ลานเก็บเรื่องมาเล่า

เช้าวันที่ไปนอนวัดป่าสุคะโต ท่ามะไฟหวาน แก้งคร้อ ชัยภูมินั้น ทางวัดจัดการที่พักให้ ต่างก็ไปเบิกหมอน เสื่อปู ปลอกหมอน ท่านผู้ดูแลบอกว่าเช้าก็เอามาส่งที่นั่นที่นี่นะ กองไว้หน้าห้องหากเข้าไม่ได้ เดี๋ยวมีคนมาจัดการต่อเอง

ข้างที่พักผมมีกองหิน ถุงกรวด คงจะเตรียมก่อสร้างต่อไป ข้างๆกองหินนั้นเห็นแม่ไก่กำลังนอนฟักไข่อยู่ นิ่งเงียบเลย ไม่ส่งเสียง เข้าไปใกล้ๆก็ไม่ถอยหนี มองตาเราแป๋วๆ..

ผมหายเข้าไปในห้องสักพักก็ออกมาดูเขาใหม่

อ้าวหายไปแล้ว ทิ้งไข่ไว้ 7 ฟอง

โน่น เดินอยู่โน่น คงมาหาอาหารเช้ากิน

เดินวนไปมาไม่ห่างจากรังไข่ง่ายๆของเธอ คุ้ยหาอาหาร ซึ่งผมดูแล้วก็ไม่เห็นมีอะไร แต่เธอก็เดินคุ้ยเขี่ยไป วนไปมา

บางครั้งก็มีไก่ตัวอื่นเดินเข้ามาหาสักครู่ก็เดินจากไป เหมือนมาทักทายแล้วเดินไปอาหารที่อื่นต่อไป ปล่อยให้ไก่แม่ตัวนี้ วนเวียนอยู่ใกล้รังไข่ของเธอ

นั่งดูพักใหญ่ๆ ดูเขาจะไม่ได้กินอะไรเต็มท้องเลย บนพื้นดินนั้นไม่มีอาหาร นึกถึงข้าวก้นจานของพวกเรา นึกถึงอาหารเหลือของพวกเรา หากเธอได้ของเหลือเหล่านั้นก็มากพอที่เธอจะได้พลังนอนกกลูกต่อไปอีก

จึงเข้าไปในห้องดูว่าจะมีอะไรให้เธอกินได้บ้าง เห็นมีกล้วยตากเหลืออยู่ 1 ชิ้น จึงจัดการเอามาวางใกล้ๆปากของเธอ แล้วเธอก็จิกกินจนหมด

มันเป็นวิถีชีวิตปกติธรรมดาที่ใครต่อใครก็เห็นกัน..

แต่หากใช้มุมมองแบบ “เห็นในเห็น” นั้นเล่าคืออะไร

เราล่ะทำชีวิตให้เกินธรรมดามากไปหรือเปล่า

อือ..เราเห็นตัวเองว่า.ไอ้นั่นก็ใช่ นี่ก็ถูก โน้นก็แม่นแล้ว…

เฮ่อ เรานี่ปรุงแต่งมากไปแล้วนะ..

เกินธรรมดาไปมากแล้วนะ

หากท่านมีเวลา เชิญแวะที่นี่บ้างก็ได้นะครับhttp://www.pasukato.org/about_watpasukato.html