ลานเก็บเรื่องมาเล่า

หลังจากเที่ยวปราสาทวัดพู แล้วก็มานอนพักที่โรงแรมจำปาสักพาเลซ ที่ปากเซ

ดูพระจันทร์วันเพ็ญที่ปากเซซิครับ

มีคนไทยมาท่องเที่ยวเต็มไปหมด โรงแรมนี้เหมาคนไทยครับ รายละเอียดค่อยเล่าวันหลัง นี่ทดลองใช้ wifi ของโรงแรม มีคลื่นแค่เม็ดเดียว..ลองใช้ดู อิอิ

อากาศร้อนมากๆ

ไปเที่ยวชมวัดและพิพิธภัณฑ์แล้วก็กลับมาเครียร์งานให้เบาบางก่อนไปเที่ยวลาวใต้ นั่งฟังคำวินิจฉัยที่ห้องพักราชภัฏอุบล

ท้องฟ้าทางตะวันตกมีสี “แดงจึ่งคึ่ง”

เพราะขาดสติ จึงเกิดกิเลส เพราะกิเลส จึงเกิดความโลภ เพราะความโลภจึงต้องการอำนาจ เพราะต้องการอำนาจจึงเกิดการกระทำ.. เพราะการกระทำ..จึงร่ำรวย เพราะความร่ำรวยมหาศาลจึงฮึกเหิม เพราะฮึกเหิมจึงสุ่มเสี่ยง เพราะสุ่มเสี่ยงจึงผิดพลาด เมื่อผิดพลาดก็รับกรรมตามเหตุที่มา… ฟ้าจึงแดง

วุ้ย..เกี่ยวกันไหมเนี่ยะ อิอิ

ทั้งสัปดาห์มีแต่น้องหมาเฝ้าบ้าน เขาก็ทำหน้าที่ของเขา นอนเฝ้าหน้าบ้านใครผ่านไปมา ท่าไม่ดีก็เห่า เห่า แล้วแสดงอาการดุๆใส่เขา (แต่หากปล่อยออกไปกลับไปกระดิกหาง เลียไม้เลียมือซะนี่) เรากลับมาบ้านก็เอาใจเขาหน่อย พาไปเดินเล่นสวนสาธารณะ

เลยได้ภาพนกยูงรำแพนมาฝากครับ

หนอนใบมะม่วง ผมไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามเขาหรอก เห็นเขากินใบมะม่วงจนแหว่งไปหลายใบเลยเด็ดเอามาเข้ากล้องซะ มาส่องดู ทรวดทรงเอวองค์ว่าเป็นอย่างไร

หน้าตาพิลึกพิลั่นจริงๆ รอบตัวมีหนามแหลมเป็นกลุ่มๆ ปลายหนามยังมีขน น่าที่จะเป็นส่วนรับรู้สิ่งแวดล้อมพร้อมทั้งบรรจุสารพิษเอาไว้ด้วย ป้องกันพวกหิวโซทั้งหลายที่จะมาจิกกินเป็นอาหาร

ที่หัวท้ายซ้ายขวาติดไฟเลี้ยวด้วย ห้า ห้า ห้า ขับขี่เคลื่อนไหวก็ช้ายืดยาด เสียอย่างเดียวไม่มีหมวกกันน๊อค อิอิ ลับ ลวง พราง ซะด้วย ทำตัวสีเขียวเข้ากับสีใบมะม่วง เวลาเขากินใบหน้าตาเหมือนอะไรสักอย่าง ..

ลองดูใกล้ๆ หนามแหลมเต็มไปหมด พิษคงทั่วตัว เราเคยโดนในป่าจนเป็นแผลเป็นมาแล้ว ผิวไหม้เลยหละ

เอ้า…ต่างคนต่างอยู่นะ เอามาเข้า studio แล้วก็ปล่อยเจ้าที่ต้นมะม่วงตามเคย ดูซิมันจะกินไปสักกี่ใบ อิอิ

ไอหมอกลอยอ้อยอิ่งห่มคลุมขุนเขาในยามเช้า แลเห็นสีเหลืองทองรางๆของดวงตะวัน และเคลื่อนไหวกลายเป็นพระชราที่อุ้มบาตร ตามหลังด้วยเด็กชายที่ไว้หางเปียตัวน้อยสะพายย่ามเดินตามมาด้วย

ความอ่อนน้อมสงบเสงี่ยม หญิงชราอยู่หน้าบ้านห่มสไบเฉียงขาว ยกขันข้าวทูนขึ้นเหนือหัวขณะหลับตาปากพึมพำเบาๆ ดั่งจะขอพรให้ยามเช้านี้เป็นวันแห่งความศักดิ์สิทธิ์และดีงาม ขณะตักข้าวจากขันลงใส่บาตรพระพร้อมกับคาวหวาน มีมะม่วงสุกปากตะกร้อที่สุกคาต้นหย่อนลงมาด้วย ทำให้สายตาของเด็กหางเปียที่เดินตามหลังพระมาถึงกับตาลุกวาว

ที่สนามหญ้าหน้าโรงเรียน พวกเด็กๆกำลังล้อมวงมุมดูเด็กหางเปียคนนั้นกำลังกอดปล้ำต่อยกันกับเด็กชายอีกคนหนึ่ง ขณะที่ครูผู้หญิงวิ่งเข้ามายุติ และถามว่าใครเป็นคนต่อยกัน เด็กที่ถูกต่อยจึงชี้ไปที่เด็กหางเปียว่าเป็นคนลงมือต่อยก่อน ครูสาวจึงหันไปถามเด็กชายเปีย “เธอต่อยเขาก่อนจริงหรือเปล่า” เด็กชายเปียก้มหน้าพยักหน้ารับคำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ครูจึงให้ยืนหันหลัง และใช้ไม้เรียวหวดไปที่ก้นอย่างแรง 5 ครั้ง

ท่ามกลางที่เด็กนักเรียนยืนมุงดูมากมาย เด็กชายเปียยังคงสงบข่มความรู้สึกเจ็บปวดไว้ในใจ ครูสาวจึงเอ่ยถามว่า “เปีย เธอต่อยสมชายทำไม” เด็กชายเปียค่อยๆเอามือล้วงประเป๋ากางเกง หยิบมะม่วงสุกปากตะกร้อลูกนั้นออกมา แล้วยื่นส่งให้คุณครูซึ่งมองดูด้วยความฉงนสงสัยโดยไม่ยื่นมือออกไปรับ แต่สายตาเพ่งใส่เด็กชายเปียด้วยความคาดคั้น เด็กชายเปียสบตาคู่นั้นแล้วกล่าวว่า “ผมขอมะม่วงสุกปากตะกร้อจากหลวงตามาฝากคุณครู แต่สมชายแย่งเอาไป ผมจึงต่อยเขา”…..

ขณะนั้นเองที่น้ำตาของเด็กชายเปียเริ่มหลั่งไหล มือยังถือมะม่วงยื่นให้คุณครูอย่างวิงวอนร้องขอให้คุณครูช่วยรับไปด้วย………

(ผมขออนุญาตคัดลอกมาเพียงแค่นี้ เพราะแค่นี้ก็ให้อารมณ์ความรู้สึกที่สนั่น หวั่นไหวไปทั่วกายแล้วครับ ……)

————-

จากเรื่อง “น้ำตาแห่งความสุข” หนังสือ ความสุขที่ไม่ควรสูญเสีย โดยพระอาจารย์อำนาจ โอภาโส แห่งผาซ่อนแก้ว หน้า 251

กราบพระอาจารย์อำนาจ โอภาโส กราบขอบพระคุณป้าจุ๋มเป็นยิ่งนัก เรื่องแรกที่ผมอ่านก็ปิติเป็นล้นพ้นแล้วครับป้าจุ๋ม

ระหว่างการเดินทางที่ไม่เร่งรีบ มักจะเห็นความงามของธรรมชาติ ก็เอามาฝากกันครับ

ทั้งหมดนี้อยู่ในดงหลวงครับ

พอมีเวลาว่างก็เอาน้องหมาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะขอนแก่นใกล้ๆบ้าน หมาเขารู้นะ พอเราเปิดกระบะท้ายรถ เขาก็วิ่งมามองแล้ว ยิ่งพอเราหยิบโซ่ทำเสียงกริ๊งกร๊าง แค่นั้นแหละ เขาก็กระดี๊กระด้า เต้นโหย่งเหยง ดีใจขึ้นมา วิ่งไปวิ่งมาวนใกล้รถนั่นแหละ เมื่อเอาชุดใส่สายโซ่ล่ามใส่เท่านั้น ก็วิ่งไปปีนท้ายรถทันที

อิอิ เนื่องจากเธออ้วนกระโดดขึ้นไม่ได้ เราต้องอุ้มสองขาหลังใส่ท้ายรถให้ แล้วก็กระดิกกระดี๊อยู่ในกระบะรถนั่นแหละ เมื่อไปถึงสวนก็กระวนกระวายอยากจะลงทันที เราก็ต้องอุ้มเขาลง อิอิ หนักน่าดูเลย

หากไปแต่เช้าๆยังไม่มีคนมาเดินเล่นเราก็ปลดสายโซ่ให้เขามีอิสระได้สนุกเต็มที่

เมื่อเขามีอิสรภาพ ก็จะวนเวียนใกล้ๆเรานั่นแหละ วิ่งไปมาก็เหลือบดูเราสักครั้ง แล้วก็วิ่งไปโน่นนี่ “นุ๊กอีแหล่ว”….

ผมก็คว้ากล้องมองดูอะไรที่เข้าตาบ้าง ดอกไม้ นก วิว ธรรมชาติอื่นๆ ซึ่งมีมากมายที่เราเพลิดเพลินกับสิ่งเบาๆในวันเบาๆแบบนี้

หาความสุขเล็กๆกับวันหยุดบ้างครับ เอารูปมาฝาก

(เรื่องจากแฟ้ม)

เจ้าสัตว์ประหลาดนี่ท่านดูแป๊บเดียวก็นึกออกว่าเป็นอะไร

ก็ปลวกน่ะซีครับ ผมกำลังรบกับบริษัทกำจัดปลวก มาจัดการให้แล้วแต่ไม่ได้ผล แพงก็แพงเป็นสามเท่าของที่เคยจ้าง ครั้งนี้เขาบอกว่า หายขาดร้อยเปอร์เซ็นต์ ด้วยตัวยาสมุนไพร ผลลัพธ์ที่คอยดูเกือบเข้าเดือนที่สองแล้ว พบว่าบ้านถูกปลวกกินไปมากขึ้น

เลยจับเอาปลวกมาถ่ายรูปซะ อยากให้คมชัดกว่านี้ แต่คุณภาพกล้องได้แค่นี้ ก็ได้เห็นขยายใหญ่อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จริงๆผมเล่นกับมันอยู่พักหนึ่งก่อนจับเป็นนางแบบถ่ายรูป

ตัวมันนิดเดียว แต่กินบ้านเป็นหลังๆเลย เวลามันช่วยกันกัด เหมือนมีปาร์ตี้ นั่งอยู่เงียบๆยังได้ยินเสียงงานปาร์ตี้ปลวกเลย ผมโมโห เลยไปจัดการพังงานปาร์ตี้มันซะเลย แล้วจับตัวมาลงโทษ ถ่ายรูปซะ

ตรงท้องมันมีน้ำข้นๆเหมือนน้ำนม หรือกาวลาเท็กซ์ ขาวข้น ปกติจะไม่เห็นหนวดมัน เมื่อขยายด้วยกล้องจึงเห็น ลองนับดูมี 12 ข้อ ผมจับมันมาใส่มือ มันก็เอาเขี้ยวสองอันที่ปากมันมากัดที่ผิวหนังเรา ผมมันคนแก่หนังเหนียว มันกัดเดี๋ยวเดียวก็ผละ แล้วพยายามหนี

ที่ท้องมันมีขนเล็กๆเต็มไปหมด ทุกตัวพุงป่อง ก็มันจัดงานปาร์ตี้ตลอด 24 ชั่วโมงรุมกินโต๊ะ พื้นไม้ของเรา เสียหายมาก พอรู้ตัวก็กินมาถึงผิวเนื้อไม้แล้ว เปิดดูข้างใต้ดูไม่ได้เลย …..

หาเรื่องเสียเงินอีกแล้วเจ้าตัวเล็กนิดเดียวนี่

ข่าวการเสียชีวิตของ จรัส พั้วช่วย อดีต รมต.ช่วยต่างประเทศ เมื่อไม่กี่วันมานี้ ผมขอเขียนถึงคุณจรัสสักหน่อย

จรัสเป็นเพื่อนผม เรียน มช.รุ่นเดียวกัน รหัส12.. แรกเขาเรียนคณะเกษตรศาสตร์ พอขึ้นปี 2 เขาก็ขอย้ายไปเรียนคณะรัฐศาสตร์ และจบที่นั่น

ตอนเรียนอยู่ก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะเรียนกันคนละคณะ แต่เคยร่วมกิจกรรมกันบ้าง เรามาสนิทกันจริงๆก็ตอนที่มาทำงานพัฒนาชนบทที่ อ.สะเมิง จ.เชียงใหม่ ของมูลนิธิฟริดริช เนามัน กับสำนักงานเกษตรภาคเหนือที่มี ดร.ครุย บุญยสิงห์เป็นผู้อำนวยการ

จรัสเข้ามาทำงานทีหลังผม เมื่อเขาสอบสัมภาษณ์ผ่านเขาก็ต้องเข้าไปอยู่กับชาวบ้านที่สะเมิงในป่าในเขาหลังดอยสุเทพนั่นแหละ จรัสรับงานทางด้านสังคม ใช้มอเตอร์ไซด์เช่นเดียวกัน ช่วงฤดูฝน ดินบนดอนนั้นมันเหนียว ติดหนึบ แม้มอเตอร์ไซด์ก็ไม่สามารถขับขี่ไปได้ ต้องลงมาเอาไม้แบนๆที่เรามักพกกันเอามาแคะดินเหนียวให้ออกจากล้อ เมื่อออกได้ ก็ขี่ไป อีกพักเดียวก็ต้องลงมาแคะเช่นนี้อีก มันเหนื่อยสิ้นดี….. บ่อยครั้งที่จรัสส่ายหน้า คุยกับเพื่อนๆว่า .. “มึงมาทำงานได้อย่างไรวะลำบากฉิบ…”

เรารู้มาก่อนว่า จรัสนั้นสนใจการเมืองและก่อนที่จะไปสะเมิงเขาสอบตกการเลือกตั้ง สส.เพชรบูรณ์มาก่อน แล้วก็หลบไปเลียแผลกับพวกเราที่สะเมิง

จรัสอยู่ที่งานนั่นได้สักปีหนึ่งมั๊ง แล้วก็ลาออกไปทำงาน ธนาคารฝ่ายเงินกู้ ซึ่งต้องออกสนามไปพบชาวบ้าน ตอนหลังทราบว่านั่นคือแผนการเข้าสู่การเมืองอีกครั้ง เพราะการออกพบปะกับชาวบ้านนั้น เขาได้ประสบการณ์จากสะเมิงไป และเข้าหาชาวบ้านเพื่องานธนาคารแต่ก็หาเสียงไปด้วย แล้วการเลือกตั้งต่อมาเขาก็ได้รับการเลือกตั้งเป็น สส. สมัยแรกน่าจะอยู่กับประชาธิปัตย์ ต่อมาไปอยู่พรรคอื่นและได้รับเสนอชื่อเป็นรมต.ช่วยต่างประเทศ… เท่าที่ผมติดตามข่าวช่วงนั้น ทราบว่า จรัสเดินทางไปเจริญไมตรีกับสปป.ลาวบ่อย น่าจะมีส่วนที่เข้าไปทำอาชีพที่ลาวจนเสียชีวิต

เมื่อจรัสเป็นนักการเมือง เราไม่เคยพบหรือติดต่อกันเลย แต่ก็ตามข่าวจรัสเสมอมา

มาวันนี้ จรัส พั้วช่วย อดีต รมต.ช่วยต่างประเทศ เพื่อนได้จากโลกไปแล้ว ขอให้ดวงวิญญาณเพื่อนไปสู่สรวงสรรค์ สุคติเทอญ..

เพื่อนรัก….

คุณเป็นอะไรก็ได้ แต่ไฟอย่าดับ

คุณอยู่ตรงไหนก็ได้ แต่ไฟอย่าดับ

ชีวิตสองข้างทางที่ผมใช้ชีวิตขับรถไป-มา มุกดาหารกับขอนแก่นนั้น เปลี่ยนแปลงไปตามฤดูกาลจริงๆ ปีนี้หนาวไม่มาก ยังไม่ทันใส่เสื้อกันหนาวแบบหนาๆเลยก็เข้าสู่ความร้อนซะแล้ว ก่อนที่จะเข้าสู่ตัวเมือง สองข้างทางเป็นทุ่งนาดูแห้งแล้ง มีแต่ตอซังข้าว บางแห่งไถกลบ บางแห่งยังทิ้งไว้เฉยๆ ดีที่ปีนี้ยังไม่เห็นการเผาตอซัง นี่คงเป็นผลของการรณรงค์ของทางราชการ ขอชื่นชมที่ประสบผลสำเร็จ…

สายตาผมไปเห็นคนนั่งอยู่กลางทุ่งนา เป็นผู้สูงอายุ นั่งขุดอะไรอยู่ แต่ผมเดาในใจออกก่อนแล้วว่าเขาทำอะไร ผมหยุดรถแล้วเดินลงไปคุยด้วย

นอกจากคุณยายผู้สูงอายุสองท่านแล้วก็มีเด็กน้อยด้วย คนที่คลุกคลีกับชนบทอีสานไม่บอกก็ทราบว่าทำอะไร หาสัตว์ที่อยู่ใต้ตอซังข้าวใต้ผิวดินทุ่งนานั่นแหละครับ

คุณยายครับ รู้ได้อย่างไรว่าทุ่งนานี้มีหอย

เอ้า..ก็แค่เอาเสียม “สัก” ไปสองสามที โน่นนี่ หากโดนวัตถุแกร๊กกร๊าก ก็ใช่เลยแถวนี้มีหอยแน่นอน นี่คือประสบการณ์แห่งวิถีชีวิต

มีหอยจูบเป็นส่วนมาก นอกนั้นก็หอยเชอรี่ที่ฝังตัวลงดินหลังน้ำในนาแห้ง การฝังตัวลงดินก็เพื่อรอฤดูฝน หรือน้ำใหม่ที่จะมาในช่วงการผลิตใหม่ นอกนี้ก็มีปูนา หนู… ล้วนเป็นอาหารพื้นบ้าน เอาไปอ่อม แกงกับหน่อไม้ ฯลฯ…

คุณยายครับ เด็กรุ่นหลังเขากินแบบนี้เหมือนยายหรือเปล่าครับ

โอย..มีหรือมันจะไม่กิน ลูกหลานกลับมาจากกรุงเทพฯต่างก็วิ่งหาอาหารพื้นบ้านอย่างนี้กันทั้งนั้น ผัก หญ้า ปลา เนื้อ ในตลาดมันไม่ถูกปาก สู้แบบนี้ไม่ได้

นี่คือความชอบ ที่เป็นวัฒนธรรม ที่เป็นวัฒนธรรมการบริโภคของท้องถิ่น ของภูมิภาค

ก็ดูซิครับ เด็กคนนี้มาคลุกคลีกับคุณยายตั้งแต่เล็กขนาดนี้ มีหรือจะไม่ซึมซับวิถีท้องทุ่งติดตัวไปจนเติบโต

นี่คือวิถี

นี่คือวัฒนธรรม

นี่คือท้องถิ่น

เมื่อวาน เช้าตื่นขึ้นมาก็ลงไปดูต้นไม้ พ่นปุ๋ยน้ำหมักให้เขา ที่ต้นส้มจี๊ด ที่ปลูกใส่กระถางไว้ เราชอบเอาลูกส้มจี๊ดมาทำอาหาร เขาหอมดี จะใช้น้ำของส้มจี๊ดก็ได้ จะหั่นๆเป็นชิ้นๆแล้วทำน้ำพริกโจรแบบปักษ์ใต้ก็อร่อยเหาะ

แต่ต้นส้มจี๊ดนอกจากเราจะชอบแล้ว แมลง หนอนต่างๆก็ชอบด้วย หากไม่ดูแลดีดี เรียบร้อยใบส้มมักถูกหนอนกินโกร๋นหมดเลย เหลือแต่ก้านกิ่งใบ เขาคงอร่อยนะ มนุษย์อร่อยลูกมัน หนอนอร่อยใบ อิอิ

เช้าเมื่อวานผมขณะพ่นปุ๋ยน้ำหมักก็พบเจ้าตัวเขียวปัดนี่… เขานิ่งเงียบเหมือนนอนหลับหากไม่สังเกตจริงๆก็ไม่เห็น หน้าตาจ๊าบจริงๆเจ้าหนอนพันธุ์นี้ เขาคงอร่อยใบส้มจี๊ดมาก ใบหายเกลี้ยง ตัวหนอนเขียวเข้มเลย

ผงสงสัยว่าตัวมันเป็นอย่างไร เนื่องจากพันธุ์นี้ไม่มีขนปุกปุย ก็คิดเอาเองว่าผิวหนังเขาคงไม่มีพิษ ลองเอานิ้วไปแตะๆดู โอยนุ่มนิ่ม ห้า ห้า ห้าของนุ่มๆชอบ เลยแตะซะทั่วตัวเลย เมื่อแตะมาถึงหัวเขา โอยนั่นอะไร…. ออกมาจากปากเขา จ๊ากส์มันแลบลิ้นให้เรา สีแดงมีสองแฉก มีน้ำเมือก แลบลิ้นค้างสักพักก็หุบกลับเข้าปาก

แลบลิ้นนานพอที่เราจะถ่ายรูป เอาใหม่ เอานิ้วแตะๆที่หัวใหม่ คราวนี้แลบออกมายาวเลย อิอิ

เขาคงแลบลิ้นขู่เราเน๊าะ..จ๊ากสสสส กลัวแล้ว กลัวแล้ว จ้า…. ไม่แตะอีกแล้ว
ไม่ล้อเล่นแล้ว…

อยากรู้ว่าวงจรชีวิตเขาจะเป็นผีเสื้อแบบไหนหนอ

แล้วผมก็ปล่อยให้เขาอยู่อย่างสบาย อยากกินใบส้มใบไหนก็เชิญไม่กวนแล้ว…

ห้า ห้า ผมมีเพื่อนบ้านหน้าตาแปลกจริงๆ

ห้า ห้า ผมโดนหนอนแลบลิ้นใส่…

เพื่อนบ้านมาเยือน

งูหาว

มาแล้วก็หายตัวไป…

เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน..

เจริญธรรมบนฝ่าเท้า

ได้รับความเมตตาจากพ่อครูบาฯแนะนำให้เข้าเรียน สสสส

ได้รับการสนับสนุนจากท่านอัยการ และ

ลุงเอกเปิดไฟเขียว

เอาเรื่องไปเรียนปรึกษาท่านรองเลขาธิการ ส.ป.ก. ท่านสนับสนุน

เอาเรื่องไปปรึกษาเจ้านายผู้บังคับบัญชาที่สังกัด ท่านไม่ติดขัดอะไร

เอาเรื่องไปปรึกษาหัวหน้าที่ปรึกษา ท่านติดงานต่างประเทศ

กลับมาเมื่อวาน กล่าวว่า หากจะเรียนก็ต้องปรับความรับผิดชอบของงานที่ทำอยู่หลายด้าน ทั้งตำแหน่ง หน้าที่รับผิดชอบ ต้องจ้างคนมาเพิ่ม และ…และ….

สรุปแล้ว ผู้ใหญ่ทุกคนสนับสนุน แต่ หัวหน้าทีม…ไม่ขัดข้องแต่……

เงื่อนไขไม่เอื้อเสียแล้ว…..

กราบเรียนลุงเอก พ่อครูบา ท่านอัยการ ผมติดเงื่อนไขทางโครงการเสียแล้วครับ ไม่สามารถสมัครเรียน สสสส ได้ครับ

เมื่อเช้า ท่านรองเลขาธิการ ส.ป.ก.โทรมาหาบอกว่าเสียดายโอกาสนะ….

ช่วงนี้ข่าวแผ่นดินไหวที่ประเทศเฮติ ดูจะสร้างความสะเทือนใจมากทีเดียว ทั่วโลกต่างยื่นมือไปช่วยกัน บ้านเราก็มีหลายกลุ่มทำหน้าที่นั้น ทำให้คิดเลยเถิดไปว่า ในอนาคตหากบ้านเรามีภัยพิบัติอย่างใดอย่างหนึ่งที่มีญาติพี่น้องเราล้มตายมากมาย กองเป็นภูเขาเลากาอย่างนั้นบ้างเรายังจะมาทะเลาะกันอยู่หรือเปล่า

เพื่อคนหนึ่งถามว่า เฮติมันอยู่ตรงไหน เลยถือโอกาสนี้เอาแผนที่และข้อมูลบางส่วนมามาแบ่งปันกัน เนื่องจากผมมีโลกอยู่ในมือ อิอิ ก็เจ้า Google Earth และมีข้อมูลจาก USGA ส่งมาให้ทุกวัน สนใจข้อมูลใดก็คลิกดูรายละเอียดได้เลย คอน กับ เม้ง มีมากกว่าและละเอียดกว่าผมมากนัก

เฮติตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศอเมริกา อดีตประธานาธิบดีสองคนของอเมริกาคือ บุช และคลินตั้น จึงออกมานำในการระดมความช่วยเหลือครั้งนี้ เพราะใกล้ตัวเขามาก และมีเรื่องราวบนหน้าจอทุกวัน…

หากเจาะโลกจากประเทศไทยไปโผล่อีกด้านหนึ่งก็จะตรงกับประเทศอเมริกา เฮติก็อยู่ตรงข้ามกับซีกโลกของประเทศเรา ลองเอาเครื่องมือวัดระยะของ Google Earth วัดดูคร่าวๆได้ ประมาณ 2 หมื่นกิโลเมตร หรือประมาณเท่ากับบินจากกรุงเทพฯไปจังหวัดนราธิวาส ไป-กลับ 25 เที่ยว

ประเทศเฮติเป็นเกาะใหญ่ บนเกาะนี้มีสองประเทศตั้งอยู่คือ เฮติอยู่ตะวันตกของเกาะ ด้านตะวันออกเป็นสาธารณรัฐโดมินิกัน

ห่างจากเฮติเข้าประเทศโดมินิกันไปทางตะวันออกประมาณ 800 กม.จะมีเกาะที่ชื่อ British Virgin Islands เอ..ท่านคุ้นๆๆชื่อนี้ไหมครับ มันเกี่ยวข้องกับประเทศไทยอยู่นะครับชื่อเกาะนี้น่ะ… มันเกี่ยวข้องกับอะไรที่มันเป็นเหลี่ยมๆนั่นแหละ

ข้อมูลใน USGA ให้รายละเอียดพอสมควรทางธรณีวิทยาและภูมิศาสตร์และ อื่นๆอีกมาก ทำให้เราเรียนรู้โลกของเราได้มากขึ้น เกิดอะไรที่ไหนที่เป็นข่าว เราก็ไปดู หาข้อมูลเพิ่มเติม ทำให้เรารู้รายละเอียดของประเทศนั้นๆโดยปริยาย สนุกดีครับ

ยิ่งทำให้เราตัวเล็กกระจิ๋วหลิว…

จะแข่งขันความร่ำรวย วัตถุนิยมกันไปเพื่ออะไร

เจ้าธุลีจักรวาล….

ที่หน้า 711 ใกล้ๆบ้าน เป็นทำเลที่ทั้งกลางวันและกลางคืนจะมีพ่อค้าแม่ค้าชาวบ้านเอาสินค้ามาขาย ทั้งหมดเป็นประเภทอาหาร กลางวันจะมี ลูกชิ้นปิ้ง ใส้กรอกทอด กล้วยทอด ข้าวเม่าทอด ฯลฯ

กลางคืนจะมีโรตีเจ้านี้ ก็อาศัยแสงไฟและความพลุกพล่านของคนที่แวะเวียนมาซื้อของจาก 711 เหตุผลที่สำคัญเพราะตั้งอยู่ใกล้สถาบันการศึกษาเอกชนที่มีนักศึกษาวนเวียนแถบนั้นวันวันหนึ่งจำนวนมาก นี่คือลูกค้าที่ต้องซื้อหาสิ่งของจำเป็นและฟุ่มเฟือยหลายประการ

แต่เด็กนักเรียนคนนี้ใช้เวลาเลิกเรียนมาช่วยพ่อแม่ขายโรตี

ผมเรียนอยู่ชั้น ม. 3 ครับ ครอบครัวผมเป็นอิสลาม ผมเห็นพ่อผมทำโรตีตั้งแต่ผมยังเล็กๆ โตขึ้นมาพ่อผมก็ซื้อชุดทำโรตีให้ผมชุดหนึ่ง แล้วให้ผมใช้เวลาหลังเลิกเรียนตระเวนไปขายโรตี ตามแหล่งที่เหมาะสมแก่การค้า

แล้วพ่อของน้องพักผ่อนอยู่ที่บ้านหรือ ปล่อยให้น้องมาขายคนเดียว…ผมถามเขา

ไม่หรอกครับ พ่อผมก็ขายอยู่บนถนนอีกเส้นหนึ่ง…

แม่ผมก็ขายที่ตลาดหนองใหญ่…. อ๋อ..ผมนึกออก เพราะเคยเดินตลาดและแวะซื้อโรตีจากผู้หญิงคนหนึ่ง.. นั่นคือแม่ของเด็กคนนี้นี่เอง

คุณลุงครับ..ผมทำไม่อร่อยเท่าพ่อผมนะครับ…เด็กคนนี้ออกตัว..แต่ผมก็สั่งซื้อสองชิ้นเอากลับบ้าน แล้วบอกว่า

ลุงไม่ได้ซื้อเพราะมันอร่อยหรือไม่อร่อย แต่ลุงซื้อเพราะ ชอบใจที่เธอเป็นเด็กดี ช่วยพ่อแม่ทำงาน ดีกว่าไปจมอยู่ในร้านอินเตอร์เนท หรือไปเที่ยวไร้สาระเหมือนเด็กคนอื่นๆ น้องทำดีแล้ว

เขายิ้ม…พร้อมขอบคุณ

ลุงถ่ายรูปผมไปทำไมครับ….

ลุงอยากจะเก็บภาพของความดี เอาไว้ และเผยแพร่ตามโอกาส สังคมเรามีแต่การมอมเมาคนวัยอย่างน้องให้ใช้ชีวิตในสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ หนัก ก็ก่อเรื่องร้ายๆให้สังคมปั่นป่วน ทำลาย ทำร้ายความดีงามลงไปหมด

ดีมาก น้องทำดีมาก ที่มาช่วยพ่อแม่ทำงานหาเงินเช่นนี้

วันหลังลุงจะมาอุดหนุนใหม่นะ ……