ลานเรียนชีวิต

ตลอดเดือนเมษาที่ผ่านมา จะถูกพ่อครูบาฯ ขายยา เอ๊ย ชักชวนให้ไปสวนป่า ฯ ทริปคณะพี่ครูอึ่งตลอด

(ตอนนั้นรู้แค่นี้จริง ๆ ค่ะ)  เลยเดาไปเรื่อยเปื่อยว่าพี่ครูอึ่งคงจะพาครูที่โรงเรียนมงคลวิทยามาล่ะมั๊ง แล้วคงเชิญ อ.โสรีช์ มาด้วย (ได้รู้จักท่านผ่านตัวหนังสือเท่านั้น)   กี่คนก็ไม่รู้  มาอบรมหัวข้ออะไร มาทำอะไรกันบ้าง ไม่รู้!

เอาแค่รู้ว่ามีงาน ได้มาช่วยพ่อครูฯ ได้มาช่วยพี่ ๆ ได้บ้าง ทำไปได้เรียนรู้ไป ถ้าพอมีเวลาก็มาอยู่แล้วค่ะ เลยบอกพ่อครูว่า “ไปค่ะไป”

เอาเข้าจริง ๆ งานบ้านที่ต้องดูแลเจ้าลูกหมาน้อยทั้ง 7 คลุกข้าว ล้างเก็บชาม กาละมัง ขัดล้างพื้นท่ามกลางลูกหมายั๊วเยี้ยะก็เหนื่อยแสนสาหัส  ที่ทำงานก็ยุ่งเหยิงอีรุงตุงนัง จริง ๆ จะว่าเกี่ยวว่าต้องอยู่โยงก็ไม่เชิง แต่เป็นความกังวลว่าหากตัวเองไม่อยู่ ผู้ปกครองและนักศึกษาที่เขากำลังมีปัญหาถึงโรงถึงศาลเขาจะวางใจกับคนอื่นไหม  ไอ้ใจนึงก็กระโดดไปอยู่สวนป่าแล้ว อีกใจนึงก็เป็นห่วงนักศึกษาและผู้ปกครองที่กำลังเสียขวัญ ต้องคอยรับโทรศัพท์เขาเช้าเย็น อะไรที่ตำรวจหรือใครบอก ก็ไม่เข้าใจ เราต้องแปลงเป็นภาษาแห่งความห่วงใยและปลอบประโลมถึงจะสงบและปฏิบัติตามขั้นตอนได้อย่างไม่ตระหนกนัก

กระซิบถามพ่อครูเบา ๆ ว่า “พ่อฯ เที่ยวนี้หนูยกเลิกก่อนได้ไม๊ หนูมีห่วงหลายเรื่องอ่ะ มันคาราคาซังไงไม่รู้” (วิตกจริต)

พ่อครูฯ บอกว่า “ม่ายด้ายยย ซื้อตั๋วไว้แล้ว ไปเห๊อะ”

เอาก็เอา(วะ) หัดเตรียมพร้อม หัดวาง หัดไว้ใจคนอื่นบ้างเหอะนะเรา ชีวิตนี้ก็คงไม่สามารถอยู่กับใคร หรืออะไรไปได้ตลอดรอดฝั่งซักกะอย่างนึงนี่เนอะ

เช้า 3 พ.ค. เก็บเสื้อผ้าเสร็จ เข้าไปเคลียร์งานแต่เช้าตรู่ ไล่ประชุมพูดคุยกับทุกงานตั้งแต่ 8 โมงเช้าจน 9 โมงครึ่ง ทั้งที่ตั้งใจไว้แต่แรกว่าจะออกจากที่ทำงานซัก 10 โมงเช้า อยู่ดี ๆ ฟ้ามืดตื๋อฝนเทลงมาอย่างหนัก อย่ากระนั้นเลยไปเลยดีฝ่าเรา เดี๋ยวฉายาเดิมจะวกกลับเข้าตัวอีก

หนอย…ดันเจอโชเฟอร์วัยสะรุ่น 10 โมงเด๊ะ ถึงนครชัยแอร์

แป่ว! นั่งเกาเสาเล่นสิเรา เลยใช้เวลาที่เหลือฝากงานน้อง ๆ ต่อ

11 โมงเด๊ะ พ่อครูบาฯ ขึ้นแท็กซี่ฝ่าฝนตกรถติดรถชนมาได้เวลาพอดี๊พอดี ยังไม่ทันวางกระเป๋าเขาก็เรียกขึ้นรถเลย ตรงเวลาน่าชื่นชมจริง ๆ   หมายถึงรถของนครชัยแอร์นะคะ อิอิ

(ขอให้น้องอึ่ง และน้าอึ่งอ๊อบจงเจริญ เย่ๆๆๆ :)  )

บนรถมีแต่เราสองคนที่เมาท์กันจุ๊กจิ๊กๆ พอถึงเวลาที่พนักงานเอาข้าวกล่องมาให้ ยังมีหน้าควักหมูย่างตรังที่น้าแป๊ดฝากมาให้น้าอึ่ง เอามาลองชิมให้กลิ่นมันเตะจมูกคนอื่นให้อิจฉาเล่นอีกแนะ พอถูกพ่อครูบาฯ เอารูปมาลงบล็อก เลยสมน้ำหน้าตัวเองเพราะเป็นคนกินของย่อยยากพวกเนื้อสัตว์หรือข้าวเหนียวอะไรไม่ค่อยถูกโรคเท่าไหร่ อาการที่ตามมาคือเมาค่ะ เมาแล้วหลับ

พอถึงบุรีรัมย์ แม่หวีมายืนยิ้มแป้นรอรับอยู่ที่ขนส่ง

โดนแซวแต่แรกเลย นึกว่าจะมาไม่ได้น๊อ แต่ แหม นี่มาซะไก่โห่ ก่อนชาวบ้านเขาซะอีกนั่น

ว่าแล้วก็หัวเราะเยาะ 555…

รอจนแม่หวีหัวเราะเสร็จก็ไปตะลุยตลาดสดกันต่อ

เริ่มลิสต์รายการของกินของใช้ที่ต้องซื้อเตรียมไว้รับรองแขกทุกคณะ  เน้นของที่ตลาดสตึกไม่มีหรือซื้อไปตุนล่วงหน้าเผื่อไม่ทัน

เลยได้เริ่มต้นสังเกตการณ์ทั้งงบประมาณและขั้นตอนการเตรียมการหลังฉากของการจัดอบรมแต่ละครั้งโดยละเอียด ตั้งแต่วันแรกเลยค่ะ

เดินไปเจอร้านผักพอเพียง ผักทุกอย่างกำละบาท พ่อครูเลือกผักพื้นเมืองนู่นนี่ (จำชื่อไม่ได้ซักกะอย่าง) คว้าไป 10 กำ จ่ายไป 10 บาท ทำกินได้ไปหลายมื้อทีเดียว ร้านผักนี้มีป้ายบอกว่า ดำเนินชีวิตตามพระราชดำรัสเศรษฐกิจพอเพียงของในหลวง  จึงนำมาขายแกมแบ่งปัน ลุงกับป้าคนขายใจดีและยิ้มแย้มแจ่มใส แข่งกับสายฝนปรอย ๆ  ยินดีให้ถ่ายรูป และพร้อมตอบทุกคำถามของเราอย่างภาคภูมิใจ (ไว้จะพยายามหารูปมาลงนะคะ เผอิญเจอนักเลงดีลบทิ้งหมดอ่ะค่ะ เอิ๊กซ์!)

พ่อครูฯ เหลือบไปเห็นทุเรียนแกะโชว์เนื้อเป็นแพ็ค ๆ ก็ร้องน่ากิน ว่าแล้วก็หัวเราะ หึ ๆ เลยนึกขึ้นมาได้ว่า เออ เนอะ คราวที่แล้วห้ามพ่อกินทุเรียนที่ห้างคาร์ฟูร์แจ้งวัฒนะเพราะรุ่งขึ้นต้องบินไปเจาะเลือดกับป้าหวานที่ขอนแก่น พ่อก็ยักแย่ยักยันจะกินเสียให้ได้ เลยสัญญาว่าถ้าผลเจาะเลือดออกมาดี เดี๋ยวหนูซื้อให้กินเอง  พ่อได้แต่ยิ้มหน้าแหย ๆ

เอาล่ะ ครานี้จะได้หายกัน หม่ะ เดี๋ยวหนูซื้อให้เอง เอาแพ็คใหญ่ ๆ เลยนะจะได้เต็มอิ่มกันไปเลย สองคนตายาย พ่ออุ๊กะแม่หวี อิอิ

(ด้วยเหตุบางประการ ข้อความบางส่วนอาจมีสีจางลงบ้าง ป้าหวานจะได้อ่านไม่ถนัดนัก ฮ่า…)

ไปถึงสวนป่าก็โพล้เพล้พอดี รีบเก็บของและวางแผนเตรียมการทั้งหมด คุยกันไปก็เตรียมข้าวปลากันไป พ่อครูฯ เล่าเรื่องความประทับใจที่ได้ไปลุยแดนใต้ เรื่องหลวงพี่ติ๊ก คุณอัมรา การอบรมพระภิกษุ การสนทนาธรรมกับหลวงพี่ชัยวุธ เรื่องวัดยางทอง เรื่องพี่แป๊ดและครอบครัว ครอบครัวน้องอ๋อยพ่อสมและเจ้าหนูแอมแปร์ ฯลฯ

นึกภาพออกบ้าง นึกตามไม่ทันบ้าง แต่ที่เห็นชัด ๆ คือสายตาแห่งความสุขและความภาคภูมิใจของพ่อครูบา ทุกครั้งที่ได้พูดถึงเครือข่ายชาวเฮฮาศาสตร์ทุกคนที่เกิดขึ้นทุกครั้งจากการพบปะ จากการไปเยี่ยมเยือนถึงถิ่น ใครทำอะไรให้ ใครส่งอะไรมาให้ ใครพูดอะไร ใครแสดงความคิดเห็นอะไร ตรงใจ กินใจ ประทับใจหรือกวนได้ใจ  พ่อครูจะไม่ยอมปล่อยโอกาสให้ผ่านไป จะรีบยกย่องเชิงกระเซ้าเย้าแหย่ให้หมู่เราได้ร่วมรับรู้ในน้ำใจ ในความห่วงใย ในความน่ารักน่าเอ็นดูของพวกเราทุกคน จะว่าเป็นมือประสานสิบทิศก็ไม่ผิด ใช่ก่อ?

ไอ้เรื่อง อรยนท.  มันก็มีรสชาติ ด้วยประการฉะนี้แล เตร๊ง… เตรง… เตร่ง… เตร๊ง….

ไม่รู้ว่าเมาท์กันจนแมงเม่าแตกตื่นหรือเปล่านะคะ อย่าว่าแต่จะนั่งกินข้าวกันเลย อ้าปากพูดยังไม่ได้เลยค่ะ เพราะกองทัพแมงเม่าเป็นล้าน ๆ ตัวบุกสวนป่าจนไม่มีที่จะหนี ปิดไฟแล้วพี่แกก็ยังไม่ยอมไปไหน คาดว่าการจราจรตรงแสงไฟคงคับคั่ง คืนนั้นก็เลยได้หม่ำไข่เจียวและผัดผักใส่แมงเม่าเป็นครั้งแรกในชีวิต อิอิอิ

ทุกครั้งที่ไปสวนป่าฯ ก็จะคุยกับพ่อครูบาจนหลับกันไปข้างนึง

แต่! ทริปนี้ทั้งทริปได้นอนคุยกับแม่หวีจนฉ่ำปอดเลยค่ะ

ใครไม่เคยฟังประวัติสวนป่าสมัยแม่ย่า อย่าเพิ่งบอกว่่ารู้จักสวนป่าดีเน่อ

โปรดติดตามด้วยความระทึกในใจพลัน

เที่ยวนี้ไม่ได้รูปซักกะใบ ถ้าเห็นก็แสดงว่าขโมยชาวบ้านเขามานะคะ

ต้องอาศัยโม้แยะ ๆ ไว้ก่อน ยิ่งโม้ไม่ค่อยเป็นอยู่ด้วย ทำไงดีล่ะเรา

อ้อ!  เกือบลืมบอกไปแหน่ะค่ะ

วันนี้ทั้งสวนป่า มีแต่เรา 3 คน

อิอิอิ

« « Prev : จิตตกเพราะเสียหมา

Next : เกณฑ์ตัดสินความเป็นผู้นำและจิตอาสา » »