ลานเก็บเรื่องมาเล่า

แม่โขงที่มีเกาะแก่งมากมาย โดยธรรมชาติ เป็นอุปสรรคที่สำคัญทำให้ฝรั่งเศสแม้จะส่ง มูโอต์ มาสำรวจเส้นทางเพื่อจะทำแผนที่เข้าไปเมืองจีน แต่ก็เอาชีวิตมาทิ้งที่หลวงพระบาง และล้มเลิกในการใช้เส้นทางนี้เข้าจีน เปลี่ยนไปเป็นเข้าทางเวียตนามเหนือ…

วันที่ร้อนระอุหลังจากเสร็จงานสำนักงานแล้วเราวางแผนไปบ้านห้วยซุย เพื่อ spot check และ ติดตามว่าสถานการณ์ปัจจุบันเป็นเช่นไรบ้างหลังจากที่เราเคยมาลุยกับอาว์เปลี่ยนและคณะมาแล้วในปีก่อนโน้น

เมื่อเช้าคณะจากสถานทูตเวียตนามเพิ่งเข้าไปและทหารห้ามมิให้ใครเข้าไปในช่วงเวลานั้น เราตั้งประเด็นในใจไว้บ้างว่า หลังจากที่มีการประชุมใหญ่ที่เวียงจันเมื่อสัปดาห์ก่อนเรื่องเขื่อนกั้นแม่น้ำโขงแห่งนี้ และที่ประชุมยกให้ที่ประชุมคณะรัฐมนตรีต่างประเทศในลุ่มน้ำโขงคุยกันต่อ ท่านทูตเวียตนามก็ลงมาทันที..

หลังจากที่ตรวจสอบว่าเข้าพื้นที่ได้แล้ว เรานั่งรถไปบนเส้นทางสายใหม่ที่บริษัทยักษ์ใหญ่กำลังเร่งงานก่อสร้างดูง่ายขึ้นเยอะ งานก่อสร้างถนนบนภูเขาด้วยเครื่องจักรขนาดใหญ่นั้นดูเหมือนเด็กเล่นขายของกัน มันง่ายไปหมด

เราพบชาวบ้านที่ส่วนใหญ่เป็นสตรีมานั่งหลบแดดใต้ต้นไม้ มีสาวท่านหนึ่งพิการขาขาดไปหนึ่งข้างเลยหัวเข่า กำลังถือพวงแมลงอยู่ หลังจากผมถามเธอว่ามีเท้าปลอมใส่หรือเปล่า ชาวบ้านช่วยกันตอบว่าเธอมีแล้ว ผมไม่ถามสาเหตุอะไรถึงทำให้เธอเหลือเท้าข้างเดียว กลับไปถามว่านั่นแมลงอะไร ดูห่างๆเหมือนแมลงวันตัวใหญ่ เธอบอกว่าจักจั่น จับเอามาทำอาหารเย็นนี้..

ชาวงนั้นเองมีสาวแปลกหน้าเดินขึ้นมาจากแม่น้ำโขงกับผู้ชาย ได้ยินสองคนคุยกันเป็นภาษาอังกฤษ จึงถามเธอว่ามาจากไหน เธอตอบว่าเป็นชาวเวียตนาม มาจากหลวงพระบางมาลงเที่ยวทางเรือที่บ้านนาตอเหนือขึ้นไปไม่ไกลนัก เธอก็ตื่นเต้นเมื่อเห็นแมลงพวงนั้น

ผมเดินสำรวจหมู่บ้านและคุยกับชาวบ้านสักพักใหญ่ๆก็เดินทางกลับ ก่อนกลับผมถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกกับ “ท่านคำสะออน” คนที่อาว์เปลี่ยนรู้จักดี ตรงนี้คือจุดที่จะสร้างเขื่อนไชยบุรี (Xayaboury River Pondage)

ทุกคนที่มาศูนย์กลางการท่องเที่ยว

เพื่อเสพความอลังการของเมืองและวัฒนธรรมที่แปลกตา

ก็เป็นธรรมดาของการเดินทางสู่เป้าหมาย

ผมเองก็เสพสิ่งเหล่านั้น ทั้งหรรษาและตั้งคำถามกับตัวเอง

แต่ก็ตอบตัวเองว่า

ไม่มีที่ไหนถูกใจใครๆไปทั้งหมดทุกเรื่อง แม้บ้านตัวเอง

เช้าวันหนึ่งกลางเมืองมรดกโลก

หลายคนคงเห็นภาพเหล่านี้

เพราะเขาเดินผ่านพร้อมกับเชิญซื้อผักพื้นบ้าน กับขนมข้าวเหนียวสำหรับมื้อเช้า

ดูเหมือนทุกร้านที่เขาเดินผ่านไม่ตอบสนองข้อเสนอ

ผมคิดว่าชาวบ้าน พื้นเมือง นี่ก็คือเนื้อแท้ของมรดกโลก

มากกว่า สีสันที่ฉาบสวย