื่อให้เขาต่อเติมฝันให้เรา น่าจะใช่
หันมาเล่าให้ฟังอีกว่า ช่างพวกนี้เขาเป็นศิลปิน บอกแค่ความต้องการเขาพอ เดี๋ยวที่เหลือเขาจัดการเอง ทำงานกับคนแบบนี้ ต้องใช้วิธีนี้
เลยได้เห็นความเป็น “ครู” ของพ่อครูบาฯ อย่างชัดเจน
รู้แล้วว่าทำไมใคร ๆ ถึงได้ชื่นชมวิธีการบริหารจัดการความรู้ของพ่อครูบาฯ กันนัก”
(เติมเต็มให้กันในวันดี ๆ)
ถ้าคิดดี ทำดี ปรารถนาดีต่อกัน…
การอยู่ด้วยกัน…
ก็เท่ากับเป็นการให้และรับของขวัญซึ่งกันและกันตลอดเวลาเลยนะนั่น (^___^)
(หิวจนหน้ามืด ถ่ายในรถตู้ตอนขามา)
ตื่นมากลางดึก เห็นทำอะไรตะคุ่ม ๆ อยู่คนเดียว
ที่ไหนได้กำลังคุ้ยเขี่ยหาเผือกหามันกินอยู่นั่นเอง
ก็นึกว่าจะเข็ด
หนอย… มีการบอกอีกนะ ว่าคราวหลังมา อย่าลืมชวนอีกล่ะ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคนเป็นครู ฮี่ๆๆๆ 
5 ความคิดเห็น
= ช่างมีวิธีเขียนเชียร์กันเองได้อร่อยอย่างนี้
ก็น่าให้มาอีกอยู่ร๊อกนะ แคว๊กๆๆ
ไม่รู้เป็นยังไงหนูไปสวนป่ามา 7 ครั้ง ไม่เหมือนกันเลยซักครั้งนึง แต่ละครั้งได้หมุนเปลี่ยน
เรียนรู้เรื่องราวต่าง ๆ กันไป แต่ประทับใจทุกครั้งค่ะ เห็นมั้ยคะ ขนาดหลอกหน้าใหม่ ๆ ไป
ยังคิดและรู้สึกได้เหมือนหนูเลยอ่ะ คิดดูสิคะ
เหอ เหอ (^____^)
ทถถ…นี่แปลว่าอะไรคะ??
ไม่ได้อยากให้ รษย. อันนี้แปลได้ค่ะ
แต่เผลอ รษย. ไปแล้ว!! อะ
ทถถ = โทรถากถัง เอ๊ย โทรถากถาง ค่ะ อิอิ
[...] ตาม บันทึกนี้ ค่ะ [...]