ลานเก็บเรื่องมาเล่า

ไปเวียงจันทีไรผมชอบตื่นแต่เช้ามืดแล้วเดินไปริมโขง

มองกลับเข้ามาบนผืนแผ่นดินแม่

ริมโขงตรงนั้นถูกพัฒนาให้เป็นสถานที่เดินเล่นนั่งเล่นยามเช้า เย็น

ทุกครั้งที่ไปเดิน ผมพบสิ่งที่ประทับใจ และให้คิดมากมาย

ยิ่งเราอ่านประวัติศาสตร์ พัฒนาการของเมืองเวียงจัน และภูมิภาคนี้

เมื่อไรที่มนุษย์ไม่มีธรรมครองใจ

ความวุ่นวายก็เกิดขึ้น และส่งผลสะเทือนเลื่อนลั่นไปในอนาคตอีกนาน

ฝรั่งสูงอายุท่านนี้ อาจจะไม่ทราบเรื่องในอดีตที่ผ่านมา

ผมเฝ้าสังเกตนานพอสมควร ดูเหงามากมาย

บางจังหวะท่านหยิบเอา เม้าท์ออแกนออกมา เป่าเบาๆ

ปล่อยสายตาไปไกลสุดขอบฟ้า

ผมไม่ทราบว่าฝรั่งท่านนี้คิดอะไร

แต่สัมผัสได้ว่า นี่คือ

“ความเหงาท่ามกลางยุคสมัย”

อีฉันมันคนจน คนโบราณ เติบโตมากับวัฒนธรรมข้าวเหนียว

อีฉันไม่รู้เรื่องวัฒนธรรมสมัยนี้ร๊อก

มองตาอีฉั้นซี มองใบหน้าอีฉั๊นซี ว่าฉันผ่านอะไรมาบ้าง

คุณเอ้ยยย อีกไม่กี่วันฉันก็ลาโลกไปแล้ว

ทำไมสังคมเอาแต่เดินหน้า ไม่มองย้อนหลังไปบ้าง

คนไม่มีฐานรากน่ะ ไปไม่รอดนะคุณเอ้ยย