ลานเรียนชีวิต

นี่ถ้ายายรู้ว่าถูกแอบถ่ายตอนโทรม ๆ มีหวังโดนตื้บแหง ๆ

พูดถึงคุณยายวัยเกือบเก้าสิบ ผู้เป็นต้นแบบให้ชีวิตของครูปูในหลาย ๆ เรื่อง ทั้งความเมตตา เอื้อเฟื้อ เผื่อแผ่ การวางตัว การดูแลตนเองและผู้อื่น

ยายเป็นผู้มีรสนิยมวิไลทั้งในเรื่องอาหารการกินและการแต่งตัว เครื่องแต่งกายต้องเป็นผ้าถุง สีสันคลาสสิก ดอกดวงต้องกลมกล่อม นี่ถือเป็นศาสตร์ลึกลับทาง fashion ของคุณยายที่หาสายตาคนสมัยนี้เทียบได้ยาก  เสื้อลูกไม้กับผ้าถุงต้องสีเข้ากัน ซึ่งถือเป็นของฟุ่มเฟือยประการเดียวที่ยายยอมทุ่ม

อาบน้ำทีต้องใช้เฉพาะแป้งหอม แล้วฉีดน้ำหอมสำทับเข้าไปอีัก สาว ๆ สมัยนี้หาคนหอมฟุ้งเท่ายายครูปู ยากส์…

รวมทั้งครูปูเองด้วยแหละ ที่ถูกยายต่อว่าอยู่บ่อย ๆ ว่า

“เป็นสาวเป็นนาง เนื้อตัวไม่รู้จักแต่ง”

แป่ว!

อ่านต่อ »

อำเภอเมืองจังหวัดสุราษฎร์ธานี หรือที่คนในท้องที่จะเรียกกันติดปากว่า “บ้านดอน”  เป็นเหมือนบ้านเกิดของครูปูค่ะ (เพราะมาอยู่ตั้งแต่ขวบเดียว)

คุณยายเล่าให้ฟังว่า ต่อให้ภาคใต้น้ำท่วมหมด ยังไงก็จะเหลืออำเภอนี้แหล่ะ ที่ไม่มีทางถูกน้ำท่วม (ฟังดูเท่ๆ ยังไงไม่รู้นะคะ)  ถึงครูปูจะเนรคุณนิด ๆ ด้วยการพูดใต้ไม่เป็น เนื่องจากไม่มีใครในบ้านเป็นคนใต้เลย แต่ก็ฟังรู้เรื่องโม้ด… ใครอย่าได้นินทาทีเดียวเชียว แฮ่ๆ…

ลงจากรถทัวร์เกือบตีห้าก็เจอหน้าเจ้าเพื่อนเลิฟตั้งแต่วัยเด็กยืนงัวเงียอย่างน่าเอ็นดู เพราะถูกครูปูโทรจิกให้มารับที่ขนส่งตั้งแต่ตีสี่ เอามือลูบหัวไปสองสามทีเพื่อแสดงความขอบคุณ แล้วต่อด้วยการเมาท์กระจายกันมาตลอดทาง

อ่านต่อ »

กระจายหนังสือเจ้าเป็นไผ ๑ ออกไปยังไม่ถึงเดือน นั่งยิ้มเผล่ ปลื้มอกปลื้มใจเหงือกยังไม่ทันแ้ห้งสนิทดีเลย

ก็ได้ยินเรื่องแผนการจะจัดทำหนังสือเจ้าเป็นไผ ๒ อีกแล้ว (เหรอ?)

อ่านต่อ »

ครั้นตั้งหลักที่จะต้องจัดทำ จปผ ๑ กันใหม่ ก็ได้ยินแว่ว ๆ ว่ามีชื่อช่วยงานอยู่ในกอง บก.กะเขาด้วย

เหรอ???

กรรมล่ะ!

gmail ก็ไม่เคยใช้ option อะไร ทำยังไง ดูตรงไหน แทนที่จะเข้าไปช่วยกลับไปกวนใจป๋ากับพี่เบิร์ดให้ต้องเสียเวลามาสอนวิธีใช้ จูงกันไปมา กะง่อกกะแง่กอีกต่างหาก

(ถ้าเป็นเอหยีจะบอกว่า โส นะ น่า โทษฐานไม่เลือกคนให้เหมาะกับงาน หุหุ)

อ่านต่อ »

เดือนเมษายนที่ผ่านมาครูปูทำงาน VBAC มาครบ 11 ปี จึงฉลองด้วยการกลับบ้านที่สุราษฎร์ธานี  เพื่อเลี้ยงหลานและสนุกสนานกับครอบครัว 1 เดือนเต็ม ๆ อิ่มเต็มและมีความสุขมาก   ขณะเดียวกันก็แอบคิดถึงพี่ ป้า น้า อา บนลานปัญญาพร้อมทั้งรอคอยการคลอดของ จปผ ๑ อย่างใจจดใจจ่อ

อ่านต่อ »

หลังจากอ่านหนังสือเจ้าเป็นไผ1 จบ รู้สึกว่าตัวหนูนี่เกิดมาสบายจริงๆ อยู่พร้อมหน้าทั้งครอบครัว อยากได้อะไรพ่อแม่ก็หามาให้ อยากเรียนอะไรท่านก็สนับสนุน  แต่อีกมุมหนึ่งของโลกใบเดียวกัน  ยังมีอีกหลายคนที่เลือกเกิดไม่ได้  อยากได้อะไร   ก็ต้องพยายามให้ได้มา อ่านแล้วเข้าใจชีวิตอย่างบอกไม่ถูก

อ่านต่อ »

เมื่อสอบติดทั้งสองที่ วิธีตัดสินใจก็คือเลือกเรียนที่เดียวกับเพื่อนซี๊ที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ ม.1 ซะเลย ได้ทำกิจกรรมทุกอย่างร่วมกัน ออกค่ายอาสา เล่นกีฬา คุมเชียร์ จนถึงทำงานองค์การนักศึกษาทั้งที่เป็นแค่้น้อง ปี.1

พวกรุ่นพี่องค์การนักศึกษาก็คงดีใจ ที่ได้เจอน้องใหม่ เฮฮา แถมขยันช่วยงานทุกอย่างแบบนี้ จึงให้ความเอ็นดูเป็นพิเศษ จะออกค่าย จะประชุม จะจัดงานประจำปี จะไปเที่ยวชายหาด จะสะพายเป้โบกรถ จะเหมาเรือไปดำน้ำก็จะหนีบไปด้วย ติดสอยห้อยตามไปประชุม (เที่ยว) วิทยาเขตต่าง ๆ ของมหาวิทยาลัยทั่วประเทศ

โดยเฉพาะเจ้าปู ไปมันทุกทริปขอให้บอก กลัวอะไรซะที่ไหนล่ะ เหอ เหอ

(ไม่งั้นจะได้ฉายาน้องปูโนพลอมแพล็มเหรอคะ )

อ่านต่อ »

หลังจากขอบคุณคุณรอกอดตอนกระโดดลงจากรถ และกอดกันกลมกับป๋าจุ๋มจนฉ่ำใจแล้ว ก็บึ่งรถไปเคลียร์งานที่ทำงานเพื่อจะได้กลับสุราษฎร์ธานีอย่างโล่งใจเกือบ 1 เดือน (น่าจะกลับมา กทม. ทันงานรพีเสวนา่ 3 พ.ค.)

ฝนตกฟ้าร้องอย่างหนักอยู่เกือบ 2 ชั่วโมง ถนนน้ำท่วมขังตลอดทาง เปียกปอนเพราะเอารถไปเติมน้ำมันและแก๊สให้พร้อมกับการเดินทางไกลพรุ่งนี้ และเปียกอย่างสมบูรณ์แบบอีกทีตอนวิ่งไปเปิดประตูรั้วบ้าน

แต่ทำไมแอบสะใจเล็ก ๆ กับสายฝนที่กระหน่ำลงมาคราวนี้ ก็ไม่รู้ค่ะ อิอิ

อ่านต่อ »

เพราะถูกท่านประธานกรรมการบริหารขอร้องแกมบังคับมาตามสายโทรศัพท์จากอเมริกา จึงต้องไปปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน  7 วัน 6 คืน หลักสูตรการพัฒนาจิตเพื่อให้เกิดปัญญาและสันติสุข   ณ วัดผาณิตาราม   จังหวัดฉะเชิงเทรา ในวันที่ 18 - 24 มีนาคม  2546  แทนท่าน

การเดินจงกรม ด้วยการกำหนดทุกอริยาบถที่ร่างกายทำ แล้วให้ระลึกรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่  แรก ๆ ให้ส่งเสียงเลยว่านี่กำลังก้าวนะ นี่กำลังยกนะ  หลัง ๆ ก็ห้ามพูด ให้กำหนดเงียบ ๆ อยู่ในใจ

ครูปูทำไม่ได้ค่ะ

อ่านต่อ »

ตรวจงานคนงานก่อสร้าง เดินเคาะพื้นกระเบื้องเพื่อรับงาน จนได้ฉายาว่าเป็น VBAC รุ่นเคาะกระเบื้อง

อ่านต่อ »