ลานเก็บเรื่องมาเล่า

ผมไม่ได้มาใช้ชีวิตในกรุงเทพฯมานานแล้ว มาบ้างก็จริงแต่ประชุมเสร็จก็กลับไม่เคยออกไปสัมผัสกรุงเทพฯว่าเขาใช้ชีวิตระหว่างวันอย่างไรบ้าง บ้านเมืองตึกรามเป็นอย่างไรบ้าง อาศัยช่วงกรุงเทพฯปลอดฝูงคน ลูกสาวเลยพานั่งรถผ่านป่าคอนกรีตสองสามแห่ง ผมตะลึงสังคมในเมืองหลวงจริงๆ

ทุกช่องว่างของถนนเป็นธุรกิจไปหมดสิ้น ออกจากบ้านก็ต้องใช้เงิน จะหากินข้างถนนก็ยาก จะเข้าร้านก็ข้าวจานละ 150 บาทขึ้นไป มิน่าเงินเดือนลูกสาวหมดเกลี้ยง อิอิ

ผู้พักอาศัยห้องพักตามอพารต์เม้นท์ก็ก้มหน้าหาเงินมาจ่ายค่าเช่าห้อง ซึ่งแน่นอนไม่ต่ำกว่าเดือนละ 5 พันบาท น้ำไฟเสียต่างหาก เจ้าของอพาร์ตเม้นท์มีรถป้ายแดงจอดเรียงกัน 5 คัน มีตั้งแต่ minicooper ที่วัยรุ่นผู้มีเงินนิยมกัน มีแลมโบกินี่ ที่วิ่งเร็วเหมือนจรวด มี พอร์ช มี BMW มีมาเซลลาติ ทั้งหมดป้ายแดง ผมดูแล้วเหมือนตุ๊กตาของเล่นของกลุ่มคนรวยในเมือง.. ช่างเขาเถอะ แม้เขาจะมีจรวดไปกลับดวงจันทร์ภายในวันเดียวก็ช่างเขาเถอะ

ผมไปกราบพระวัดอรุณ โฮ คนแน่น เพราะใครๆก็คิดเหมือนเรา จึงหลบมาหาของกิน เดินไปเดินมาในซอยข้างกองทัพเรือมีบ้านทรงเก่าเขาดัดแปลงมาเป็นร้านอาหารชื่อ อิ่มอุ่นอรุณสวัสดิ์ เราเข้าไปนั่งสั่งอาหารมาทาน มุมสวยงามเป็นห้องกระจก เป็นครอบครัวช่วยกันทำอาหาร ดูวุ่นวายเพราะมีแค่สามสี่คน แม้แขกจะไม่มากเท่าไหร่ แต่การประกอบอาหารไทยนั้นต้องปรุงสดๆถึงจะอร่อย และมีส่วนประกอบเยอะ ช่วงสงกรานต์คงจะหาส่วนประกอบยากสักหน่อยหากไม่ตุนไว้ก่อน

เพิ่งเปิดได้ไม่ถึงปี ยังใหม่อยู่จึงขาดๆเกินๆไปบ้างแต่ก็ใช้ได้ครับอาหารอร่อย หากคุณตุ๊ชมละเป็นใช้ได้ เพราะเธอทำอาหารอร่อยถูกปากผม นี่แหละถึงได้อ้วนเอาๆ อิอิ

ผมชอบมากๆประการหนึ่งคือ เขาตั้งโต๊ะให้ใครก็ได้ที่ผ่านไปมาสรงน้ำพระพุทธรูปหน้าร้านเขา ดีจังเลย ผมได้สรงน้ำพระตรงนี้ด้วย นี่คือการสืบต่อวัฒนธรรมไทย นี่คือแรงเกาะเกี่ยวคนกับความเชื่อที่เกี่ยวข้องกับศาสนา การสรงน้ำพระพุทธรูปว่าจะช่วยให้เราได้รับการปกปักรักษาจากคุณพระคุณเจ้า แม้จะเป็นความเชื่อ แต่ก็เป็นพลังบวกประการหนึ่ง เชื่อในสิ่งที่ดี ไม่ได้ไปทำร้ายใคร คิดดี ทำดี ก็มีแต่เรื่องดีดี

สาธุ สาธุ สาธุ