ลานเรียนชีวิต

ปถุชนยังละกิเลสไม่ได้ เกิดมาก็ย่อมต้องมีความรักทั้งหญิงและชาย พระพุทธเจ้าทรงแสดงเหตุที่ทำให้หญิงชายรู้สึุกรักกันไว้ใน สาเกตชาดก พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๙ ดังนี้

“ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า เหตุไรหนอ เมื่อบุคคลบางคนในโลกนี้พอเห็นกันเข้าก็เฉย ๆ หัวใจก็เฉย บางคนพอเห็นกันเข้า จิตก็เลื่อมใส”

“ความรักนั้น ย่อมเกิดขึ้นด้วยเหตุ ๒ ประการ คือ ด้วยการอยู่ร่วมกันในกาลก่อน ๑ ด้วยความเกื้อกูลต่อกันในปัจจุบัน ๑”

“เหมือนดอกอุบลและชลชาติ เมื่อเกิดในน้ำ ย่อมเกิดเพราะอาศัยเหตุ ๒ ประการ คือน้ำและเปือกตม ฉะนั้น”

อ่านต่อ »

นั่งทำงานอยู่ดี ๆ มีน้องมาตาม “พี่ปูครับมีทหารมาบุกครับ!”

ปรากฎว่าเป็นนายทหารมาขอเข้าร่วมทำโครงการกระตุ้นเตือนเรื่องความจงรักภักดี ปลูกจิตสำนึกเรื่องบทบาทหน้าที่ให้แก่เยาวชนในปีการศึกษาหน้า ตามนโยบายทหารเป็นมิตรกับประชาชนโดยจะขอมาพูดหน้าแถวด้วยเพียงวันละ 5-10 นาที

“ได้เลยค่ะ”

“โห…อาจารย์ให้คำตอบได้เลยไม่ต้องรอปรึกษาท่าน ผอ.ก่อนเลยเหรอครับ”

อ่านต่อ »

วันศุกร์ที่ผ่านมามีโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งมาขอเยี่ยมชมโรงเรียน นักเรียนแค่ 90 คน อาจารย์ 2 ท่าน เลี้ยงอาหาร ขนม น้ำ พาเยี่ยมชมการจัดการเรียนการสอน ห้องปฎิบัติการและการทำกิจกรรมต่าง ๆ มีผู้รับผิดชอบนำเสนอแต่ละส่วนอยู่แล้ว ไม่ยุ่งยากเลย

ครูปูมีหน้าที่คอยต้อนรับอาจารย์ผู้ใหญ่ที่มาด้วย บรรยายภาพรวมของการบริหารจัดการและตอบทุกคำถาม พาเยี่ยมชม ร่วมรับประทานอาหารเที่ยงด้วย มอบของที่ระลึก ร่วมถ่ายภาพเป็นที่ระลึกแล้วจัดรถไปส่ง เป็นอันเสร็จพิธี

ปัญหาที่เคยเจอสำหรับหน้าที่นี้คืออาจารย์ที่มาจากโรงเรียนรัฐ มักสงสัยในเรื่องวัยวุฒิของครูปูที่อาจดูไม่ค่อยเหมาะกับตำแหน่งนัก เพราะส่วนใหญ่ผู้บริหารมักมีวัยวุฒิระดับหนึ่งกันแล้ว

ไม่ใช่มีแต่อาวุธ (ปาก) เหมือนเรา ฮ่าๆๆ

ก็ไม่แน่ใจว่าคนที่ถามด้วยความสงสัยทั้งหมดนั้นจะได้คำตอบอะไรกลับไปบ้าง แต่ถ้าเรารู้ตัวแล้วว่าเราทำอะไรได้ก็ทำไปอย่างสุดความสามารถด้วยความบริสุทธิ์ใจก็คงไม่ต้องไปกังวลกับคำตอบในใจของใครต่อใครเขาหรอกเนอะ

(นี่ไงล่ะคะพี่เบิร์ดขา พวกศรัทธาจริต :P)

อ่านต่อ »

ตอนเด็ก ๆ ถ้าวันไหนถูกคุณยายกระเตงไปต่างอำเภอด้วยจะตื่นเต้นมาก ถึงจะพะุรุงพะรังตอนขาไปหน่อยก็เหอะ เพราะต้องหอบหัวน้ำปลาแท้ ไตปลาดอง (คนใต้เรียก ขี้ปลา) และปลาทูนึ่งไปฝากตามบ้านญาติ ๆ ทุกหลังก็ตามที

อ่านต่อ »

(ท้องฟ้าที่สวนป่ายามเช้าตรู่)

อยู่เมืองกรุง…

บ่มีโอกาสได้เงยดูท้องฟ้ายามเช้าตรู่อย่างนี้ร๊อก…

(ท้องฟ้าที่สวนป่ายามรุ่งสาง)

คิดไปคิดมาอยากจะเหิรฟ้าเสียจริง ๆ…

อย่ากระนั้นเลย นั่งดูเฉย ๆ ท่าจะดีกว่า…

อ่านต่อ »

อยู่ร่วมกัน..

หันหน้าไปทางเดียวกัน…

เรียนรู้กันไป…

ให้เกียรติซึ่งกันและกัน…

ได้มีโอกาสยิ้มให้กัน…

ได้หัวเราะไปด้วยกัน…

ได้ความสุขแบบเกินดุลกลับไปกันบ้าง…

แค่นี้ก็ถือเป็นวาสนาของชีวิตนักแล้ว… อ่านต่อ »

Speech ในดวงใจของโค้ช Al Pacino ที่ปลุกพลังใจให้นักฟุตบอลในทีม  จากหนังเรื่อง  Any Given Sunday (1999)  ถึง script จะสวยตามบทหนัง แต่ชีวิตจริงเวลาที่ต้องการกำลังใจก็คงไม่ต่างกัน

นึกไม่ออกว่าถ้าเป็นดาราคนอื่นรับบทนี้จะได้อารมณ์เหมือน Al Pacino ไหม

ไม่รู้จักเพลงประกอบค่ะ แต่เพราะดี

อ่านต่อ »

เรื่องนี้ตั้งใจและทำเงียบ ๆ มา 3-4 เดือนแล้วค่ะ แต่ยังไม่สำเร็จ จึงตั้งใจจะทำให้ได้ก่อนสิ้นปี ป่านนั้นคงติดเป็นนิสัยไปแล้วหล่ะค่ะ  เพราะตั้งแต่รัฐบาลรณรงค์โครงการปิดไฟพร้อมกันทั่วประเทศ ก็ได้ idea แล้วตั้งเป้าเล็ก ๆ ของตัวเองมาเรื่อยทุกเดือน ๆ

อ่านต่อ »

คุณยายมีเพื่อนรักมากอยู่คนหนึ่งชื่อยายทับ บ้านอยู่อำเภอดอนสัก จะเจอกันทีต้องนั่งรถไปหาเกือบชั่วโมง

อ่านต่อ »

เพิ่งมีเวลาทบทวนระยะเวลาที่ห่างบ้านไปนู่นนี่ ทั่วสารทิศ ตั้งแต่ออกจากบ้านครั้งแรกตอนไปเรียนสงขลา แล้วก็ยังไม่ได้กลับไปอยู่บ้านอีกเลย จะได้ไปเยี่ยมก็ช่วงปิดเทอม หรือไม่ก็ช่วงที่ยายหรือแม่ไม่สบาย

อันนั้นก็บ้าเลือดนั่งรถทัวร์กลับสุราษฎร์ทุกเย็นวันศุกร์แล้วนั่งกลับมาคืนวันอาทิตย์ ถึงตีห้าวันจันทร์ นั่งแท็กซี่เข้าบ้าน อาบน้ำแต่งตัวมาทำงานต่อ    ตาโหลโบ๋เบ๋ อ้อแอ้ไปจนถึงวันศุกร์แล้วเอาใหม่วนเวียนอยู่อย่างนี้จนกว่ายายหรือแม่จะดีขึ้น แล้วมีแรงไล่ครูปูกลับ ไม่ให้มาอีกเพราะสงสาร

ยิ่งหน้าที่การงานเพิ่มขึ้น เวลาที่ให้กับทางบ้านก็ยิ่งน้อยลงไปอีก มีเสียงโทรศัพท์เท่านั้นที่โทรกลับบ้านแทบจะสามเวลาหลังอาหาร ถ้าไม่ได้ยินเสียงครูปู คุณแม่ก็จะเริ่มใจไม่ดีั ถ้าโทรศัพท์มือถือมีเบอร์ที่บ้านโชว์อยู่นั่นแสดงว่า เป็นห่วงเราแย่แล้ว

อ่านต่อ »