ลานเรียนชีวิต

น่าเสียดาย  ที่เรามีพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ

แต่เรากลับศรัทธาไสยศาสตร์หัวปักหัวปำ

น่าเสียดาย  ที่เรามีพระมหากษัตริย์ที่แสนดี

แต่เรากลับมีคนโกงกินเต็มบ้านเต็มเมือง

อ่านต่อ »

เพิ่งมีเวลาอ่านเมล์ที่เพื่อนส่งมาให้ แล้วเกิดไม่อยากขำก๊ากๆ อยู่คนเดียว

เลยนำมาแบ่งกันขำค่ะ  (^_^)

เข้าใจว่าคงเป็นกระทู้แหย่กันเล่นมังคะ

จาก Fwd ใน board pantip …

ก่อนอื่นดิฉันขอสาบานว่าสิ่งที่ดิฉันพูดเป็นความจริงค่ะ

ดิฉันอายุ 25 ปีค่ะ ความสูง 170 ซม. น้ำหนัก 50 กิโล สัดส่วน 34-24-36

ผมยาว หน้าตาจัดว่าสวยมาก เซ็กซี่ มีรสนิยม

ดิฉันอยากจะแต่งงานกับผู้ชายรายได้สักสองแสนบาทอัพต่อเดือนสักคน

อ่านต่อ »

หลังจากขอบคุณคุณรอกอดตอนกระโดดลงจากรถ และกอดกันกลมกับป๋าจุ๋มจนฉ่ำใจแล้ว ก็บึ่งรถไปเคลียร์งานที่ทำงานเพื่อจะได้กลับสุราษฎร์ธานีอย่างโล่งใจเกือบ 1 เดือน (น่าจะกลับมา กทม. ทันงานรพีเสวนา่ 3 พ.ค.)

ฝนตกฟ้าร้องอย่างหนักอยู่เกือบ 2 ชั่วโมง ถนนน้ำท่วมขังตลอดทาง เปียกปอนเพราะเอารถไปเติมน้ำมันและแก๊สให้พร้อมกับการเดินทางไกลพรุ่งนี้ และเปียกอย่างสมบูรณ์แบบอีกทีตอนวิ่งไปเปิดประตูรั้วบ้าน

แต่ทำไมแอบสะใจเล็ก ๆ กับสายฝนที่กระหน่ำลงมาคราวนี้ ก็ไม่รู้ค่ะ อิอิ

อ่านต่อ »

หลากหลายความรู้สึกปะปนกันอย่างบอกไม่ถูก เมื่อต้องเข้าไปในสถานที่คุมขัง ที่ชัดสุดคือความหดหู่ใจ

ทั้ง ๆ ที่พยายามทำความเข้าใจทั้งเหตุและ ความจำเป็นเรื่องกติกาที่สังคมต้องมีไว้กำกับและควบคุมพฤติกรรมของสมาชิกในสังคมแล้วก็ตาม  ก็ยังอดไม่ได้ที่จะฟุ้งไปกับความสงสาร ไม่อยากให้มีคนทำสังคมวุ่นวาย จะได้ไม่ต้องมีสถานที่แบบนี้ไว้คุมขังคนด้วยกัน

อ่านต่อ »

เพราะถูกท่านประธานกรรมการบริหารขอร้องแกมบังคับมาตามสายโทรศัพท์จากอเมริกา จึงต้องไปปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน  7 วัน 6 คืน หลักสูตรการพัฒนาจิตเพื่อให้เกิดปัญญาและสันติสุข   ณ วัดผาณิตาราม   จังหวัดฉะเชิงเทรา ในวันที่ 18 - 24 มีนาคม  2546  แทนท่าน

การเดินจงกรม ด้วยการกำหนดทุกอริยาบถที่ร่างกายทำ แล้วให้ระลึกรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่  แรก ๆ ให้ส่งเสียงเลยว่านี่กำลังก้าวนะ นี่กำลังยกนะ  หลัง ๆ ก็ห้ามพูด ให้กำหนดเงียบ ๆ อยู่ในใจ

ครูปูทำไม่ได้ค่ะ

อ่านต่อ »

ตรวจงานคนงานก่อสร้าง เดินเคาะพื้นกระเบื้องเพื่อรับงาน จนได้ฉายาว่าเป็น VBAC รุ่นเคาะกระเบื้อง

อ่านต่อ »

ช่วงก่อนสอบ Entrance นั่งปรึกษาตัวเองพร้อมตัดสินใจว่า อย่าเรียนต่อเลยนะเรา สงสารแม่   น้อง ๆ ยังเล็ก ให้น้องเรียนแทนดีกว่า   คิดไม่ออกหรอกว่าจะไปทำมาหากินอะไร  รู้แต่ว่าถ้าเราไม่เรียนสักคน  แม่คงประหยัดสตางค์ได้โขอยู่

อยู่ดี ๆ เหมือนฟ้าผ่า เช้าตี 5 วันหนึ่ง แม่ขึ้นมาปลุกที่ห้องบอก “พ่อมาหา”

อ่านต่อ »

แม่ผู้หญิงเรียนน้อยแต่มักมีความคิดทันสมัยอยู่เสมอ ไม่ใช้วิธีเลี้ยงลูกแบบรุนแรงแบบที่คนแถวนั้นมักใช้กัน ไม่ตี ไม่บ่น ไม่เคยด่าว่า  ไม่มีการตวาดออกอารมณ์ เมื่อมีคนถามว่า ทำไมไม่ตีลูกบ้าง แม่กับยายจะตอบว่า

“ไม่อยากตีมันหรอก ไอ้เรามันคนโมโหร้าย ตีแล้วก็จะตายเปล่า ๆ”

ครูปูได้ยินทีไร แอบหัวเราะคิก ๆ  อยู่ในใจทุกที รู้แล้วว่าเราได้เชื้อโม้มาจากใคร

อ่านต่อ »

เขาเล่ากันว่า… พ่อเป็นเจ้าของธุรกิจเย็บผ้าที่ใหญ่ที่สุดในสัตหีบ  รับเย็บเครื่องแบบทหารส่งฐานทัพเรือ รวมทั้งเย็บส่งเรือรบอเมริกันที่มาเทียบท่าที่ฐานทัพเรือสัตหีบด้วย  ใคร ๆ มักบอกว่า  พ่อเป็นคนดี ขยันทำมาหากิน ซื่อสัตย์  ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ จิตใจดี พูดเพราะ ใจคอกว้างขวาง และเป็นช่างตัดเย็บที่มีฝีมือ พ่อทำงานหนัก หามาได้เท่าไหร่เลี้ยงพ่อแม่ดูแลญาติ ๆ ทุกคน เพื่อนฝูงตกทุกข์ได้ยากมาจากไหนพ่อรับไว้หมด

อ่านต่อ »

การเดินทางไปสวนป่ามหาชีวาลัยอีสานครั้งแรกของชีวิต ได้ “สัมผัส” ทั้งเกลียวความรู้ และเกลียวความรู้สึกตลอดเวลา จนต้องตัดสินใจวางกล้องและปากกาลง แล้วใช้ใจสัมผัสแทน (ขอบคุณรูปบางส่วนจาก คุณ Logos และน้อง อ.ขจิต ค่ะ)

ได้คลุกวงในกับคนที่ “กอดกับความคัน” อยู่ตลอดเวลา

จนพลอยทำให้ใครต่อใคร

ต้องปีนป่ายตะกายยอดความรู้ตามกันมาเป็นทิวแถว

แถมชี้ให้อีกแนะ ว่าตัวเองน่ะ

ระดับนางสาวไทย อย่าเอามาใช้ไม่ถูกเรื่อง

^_^

อ่านต่อ »