ลานเรียนชีวิต

ทหารบุกหรือจะบุกทหาร?

โดย krupu เมื่อ 25 กุมภาพันธ 2010 เวลา 14:14 ในหมวดหมู่ การจัดการความรู้, การบริหารจัดการ, การศึกษา, การเีรียนการสอน, ข้อคิดชีวิต, มุมมองของชีวิต, สังคม, สำนึกสาธารณะ, สื่อ, สุขภาวะ #

อ่าน: 8736

นั่งทำงานอยู่ดี ๆ มีน้องมาตาม “พี่ปูครับมีทหารมาบุกครับ!”

ปรากฎว่าเป็นนายทหารมาขอเข้าร่วมทำโครงการกระตุ้นเตือนเรื่องความจงรักภักดี ปลูกจิตสำนึกเรื่องบทบาทหน้าที่ให้แก่เยาวชนในปีการศึกษาหน้า ตามนโยบายทหารเป็นมิตรกับประชาชนโดยจะขอมาพูดหน้าแถวด้วยเพียงวันละ 5-10 นาที

“ได้เลยค่ะ”

“โห…อาจารย์ให้คำตอบได้เลยไม่ต้องรอปรึกษาท่าน ผอ.ก่อนเลยเหรอครับ”

“ก็จะเสนอเรื่องให้ตามขั้นตอนนะคะแต่มันตรงกับวัตถุประสงค์ของกิจกรรมที่เราเน้นอยู่แล้วก็ให้คำตอบจ่าไปได้เลยแล้วกัน แต่ไหน ๆ จะทำแล้วทำไมไม่ทำหลักสูตรให้เลือกอย่างหลากหลายไปเลยล่ะ หลักสูตรเสริมสร้างความสามัคคี หลักสูตรเสริมสร้างบุคลิกภาพ หลักสูตรรู้จักเขารู้จักเรา หลักสูตรเราเป็นใครมาจากไหน หลักสูตรการฝึกความอดทนระเบียบวินัย หลักสูตรเรียนรู้การอยู่ร่วมกัน หลักสูตรการดำรงชีพอะไรเทือกนี้ล่ะค่ะ แล้วจัดอบรมจัดค่าย จัดฝึกเป็นช่วง ๆ ไปตลอดปี จะจัดพักค้างแรมที่นี่หรือจังหวัดใกล้ ๆ นี่ก็ได้ โครงการดี ๆ ผู้ปกครองสนใจและน่าจะให้การสนับสนุนอยู่แล้วล่ะค่ะแล้ววัดประเมินผลให้เห็นน้ำเห็นเนื้อเพื่อปรับปรุงพัฒนาหลักสูตรเพื่อนำไปปรับใช้ต่อไป อาจารย์จะจัดส่งทั้งครูทั้งเด็กเข้าร่วมให้มันฮึ่มฮั่มไปเลย ลองสิคะ”

ผู้จ่าทั้งหลายทำตาปะหลับปะเหลือกแค่มาขอทำโครงการร่วมนิดเดียว ไอ้โรงเรียนนี้มันบ้าพลังสิ้นดีเดี๋ยวจะกลับไปฟ้อง เอ๊ย ไปปรึกษา ผบ. ว่ามีงบหรือแผนงานทำนองนี้รองรับอยู่บ้างหรือเปล่า

“ก็แค่แนะนำสิ่งที่เราทำเป็นประจำอยู่แล้วนะคะเห็นชอบเห็นควรอย่างไรก็ลองไปเสนอดู แต่ขอให้คำนึงด้วยว่าเด็กวัยรุ่นอย่างนี้ ถ้ากิจกรรมไม่จ๊าบ วิทยากรไม่เจ๋งโดนใจพอก็อาจจะลำบากหน่อย”

ครูปูเห็นว่านี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่การทำงานหน่วยงานรัฐต่างกับเอกชนโดยสิ้นเชิง จะขยับจะทำอะไรแต่ละทีต้องมีขั้นตอน เปลืองทรัพยากรในการแทงเรื่องไปมาหลายตลบ อุตส่าห์ได้รับการอนุมัติแล้วบางทีก็ยังไปติดเรื่องยิบเรื่องย่อยกว่าจะได้ลงมือทำงานก็จืดชืดหมดรสชาติไปแล้ว

นี่พูดตามประสาคนวงนอกที่เห็นมาด้านเดียวเท่านั้นนะคะ ไม่รู้คนวงในเขาจะว่าอย่างไรกันบ้างเท็จจริงเป็นเช่นไรวานบอกทีเน่อ ปี้ ๆ น้อง ๆ เอ๊ย…

ผู้จ่าเปลี่ยนเรื่องไปเล่าประสบการณ์จากการไปรับหน้าที่ใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้มา แหม ฟังแล้วปวดเฮด เหมือนเ่ล่นงูกินหาง ที่แทงไปจุดไหนก็อึ้งกิมกี่อนุสาวรีย์ชัยได้ทั้งนั้น ว่าแล้วก็วกกลับมาอีก “เด็กสมัยนี้นี่แย่จริง ๆ ขาดจิตสำนึก คุณธรรมจริยธรรมน้อย สู้สมัยเราไม่ได้เนอะอาจารย์เนอะ” (ใครไปบอกตะเองเหรอ ว่าเราหน่ะรุ่นเดียวกัน หือ?)

“ก่อนจ่าจะพูดถึงเด็กพูดถึงครูกันก่อนดีไหมคะ จ่าว่าสภาพการณ์ของครูบ้านเราเป็นอย่างไร ได้รับเกียรติได้รับการดูแลเพียงพอแล้วหรือยัง จะให้ครูสอนเรื่องเศรษฐกิจพอเพียงแต่ในมือครูถือแต่ซองใบทวงหนี้เนี่ยะนะ จะให้เด็กมีจิตสำนึกรับผิดชอบต้องตามไปดูก่อนว่าแล้วครูหน่ะ มีคุณลักษณะหรือความรู้ความเข้าใจมีการบริหารจัดการชีวิตตามแนวคิดนั้นแล้วหรือยัง มีกินมีกำลังใจ มีเกียรติไหม

แล้วครอบครัวล่ะเป็นเบ้าหลอมเป็นกำลังสำคัญแล้วหรือยังหรือมีแต่ผัวเมียที่ยังทะเลาะกันไม่เสร็จ ยืนเด็ดใบไม้ทีละใบ เลิก-ไม่เลิก-เลิก-ไม่เลิก เลยหันมาพาลใส่ครูว่า ฉันเสียเงินแล้วครูก็ช่วยอบรมลูกให้หน่อยแล้วกัน ส่วนฉันนั้นไม่ต้องมาคาดหวังไม่มีเวลา

แป่ว!

พาลูกมาสมัครเีรียนแต่ละคน แยกไม่ออกว่าใครลูกใครแม่สายเดี่ยวเีสียวหลังแปร๊บบบ… ให้แต่รีโมทลูก จะดูอะไรเปิดช่องไหนรับอะไรเข้าไปบ้างไม่รู้ รู้แต่ว่าเบาใจแล้วเฟ๊ยลูกเรานั่งเฝ้าอยู่แต่หน้าจอ ไม่ซนเลย!

เหมือนพวกข้าราชการอย่างจ่าหน่ะ รักชาติรักเกียรติรักศักดิ์ศรี ก็ยังอุตส่าห์มีเนอะไอ้ที่รับเล็กรับน้อย นี่ยังไม่ต้องพูดถึงบรรดาท่าน ๆ ผู้ทรงเกียรติที่เคารพในรายการถ่ายทอดสดทางทีวียี่ห้อแสลงใจหรอกนะ แต่ละภาคส่วนในสังคมเรายังโหยหิว ไม่รู้วิธีเติมเต็มให้กับส่วนที่เว้าแหว่งของตัวเองกันอยู่เลยแล้วจะไปพูดเรื่องจิตสำนึกต่อส่วนรวม คุณธรรมจริยธรรมที่ต้องใช้ใจสูง ๆ ไปเือื้อมเนี่ยะนะ

จ่าเห็นหรือยังว่าเราล้มครืนกันทั้งองคาพยพ นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของเด็กอย่างเดียวแล้วล่ะม๊าง จ่า”

ว่าแล้วไอ้เจ้าน้องเสื้อเขียวก็แอบมาสะกิดหงึก ๆ พร้อมกระซิบอย่างแผ่วเบาว่า

“พี่ปูครับ ตกลงนี่ทหารเขาจะบุกเราหรือเรากำลังบุกทหารกันแน่ครับพี่”

“เออวะ พี่รู้แล้ว ขอบใจนะ”

(ดู๊ ดู ดู มันฉลาดเตือน)

“โอเคนะคะจ่า ยังไงแล้วก็รีบประสานมาแล้วกัน สวัสดีค่ะ”