ลานเก็บเรื่องมาเล่า

ผมเครียดกับสีอื่นๆ จึงหันมาดูรูปดีกว่า

ผมเคยเล่นกล้องกับฟีล์มขาว-ดำมาก่อน และเคยลงทุนล้าง-อัด เอง ในห้องน้ำในห้องพักตั้งแต่หัวค่ำยันสว่าง คนรุ่นใหม่อาจไม่เคยสัมผัสรูปขาวดำมาก่อน และคุ้นชินกับภาพสีของยุคดิจิตอลมากกว่า

การไปกระบี่คราวนี้ ผมเลยหันมาถ่ายภาพ ขาว-ดำ สลับกับภาพสี

การดูภาพขาว-ดำนั้น ไม่ได้ดูที่ความสวยงาม และองค์ประกอบของภาพเท่านั้น จะดูเส้นสายของภาพ ดูอารมณ์ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อดูรูป ดูจินตนาการของผู้ถ่ายรูป ดูเรื่องราวของภาพนั้นๆ ดู…ฯลฯ…

ดังนั้นแต่ละคนจึงมีความเห็นที่แตกต่างกันเมื่อดูภาพขาว-ดำ

ผมจึงจะพาท่านดูภาพ แบบผมพูดเอง-เออเอง น่ะครับ

ภาพที่ 1

ภาพนี้มุมนี้มีคนถ่ายมาก เพราะเป็นมุมที่สวย เส้นภูเขาลากลงมาจากที่สูงแล้วลงทะเล มีเรือเป็น Subject น้ำเป็น Subject areas หากรูปนี้มีความคมชัด และถ่ายในฤดูกาลต่างๆจากมุมเดียวนี้จะสวยตามฤดูกาลที่น่าสนใจทีเดียวครับ

ภาพที่ 2

ผมเห็นความใหญ่โตมหึมาของขุนเขา แต่สวยที่มีต้นไม้ปกคลุม Shape ทรง Vertical แบบ 90 องศา แปลกตาที่ไม่ค่อยได้เห็นที่ไหนๆบ่อยๆ มีที่นี่แหละ “กระบี่” พิจารณาดูที่ผิวน้ำสัมผัสกับโคนขุนเขาซิ…ขุนเขาที่แกร่งกล้ายังกร่อนลงได้เพราะน้ำทะเลซัดสาดมานานแสนนาน บ่งบอกความหมายอะไรต่อมิอะไรมากมายทีเดียว

ภาพที่ 3

มันเป็นการจงใจที่จะถ่ายภาพนี้ให้เห็นความยิ่งใหญ่และความกระจิดริดของสิ่งมีชีวิตที่มาเกาะอาศัย คือต้นไม้เล็กๆนั่น (ตรงจุด 1 นาฬิกา) เขาไม่รู้สึกโดดเดี่ยว ว้าเหว่ เหงาหงอย หรือคึกคัก ก็แต่อิงอาศัยธรรมชาติ เกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัยที่เหมาะสม และตั้งอยู่เพราะสภาวะที่เอื้อให้ ดำรงชีวิตตามสภาพของธรรมชาติ เขาไม่ได้อยู่ในป่าใหญ่ ….ใครบางคนในโลกนี้ก็อาจจะอยู่ในสภาวะเช่นนี้เหมือนกัน..

ภาพที่ 4

ธรรมชาติจัดสรร เส้นสายตาอยู่ที่ผิวน้ำ ลากอารมณ์เราไปสัมผัสภูเขาน้อยใหญ่ ไกลใกล้ เห็นเวลาวิ่งผ่านไปต่อหน้า เห็นเรื่องราวมากมายผ่านบริเวณเหล่านี้ สิ่งที่เห็นวันนี้มิใช่สภาพเดิมแท้ เวลากัดกร่อนเหลือเพียงการดำรงเท่าที่เห็น

ภาพที่ 5

มันไม่มีความสวยงามแห่งภาพเลย สตรีท่านนี้ก็มิใช่สาวงามระดับโลก เธอไม่ใช่มหาเศรษฐี หรือคนมีชื่อเสียงคับโลกจากที่ไหน แต่อารมณ์ของภาพนั้นเธอกำลังคิดถึงสิ่งใดสิ่งหนึ่ง หรือมากกว่า เธอรอคอยอะไรหรือ เธอเหงา ห่วงหาอะไรหรือ

ภาพที่ 6

เธอท่านนี้ก็มิใช่ นาตาลี ที่จักรวาลรู้จักเธอดี แต่สตรีท่านนี้อาจจะเรียก นาตาลีเขียวก็ย่อมได้ เพราะน้ำใจเธอล้นจักรวาร เธอทำงานบริการมิได้หยุดยั้ง เรามิได้เพียงมาดื่มด่ำกับธรรมชาติแห่งกระบี่ แต่เรายังได้ดื่มด่ำกับน้ำใจของชาวกระบี่ ผู้จัด และนาตาลีเขียวท่านนี้

ภาพที่ึ7

มือที่สัมผัสนั้นได้ปล่อยกระแสไฟแห่งเมตตาไปอิ่มเอิบแก่ลูกหลานต่างผิวสีคนนั้น มีคุณค่ามากกว่าคำพูดใดๆ

ภาพที่ 8

มันก็แค่แท่งหินที่มาโด่เด่อยู่กลางทะเล แต่สายตามนุษย์พึงพอใจรูปร่างของเขา ธรรมชาติให้ความบันเทิงใจ ให้พลังบวกแก่เรา และให้มานานแสนนานแล้ว และก็ยังให้ต่อไปแม้ว่าเฮฮาศาสตร์จะหดหายจากโลกนี้ไปแล้วก็ตาม ธรรมชาติให้เรา แล้วเราให้อะไรธรรมชาติบ้างล่ะ หรือเราเป็นเพียงกลุ่มสิ่งมีชีวิตที่รู้จักเพียงบริโภคเท่านั้น…

ภาพที่ 9

ความขาวบริสุทธิ์และเส้นสายที่โดดเด่นอยู่นั้น เหมือนบ่งบอกให้โลกรู้ว่า ฉันก็มีส่วนที่ทำให้โลกใบใหญ่นี้สวยนะ.. และความสวยนี้เองที่เป็นปัจจัยส่งต่อสายพันธุ์แห่งชีวิตนี้ต่อไปตามกระบวนการ Reproduction

เช้าเมื่อวานมองผ่านหน้าต่างเห็นมดแดงกำลังจะสร้างรัง

แต่เป็นการสร้างรังที่ต้องการเชื่อมต่อใบของต้นลำดวน ขวามือ กับใบต้นอโศก ซ้ายมือ

ผมไม่ต้องการบรรยาย แต่ให้ทุกท่านให้คำอธิบายเองครับ

เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น ผมขออนุญาตโสทรเอาประวัติมาลงที่นี่อีกครั้ง ซึ่งผมเอามาจาก G2K

เขียนบล็อกที่ http://www.bansuanporpeang.com

วันเกิด

• 1 ​ธ​.​ค​. 2517
  

การศึกษา

• ประถมศึกษา​ : ​โรงเรียนบ้านนาละหาน​ ​อ​.​นา​โยง​ ​จ​.​ตรัง
  
• มัธยมศึกษา​ : ​โรงเรียนสวัสดิ์รัตนาภิมุข​ ​อ​.​นา​โยง​ ​จ​.​ตรัง​ ​จบปีการศึกษา​ 2535
  
• ปริญญาตรี : ​มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์​ ​วิทยา​เขตปัตตานี​ ​คณะศึกษาศาสตร์​ ​วิชา​เอกเทคโนโลยีการศึกษา​ ​วิชา​โทภาษาอังกฤษ​ ​เกียรตินิยมอันดับ​ 2  ​รหัสนักศึกษา​ 3615621 ​จบปีการศึกษา​ 2539 ​ปี​ ​พ​.​ศ​. 2540
  

การทำ​งาน

• 1 ​เมษายน​ 2540 -  30 ​มิถุนายน​ 2541
  หมวดคอมพิวเตอร์​ช่วย​สอน​ ​คณะ​แพทยศาสตร์​ ​มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์
  
• 1 ​กรกฎาคม​ 2541 - 31 ​มีนาคม​ 2543
  ศูนย์สารสนเทศทางการแพทย์​เพื่อประชาชน​ ​คณะ​แพทยศาสตร์​ ​จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
  
• 1 ​เมษายน​ 2543 - 26 ​มกราคม​ 2550
  โครงการวิจัย​ Hospial OS
  

เกียรติประวัติทางคอมพิวเตอร์

• 26 กันยายน 2546
  สอบได้ RHCE
  
• 12 กุมภาพันธ์ 2549
  รางวัลที่ 3 การแข่งขันระบบปฏิบัติการลีนุกซ์ ระดับประชาชนทั่วไป ประเภทคอมพิวเตอร์ควบคุมและบริการเครือข่าย
  

ปัจจุบัน

• เกษตรกรเต็มขั้น
  
• ผ่านการอบรมหลักสูตร “การพัฒนากสิกรรมธรรมชาติ สู่ระบบเศรษฐกิจพอเพียง” รุ่นที่ 17 ระหว่างวันที่ 14-18 พฤษภาคม2550 ณ ศูนย์กสิกรรมธรรมชาติทุ่งสง มูลนิธิกสิกรรมธรรมชาติ
  

http://gotoknow.org/blog/bansuanporpeang/recent-posts

โสทรอยู่ในครอบครัวชาวสวน ที่เรียบง่ายคุณพ่อ คุณแม่ และพี่สาวน่ารักมาก ต้อนรับพวกเราด้วยน้ำใจเปี่ยมล้น หมอตามาเยี่ยมหลายครั้งแล้วยืนยันสิ่งมีคุณค่าทางสังคมสิ่งนี้ ผมเองสนับสนุนเต็มที่ต่อความเห็นของหมอตาที่กล่าวกับผมว่า

พี่บู๊ด..การที่พวกเรามาเยี่ยมเยือนบ่อยๆ มาพบคุณพ่อคุณแม่ มาเรียนรู้ มาศึกษาสิ่งที่น้องโสทรทำนั้น เป็นการสนับสนุนแนวคิดโสทรและเป็นหลักฐานสร้างความเชื่อมั่นให้คุณพ่อคุณแม่ของน้องโสทรว่าสิ่งที่เขาทำนั้นถูกต้องแล้ว มีคนมาศึกษา ดูงาน เรียนรู้…

นับวันคุณพ่อคุณแม่ก็เข้าใจและรับได้ที่ลูกชายหันหน้ากลับบ้านมาทำในสิ่งที่ตัวเองรัก และก็ไม่ได้ทิ้งวิชาชีพที่เรียนมาด้วย….

ผมเห็นด้วย เห็นด้วยอย่างยิ่งที่หมอตากล่าวเช่นนั้น ด้วยเหตุผลนี้ ตอนแรกที่หมอตากล่าวว่าอยากมาจัดเฮฮา 8 ที่นี่ อย่างน้อยสักคืนหนึ่งก่อนที่จะย้ายไปกระบี่ แต่ด้วยสภาพฝนที่เอาแน่นอนไม่ได้ และการเดินทางที่อาจเสียเวลามากไป และอื่นๆ จึงตัดรายการนี้ไป

ดูซิวันที่ 4 เมษายน ยังอุตสาห์พาน้องหนิงและคุณแม่น้องหนิงขับรถมาจากกระบี่เพื่อพาผมไปเยี่ยมน้องโสทร.. ผมซึ้งน้ำใจหมอตายิ่งนัก..

สังคมเฮฮาฯแห่งนี้เติมใจให้แก่กัน งดงามเหลือเกิน….

ผมแอบสังเกตในหลายๆประการต่อโสทร คุณพ่อ คุณแม่และพี่สาวที่มาช่วยทำอาหารเลี้ยงพวกเรา อบอุ่นมากครับ เป็นครอบครัวที่มีความสุขแบบชาวสวน เมื่อผมออกไปข้างนอกบ้าน การสังเกตของผมก็ไปสะดุดที่กระต๊อบหลังเล็กๆหน้าบ้าน

ที่นั่นมีสาวน้อยเธอนั่งพับเพียบเรียบร้อย ทำงานที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ กระต็อบมีสภาพง่ายแสนง่าย ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ใดๆเลย มีกองหนังสือกองใหญ่

ผมเดินไปดูใกล้ๆแบบเงียบๆเกรงจะไปรบกวนเธอผู้นั้น..

ล้วนเป็นหนังสือเกี่ยวกับโปรแกรมลีนุกซ์ อันเป็นฐานความรู้ของโสทร แสดงว่าโสทรไม่ได้ทิ้งความรู้นี้ ตรงข้าม เขาได้ใช้เวลาส่วนหนึ่งศึกษาเพิ่มเติมความรู้ด้านนี้ไปเรื่อยๆ ตำราเหล่านี้จำนวนมากเป็นภาษาอังกฤษ แต่ไม่มีปัญหาต่อโสทรเพราะเขาเรียนภาษานี้เป็นวิชารองในมหาวิทยาลัย

ย้อนกลับไปที่กระต๊อบหลังนี้ครับ

ห้องเล็กๆด้านขวามือนั่นตอนแรกเราคิดว่าเป็นที่เก็บสิ่งของ แต่ไม่ใช่ครับ นั่นคือห้องศักดิ์สิทธิ์ ห้องเทวดา(ที่อยู่ของผีบ้านผีเรือน) (หากผมเข้าใจผิดขออภัยด้วย เพราะได้ยินโสทรกล่าวกับน้องหมอตา) และที่นี่คือที่ทำงาน ห้องทำงาน สำนักงานของ “Web สวนพอเพียง” และที่นี่คือที่นอนของโสทร มีที่นอน มีมุ้ง มีกองหนังสือมีคอมพิวเตอร์แบบตั้งโต๊ะชุดหนึ่ง และแบบโน้ตบุ๊กตัวหนึ่ง มีระบบสายโทรศัพท์ใช้สื่อสาร…

มันเรียบง่าย จนเราคิดไม่ถึง..

แรกๆยังคิดว่าเป็นที่นั่งเล่น.. แต่ไม่ใช่ กระต๊อบหลังคาสังกะสี ไม่มีฝา ปล่อยโล่งๆ แสนจะเรียบง่ายนี้ที่ไม่มีแม้พัดลมสักตัว แต่ที่นี่คือสถานที่ผลิตขุมทรัพย์ปัญญาที่มาจากการทำจริงๆ และได้บอกกล่าวแก่สังคม….

น้องสาวน่ารัก หวาน เรียบร้อย คนนี้เป็นใคร ทำไมมานั่งตรงนี้ ผมไม่บอก ปล่อยให้ทุกท่านหาคำตอบเอง อิอิ

ผมอยากเขียนถึงหนุ่มคนนี้เยอะๆ

เพราะนับถือจิตใจเขาจริงๆ

ความมุ่งมั่นของคนรุ่นใหม่ที่ตั้งใจสร้างชีวิตอย่างพอเพียง และสร้างงานที่เป็นประโยชน์ ช่างหายากตามถนนหลวงและซอกตึกในเมือง แต่มีที่สวนแห่งนี้

ที่นั่งเคียงข้างน้องสาวท่านนี้ ผมหลับตาเห็นโสทรนั่งพับเพียบทำงาน แล้วก็ลุกไปดูต้นไม้ที่ปลูก แล้วสลับกลับมานั่งทำงานตรงนี้ ท่ามกลางบรรยากาศสวน

ก่อนผมจะจบบันทึกนี้อย่างที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน

ท่านลองมองลึกเข้าไปในภาพนี้ นี่คือที่ทำงานของโสทร นี่คือที่นอนของโสทร

และที่หัวนอนนั้นมีรูปในหลวงแขวนอยู่ครับ…

โสทร เป็นคนเอาจริงเอาจัง ประเภทเกาะติดหากไม่ทะลุไม่หยุด ผมมองเห็นอย่างนั้นครับ

เพราะกิจกรรมที่เขาทำนั้น เป็นเรื่องของการลงแรง ใช้เวลา คนหนุ่มปัจจุบันทนไม่ได้หรอกที่จะมาคอยเก็บผลผลิตที่ต้องใช้เวลา ส่วนมากก็ชอบสิ่งที่มีลักษณะคล้ายๆประเภท Fast Food หรือประเภทชอบความสำเร็จรูปต่างๆ ที่ระบบสังคมเมืองหล่อหลอมคนรุ่นใหม่ให้เป็นเช่นนั้นกันทั่วบ้านทั่วเมือง

แต่หนุ่มคนนี้ไม่ใช่…เขาคิด หาข้อมูล ลงมือทำแล้วบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่เชื่อลงไปดูที่ “สวนพอเพียง” Web ส่วนตัวของเขาสิครับ…

ผมต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นเตาเผาถ่านประสิทธิภาพสูง… มิใช่ว่าผมไม่เคยเห็นเตาเผาถ่านแบบนี้ ผมเห็นและทำ และส่งเสริมชาวบ้านที่ดงหลวงทำด้วยเหมือนกัน แต่ของโสทรแตกต่างจากทั่วไป และมีประสิทธิภาพมากกว่าน่ะซี….

ผมเห็นแล้วก็ชื่นชมการดัดแปลงเตา ที่ใช้ช่องเปิดเตาด้านบน มิใช่ด้านข้างที่ผมใช้และที่ทั่วๆไปเขาใช้กัน มันเป็นความชาญฉลาดครับ เมื่อผมเห็นและฟังคำอธิบาย ที่ก่อให้เกิดความสะดวก ประสิทธิภาพมากกว่า ผมก็ร้อง อ๋อ……

โสทรกำลังทดลองเผากะลามะพร้าวที่หาได้ง่ายในสวน และเผาโคนต้นไผ่ตงที่ประสิทธิภาพการเผาทำให้เกิดถ่านประสิทธิภาพสูง และอื่นๆอีก ถ่านที่ได้สีดำก็ไม่ค่อยเปื้อนมือ

สิ่งที่เกิดขึ้นจากการเผานั้นนอกจากถ่านประสิทธิภาพสูงแล้ว โสทรยังทำน้ำส้มควันไม้อีก ซึ่งเอาไปใช้ในแปลงผักเพื่อป้องกันแมลงต่างๆด้วย

ที่ผมชอบมากคือ โสทรกล่าวว่า ถ่านที่ได้นี้เมื่อเอาไปใช้งานโดยเฉพาะเอาไปปิ้ง ย่าง ก็จะลดการเกิดสาร “โพลีไซคลิค อะโรมาติก ไฮโดรคาร์บอน : PHAs” ชนิดหนึ่งที่มาจากควันแล้วไปเกาะอยู่ที่อาหารที่มาปิ้ง ย่าง ซึ่งสารชนิดนั้นจะมีส่วนทำให้เกิดมะเร็ง

น้องหมอตาตั้งคำถามว่ามันลดลงได้อย่างไร โสทรอธิบายถึงกระบวนการเผาถ่านเสียยาวเหยียดตั้งแต่เริ่มต้นจนได้ถ่านที่ลดสาร PHAs
แม้ว่าถ่านที่ผลิตได้ยังไม่ถึงกับออกจำหน่ายให้แม่ค้าย่างอาหารก็ตาม แต่ประโยชน์ที่จะได้รับนั้นเห็นแล้ว และเกิดขึ้นมาแล้ว อาจใช้เวลาอีกนิดหนึ่ง แม่ค้าย่างอาหารทั้งหลายคงหันมาใช้ถ่านของโสทรกัน และหากร่วมมือกับหน่วยงานที่รับผิดชอบในการประชาสัมพันธ์สิ่งนี้ สังคมก็จะได้ประโยชน์ มนุษย์ทั้งหลายก็ได้ประโยชน์…

โสทรยืนยันว่า ผักที่ปลูกนั้นมีทั้งทดลอง ศึกษาและทำเพื่อบริโภคจริง อย่างเขาปลูกผักสลัดก็เพื่อบริโภค แต่คุณพ่อก็เอาไปขายบ้าง โสทรชี้ให้เห็นการปลูกข้าวในกระป๋องใหญ่ที่ดัดแปลงมาจากถังใส่สิ่งของ เขาเฝ้าดูมันเติบโต สังเกต และบันทึกมันไว้ ผมได้เห็นต้นมะฮอกกานี ไผ่ทนแล้ง ข้าวโพด พริก ถั่วพูและถั่วอื่นๆ มะระขี้นก…หากจะนับชนิดพืชที่ปลูกน่าจะหลายสิบชนิด

โสทรยอมรับว่าพืชผักบางชนิดที่ปลูกก็ล้มเหลว ด้วยปัจจัยต่างๆหลายประการ การเพาะปลูกในเงื่อนไขต่างๆนั้นมิใช่ว่าจะสำเร็จไปทุกครั้ง ไม่ใช่.. เมื่อเงื่อนไขหมดไปก็ปลูกใหม่ ทำใหม่ได้… นี่คือความเป็นจริง และยอมรับความเป็นจริง

หากโสทรเป็นเกษตรกร ก็เป็นเกษตรกรยุคใหม่ รุ่นใหม่

หากเขาเป็นหนุ่ม ก็เป็นหนุ่มที่ทำชีวิตให้มีสาระ

หากเขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ เขาก็ได้ทำบทบาทของการศึกษา ทดลอง สรุป ทำใหม่ ต่อยอด ยกระดับ..

หากเขาเป็นนักคอมพิวเตอร์ เขาก็ไม่ได้ทิ้งความรู้ที่ร่ำเรียนมา และยังได้ทำหน้าที่เป็นวิทยากรเผยแพร่ความรู้ทั้งงานการเกษตรที่ทำและความรู้พื้นฐานของเขาคือ โปแกรมลีนุกซ์…

หนุ่มคนนี้สังคมไม่พูดถึงไม่ได้ครับ….

ชีวิตก็เร่ร่อนไปทำงานในวิชาชีพนี้อย่างมีความสุข…สมใจตัวเอง สมใจพ่อแม่ พี่น้อง..

อนาคตน่าจะสดใส สำหรับโสทร…..

แต่แล้วโสทรผิดหวังกับวงจรชีวิตในระบบสังคมปัจจุบัน แม้ว่าสถานที่ทำงานจะเป็นสถานที่ที่มีเกียรติ แต่บุคลากรหลายระดับประพฤติตนในทางที่ขัดกับจิตตารมณ์ของโสทร

ไม่ได้ซักไซ้ แต่พอเข้าใจว่าคืออะไร…

แล้วโสทรก็ทนไม่ไหวต่อบุคลากรบางคน ลาออกไปหางานทำใหม่ และก็ไม่ยากอะไรเลยที่จะได้งานใหม่ที่คิดว่ามีเงื่อนไขที่ดี เพราะใกล้บ้านเข้ามาอีก ช่วงเวลาที่ทุ่มเทงานใหม่นั้น สิ่งที่โสทรรังเกียจก็เข้ามาอีก.. มันบาดใจ โสทรทบทวนชีวิตอย่างหนักก่อนตัดสินใจว่า หากจะย้ายงานไปอีกก็คงพบสิ่งเหล่านี้อีก เสียเวลาเปล่า กลับบ้านดีกว่า มีพ่อ มีแม่ มีพี่มีน้อง มีสวนยาง มีที่ดินที่สามารถจะปลูกฝังอะไรก็ได้…

วันที่โสทรหอบกระเป๋าบ่ายหน้ากลับบ้านสวนนั้น เป็นความกล้าหาญยิ่งนัก…

แม้ว่าจะต้องตอบคำถามมากมายของพ่อแม่พี่น้อง

แม้ว่าจะต้องเริ่มต้นชีวิตในแบบใหม่ที่ท้าทายอีกแบบหนึ่ง

แม้ว่าจะต้องฝ่าฟันสายตาเพื่อนบ้านมากมาย

ผมถามโสทรว่า พ่อแม่ว่าไงบ้าง????

พี่… โสทรนิ่งไปพักหนึ่งแล้วกล่าวว่า

พ่อ แม่ผมก็เหมือน พ่อแม่ทั่วไป ที่อยากเห็นลูกเรียนจบมหาวิทยาลัย ทำงานที่มั่นคงมีเงินเดือน มีความก้าวหน้า….

อุตส่าห์ร่ำเรียนมา แล้วทำไมกลับมาทำสวนเช่นนี้….

ไม่อายเพื่อนบ้านหรือไร…ฯลฯ…..

ผมไม่ทราบว่าโสทรตอบว่าอย่างไร อธิบายพ่อแม่ว่าอย่างไร

แต่ที่ผมสัมผัสได้ คือโสทรปลูก…..ปลูก…. ปลูกพืชที่กินได้สารพัดชนิด

ทำปุ๋ยชีวภาพเอง ทำสารไล่แมลงเอง เผาถ่านแล้วเอาน้ำส้มควันไม้

ทดลองการปลูกพืชสารพัดแบบ ศึกษา ค้นคว้า เรียนรู้ เผยแพร่….

ช่วงที่เราทานอาหารกลางวันนั้น โสทรกล่าวว่าทุกอย่างที่ทำอาหารวันนี้

คือผักที่ผมปลูกมากับมือทั้งสิ้น..

เช้าวันที่ 4 หลานชายเข้ามาบริการ อาหารการกินมื้อเช้าและกำลังออกปากสอบถามโปรแกรมต่างๆ ซึ่งเขาอาสาจะพาไปโน่นไปนี่ ซึ่งพ่อแม่ลูกเข้าใจความหวังดี แต่ใจจริงอยากจัดการตัวเองมากกว่าจะรบกวนการทำมาค้าขายของหลาน

พอดี sms ของน้องหมอตาเข้ามาบอกว่ากำลังมาหาที่ตรัง มากับน้องหนิงและคุณแม่น้องหนิง เราก็เลยบอกหลานว่าเรามีธุระแล้ว ขอบคุณที่มีน้ำใจ

โทรคุยกับน้องหมอตาบอกว่าจะชวนไปบ้านน้องโสทร…อ้าวก็ตรงใจน่ะซี กำลังหาทางติดต่อเพื่อจะไปเยี่ยม

เราพบกันที่สวนพระยารัษฎานุประดิษฐ์ หรือ คอซิมบี้ ต้นตระกูล ณ ระนอง คนใต้ย่อมรู้จักท่านนี้ดี เป็นคนเอายางพาราเข้ามาเมืองไทย

หมอตาบอกว่านัด คุณอมร blogger G2K ที่สนิมสนมไว้ที่นี่ด้วย อยากชวนไปเยี่ยมโสทรด้วยกัน คุณอมรมาตามนัดแต่เธอติดเช็งเม้งตระกูลไปไม่ได้ แต่ก็พาไปรู้จักสามีและครอบครัวน้องแก้ม ซึ่งน้องแก้มขอไปเยี่ยมโสทรด้วยโดยหอบลูกสาวไปด้วยสองคน

หนุ่มคนนี้ผมต้องกล่าวถึงด้วยความนับถือและศรัทธา ยิ่งเมื่อมาพบ มาเห็น มาสัมผัสชีวิต แม้เพียงระยะเวลาสั้นๆ ผมก็ได้ความรู้สึกที่ดีอย่างมหาศาล

จบคณะศึกษาศาสตร์ มอ. เป็นเพื่อนรักกับเม้งของเรา ตอนแรกตั้งใจจะเรียนวิชาการถ่ายรูป ที่เรียกว่า Visual aid แต่ถ่ายเท่าไหร่ก็ไม่ดีสักที เลยเปลี่ยนใจไปสนใจคอมพิวเตอร์ และทุ่มเทให้กับลีนุกซ์ หลังพบว่า เจ้าตัวนี้มันเข้ากันได้ดี การทุ่มเทของหนุ่มคนนี้ก็สำเร็จผล เพราะได้รับในประกาศเกียรติคุณ และรางวัลหลายรายการ โดยเฉพาะจาก redhat ที่โสทรกล่าวว่า ผมเกือบถอดใจแล้ว แต่ก็เอาชนะมันได้ ตอนสอบนั้น เขาทำให้โปรแกรมลีนุกซ์ในเครื่องคอมพัง แล้วให้แก้ไขจนสำเร็จเป็นปกติ แล้วผมทำได้ โสทรกล่าว..

เมื่อเรียนจบก็ได้งานที่เป็นหลักเป็นฐาน มีความมั่นคง และสามารถก้าวหน้าได้ ก็เข้าทำงานในวิชาชีพนี้อย่างมีความสุข…

สมใจตัวเอง

สมใจพ่อแม่ พี่น้อง..

อนาคตน่าจะสดใส สำหรับโสทร…..

เมื่อเช้า…..

ต่างก็รีบมุ่งจะไปทำงาน

คนข้างกายก็มีประชุมแปดโมงครึ่ง

ผมเองก็ต้องเดินทางไปมุกดาหาร

ก่อนไปก็โทรสั่งงาน เมล์งานไปก่อน แล้วจะขับรถสำนักงานไป

เตรียมกระเป๋าทุกใบ ใส่รถเรียบร้อย

ในกระเป๋ายังมีอาหารโปรดจากปักษ์ใต้

ยังมีของกินจากกระบี่ที่หมอตาฝากให้

ขึ้นรถสตาร์ทครึ้น…….โครม……

……

เฮ่อ โรงรถมีที่ตากผ้าขวางอยู่ด้านหน้า

พอสตาร์ทรถ..ไม่ได้ปลดเกียร์ว่าง รถเลยวิ่งไปชนที่ตากผ้าไปอัดกับฝาบ้านที่เป็นปูน

ตกใจเล็กน้อยว่า ทำไมเราประมาทขนาดนี้..

ชิ้นส่วนราวตากผ้าหักทิ่มเข้าไปในรังผึ้งหน้ารถ หม้อน้ำ ไป พัดลมไป โน่นก็ไป..นี่ก็พัง..

ฝาบ้านไม่พัง คนไม่เป็นอะไร

….

ยอมรับว่าเราไม่รอบคอบ

ยอมรับว่าประมาท

ยอมรับว่าไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน..

เอ….เมื่อเช้า คนข้างกายบอกว่าเมื่อคืนฝันร้าย

ยังไม่ได้ถามเลยว่าฝันว่าไง..

แต่ช่วงที่ไปรดน้ำต้นไม้เช้าก็พบว่าเราโชคดี เพราะ

ต้นพวงครามที่ซื้อมาและใครต่อใครที่บ้านบอกว่ามันตายแล้ว

แต่เราตัดกิ่งก้านออกหมด เหลือตอสั้นๆ และลองปลูกทิ้งไว้ดู

พบว่ามันแตกใบออกมาใหม่แล้ว อุตส่าห์ซื้อมาตั้ง 400 บาท

เมื่อบ่ายช่างโทรมาบอกว่าราคาซ่อมรถประมาณสองหมื่นบาท…

นี่คือผลของความประมาทโดยแท้…..

ผมได้รับการเสนอให้ร่วมทีมพิจารณาการวาดรูปลงข้างถุง ซึ่งมีอาเหลียง สิงห์ป่าสัก และ…

จัดทำแบบง่ายๆ โดยเอาผลงานมาวางไว้แล้วร่วมกันพิจารณาแล้วลงมติ

ผลการพิจารณารูปวาดที่ข้างถุง

สำหรับรุ่นเล็กผลมีดังนี้

สำหรับรุ่นกลางผลมีดังนี้

สำหรับรุ่นใหญ่ผลมีดังนี้

ผลงานทั้งหมดไม่ได้เรียงลำดับตามการพิจารณาตัดสิน

ท่านอัยการเสนอให้ผมส่งรูปเข้าประกวดด้วย

ผมเปลี่ยนใจครับ จากการที่จะไม่ส่งเข้าประกวดเป็นการส่งเข้าประกวด

แต่คงแปลกกว่าคนอื่นๆเพราะเป็นภาพขาวดำครับ

ภาพนี้ถ่ายเช้าก่อนที่เราจะเดินทางลงเรือไป… รอเรืออยู่

น้องจิน้องอ้ายเขาสนิทสนมกันก่อนแล้ว โบเป็นหน้าใหม่เข้ามา

แต่ความสามารถของน้องจิ ก็สร้างความสัมพันธ์อย่างสนิทสนมเพียงข้ามวันเท่านั้นเอง

คุณพ่อคุณแม่น้องโบก็แปลกใจและดีใจที่สุดที่โบเปลี่ยนไปทางที่ดี จากเก็บตัวเงียบๆมาเป็นร่าเริง

และหัวเราะ สนุกกับเพื่อน

ผมชอบรูปนี้เพราะจิคว้าแขนโบมารัดและเกาะเกี่ยวไปด้วยกันพร้อมกับน้องอ้าย

เป็นมิตรภาพดูแล้วรู้สึกดีจริงๆ ดีจริงๆ เลยเถิดไปถึงการคิดถึงภาคใต้ เสื้อแดงเสื้อเหลือง

หากมาเกาะแขนกันอย่างนี้เราเป็นสุข สังคมเป็นสุข ประเทศเป็นสุข โลกสงบ สันติ

ความสามารถของจิ น่าถอดรหัส…

ขอชมน้องโบ แม้ว่าจะเขินเล็กๆ แต่โบก็รับลูกด้วย

จนมิตรภาพสานต่อกันเป็นเพื่อนรักกัน

ผมเชื่อว่าความเป็นเพื่อนรักถูกก่อฐานขึ้นมาแล้ว

นี่คือแรงเกาะเกี่ยวทางสังคมที่อยู่บนฐานสันติสุข

แรงเกาะเกี่ยวบนฐานความเป็นเพื่อน มิตรภาพ….

ดูเฮครั้งต่อๆไปซิครับ…

ผมตั้งชื่อรูปนี้ว่า “เพื่อนรัก”

ผมพิมพ์ Post รูปนี้ขณะนั่งในรถกลับกรุงเทพฯ ขอนแก่น

คนข้างกายขับรถอยู่ครับ

ขอย้ายไป เฮ 8 เพื่อนรัก…2  ครับ

มหกรรมเช็งเม้งที่ตรังสิ้นสุด กินข้าวกลางวันแล้วก็เดินทางกลับ

ผลัดกันขับรถ ระหว่างตรัง ทุ่งสง สุราษฎฯ ชุมพร…

ขณะนี้เราอยู่บนถนนหลวงไปชุมพร

ค่ำไหนนอนนั่น…..

รูปเช็งเม้ง นี่เป็นส่วนหนึ่งของญาติที่มาร่วมกัน

ท่านที่นอนในหลุมนี้คือ ผ่อผ่อ หรือคุณแม่คนข้างกาย

ที่มาอยู่กับเราที่ขอนแก่น ท่านนอนอยู่บนเตียงเฉยๆเป็นเวลา 7 ปี ที่เราดูแลท่าน

เรื่องราวมากมายถูกทบทวนบนหลุ่มฝังท่านและบรรพบุรุษท่านอื่นๆ..

ญาติพี่น้องต่างมาพบกัน ถามไถ่กันและกัน ผู้อาวุโส เล่าเรื่องราวในอดีตให้ลูกหลานรุ่นใหม่ฟัง

ไผเป็นไผ… ลูกหลานเรียนรู้บนหลุมศพท่าน

จากลากันด้วยกอดและน้ำตา..

มันเป็นการส่งต่อประวัติศาสตร์ตระกูล

มันเป็นการเชื่อมต่อระหว่างเครือญาติ

มันเป็นการแสดงน้ำจิตน้ำใจระหว่างกัน

ทุนสังคมที่เหนียวแน่นอยู่ส่วนนี้ด้วย….

ท้องฟ้าตรังปิดตั้งแต่สายๆวันนี้

หลังจากญาติๆพาไปกินอาหารเช้าที่ร้าน แต้เตี่ยม

คนเต็มล้นออกมานอก

ผมพบความแตกต่างของร้านนี้จากร้านอื่นๆเท่าที่เคยเห็นมา

ก็ข้างฝาร้านมีธงค้อนเคียวติดหราอยู่อย่างไม่เกรงใจใครๆในบ้านในเมืองนี้ทั้งสิ้น

เรื่องราวยังไม่จบ….

แม้ว่าเฮแปดจะจบลงไปแล้ว

มีเรื่องมากมายที่จะเล่าขานต่อกันสหายเอ๋ย…เอ้ย..เพื่อนเอ๋ย

หากท่านเห็นกระต๊อบหลังนี้แล้ว ท่านคิดถึงอะไรบ้าง…..??

นี่คือสัญลักษณ์ การคืนสู่สามัญ

นี่คือสัญลักษณ์ของความเด็ดเดี่ยว ตั้งใจสุดๆ

นี่คือเรื่องราวของชีวิตคนหนึ่งที่สร้างนิยายให้เป็นจริง

กระต๊อบหลังคาสังกะสีแห่งนี้ มูลค่ามันเพียงเศษเสี้ยว..

แต่คุณค่านั้นผมมิอาจกล่าวเป็นปริมาณได้…

เสื่อผืน มุ้งเก่าๆ วัสดุรองนอนง่ายๆ บางๆกับบริเวณแคบๆ

คืออะไร มีความหมายอย่างไร ทำไม ฯลฯ

เรื่องราวยังไม่จบ แม้ว่าเฮแปดจะจบสิ้นลงแล้ว

แม้ว่า เฮ แปดครึ่งเริ่มนับถอยหลัง

แม้ว่าเฮเก้าจะเริ่มวางแนวทาง

แม้เฮสิบก็เริ่มพูดกันแล้ว…

กระต็อบหลังน้อยนี้ก็ยังทรงคุณค่าของมันและทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ

เรื่องราวของกระต๊อบหลังนี้เป็นอย่างไร….

ฮึ…จ้างให้ผมปิดเงียบก็คงไม่มีทาง…

เพราะใจอยากเล่าให้ฟัง….

ภาพนี้เอามาฝากเฮียตึ๋ง…..

อย่าคิดมาก ก็แค่รูปปั้น…อิอิ

(เป็นรูปปั้นเด็กที่น้ำพุร้อนกระบี่)

เฮ…ญาติลานเดินทางกลับถึงบ้านกันเกือบหมดแล้ว

เหลือแต่เรา…ยังอยู่ที่ตรังอยู่เลย

ระหว่างการเดินทางกลับบ้านของมดชาวเฮแปด ได้ยินเสียงเขาคุยกันว่า…

เฮ้..เผื่อน..

ไปเฮแปดคร่าวนี้ หนุ๊กอีแหล่ว..

สูว่ามาย….

ผมชอบสีดำ
เลยลองใช้ภาพขาวดำ

เตรียมตัวรับฝรั่ง หรือนักท่องเที่ยว

เมื่อเรา Zoom เข้าใกล้ก็เห็นในสิ่งที่มองด้วยตาไม่เห็น

อาชีพรับคนเข้า เอาคนออก

ชอบ….

นกฝูงใหญ่บินเหนืออ่าวที่เราไปรวมกันอยู่ที่นั่น

ชอบแสงสะท้อนกระทบผิวน้ำ…สวย..

ปากถ้ำ….

เอาภาพที่ผมคิดว่าถ่ายยากมาฝากกันครับ

พยายามถ่ายสักยี่สิบรูปแต่ไม่ได้อย่างใจเลย

นี่พอดูได้ เลยเอามาฝากกันครับ

ขื่อภาพ “รอหนูด้วยย..”

ท่าปอมคือสถานที่พิเศษที่นักนิเวศศึกษาควรจะมาศึกษาที่นี่ เพราะมีระบบป่าชายเลนอีกชนิดหนึ่งที่ไม่เหมือนที่อื่นๆ

จุดเด่นที่ทราบจากข้อมูล ที่เรียกว่า คลองสองน้ำ เพราะเป็นคลองที่น้ำจืดผสมกับน้ำทะเล กลายเป็นน้ำกร่อย ที่ว่าพิเศษคือ น้ำจืดไหลมาจาก “รูใต้ภูเขา ทางเหนือจะเรียกน้ำออกฮู”

และเจ้าหน้าที่กล่าวว่า ความใสของน้ำเพราะแหล่งเกิดน้ำมาจากใต้ภูเขา ทำให้น้ำใสๆนี้มีความบริสุทธ์มากพอที่สามารถดื่มได้ ยืนยันโดย มอ. เจ้าหน้าที่กล่าว..

พืชที่ขึ้นส่วนใหญ่ก็คล้ายๆป่าชายเลนทั่วไป แต่ที่เด้นคือเป็นป่าที่ผามกับต้นชมพู่น้ำ ที่มีขนาดใหญ่กว่าต้นชมพู่ทั่วไป เลยเอาดอกมาฝาก

นี่คือระบบรากของต้นไม้ในบริเวณนี้

เจ้าหน้าที่กล่าวว่าก่อนนี้ระบบราก จะมีรากอ่อนออกมามากมายแล้วแผ่สานกันจนเกือบปิดผิวน้ำ แต่เกิดการแห่กันมาเล่นน้ำที่นี่ของนักท่องเที่ยวและชาวบ้านทั่วไประบบรากอ่อนจึงขาดกระจุยหมด ปัจจุบันประกาศมิให้ลงเล่นน้ำได้เช่นเดิมแล้ว แต่อนุญาติให้เป็นบางจุดเท่านั้น

ท้ายสุดวันนี้เอาผลไม้คล้ายผลมะเดื่อ พี่น้องภาคใต้เอาไปกินกับขนมจีนครับ

ดึกแล้วขอสวัสดีก่อนครับ

ผมมาช้า เลยไม่ได้เข้าขบวนเฮ 8 กับเขา เลยตรงเข้าที่พักที่โรงแรม The Greenery Hotel

สวยงามมากอยู่ในเมือง ไปมาสะดวกสบาย น่ารัก ต้นไม้เต็ม จัดได้น่ารักมาก แนะนำทุกท่าน หากมากระบี่มาที่นี่นะครับ

ราคา ถูกกว่าที่คิด เพราะหมอตา จัดการให้

ยังไม่ได้เที่ยวเลยเอารูปที่พักมาอวดก่อนครับ

ไฟฟ้ากลางถนนก็ทำเป็นรูปช้าง ไอเดียดีมาก

มากระบี่ เมื่อเทียบกับ สิบสิบปันนาเมื่อสัปดาห์ก่อน บ้านเรากินขาดเรื่องที่พัก ความสะดวกสบาย

อากาศในเมืองอาจจะพอสบาย ที่ชายทะเลอากาศคงดีมากครับ เพราะยังไม่ได้ไป อิอิ

เดี๋ยวกลุ่มจะเข้าที่พัก เขาคงคุยโขมง แน่เลย อิอิ