ลานเก็บเรื่องมาเล่า

ภารกิจที่ผมไปลาวคราวนี้เป็นสัญญาแบบ Part time consultant ด้าน Institutional ในพื้นที่ชลประทาน โครงการสูบน้ำเพื่อการเกษตรของเขื่อนน้ำงึม หน่วยงานหลักที่ผมต้องไปประสานงานติดต่อด้วยคือกรมชลประทาน เป็นตึกเก่าๆ เดินขึ้นชั้นสี่ เอาเรื่องเหมือนกันคนน้ำหนักมากอย่างผม โส.น้า.น่า ตัวเอง..

ความทันสมัยอย่ามาเทียบกับบ้านเรา แม้ในห้องหับที่ทำงานก็ไม่กล้าเอารูปมาลง มันไม่เหมือนห้องทำงาน แต่จริงๆสำหรับผมไม่มีปัญหา เรารู้ เข้าใจ และรับสภาพได้ เพราะงานของเราอยู่ในพื้นที่มากกว่า

ทั้งผมและคุณตุ๊ เกี่ยวข้องกับกรมชลประทานลาวมาบ้างแล้วในหลายสิบปีก่อน เพราะมหาวิทยาลัยขอนแก่นเคยไปจัดฝึกอบรมพนักงานรัฐที่เขื่อนน้ำงึมนี่แหละ ผมก็ไปเป็นวิทยากรด้วย และคุณตุ๊เองก็ไปอีกหลายครั้งรวมทั้งเกี่ยวข้องกับโรงเรียนชลประทานของลาวด้วย ส่วนมากก็เป็นการถ่ายทอดวิชาการความรู้สู่พนักงานรัฐ

ครั้งหนึ่งคุณตุ๊กลับมาขอนแก่นพร้อมกับเจ้าหน้าที่กรมชลประทานและครอบครัวของเขา เธอบอกว่า พนักงานของรัฐกรมชลประทานคนนี้ชื่อ “เวียงนคร” ลูกสาวคนเดียวของเธอไม่สบายพุงป่อง ตัวซีด เจ็บออดแอด จึงอยากพามาหาหมอที่ โรงพยาบาลศรีนครินทร์ ซึ่งเราก็พอรู้จักหมอบ้างพอจะขอคำปรึกษาหารือ สงสารเขาเพราะในลาวนั้นสมัยนั้น ขีดความสามารถเรื่องโรคภัยไข้เจ็บนั้นน้อยกว่าบ้านเรามาก

ผลการตรวจพบว่าลูกสาว เวียงนคร เป็น “ทาลาสซีเมีย” แนะนำให้ผ่าตัดเอาอวัยวะบางส่วนออก ม้ามหรืออะไรนี่แหละ (น้องหมอตาบอกด้วยครับ) ผมเดาออกว่า เวียงนครกับภรรยาเขาคงไม่มีงบประมาณเรื่องการผ่าตัดแน่ๆเพราะสีหน้าเขาบอกเรา หลังจากที่ผมและคุณตุ๊ปรึกษาหมอแล้วก็มาคุยกับเวียงนครกับภรรยาเขาว่า เราจะช่วยรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลให้ทั้งหมด…

หลังจากที่เวียงนครกลับไปลาวพร้อมครอบครัวเพื่อทำเรื่องราวการขออนุญาตรัฐบาลลางานและเตรียมตัวสำหรับลูกสาวแล้ว ครอบครัวเขาก็กลับมาอีกครั้งเพื่อการผ่าตัด เราให้มาพักที่บ้านเรา ทุกอย่างเราจัดการให้หมด โดยไม่ได้คิดอะไรนอกจากอยากช่วยเหลือเขา

การผ่าตัดเป็นไปด้วยดี คุณหมอเข้ามาแนะนำการปฏิบัติตัวของลูกสาวหลังการผ่าตัด อาหารการพักผ่อน ฯลฯ หลังจากที่พักที่บ้านผมอีกสองสามวันครอบครัวเวียงนครก็กลับลาวไป โดยผมเองเก็บเสื้อผ้าที่พอจะแบ่งให้เขาได้เอาไปใช้อีกหอบหนึ่ง

คุณตุ๊เดินทางเข้าไปลาวอีกหลายครั้ง พบเวียงนครทุกครั้งก็บอกว่าลูกสาวเขาดีขึ้นมาก เขาขอบอกขอบใจเราไม่มีหยุด และคุณตุ๊บอกว่า ทุกครั้งที่พบเวียงนคร เขาใส่เสื้อที่เรามอบให้เขาทุกครั้ง..ผมแอบยิ้ม…. เวียงนครเคยโทรมาหาผมสองครั้ง…

แล้วเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย นานนับสิบปี…..

ผมไปทำงานกับกรมชลประทานลาวคราวนี้ก็นึกได้ว่า เวียงนครทำงานที่นั่นจึงเอ่ยปากกับเจ้าหน้าที่โครงการ ก็ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครได้ยินชื่อนี้

เนื่องจากการไปทำงานแบบ Part time นั้นต้องเร่งเก็บข้อมูลและทำงานตามแผนเพราะเวลาน้อยจึงไม่ได้พยายามถามหาเวียงนครจนคราวที่ออกสนามกับ แขนงชลประทานนครหลวง จริงๆชื่อนี้ก็เป็นตำแหน่งเจ้าหน้าที่ชลประทาน ผมจึงตัดสินใจสอบถามถึงเวียงนครอีก เขาก็ไม่รู้จัก แต่รับปากว่าจะไปหาข้อมูลที่สำนักงานให้

เมื่อวันศุกร์ที่ 12 พ.ย. 53 แขนงชลประทานนครหลวง เอาเอกสารมาให้ตามที่ร้องขอ และบอกผมว่า ได้ไปสอบถามเพื่อนๆร่วมงานหลายคนแล้ว เขาบอกว่า…..

เวียงนครเสียชีวิตไปนานแล้ว