ลานเก็บเรื่องมาเล่า

หมานะไม่ใช่เสือ..

ออกไปเยี่ยมดูท้องนาชาวบ้าน

เห็นเจ้าตัวนี้ลายพร้อยเหมือนเสือ

มันวิ่งเหยาะๆไปตามถนน แล้วหยุดดมโน่นนี่ คงหาอาหาร

ผมสนใจลายของมันนะ พันธุ์นี้น่าจะขยาย อิอิ

ไปเชียงใหม่ เข้าสะเมิงคราวที่แล้ว ผมไปกราบพระที่วัดอุโมงค์ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับสถาบันที่ผมสำเร็จการศึกษามา ผมมีประวัติศาสตร์ที่วัดนี้ และตรงปากทางเข้าวัดอุโมงค์นี้ผมยิ่งมีความทรงจำดีดีอยู่ที่นี่

เพราะที่นี่คือ บ้านพัก ที่ทำงาน ที่ชุมนุม หรือที่ส้องสุม วุ้ย.. เจ้าของสถานที่คือศิลปินเพื่อประชาชนที่ชื่อ เทพศิริ สุขโสภา ผมเรียกพี่เทพฯ พี่เป็นคนร่วมยุคสมัยการเปลี่ยนแปลงของสังคม ใหม่ๆที่ผมรู้จักพี่เทพฯนั้น ผมฟังแกพูดไม่รู้เรื่อง เหมือนผมฟังอาจารย์ถวัลย์ ดัชนี โอย..กว่าจะเริ่มซึมเข้าสมองนี่ ..อิอิ..

พี่เทพฯนั้นเป็นแบบอย่างของผมในหลายเรื่อง คนอะไรสมาธิแน่วแน่เป็นเยี่ยม คิดอ่านจะทำอะไรละก็ กัดไม่ปล่อย และทำได้ดีเป็นที่สุด ศิลปินนั้นมีคุณสมบัติพิเศษเฉพาะตัว พี่เทพฯนั้นเหมือนนักมานุษยวิทยา เข้าถึงคนแบบแนบแน่น ยิ่งท่วงทำนองแบบศิลปินมันสร้างเสน่ห์ยิ่งนัก ในอดีตนั้นพี่เทพฯใครเรียกแกว่าเป็นนักเล่านิทานให้เด็ก รับรองว่าไม่มีเด็กคนไหนในโลกนี้นั่งหลับ เพราะพี่แกเล่าเรื่องไปวาดรูปประกอบไปด้วย และลายเส้นของพี่เทพฯนั้นลือลั่นกันว่าเป็นเพียงสองคนในประเทศไทยเท่านั้น คนแรกคืออาจารย์เฟื้อ เขาว่าอย่างนั้นผิดถูกอย่างไรขออภัยด้วยนะครับ

สมัยที่พี่เทพเรียนที่ศิลปากรนั้น บอกว่าเข้าเรียน Anatomy พร้อมกับนักศึกษาแพทย์ด้วย คนวาดรูปจึงจะสามารถวาดรูปลักษณ์ได้เหมือนจริง สิ่งที่พี่กล่าวว่ารูปที่แสดงกล้ามเนื้อสวยที่สุดในโลกคือรูปม้า และรูปม้านี่เองที่พี่เทพฯได้เงินก้อนใหญ่มาซื้อที่ดินตรงหน้าวัดอุโมงค์นี้จากประเทศญี่ปุ่น

สมัยนั้นพี่เทพฯลี้ภัยการเมืองไปต่างประเทศหลายแห่ง แล้วไปจบลงที่ญี่ปุ่น เงินก็หมด ความรู้อย่างอื่นก็ไม่มีรู้จักแต่วาดรูป จึงตระเวนไปรับจ้างวาดรูป คน ไปๆมาๆมีเศรษฐีญี่ปุ่นไปพบแล้วคุยกัน เขาก็ว่าจ้างให้วาดรูปม้าที่สวยที่สุด ให้ งานเข้าแล้ว.. พี่เทพอธิบายว่าม้าจะสวยที่สุดคือม้าที่ยกขาหน้าสองขาขึ้น เหมือนรูปปั้นในยุโรปมากมาย.. พี่เทพฯใส่ฝีมือสุดๆว่างั้น แต่มาตกม้าตาย..เพราะเศรษฐีญี่ปุ่นคนนั้นรู้เรื่องศิลปะมากวิจารณ์ว่าม้ายกขาที่พี่เทพฯวาดนั้นผิด…..

เพราะม้ายกขาที่พี่เทพวาดนั้นเป็นการยกขาหน้าเท่ากันซึ่งผิดธรรมชาติของการยกขาม้าในความเป็นจริง มันจะต้องบิดๆและขาที่ยกสองข้างจะต้องไม่อยู่ในลักษณะที่เท่ากัน จะต้องสูงข้างต่ำข้าง..พี่เทพฯอธิบายพร้อมกับแสดงอาการยกขาม้าให้ผมและครอบครัวดูจริงๆ..

ตาย ตาย ตาย…มาตกม้าตายจริงๆ พี่เทพฯเข้าใจแล้ว ขอแก้ ในที่สุด เป็นที่ถูกใจเศรษฐีมาก เขียนเชคให้มากเท่าที่พี่เทพฯเคยได้เงินมาเชียว เงินก้อนนั้นพี่เทพฯเอาซื้อที่ดินและสร้างบ้าน และอื่นๆในกิจกรรมศิลปะของพี่มากมาย… ม้าตัวเดียวเท่านั้น…

พี่เทพฯบอกว่า เออ น้องนุ่งมาเยี่ยมก็บอกให้นั่งลง เดี๋ยวจะเอาดินสอวาดรูปให้คนละใบ… ผมไม่ได้เห็นพี่เทพฯทำงานมานานแล้ว มาเห็นอีกทีก็ทึ่งศิลปินทำงาน แกไม่ได้วาดเฉยๆ เหมือนแสดงไปด้วยมีการขยับตัวเมื่อให้น้ำหนักในช่วงที่วาด มีส่งเสียงอื้อ อ้า แสดงความรู้สึกต่อสิ่งที่เห็น แค่สองสามนาทีเสร็จแล้ว พี่เทพฯบอกว่าลายเส้นแบบนี้ยากมาก เพราะต้องวาดพรืดเดียวให้ได้เค้าโครงใบหน้าเลยพร้อมทั้งมีส่วนหนักเบาเสร็จในวินาทีนั้นเลย นี่คือความยาก รูปลายเส้นแบบนี้ไม่ใช่รูปเหมือน แต่เป็นรูปที่ดูแล้วใช่คนนั้น ใครๆดูก็รู้ว่าคนนั้น

รูปผมนี้พี่เทพฯบอกว่าหากว่าจ้างกันนั้นต้องจ่าย ห้าหลักขึ้นไป …

พี่เทพฯสร้างผลงานเยอะ หากท่านสนใจลองค้นอาจารย์ กู ดูนะครับ ผมเองได้มุมมองสังคมมาจากพี่เทพฯหลายเรื่องตั้งแต่สมัยสามสิบปีที่แล้วโน้น เช่น พี่เทพฯสร้างนิทานสำหรับเด็กเรื่อง “ฉันตามหาสิ่งที่ขาดหายไป” พี่เทพฯสร้างเรื่องง่ายๆ เป็นตัวการ์ตูนซึ่งแสดงได้หลายทักษะ เช่นวาดรูปประกอบการเล่า หรือเอาลูกเทนนิสมาผ่าครึ่งหนึ่ง แล้วใช้มือจับให้มันอ้าปากได้ แล้วก็เอามาแสดงเหมือนละครหุ่น โจหลุยส์ แต่ง่ายกว่า

พี่เทพฯเป็นคนสุโขทัย ไม่น่าเชื่อว่าพี่ชายพี่เทพฯโด่งดังมากกว่า ที่ชื่อ ประทีป สุขโสภา นักแสดงเพลงขอทานที่มีคนเดียวในประเทศไทย เดินทางไปแสดงมาแล้วทั่วโลก ท่านสนใจดูได้ที่นี่ http://www.youtube.com/watch?v=Nf0mXl0di08