ลานเรียนชีวิต

นึกถึงบันทึกที่เคยเขียนไว้เนื่องจากได้รับการขอร้องจากคุณแม่ของคู่กรณีให้อภัยให้กับลูกเขา แถมยังฝากฝังให้เราดูแลและตักเตือนได้เหมือนเป็นพี่เป็นน้องกัน

คนเป็นแม่เขาเมตตาได้ขนาดนั้น

แล้วคนแบบเราล่ะคิดได้แค่ไหน ?

————————

สิ่งเร้าอันเป็นเหตุไม่พึงประสงค์ที่พุ่งเข้ามากระทบชีวิตเพื่อทดสอบสมรรถนะของสตินั้น มักไม่เข้าแถวเป็นระเบียบนัก ช่วงใดโชคเข้าข้างก็อาจทิ้งช่วงห่างให้พอมีเวลาจัดการกับของเดิมบ้าง แต่เมื่อใดที่เขาเข้ามาแบบหน้ากระดานเรียงตับ เมื่อนั้นเราจะเห็นประสิทธิภาพที่แท้จริงของใจเราได้อย่างชัดเจน

บางคนเก่ง อาจวูบแค่จิตตก บางคนแก้ไม่ตกปรับไม่ทัน เลยไม่รอด ปล่อยให้ฝังลึกไปถึงใจ ย้ำคิดย้ำทำจนเสียจริต เลือกตอบสนองผิดเพี้ยนทั้งวาจาและใจ เสี่ยงต่อการสร้างความเสื่อมให้กับตนเอง เสี่ยงต่อการเสียมิตรสหาย เสียความเคารพนับถือ เสียบุคลิกภาพ หรืออาจเลยเถิดถึงขั้นเสียหน้าที่การงานสังคมไปนู่น

แต่ที่เสียแน่ ๆ เพียงแต่เจ้าตัวจะตระหนักรู้ได้ช้าหรือเร็วเท่านั้น คือ “เสียใจ”

อ่านต่อ »

วันนี้คุยกันถึงเรื่องการเจ็บป่วยของนักเรียนตั้งแต่ป่วยจริงด้วยโรคประจำตัวต่าง ๆ ปวดท้องประจำเดือน ป่วยการเมือง จนไปถึงแสดงอาการป่วยเพียงเพื่อต้องการเรียกร้องความสนใจจากครูหรือเพื่อน ๆ

ครูปูจึงเล่าให้น้อง ๆ ฟังว่า ตอนโรงเรียนเพิ่งเปิดสอนในปี 2542 มีครูอยู่ 10 คน นักเรียนสองร้อยกว่า  มีนักเรียนหญิงฝาแฝดคู่หนึ่ง คนพี่ตัวเล็กกว่าร่าเริงแจ่มใส พูดเก่ง กล้าพูด กล้าถาม หัวไว เรียนเก่ง ส่วนคนน้องเงียบ ตัวโตกว่าพี่จึงดูเป็นสาวกว่า ท่าทางเรียบร้อย ใครพูดอะไรได้แต่ยิ้ม ๆ แต่ผลการเรียนอ่อนมากต้องลงซ่อมแทบทุกภาคเรียน

(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

อ่านต่อ »

ด้วยหน้าที่ในปัจจุบัน ทำให้ไม่สามารถขึ้นสอนในรายวิชาต่าง ๆ ได้เหมือนแต่ก่อน ทำให้พลาดโอกาสในการรับรู้การเปลี่ยนแปลงใด ๆ รายวันของเหล่าลูกศิษย์ ข้อมูลที่ได้รับเป็นเพียงผลจากการคัดกรองคร่าว ๆ จากอาจารย์ที่ปรึกษาและฝ่ายงานต่าง ๆ นอกจากนี้ก็ต้องอาศัยความใส่ใจส่วนตัวตระเวนทักทายและเก็บข้อมูลด้วยตัวเองทั้งวัน  ถ้าภายในโรงเรียนก็ง่ายหน่อย แต่เรื่องเด็ด(กว่า)มักจะเกิดนอกโรงเรียนทั้งนั้น

มิได้การ คิดได้ดังนั้น จึ่งต้องทำตัวให้ทันสมัยเสียให้ได้ในเพลานี้

ป๊าด…ไปเจอรูปแอ๊บบ๊องส์ แอ๊บแบ๊ว ใน hi 5 ก็ต้องยอมแพ้ แถมโปรแกรม MSN ในเครื่องก็ยังมีปัญหาอีก  จึงต้องหันมาใช้ facebook อย่างเป็นล่ำเป็นสันเสียที หลังจากที่ป๋าแนะนำให้สมัครแต่แรกเพียงเพื่อจะเอาไว้ลงทะเบียนไปงาน IgniteTH#1 แค่นั้น

อ่านต่อ »

เมื่อห้าหกปีที่แล้วมีหนุ่มน้อยรูปร่างเล็ก สูงไม่ถึง 150 ซม. เดินชะอ้อนชะแอ้นมาเข้าคิวนั่งรอสอบสอนในตำแหน่งครูการตลาดคนหนึ่ง แต่งตัวด้วยโทนสีขาวดำ ข้างในเป็นเสื้อยืดคอตั้งสีดำ ข้างนอกเป็นสูทตัวยาวสีขาว เห็นปุ๊บนึกถึงพวกกัปตันห้องอาหารในมุมมืด ๆ ขึ้นมาทันที เพียงแต่ความสูงน่าจะเป็นลูกชายกัปตันซะมากกว่า

คณะกรรมการสอบสัมภาษณ์ท่านอื่นเห็นโหงวเฮ้งน้องคนนี้แล้วก็ไม่มีใครอยากสัมภาษณ์ซักคน จึงทยอยไปกินข้าวกันจนหมด เหลือครูปูอยู่คนเดียว เพราะเห็นน้องเขาตัวเล็กแกร็น ผิวคล้ำ หน้าตาซื่อ ๆ การแต่งตัวก็บอกได้ว่านี่คงเป็นชุดที่ดูดีที่สุดเท่าที่น้องมีแล้ว เลยขอเปลี่ยนจากการสอบสอนเป็นชวนคุยแทน

น้องเขาเป็นคนโคราช จบจากมหาวิทยาลัยขอนแก่นเข้ามาหางานทำในกรุงเทพ แต่ไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าไหร่ คิดไปเองว่าอาจเพราะรูปร่างน้องเขาก็เป็นได้ จึงจำต้องทำงานเป็นกะไปเรื่อย น้องเคยทำร้านสะดวกซื้อจนได้เป็นผู้จัดการร้าน ซึ่งครูปูรู้ดีว่างานแบบนั้นหนักหนาสาหัสขนาดไหน ถ้าสามารถทนทำได้นานจนได้เลื่อนขั้นนี่ ต้องถือว่าน้ำอดน้ำทนไม่ธรรมดา ได้เงินเดือน 5 พันกว่าบาท ถามต่อว่าบริหารจัดการเงินอย่างไร น้องบอกว่าอาศัยอยู่กับพี่สาวจึงพยายามกินใช้อย่างประหยัดและส่งกลับบ้านให้แม่ทุกเดือน ๆ ละ 2 พันบาท

เท่านี้ครูปูก็พอใจแล้ว จึงยิงคำถามสุดท้ายทันที

เป็นกระเทยหรือเปล่าเนี่ยะ

อ่านต่อ »

เช้าตรู่ของทุกวัน อาจารย์ที่ไปถึงโรงเรียนแต่เช้าจะชินกับภาพของนอร์ หนุ่ม ปวส. หน้าตาหล่อเหลาแต่งตัวเรียบร้อย มีสัมมาคารวะ ใคร ๆ ชอบแซวว่า “ลูกชายอาจารย์ปู” นั่งจ๊องอยู่หน้าห้องพักครู ครูที่มาถึงคนแรกจะได้รับการต้อนรับดูแลช่วยเหลือ ถือของ ทุกอย่างเท่าที่นอร์จะทำได้

แต่น้อยคนที่จะจำได้ว่าตอนเรียน ปวช. นอร์เป็นเด็กดื้อมาก่อน แต่งตัวสไตล์แร็พโย่ ใส่ต่างหูเพชรเม็ดเป้งที่หูด้านซ้าย ไม่เคยยกมือไหว้ใคร ตาขวาง อารมณ์ร้อน เถียงทุกคำ จึงมีเรื่องทะเลาะวิวาทบ่อยครั้ง คุณแม่ที่ถูกเชิญมารับทราบพฤติกรรมยังถูกนอร์ขู่ฟ่อ ๆ จนครูต้องเป็นฝ่ายช่วยปรามนอร์แทนคุณแม่อีกต่างหาก

(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

อ่านต่อ »

เมื่อปลายเดือน ก.ค.ที่ผ่านมา มีการประชุมผู้รับใบอนุญาตโรงเรียนอาชีวศึกษาเอกชนทั่วกรุงเทพ โดยท่านที่ปรึกษารัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ  ดร.สกล  เขมะพรรค เป็นประธานในที่ประชุม โดยร้องขอแนวทางเพื่อกำหนดเป็นมาตรการป้องกันปัญหานักเรียนทะเลาะวิวาทอย่างเร่งด่วน เพราะช่วงนั้นสื่อมวลชนก็ประโคมข่าวกันเช้าเย็น

กระทบทั้งหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ความรู้สึกครู จนถึงผู้หลักผู้ใหญ่

และส่งผลต่อภาพลักษณ์ของสถานศึกษาอาชีวศึกษาในสายตาของผู้คนในสังคมแน่นอน

เรียนอาชีวศึกษาเพื่อจะไปประกอบอาชีพ แต่ถ้าสังคมหรือสถานประกอบการไม่ต้อนรับ

ระบบการผลิตกำัลังคนของการศึกษาบ้านเราก็จะเอียงกระเท่เร่ไปมากกว่าที่เป็นอยู่เข้าไปอีก

อ่านต่อ »

ในสัปดาห์ของการนิเทศการสอน ซึ่งฝ่ายวิชาการและแผนงานโดยแผนกวิชาได้ซ้อมนิเทศครูใหม่กันมาแล้ว งวดนี้จึงเป็นการนิเทศโดยผู้บริหาร ครูปูซึ่งขณะนี้ถูกขอให้กลับมาช่วยดูแลฝ่ายวิชาการและแผนงานอีกฝ่ายหนึ่ง (อีกแล้ว) ก็เป็นหนึ่งในคณะกรรมการนิเทศด้วย  ช่วงเย็นคณะกรรมการจะประชุมแลกเปลี่ยนความคิดเห็น เพื่อสรุปผลการนิเทศของอาจารย์แต่ละท่านกัน

อ่านต่อ »

เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา บริษัทผู้ให้บริการโทรศัพท์พื้นฐานเคลื่อนที่ PCT ที่โรงเรียนเป็นศูนย์ติดตั้งเครื่องรับสัญญาณแบบครอบคลุมทั้งพื้นที่ โดยมีครูหลายท่านและนักศึกษาจำนวนมากเป็นลูกค้าที่เหนียวแน่นมากว่า 3 ปีแล้ว

ประกาศยกเลิกโปรโมชั่นโทรฟรีทุกเครือข่ายไม่อั้น 24 ชม. เป็นเวลา 1 ปี ทิ้ง โดยไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้า???

สำหรับครูแล้วถือว่าอัตราค่าโทรดังกล่าวคุ้มมากเนื่องจากต้องโทรประสานผู้ปกครองและติดตามนักศึกษาอยู่ตลอดเวลา หากใช้โทรศัพท์ส่วนตัวในอัตราค่าโทรปกติ จะไม่ต่ำกว่า 1 พันบาทต่อเดือนแน่นอน แต่พอหันมาใช้โทรศัพท์ดังกล่าว จ่ายเงินซื้อเครื่อง 3,600 บาท พร้อมโทรฟรีไม่จำกัดเครือข่ายอีก 1 ปี เท่ากับค่าโทรศัพท์เดือนละแค่ 300 บาท แถมได้โทรศัพท์มาใช้ฟรีอีก 1 เครื่อง ถือว่าคุ้มมาก จึงแห่กันซื้อเครื่องเกือบทั้งโรงเรียน

(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

อ่านต่อ »

คืนวันที่พุธที่ 1 ก.ย.53 พ่อครูโทรมาตอนหัวค่ำ “แห้วเอ๊ย ไปเจอกันที่โรงแรมรามาการ์เดนท์เดี๋ยวนี้เลย มีเรื่องใหญ่จะบอก”

เรื่องใหญ่หยังวา ไปก็ไป เดี๋ยวก็รู้ กระโดดขึ้นแท็กซี่ไปในบัดดล

ไปถึงจึงได้กอดจากอุ๊ยและพี่หมอเจ๊ แถมได้ของฝากจากอินตะระเดียกะเขาด้วยนะ

ขอบคุณค่ะพี่หมอเจ๊ขา สา…ธุ

ได้คุยกันหลายเรื่อง รวมถึงเรื่องสำคัญที่จะไม่เล่าในที่สาธารณะ

วันที่ 2 ก.ย.พ่อบอก

“แห้วเอ้ย ปั่นต้นฉบับแบบด่วน ๆ หน่อย ทำหนังสือแสดงฝีมือครูอาชีวะเอกชนไปเล้ย เราต้องสร้างจุดเด่นให้ได้”

เหรอคะ ?  เอางั้นเหรอคะ

อ่านต่อ »

เวลาได้ยินใครพูดถึงอาชีพครูว่า

เป็นครูแล้วจน ,

ครูชอบสร้างหนี้  ,

หรือ ลูกครูส่วนใหญ่จะเสียคน

ก็สุดแสนจะจี๊ด…เข้าไปถึงหัวจ๋าย…

(ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

ใครคิดกับเรื่องนี้ยังไงไม่รู้นะคะ

แต่ครูปูว่า ตัวเองไม่จน นะเออ!

ถ้า “จน” คือการมีรายได้ไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่ายหรือความต้องการ จะแก้โรคจนตามนี้ ก็ต้องทำอย่างใดอย่างหนึ่งหรือ 2 อย่างคือเพิ่มรายได้กับลดค่าใช้จ่ายหรือลดความต้องการลง

อ่านต่อ »