ลานเก็บเรื่องมาเล่า

ชีวิตก็เร่ร่อนไปทำงานในวิชาชีพนี้อย่างมีความสุข…สมใจตัวเอง สมใจพ่อแม่ พี่น้อง..

อนาคตน่าจะสดใส สำหรับโสทร…..

แต่แล้วโสทรผิดหวังกับวงจรชีวิตในระบบสังคมปัจจุบัน แม้ว่าสถานที่ทำงานจะเป็นสถานที่ที่มีเกียรติ แต่บุคลากรหลายระดับประพฤติตนในทางที่ขัดกับจิตตารมณ์ของโสทร

ไม่ได้ซักไซ้ แต่พอเข้าใจว่าคืออะไร…

แล้วโสทรก็ทนไม่ไหวต่อบุคลากรบางคน ลาออกไปหางานทำใหม่ และก็ไม่ยากอะไรเลยที่จะได้งานใหม่ที่คิดว่ามีเงื่อนไขที่ดี เพราะใกล้บ้านเข้ามาอีก ช่วงเวลาที่ทุ่มเทงานใหม่นั้น สิ่งที่โสทรรังเกียจก็เข้ามาอีก.. มันบาดใจ โสทรทบทวนชีวิตอย่างหนักก่อนตัดสินใจว่า หากจะย้ายงานไปอีกก็คงพบสิ่งเหล่านี้อีก เสียเวลาเปล่า กลับบ้านดีกว่า มีพ่อ มีแม่ มีพี่มีน้อง มีสวนยาง มีที่ดินที่สามารถจะปลูกฝังอะไรก็ได้…

วันที่โสทรหอบกระเป๋าบ่ายหน้ากลับบ้านสวนนั้น เป็นความกล้าหาญยิ่งนัก…

แม้ว่าจะต้องตอบคำถามมากมายของพ่อแม่พี่น้อง

แม้ว่าจะต้องเริ่มต้นชีวิตในแบบใหม่ที่ท้าทายอีกแบบหนึ่ง

แม้ว่าจะต้องฝ่าฟันสายตาเพื่อนบ้านมากมาย

ผมถามโสทรว่า พ่อแม่ว่าไงบ้าง????

พี่… โสทรนิ่งไปพักหนึ่งแล้วกล่าวว่า

พ่อ แม่ผมก็เหมือน พ่อแม่ทั่วไป ที่อยากเห็นลูกเรียนจบมหาวิทยาลัย ทำงานที่มั่นคงมีเงินเดือน มีความก้าวหน้า….

อุตส่าห์ร่ำเรียนมา แล้วทำไมกลับมาทำสวนเช่นนี้….

ไม่อายเพื่อนบ้านหรือไร…ฯลฯ…..

ผมไม่ทราบว่าโสทรตอบว่าอย่างไร อธิบายพ่อแม่ว่าอย่างไร

แต่ที่ผมสัมผัสได้ คือโสทรปลูก…..ปลูก…. ปลูกพืชที่กินได้สารพัดชนิด

ทำปุ๋ยชีวภาพเอง ทำสารไล่แมลงเอง เผาถ่านแล้วเอาน้ำส้มควันไม้

ทดลองการปลูกพืชสารพัดแบบ ศึกษา ค้นคว้า เรียนรู้ เผยแพร่….

ช่วงที่เราทานอาหารกลางวันนั้น โสทรกล่าวว่าทุกอย่างที่ทำอาหารวันนี้

คือผักที่ผมปลูกมากับมือทั้งสิ้น..

เช้าวันที่ 4 หลานชายเข้ามาบริการ อาหารการกินมื้อเช้าและกำลังออกปากสอบถามโปรแกรมต่างๆ ซึ่งเขาอาสาจะพาไปโน่นไปนี่ ซึ่งพ่อแม่ลูกเข้าใจความหวังดี แต่ใจจริงอยากจัดการตัวเองมากกว่าจะรบกวนการทำมาค้าขายของหลาน

พอดี sms ของน้องหมอตาเข้ามาบอกว่ากำลังมาหาที่ตรัง มากับน้องหนิงและคุณแม่น้องหนิง เราก็เลยบอกหลานว่าเรามีธุระแล้ว ขอบคุณที่มีน้ำใจ

โทรคุยกับน้องหมอตาบอกว่าจะชวนไปบ้านน้องโสทร…อ้าวก็ตรงใจน่ะซี กำลังหาทางติดต่อเพื่อจะไปเยี่ยม

เราพบกันที่สวนพระยารัษฎานุประดิษฐ์ หรือ คอซิมบี้ ต้นตระกูล ณ ระนอง คนใต้ย่อมรู้จักท่านนี้ดี เป็นคนเอายางพาราเข้ามาเมืองไทย

หมอตาบอกว่านัด คุณอมร blogger G2K ที่สนิมสนมไว้ที่นี่ด้วย อยากชวนไปเยี่ยมโสทรด้วยกัน คุณอมรมาตามนัดแต่เธอติดเช็งเม้งตระกูลไปไม่ได้ แต่ก็พาไปรู้จักสามีและครอบครัวน้องแก้ม ซึ่งน้องแก้มขอไปเยี่ยมโสทรด้วยโดยหอบลูกสาวไปด้วยสองคน

หนุ่มคนนี้ผมต้องกล่าวถึงด้วยความนับถือและศรัทธา ยิ่งเมื่อมาพบ มาเห็น มาสัมผัสชีวิต แม้เพียงระยะเวลาสั้นๆ ผมก็ได้ความรู้สึกที่ดีอย่างมหาศาล

จบคณะศึกษาศาสตร์ มอ. เป็นเพื่อนรักกับเม้งของเรา ตอนแรกตั้งใจจะเรียนวิชาการถ่ายรูป ที่เรียกว่า Visual aid แต่ถ่ายเท่าไหร่ก็ไม่ดีสักที เลยเปลี่ยนใจไปสนใจคอมพิวเตอร์ และทุ่มเทให้กับลีนุกซ์ หลังพบว่า เจ้าตัวนี้มันเข้ากันได้ดี การทุ่มเทของหนุ่มคนนี้ก็สำเร็จผล เพราะได้รับในประกาศเกียรติคุณ และรางวัลหลายรายการ โดยเฉพาะจาก redhat ที่โสทรกล่าวว่า ผมเกือบถอดใจแล้ว แต่ก็เอาชนะมันได้ ตอนสอบนั้น เขาทำให้โปรแกรมลีนุกซ์ในเครื่องคอมพัง แล้วให้แก้ไขจนสำเร็จเป็นปกติ แล้วผมทำได้ โสทรกล่าว..

เมื่อเรียนจบก็ได้งานที่เป็นหลักเป็นฐาน มีความมั่นคง และสามารถก้าวหน้าได้ ก็เข้าทำงานในวิชาชีพนี้อย่างมีความสุข…

สมใจตัวเอง

สมใจพ่อแม่ พี่น้อง..

อนาคตน่าจะสดใส สำหรับโสทร…..