อายเพราะมีแม่แก่
มีนักศึกษาชายคนหนึ่งเรียนไม่จบระดับ ปวช. ปีนี้จำเป็นต้องกลับมาตามเก็บหน่วยกิตให้ครบ แต่สังเกตว่ากี่ปี ๆ คุณแม่ก็ยังต้องเดินตามงก ๆ หิ้วกระเป๋าตามหลังให้ ล้อมหน้าล้อมหลัง ลูกจะเอาอะไรก็คอยจะตั้งใจฟัง คอยไต่ถาม ไอ้เจ้าลูกชายก็สะบัดสะบิ้ง เดินหนีให้พ่อให้แม่วิ่งตาม
ครูปูเคยเรียกมาอัดหลายหนเพราะไอ้ท่าทางที่ปฏิบัติต่อพ่อแม่แบบนี้ ปีก่อน ๆ เคยโดนควบคุมพฤติกรรมเพื่อดัดนิสัย เคยเฝ้าระวังขนาดโทรกลับไปเช็คพฤติกรรมกับคุณแม่ทุกวัน คุณแม่ก็ตอบกลวง ๆ กลับมาว่า “เขาดีขึ้นแล้วค่ะอาจารย์” พอเจอที่โรงเรียนก็ไม่เห็นเปลี่ยนแปลงเท่าไหร่ เข้าใจว่าคุณแม่คงปกป้องลูกชายไม่ให้โดนครูดุเสียมากกว่า
ช่วงกีฬาสีเด็กต้องทำกิจกรรมกับคณะสี คุณแม่ก็ว่าจ้างมอเตอร์ไซค์มาดักรอลูกทุกวัน นั่งรอจนกว่าลูกจะเสร็จกิจกรรมนู่นแหละ บอกให้กลับไปก่อนก็ไม่ยอม เดี๋ยวลูกไม่ได้ร่วมกิจกรรมกับเพื่อน ๆ
วันนี้เห็นคุณแม่ท่านนี้นั่งรออยู่ที่ประตูรั้วโรงเรียนตั้งแต่แดดแจ๋ (เชิญมานั่งในห้องรับรองหรือในห้องพักครูก็ไม่เอา) จนเกือบ 6 โมงเย็น ไอ้เจ้าลูกตัวดี แทนที่จะโผล่หน้ามาดูบ้างว่าแม่เรานั่งคอยอีท่าไหนยังไง ร้อนเหนื่อยอย่างไร เปล่าหรอก ช่วงพักก็นั่งเล่นกับเพื่อน ไม่มีหัวจิตหัวใจจะโผล่มาดูแม่สักนิดเลย
ครูปูจึงกวักมือเรียกมานั่งคุย นั่งพูดคุยสอบถามสภาพการอยู่ร่วมกันที่บ้านและการเลี้ยงดู ก็ไม่พบสิ่งใดที่จะเป็นเหตุให้เด็กรังเกียจพ่อแม่ได้ขนาดนี้ วนไปวนมาเพื่อหว่านล้อมและชี้ให้เขาเห็นถึงสิ่งที่พ่อแม่ได้ทุ่มเทดูแลตัวเขา คุยกับครูปูทีไรก็จะนิ่งไม่ดื้อไม่เถียง แต่ไม่เคยได้คำตอบถึงสาเหตุของการรังเกียจรังงอนพ่อแม่เสียที
ครูปูจึงแกล้งขยิบตากับอาจารย์อีกท่านให้ลองเอาตัวไปหลอกล่อถามดู อาจารย์ท่านนั้นเอาตัวเพื่อนอีกคนไปร่วมเป็นน้ำมันหล่อลื่นด้วย เพราะถ้าให้เด็กคุยในขณะที่มีเพื่อนอยู่ด้วย เด็กจะมั่นใจขึ้น จะกล้าพูดกล้าแสดงออกมากขึ้น
ปรากฎว่าคำตอบที่ได้รับจากเด็กก็คือ
เด็กเขารู้สึกอายที่มีแม่แก่ ๆ อายมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วเพราะแม่คนอื่นยังสาวยังสวยกันหมด ส่วนแม่ตัวเองเนื้อตัวไม่แต่ง ผมก็หงอก พูดแต่สำเนียงอีสาน จะพาเพื่อนไปบ้านก็อาย จะให้แม่มาก็อาย แล้วแม่ก็คอยตามตัวเองตลอดเวลาทุกที่ที่ไป เพื่อน ๆ ก็ชอบล้อว่า นั่นแม่หรือยาย ตัวเองก็ทำหน้าไม่ถูก
ขณะกำลังนั่งซึม ๆ นึกหาคำอธิบายเตรียมจะไปคุยกับเด็กให้เข้าใจเรื่องนี้
เพียงแต่คงไม่ใช่วันนี้เพราะรู้สึกว่าพลังงานที่เหลืออยู่ไม่น่าจะเพียงพอ
ปล่อยให้ความรู้สึกอึ้ง ๆ จุก ๆ นี้ค้างอยู่อย่างนี้ไปก่อนแล้วกัน
จึงบอกให้เด็กกลับบ้านไปก่อนเพราะคุณแม่มารออยู่หน้าโรงเรียนตั้งแต่บ่ายแล้ว แต่ก็ไม่ลืมที่จะ print กลอนฉบับนี้ใส่มือเด็กฝากกลับไปถอดความต่อที่บ้าน
บอกเขาไปว่า “เอาไว้เธอรู้สึก หรือเห็นคุณค่าของพ่อแม่เธอขึ้นมาบ้างเมื่อไหร่ก็ค่อยมาคุยกับอาจารย์ใหม่นะ แต่ถ้าทำยังไง ๆ เธอก็ไม่รู้สึกอะไรเลย นั่นอาจเป็นไปได้ว่าเธอเองต่างหากที่เป็นคนไม่มีคุณค่า เธอจึงไม่สามารถรับรู้หรือสัมผัสถึงมันได้ แม้เธอจะมีมันอยู่รอบตัวเธอตลอดเวลาแล้วก็ตาม”
ถึงมีแม่ แ ก่ เ ฒ่ า เฝ้าห่วงหา
ดีกว่าแม่ ดา รา ทำท่าสวย
ทิ้งลูกไม่แยแสแส่สำรวย
เลือก แ ม่ ห่ ว ย หรือ แ ม่ ห่ ว ง ดุจดวงใจ
จง ก้ ม ก ร า บ แล้ว ก อ ด แม่เถิดหนา
วาสนาของเจ้าจะผ่องใส
ทำหน้าที่ลูกหน่อยจะเป็นไร
ที่ใครๆเยาะแหย่อย่าออนซอน
เจ้าโชคดีที่สุดในโลกแล้ว
ยิ่งกว่ามีก่องแก้วประภัสสร
ลอง ห อ ม แม่โชว์ฉากพวกปากบอน
เสียงโห่หอนจะเหยหายกับสายลม
ครูบาสุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์
14 ธันวาคม 2553
« « Prev : จะเรียนหนังสือหรือจะติดคุก
ความคิดเห็นสำหรับ "อายเพราะมีแม่แก่"